ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 368

ตอนที่368ผู้หญิงที่มีประสบการณ์ยิ่งดี

"ไม่กล้าแต่เจ้าก็ทำไปแล้ว"คนในศาลาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ"อีกอย่างแค่ผู้หญิงคนเดียวนำกลับมาจะมีประโยชน์อะไรหรือว่าตระกูลหลี่เพื่อผู้หญิงคนนี้แล้วจะตามมาถึงตระกูลหลิงงั้นหรอ?"

ในคำพูดเหล่านี้หลินซีนเยียนก็ฟังออกได้ไม่ยากว่าคนในศาลาคือผู้ชายที่มีความคิดว่าผู้ชายเป็นใหญ่คนหนึ่งราวกับว่าผู้หญิงในสายตาของเขาไม่มีค่าอะไรเลยสำหรับเขาก็แค่ผู้หญิงเท่านั้นจะเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นในสมองของเขาก็คงไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถเปลี่ยนสถานการณ์จนถึงวันนี้ได้

"ไม่นายท่านข้าน้อยเห็นว่าลูกชายคนโตของตระกูลหลี่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้มากอีกอย่าง..ผู้หญิงคนนี้ยังเกี่ยวพันกับอู่เซวียนอ๋องด้วย"เฉินเทียนเกรงกลัวคนในศาลาจะรับสั่งลงโทษตนจึงรีบพูดออกมา

คนในศาลาหยิบหมากขึ้นมาเตรียมจะลงอีกครั้งกลับได้ยินคำว่า"อู่เซวียนอ๋อง"ทำให้หยุดนิ่งไป"อู่เซวียนอ๋อง?เจ้าหมายถึงไอ้สายเลือดเซียงซีตระกูลโหลงที่หญิงสูงส่งรุ่นก่อนทิ้งเอาไว้ไอ้เด็กกำพร้าที่ถูกเซียงซีตระกูลโหลงทอดทิ้ง?"

"ใช่เป็นเขานั่นแหละ"เฉินเทียนตอบรับ"เพียงแต่ในวันนี้เด็กกำพร้าคนนั้นไม่ใช่เด็กที่ตระกูลโหลงอยากทิ้งก็จะทิ้งได้อีกแล้วอิทธิพลของเขาสามารถต่อกรกับตระกูลของเขาได้แล้ว"

"อืมอันนี้ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันเด็กกำพร้าตระกูลโหลงคนหนึ่งใช้เวลาเพียงแค่สั้นๆก็สามารถทำให้ตระกูลโหลงก้มลงมองอิทธิพลของตนได้เป็นบุคคลที่จะมองข้ามไม่ได้เพียงแค่..ตระกูลโหลงข้าตระกูลหลิงไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใดแล้วจะให้กลัวเขาเด็กกำพร้าตระกูลโหลงคนหนึ่ง?"

"ที่ข้าน้อยหมายถึงไม่ใช่ว่าพวกเราจะกลัวพวกเขาแต่เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนสำคัญที่มีความสัมพันธ์กับสองตระกูลดังนั้นข้าน้อยเลยไม่กล้าที่จะจัดการอะไรตามพลการถึงได้พามาให้ท่าน"เฉินเทียนนอบน้อมถ่อมตนอย่างต่ำต้อยแล้วก็ยืดตัวขึ้นเดินเข้าไปในศาลา"แล้วอีกอย่างข้าน้อยยังได้ยินความลับอย่างหนึ่งจากปากผู้หญิงคนนี้..."

คนในศาลายักคิ้วขึ้นรอจนเฉินเทียนเข้ามาใกล้เข้าพอพูดไม่กี่ประโยคที่ข้างหูของเขาเสร็จใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มกว้างออกมา"คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย"

คนในศาลาพอพูดจบก็เดินออกมาจากศาลาเขาเดินผ่านม่านขาวออกมาหน้าศาลาถึงจะมองเห็นสองคนที่อยู่ในตำหนักได้ชัดเจนผู้ชายหน้าตาดีแต่ก็ไม่พอที่จะดึงดูดสายตาเขาในตอนที่เขาเห็นหลินซีนเยียนนั้นนัยน์ตากลับเปล่งประกายประหลาดใจ

"ที่แท้ก็เป็นของล้ำค่าก็ไม่แปลกที่ชายสองคนจะลุ่มหลงไปจนถึงจิตวิญญาณ"

หลินซีนเยียนและเซียวฝานถึงจะมองเห็นหน้าตาของผู้ชายที่เดินออกมาจากศาลาได้อย่างชัดเจนนั่นคือใบหน้าของคนที่คิดว่าตนเองนั้นดีเลิศกว่าผู้อื่นดวงตาที่ให้ความรู้สึกว่าถูกเหยียดหยาดโดยเฉพาะแววตาเจ้าชู้นั้นแม้ว่าจะเป็นแววตาธรรมดาๆในสายตาของเขาก็ทำให้ผู้อื่นรู้สึกแปลกๆได้

บวกกับเค้าโครงหน้าที่หล่อเหลาได้รูปทั่วกายแผ่รัศมีความน่าเกรงขามของผู้สูงศักดิ์เท่านั้นถึงจะมีดังนั้นเลยดึงดูดสายตาผู้คนได้อย่างง่ายๆ

ผู้ชายแบบนี้ข้างกายคงจะไม่เคยขาดหญิงเป็นแน่คงจะมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังถึงขนาดมาเสนอตัวให้ถึงที่ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่เห็นผู้หญิงอยู่ในสายตา

แม่นางหลินนี่คือนายใหญ่ของพวกเราตระกูลหลิงหลิงห้าวถ้าหากว่าเจ้าอยากจะรักษาชีวิตของตนเองและชีวิตของศิษย์พี่เจ้าไว้ก็รีบบอกสิ่งที่เจ้ารู้ออกมาทั้งหมดชีวิตของเจ้าตอนนี้อยู่ในกำมือของนายท่านแล้ว"เฉินเทียนส่งสายตาจ้องเขม็งไปหาหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนขมวดคิ้วแต่ไหนแต่ไรมานางก็รู้สึกไม่ถูกกับสายตาเจ้าชู้ของผู้ชายซะเลยสายตาแบบนี้แค่มองก็รู้ว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้นางทำใจให้รู้สึกดีด้วยไม่ได้จริงๆโดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ที่คิดว่าตัวเองนั้นหน้าตาดีดูมากตรงไหนก็ล้วนเหนือกว่าผู้อื่นไปทุกอย่างแต่นางมีใบหน้าของโม่จื่อเฟิงเป็นภูมิคุ้มกันอยู่แล้วยิ่งกว่านั้นคนตรงหน้านี้ก็ไม่ได้หน้าตาหล่อไปกว่าโม่จื่อเฟิงเลย

"ที่ข้ารู้ก็บอกเฉินเทียนไปหมดแล้วแล้วแต่ท่านชายหลิงว่าจะทำอะไรข้าเชื่อว่าท่านชายหลิงเป็นคนฉลาดคงจะไม่ทำเรื่องโง่ๆออกมาแน่นอน"หลินซีนเยียนยืนหลังตรง

หลิงห้าวหัวเราะหึออกมารอบหนึ่งแล้วเดินตรงไปข้างหน้าอย่างช้าๆยกมือขึ้นจับคางของหลินซีนเยียนแน่น"มองหน้าข้า!"

"..."หลินซีนเยียนไม่มีคำพูดไปชั่วขณะเดาไม่ออกเลยว่าหลิงห้าวทำท่าทางหยอกล้อแบบนี้ไปเพื่ออะไร

ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเห็นข้าแล้วมีสีหน้ารังเกียจขยะแขยงข้าขนาดนี้มาก่อนเลยทำไมเจ้ารังเกียจข้ามากนักหรอ?"

หลินซีนเยียนกระตุกยิ้มนี่นางทำลายความภาคภูมิใจของนายใหญ่หลิงโดยไม่ตั้งใจงั้นหรอ?ถ้ารู้แบบนี้นางจะได้ทำตัวว่าง่ายเสแสร้งแกล้งทำเป็นนับถือแล้วก็ทำเป็นอิจฉา!

"ท่านชายหลิงพูดตลกเชียวท่านชายหลิงหน้าตาหล่อเหลามีสง่าราศีผู้หญิงคนไหนจะกล้ารังเกียจท่าน?เพียงแค่กลัวว่าจะทำให้ท่านชายหลิงรำคาญใจดังนั้นข้าก็เลยแอบซ่อนแววตานับถือท่านเอาไว้ก็เท่านั้นเอง"ถ้าหากว่าเขาแคร์คำพูดพวกนี้ล่ะก็นางก็ไม่ถือสาที่จะพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับใจเพื่อแก้ไขวิกฤตที่อยู่ตรงหน้า

"อ้อ?"หลิงห้าวยังคงไม่ปล่อยมือออกจากคางของนางแต่กลับพูดสวนกลับมาว่า"ลืมบอกเจ้าไปเลยความสามารถพิเศษของข้าก็คือสังเกตแววตาสีหน้ารังเกียจขยะแขยงก่อนหน้าของเจ้าข้ามองเห็นแล้วข้าไม่พึงพอใจอย่างมากดังนั้นเลยตัดสินใจว่าจะไม่ให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแน่"

"เอ่อ..."แม่แกสินางรู้สึกว่าตัวเองเจอเข้ากับคนวิปริตที่คุยกันไม่รู้เรื่องจริงๆเข้าแล้วล่ะความรังเกียจขยะแขยงเมื่อกี้ของนางก็แค่ออกมาทางสายตาแค่วิเดียวเท่านั้นดันถูกผู้ชายคนนี้เห็นเข้าแล้ว?

"เฉินเทียนพาพวกเขาไปพักแล้วจับตาดูไว้ให้ดีอ้อแล้วก็ผู้หญิงคนนี้...ช่วงดึกๆส่งตัวมายังห้องของข้า"หลังจากหลิงห้าวออกคำสั่งนี้ไปนอกจากตัวเขาเองคนอื่นๆต่างพากันแสดงสีหน้าตกใจออกมา

โดยเฉพาะเซียวฝานพอได้ยินประโยคนี้เข้าก็ออกตัวจะคัดค้านทันทีแต่น่าเสียดายวรยุทธของเขาไม่เก่งพึ่งจะเดินไปข้างหน้าก็ถูกองครักษ์สองสามนายจับกุมไว้

"คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่านายใหญ่ตระกูลหลิงจะชอบผู้หญิงแบบข้าด้วยผู้หญิงที่เคยมีลูกมาแล้วท่านก็ทำลงไปได้?"หลินซีนเยียนหงุดหงิดจนกัดฟันกรอดๆเจอกับคนที่ทำตามอำเภอใจแบบนี้มันช่างยากที่จะควบคุมจริงๆตอนแรกนางคิดว่าเพราะตัวเองมีสายเลือดพิเศษนายใหญ่หากว่ามีสติปัญญาสักหน่อยก็จะไม่ทำอะไรใดๆนางทั้งนั้น

"ผู้หญิงที่เคยมีลูกมาแล้ว?"หลิงเฉินเลิกคิ้ว"ของใคร?หลี่อวี๋นซ่านหรือว่าโม่จื่อเฟิง?"

หลินซีนเยียนใจเต้นแรงพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองพูดสิ่งที่โง่สุดๆออกไปแล้วถ้าหากนางทำให้หลิงห้าวรู้ว่านางเป็นแม่ของลูกของโม่จื่อเฟิงถ้างั้นสถานการณ์ของนางก็ยิ่งน่าเป็นห่วงเพราะว่านางจะกลายเป็นจุดอ่อนสำคัญของโม่จื่อเฟิง

"ท่านคิดว่าสองคนนั้นจะยอมให้ผู้หญิงท้องลูกของพวกเขาง่ายๆงั้นหรอ?ผู้หญิงแบบข้าน่ะนะ?"หลินซีนเยียนหัวเราะแห้งๆโชคดีที่เรือนร่างของนางมักจะทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายๆว่าเป็นผู้หญิงไม่บริสุทธิ์

หลิงห้าวยิ้มแบบคลุมเครือแต่ไม่ได้ถามต่อแค่พูดนิ่มๆว่า"ไม่เป็นไรผู้หญิงที่เคยมีลูกแล้วจะมีประสบการณ์ยังไงก็แค่เล่นๆเฉยๆเด็กน้อยที่ไม่มีประสบการณ์มันก็หมดสนุกน่ะสิ เฉินเทียนยังไม่นำคนไปอีก?"

เฉินเทียนไม่กล้าจะขัดเขารีบลากหลินซีนเยียนออกไปทันที