ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 368

ตอนที่368ผู้หญิงที่มีประสบการณ์ยิ่งดี

"ไม่กล้าแต่เจ้าก็ทำไปแล้ว"คนในศาลาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ"อีกอย่างแค่ผู้หญิงคนเดียวนำกลับมาจะมีประโยชน์อะไรหรือว่าตระกูลหลี่เพื่อผู้หญิงคนนี้แล้วจะตามมาถึงตระกูลหลิงงั้นหรอ?"

ในคำพูดเหล่านี้หลินซีนเยียนก็ฟังออกได้ไม่ยากว่าคนในศาลาคือผู้ชายที่มีความคิดว่าผู้ชายเป็นใหญ่คนหนึ่งราวกับว่าผู้หญิงในสายตาของเขาไม่มีค่าอะไรเลยสำหรับเขาก็แค่ผู้หญิงเท่านั้นจะเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นในสมองของเขาก็คงไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถเปลี่ยนสถานการณ์จนถึงวันนี้ได้

"ไม่นายท่านข้าน้อยเห็นว่าลูกชายคนโตของตระกูลหลี่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้มากอีกอย่าง..ผู้หญิงคนนี้ยังเกี่ยวพันกับอู่เซวียนอ๋องด้วย"เฉินเทียนเกรงกลัวคนในศาลาจะรับสั่งลงโทษตนจึงรีบพูดออกมา

คนในศาลาหยิบหมากขึ้นมาเตรียมจะลงอีกครั้งกลับได้ยินคำว่า"อู่เซวียนอ๋อง"ทำให้หยุดนิ่งไป"อู่เซวียนอ๋อง?เจ้าหมายถึงไอ้สายเลือดเซียงซีตระกูลโหลงที่หญิงสูงส่งรุ่นก่อนทิ้งเอาไว้ไอ้เด็กกำพร้าที่ถูกเซียงซีตระกูลโหลงทอดทิ้ง?"

"ใช่เป็นเขานั่นแหละ"เฉินเทียนตอบรับ"เพียงแต่ในวันนี้เด็กกำพร้าคนนั้นไม่ใช่เด็กที่ตระกูลโหลงอยากทิ้งก็จะทิ้งได้อีกแล้วอิทธิพลของเขาสามารถต่อกรกับตระกูลของเขาได้แล้ว"

"อืมอันนี้ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันเด็กกำพร้าตระกูลโหลงคนหนึ่งใช้เวลาเพียงแค่สั้นๆก็สามารถทำให้ตระกูลโหลงก้มลงมองอิทธิพลของตนได้เป็นบุคคลที่จะมองข้ามไม่ได้เพียงแค่..ตระกูลโหลงข้าตระกูลหลิงไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใดแล้วจะให้กลัวเขาเด็กกำพร้าตระกูลโหลงคนหนึ่ง?"

"ที่ข้าน้อยหมายถึงไม่ใช่ว่าพวกเราจะกลัวพวกเขาแต่เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนสำคัญที่มีความสัมพันธ์กับสองตระกูลดังนั้นข้าน้อยเลยไม่กล้าที่จะจัดการอะไรตามพลการถึงได้พามาให้ท่าน"เฉินเทียนนอบน้อมถ่อมตนอย่างต่ำต้อยแล้วก็ยืดตัวขึ้นเดินเข้าไปในศาลา"แล้วอีกอย่างข้าน้อยยังได้ยินความลับอย่างหนึ่งจากปากผู้หญิงคนนี้..."

คนในศาลายักคิ้วขึ้นรอจนเฉินเทียนเข้ามาใกล้เข้าพอพูดไม่กี่ประโยคที่ข้างหูของเขาเสร็จใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มกว้างออกมา"คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย"

คนในศาลาพอพูดจบก็เดินออกมาจากศาลาเขาเดินผ่านม่านขาวออกมาหน้าศาลาถึงจะมองเห็นสองคนที่อยู่ในตำหนักได้ชัดเจนผู้ชายหน้าตาดีแต่ก็ไม่พอที่จะดึงดูดสายตาเขาในตอนที่เขาเห็นหลินซีนเยียนนั้นนัยน์ตากลับเปล่งประกายประหลาดใจ

"ที่แท้ก็เป็นของล้ำค่าก็ไม่แปลกที่ชายสองคนจะลุ่มหลงไปจนถึงจิตวิญญาณ"

หลินซีนเยียนและเซียวฝานถึงจะมองเห็นหน้าตาของผู้ชายที่เดินออกมาจากศาลาได้อย่างชัดเจนนั่นคือใบหน้าของคนที่คิดว่าตนเองนั้นดีเลิศกว่าผู้อื่นดวงตาที่ให้ความรู้สึกว่าถูกเหยียดหยาดโดยเฉพาะแววตาเจ้าชู้นั้นแม้ว่าจะเป็นแววตาธรรมดาๆในสายตาของเขาก็ทำให้ผู้อื่นรู้สึกแปลกๆได้

บวกกับเค้าโครงหน้าที่หล่อเหลาได้รูปทั่วกายแผ่รัศมีความน่าเกรงขามของผู้สูงศักดิ์เท่านั้นถึงจะมีดังนั้นเลยดึงดูดสายตาผู้คนได้อย่างง่ายๆ

ผู้ชายแบบนี้ข้างกายคงจะไม่เคยขาดหญิงเป็นแน่คงจะมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังถึงขนาดมาเสนอตัวให้ถึงที่ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่เห็นผู้หญิงอยู่ในสายตา

แม่นางหลินนี่คือนายใหญ่ของพวกเราตระกูลหลิงหลิงห้าวถ้าหากว่าเจ้าอยากจะรักษาชีวิตของตนเองและชีวิตของศิษย์พี่เจ้าไว้ก็รีบบอกสิ่งที่เจ้ารู้ออกมาทั้งหมดชีวิตของเจ้าตอนนี้อยู่ในกำมือของนายท่านแล้ว"เฉินเทียนส่งสายตาจ้องเขม็งไปหาหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนขมวดคิ้วแต่ไหนแต่ไรมานางก็รู้สึกไม่ถูกกับสายตาเจ้าชู้ของผู้ชายซะเลยสายตาแบบนี้แค่มองก็รู้ว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้นางทำใจให้รู้สึกดีด้วยไม่ได้จริงๆโดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ที่คิดว่าตัวเองนั้นหน้าตาดีดูมากตรงไหนก็ล้วนเหนือกว่าผู้อื่นไปทุกอย่างแต่นางมีใบหน้าของโม่จื่อเฟิงเป็นภูมิคุ้มกันอยู่แล้วยิ่งกว่านั้นคนตรงหน้านี้ก็ไม่ได้หน้าตาหล่อไปกว่าโม่จื่อเฟิงเลย