ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 369

ตอนที่369รสนิยมสูง

ในห้องแม่นมสองคนนำเหลียงซินลงไปในอ่างไม้ขัดๆถูๆทำความสะอาดเหมือนนางเป็นของสิ่งหนึ่งที่ต้องทำความสะอาดตอนที่ทำก็ไม่ได้คุยอะไรมากมายกับหลินซีนเยียนซักเท่าไหร่

หลินซีนเยียนคิดว่าคนที่ทำตัวสูงส่งชอบดูถูกคนอื่นอย่างหลิงห้าวคงจะไม่ทำเรื่องบังคับฝืนใจใครหรอกแต่ว่าการกระทำของแม่นมสองคนนี้กลับทำให้ใจนางเริ่มสับสน

ตอนนี้นางก็เหมือนเนื้อปลาบนเขียงถ้าหากหลิงห้าวจะทำอะไรนางจริงๆนางอาจจะหยุดยั้งไว้ไม่ได้!

"มีดอกไม้มุกประดับผมไหม?เอาที่เป็นเงินหรือทองยิ่งหนักๆยิ่งดี"หลังจากที่หลินซีนเยียนสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็พูดกับแม่นมทั้งสอง

แม่นมทั้งสองคนต่างก็แปลกใจไปชั่วขณะราวกับคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้ยังจะมีกะจิตกะใจมาสนใจการแต่งตัวอีก

ทำไมที่นายใหญ่ของพวกเจ้าหมายถึงไม่ได้ให้ข้าอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยหรอ?ใส่ดอกไม้มุกประดับผมไม่กี่อันยิ่งทำให้นายใหญ่ของพวกเจ้าพอใจมากขึ้นสิ"หลินซีนเยียนยิ้มบางๆนิ่งๆสงบๆแต่ว่าในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความน่ากลัวแม่นมทั้งสองคนลังเลอยู่สักพักถึงจะพานางไปยังหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

สิ่งของในห้องนี้มีครบครันทุกอย่างราวกับของใช้ทุกอย่างเตรียมไว้สำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะดูเหมือนว่าหลิงห้าวเมื่อก่อนก็คงพาผู้หญิงกลับมาทำเรื่องอย่างว่าไม่น้อย

แม่นมคนหนึ่งหยิบกล่องกล่องหนึ่งออกมาจากลิ้นชักเปิดกล่องออกด้านในมีเครื่องประดับผมต่างๆนาๆเหมือนกับว่าตระกูลหลิงตระกูลผู้ที่ตัดขาดจากโลกภายนอกนี้ที่ไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือเครื่องเงินดังนั้นแม้แต่ของประดับบนหัวที่หยิบขึ้นมาแต่ละอันล้วนแต่ไม่ใช่ของที่ครอบครัวธรรมดาๆจะใช้กันได้แต่ว่าที่นี่กลับเป็นของธรรมดาๆทั่วๆไปที่วางไว้มั่วๆในลิ้นชักตามอำเภอใจ

หลินซีนเยียนเลยหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาลองอันหนึ่งมองดูอยู่สักพักแล้วไม่ถูกใจเลยพูดขึ้นว่า"ข้าจะตั้งใจเลือกดีๆจะเลือกอันที่นายท่านของพวกเจ้าชอบถึงจะดี"

แม่นมทั้งสองคนรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์กับคำพูดของนางนักหลินซีนเยียนคือคนที่ถูกเฉินเทียนจับมาดังนั้นพวกนางรู้ว่านี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่เต็มใจจะไปปรนนิบัตินายท่านด้วยตนเองแต่ว่าผ่านไปแค่แปปเดียวท่าทางก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากตอนแรกที่ทำเป็นแข็งข้อคือแกล้งทำออกมางั้นหรอ?เรียกร้องความสนใจงั้นหรอ?

แม่นมทั้งสองเพราะแบบนี้ก็เลยรู้สึกดูถูกหลินซีนเยียนขึ้นมา"ปิ่นปักผมของที่นี่ก็มีตั้งเยอะแยะมากมายแล้วหากว่าเจ้ายังไม่ถูกใจพวกข้าก็ทำอะไรไม่ได้"

"แบบนั้นไม่ได้นะถ้าหากว่าหาอันที่ข้าชอบไม่ได้กลับมาหลังจากไปปรนนิบัตินายท่านของพวกเจ้าแล้วข้าจะบอกเขาว่าจริงๆข้าสวยได้มากกว่านี้อีกแต่ว่าเหลามามาทั้งสองคนจงใจให้ข้าแต่งตัวขี้เหร่ๆ"หลินซีนเยียนถอนหายใจออกมาแล้วเหลียบตาไปสังเกตสีหน้าของแม่นมทั้งสองนางเดาว่าขนาดคนที่เลือดร้อนแบบเฉินเทียนยังเกรงกลัวหลิงห้าวแม่นมสองคนนี้ก็จะต้องยิ่งกลัวหลิงห้าวขึ้นไปอีกถึงจะถูก

แล้วก็เป็นจริงแม่นมสองนั้นราวกับกลัวนายท่านสุดตัวแค่ได้ยินว่าจะทำให้นายท่านไม่พอใจทั้งสองคนก็ยอมอ่อนทันที"ข้าคิดออกแล้วตรงนั้นยังมีที่สวยๆอยู่อีกไม่กี่อันแม่นางรอสักครู่ข้าจะไปเอามาให้เจ้าเลือก"

แม่นมคนหนึ่งก็รีบหมุนตัววิ่งไปแม่นมอีกคนถึงจะไม่ค่อยพอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"มามาคนนี้ข้าหิวแล้ว"หลินซีนเยียนถือปิ่นปักผมขึ้นมาแล้วขูดลงบนโต๊ะไปมาพร้อมทั้งพูดขึ้นไม่ได้สนใจโต๊ะตัวนี้เลยแม้แต่น้อยว่าเป็นโต๊ะไม้แดงขีดเขียนจนเป็นรอยเป็นเส้นๆแม่นมที่อยู่ข้างรู้สึกสะเทือนใจหน่อยๆ

"รอนางกลับมาแล้วข้าจะไปทำอะไรให้เจ้ากิน"สำหรับแม่นมคนที่สามารถทำร้ายนายทำให้นางรู้สึกอัดอั้น

"ข้ารอไม่ไหวแล้วยังไงซะข้าอยู่ในห้องนี้ก็ออกไปไม่ได้อยู่ดีประตูใหญ่ไม่ใช่มีกลอนประตูรึไงเจ้ากลัวอะไรยังไงข้าก็หนีไปไหนไม่ได้นายท่านของพวกเจ้าจะมารอข้าค่อยๆกินข้าวแล้วค่อยไปปรนนิบัติเขาหรอ?"

ไม่รอแน่นอน!สีหน้าของแม่นมเหมือนถูกทารุณหลิงห้าวนั้นปรนนิบัติดูแลยากสุดๆยิ่งกับคนรับใช้ยิ่งเข้มงวดใหญ่หากว่าไม่พอใจขึ้นมาก็ฆ่าทิ้งดังนั้นพวกนางไม่กล้าที่จะทำเรื่องอะไรที่จะทำให้เขาไม่พอใจเด็ดขาด

แม่นมลังเลอยู่แปปหนึ่งแล้วก็ออกไปดีกว่าแค่ทำตามที่หลินซีนเยียนพูดล็อกกลอนที่หน้าประตูห้องซะ

มันก็เป็นวิธีไล่เสือออกจากภูเขาง่ายๆขอแค่กำจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ก็ไม่ยากที่ได้ในสิ่งที่ต้องการใบหน้าของหลินซีนเยียนเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆรอจนทั้งสองคนไปแล้วก็รีบลงมือรื้อเครื่องประดับในกล่องทันที

ที่น่าดีใจสุดๆก็คือในกล่องนี้มีเครื่องประดับเยอะมากนางนำส่วนประกอบเล็กๆออกก็ไม่ยากที่จะสร้างเป็นอาวุธแบบง่ายๆ

ผ่านไปไม่นานนักแม่นมที่ไปเอาเครื่องประดับก็กลับมานางเห็นประตูถูกล็อกก็หมุนตัววิ่งออกไปราวกับวิ่งไปเอากุญแจงั้นแหละรออีกสักพักนางถึงจะกลับมาพร้อมเอากุญแจมาเปิดประตูห้อง

เห็นหลินซีนเยียนสวมใส่แหวนอยู่ในมือนางก็สะดุ้งตกใจ"เจ้าไปเอาแหวนมาจากไหน?"

ของของหลินซีนเยียนพวกนางได้เก็บเอาไปหมดแล้วเสื้อผ้าที่ให้นางใส่ก็เป็นชุดที่พวกนางจัดเตรียมให้นางมั่นใจเลยว่าในร่างกายของหลินซีนเยียนไม่มีแหวนของพรรค์นี้อย่างแน่นอน

หลินซีนเยียนยิ้มแล้วยิ้มอีกชี้ไปที่ปิ่นปักผมอันหนึ่ง"สวยมั้ย?ข้าใช้เส้นจากปิ่นปักผมทำออกมา"

แม่นมมองไปที่ปิ่นปักผมอันนั้นก็เห็นร่องรอยที่ถูกแยกชิ้นส่วนอยู่จริงๆ

"ทำไมปิ่นปักผมอันนี้ข้าแกะไม่ได้รึไง?"หลินซีนเยียนเลิกคิ้วถาม

แม่นมไม่ได้ขัดอะไรแค่นำเอาเครื่องประดับในมือวางลงบนโต๊ะของพวกนี้ตระกูลหลิงมีมากมายนักนายท่านคงไม่เพราะสิ่งนี้ถือสากับผู้หญิงพวกนี้หรอกดังนั้นนางเป็นแค่คนใช้คนหนึ่งจะไม่ควรพูดอะไรมาก

ผ่านไปไวมากแม่นมอีกคนก็ยกอาหารกลับมา

หลินซีนเยียนรับชามถ้วยกับตะเกียบมาแล้วลงมือกินข้าวอย่างรวดเร็วราวกับลืมไปเลยว่าตนเองกำลังจะถูกบังคับฝืนใจความไม่สนใจสิ่งใดนี้ทำให้แม่นมเอือมจนพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง

ท้องฟ้ามืดสนิทแล้วมีเสี่ยวซีมาบอกให้แม่นมทั้งสองทราบว่าถึงเวลาที่ต้องพาหลินซีนเยียนไปยังห้องของหลิงห้าวแล้ว

แม่นมทั้งสองรีบขานรับทันทีคนหนึ่งถือโคมไฟอีกคนนำทางทั้งสองคนพาหลินซีนเยียนเดินไปทางตำหนักของหลิงห้าว

พอมาถึงประตูตำหนักแม่นมทั้งสองก็หยุดเดินมีนางกำนัลมารับช่วงต่อแทนนางกำนัลนางนั้นน่าจะราวยี่สิบปีหน่อยๆลักษณะการเดินอ่อนช้อยงดงามให้ความรู้สึกของสาวน้อยแสนสวยวัยแรกแย้มนางมองหลินซีนเยียนตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่งในสายตาเต็มไปด้วยความริษยาอย่างเห็นได้ชัด"ตามข้ามา"

หลินซีนเยียนลังเลครู่หนึ่งแล้วก็ตามนางกำนัลคนนั้นเข้าไปพึ่งจะเดินเข้าไปในตำหนักก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาแต่ไกลฟังจากเสียงน่าจะไม่ใช่ผู้หญิงแค่คนเดียว

ท่านชายของบ้านเจ้ารสนิยมไม่เบา"หลินซีนเยียนเบ้ปากเผลอพูดออกมา

นางกำนัลนางนั้นหันกลับมาจ้องนางตาขวาง"ท่านชายของข้าแบบนี้เรียกว่ารักอิสระการได้รับความรักความเอ็นดูจากท่านชายบ้านข้าเป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงไม่น้อยเจ้าอย่าได้ใจไปข้างในมีผู้หญิงที่สวยกว่าเจ้าอยู่อีกมากท่านชายก็ไม่แน่ว่าจะแตะต้องเจ้า"

ไม่แตะต้องนาง?พอเหลียงซีนเยียนได้ยินเข้าตาก็เป็นประกายทันทีถ้างั้นก็ต้องขอร้องอ้อนวอนเทพพระเจ้าแล้วล่ะแม้แต่นางกำนัลนางนี้นางก็ไม่ได้เกลียดชังอะไรมากแล้ว

"เอาล่ะเจ้าผลักประตูเข้าไปเองละกัน"นางกำนัลไม่กล้าไปข้างหน้ามากกว่านี้อีกชี้ไปทางประตูบานหนึ่งที่อยู่ข้างๆแล้วพูดกับหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนก้าวเท้าเดินไปตามขั้นบันไดหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูพอได้ยินเสียงผู้หญิงครวญครางดังออกมาจากในบ้านมือที่กำลังยกขึ้นในขณะนั้นก็ค้างอยู่อย่างนั้น