ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 372

ตอนที่372 เมล็ดพันธุ์แห่งความอยากเอาชนะ

แผนที่แหล่งถ้ำเกิงจีน?"ใบหน้าของหลิงห้าวแสดงออกว่าไม่เชื่อ"เจ้าเนี่ยนะสามารถเอาแผนที่มาได้?"ขนาดเขาตระกูลหลิงพยายามสุดตัวจนถึงวันนี้ในมือมีแค่แผนที่ใบเดียวเท่านั้นนางผู้หญิงแค่คนเดียวกล้าพูดขึ้นมาได้ว่าจะหาให้เขาสองใบ?

หากว่าสามารถได้แผนที่สองใบมาจริงๆถ้างั้นตระกูลหลิงของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น

"ข้าเคยบอกแล้วไงสายเลือดของข้าพิเศษมีแค่ข้าผู้ที่มีสายเลือดพิเศษถึงจะหาแผนที่พบไม่ใช่รึไง?คนอื่นอาจจะไม่มีสิทธิพูดประโยคนี้แต่ว่าข้าน่ะมีสิทธิ"หลินซีนเยียนยืดหลังตรงแต่ความคิดในสมองตีกันเละเทะไปหมด

สายเลือดพิเศษของนางถึงจะสามารถหาแผนที่พบถ้างั้นแผนที่ที่ถูกคนก่อนหน้าเอาไปก็เป็นผู้ที่มีสายเลือดพิเศษด้วยเหมือนกันงั้นหรอ?พวกคนที่มีสายเลือดพิเศษพวกนั้นจะมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในชีวิตของนางรึเปล่า?

ได้ข้ารับปากเจ้า"หลิงห้าวสุดท้ายก็ตัดสินใจออกมาในความคิดเขาใช้ผู้หญิงที่ไม่มีความสำคัญอะไรคนหนึ่งไปเอาแผนที่สองใบการค้าขายครั้งนี้ยังไงเขาก็ไม่เสียเปรียบ

หลินซีนเยียนพยักหน้าไฮไฟว์กับเขาถือว่าตกลงพนันตามนี้

แม้ว่าจะเป็นแบบนี้นางก็ไม่เลิกระแวงหลิงห้าวง่ายๆหรอกรอจนรถม้ามาถึงสถานที่ที่ไกลมากๆที่หนึ่งเขาถึงจะพลักหลิงห้าวแรงๆให้ตกรถม้าไปจากนั้นก็ให้เซียวฝานเร่งฝีเท้าม้าให้หนีไปเร็วขึ้น

หลิงห้าวตกลงมาถึงพื้นล้มลงอย่าน่าสงสารเศษดินทรายติดเต็มหน้าเต็มตัวเขาเปื้อนไปหมดแต่นัยน์ตาคู่นั้นของเขากลับเปล่งประกายชัดเจน

"นายท่านพวกข้าจะตามไปเดี๋ยวนี้"เฉินเทียนและคนอื่นๆรีบมาล้อมรอบๆเขาไว้สีหน้าเคร่งเครียดหลินซีนเยียนคือคนที่เขาพากลับมาถ้าหากว่าหลิงห้าวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาด้วยน้ำมือของหลินซีนเยียนถ้างั้นชีวิตของเขาก็เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว

"ไม่ต้องตามให้เวลานางซ่อนตัวหนึ่งคืนพรุ่งนี้เช้าใช้อิทธิพลทั้งหมดของเราตระกูลหลิงต่อให้ต้องขุดแผ่นดินลึกถึงสามศอกก็ต้องหานางกลับมาให้ข้าให้จงได้!"หลิงห้าวห้ามเฉินเทียนที่อยากจะตามไปไว้

เฉินเทียนไม่รู้ว่าหลิงห้าวคิดอะไรแต่ว่าขอแค่หลิงห้าวไม่ได้คิดจะลงโทษเขา เขาก็วางใจ

"ใช่แล้วเฉินเทียนหากว่าพรุ่งนี้หาตัวผู้หญิงคนนั้นพบแล้วได้สิ่งที่ข้าต้องการแล้วครั้งนี้ตัวข้าจะจำไว้ว่าติดรางวัลไว้ให้เจ้า"หลิงห้าวยิ้มอย่างมีชัยตบบ่าของเฉินเทียนแล้วสั่งการว่า"เอาล่ะกลับกันเถอะวุ่นวายมาทั้งคืนข้าเหนื่อยแล้ว"

ตั้งแต่ต้นทางจนสุดทางเฉินเทียนยังคงจมอยู่ในเมฆหมอกเขาไม่เคยคิดเลยคนธรรมดาๆแบบหลินซีนเยียนนางจะทำให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นในตระกูลหลิงได้ในใจของเฉินเทียนมีความสุขเปี่ยมล้นแล้วก็รู้สึกดีกับหลินซีนเยียนมากขึ้นด้วยถึงขนาดแอบคิดในใจลับๆว่าในขอบเขตที่จำกัดจะช่วยเหลือนางสักเล็กน้อย

วันที่สองพอฟ้าสว่างตำหนักของหลิงห้าวก็ครึกครื้นขึ้นมาขนาดหลิงห้าวที่นอนจนตะวันสายโด่งมาตลอดก็ยังตื่นแต่เช้าตรู่แถมยังนำคนจากตระกูลหลิงไปในเมืองตามหาด้วยตัวเองอีกด้วย

อิทธิพลของตระกูลหลิงนั้นกว้างขวางมากแม้แต่เมืองชายแดนก็มีคนของพวกเขาอยู่ขนาดทหารที่เฝ้ารักษาการณ์อยู่เมืองชายแดนแค่ได้ยินว่านายท่านหลิงจะตามหาคนก็รีบนำคนในเมืองออกไปช่วยอีกแรง

พระอาทิตย์ค่อยๆสูงขึ้นในตอนที่ทุกคนต่างก็ยุ่งกันอยู่นั้นก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ขึ้นสูงจนตั้งตรงแล้ว

ตอนที่กินข้าวเที่ยงในตำหนักของตระกูลหลิงบรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะมีอาหารหลากหลายราวสิบอย่างวางอยู่แต่ชายที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งหัวหน้ากลับไม่จับตะเกียบเลยเขาแค่ทุบโต๊ะครั้งหนึ่งก็ทำให้น้ำแกงที่พึ่งจะวางเสิร์ฟกระเด็นออกมาเป็นหยดเขาพูดออกมาอย่างโมโห"มีแต่ไอ้พวกไร้ค่า!ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่ไม่มีวรยุทธคนหนึ่งกับผู้ชายที่เกือบจะพิการอีกคนหนึ่งรึไง?พวกเจ้าหากันมาครึ่งวันแล้วก็ยังหาไม่พบ?ชายแดนนี้เป็นที่ที่ค่อนข้างใหญ่โต แต่ถ้าหาตามแต่ละบ้านแต่ละคนมันก็ควรจะหาเจอแล้วสิ!"

ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างๆต่างก็ไม่กล้าที่จะหอบหายใจเฉินเทียนที่ยืนอยู่หน้าสุดก็เหงื่อไหลเต็มหน้าผากไปหมดเขาคิดว่าจะง่ายๆแต่ว่าผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นราวกับหายไปจากโลกมนุษย์อย่างไรอย่างนั้นไม่ว่าพวกเขาจะตามหายังไงก็ไม่เจอเบาะแสอะไรเลยแม้แต่น้อย

"นายท่านพวกเขาออกจากเมืองนี้ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรือเปล่า?"เฉินเทียนคิดไปคิดมาก็น่าจะเป็นแบบนี้ทางเดียวเท่านั้น

หลิงห้าวหันไปจ้องเขาตาเขม่งรอบหนึ่งแล้วพูดว่า"กำแพงเมืองชายแดนสูงถึงสิบฟุตแถมยังมีทหารฝีมือดีเฝ้ารักษาการณ์เจ้าคิดว่าจะออกไปได้ตามอำเภอใจงั้นเรอะ?ใต้เท้าเฉาเป็นคนของเราเขาจะกล้าปล่อยคนออกไปโดยพลการ?คนคนนี้จะต้องยังอยู่ในเมืองนี้แน่นอนพวกเจ้ารีบไปตามหามาให้ข้าซะ!ถ้าหากก่อนฟ้ามืดยังหาไม่พบข้าจะให้พวกเจ้าทั้งหมดทุกคนเห็นดีแน่!"

ขอรับ!"ทุกคนขานรับตามคำสั่งแล้วก็รีบหมุนตัววิ่งออกไปข้างนอก

พวกเขาพึ่งจะออกไปไม่นานก็มีชายชุดดำคนหนึ่งมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาคนที่มามีวิชาตัวเบาที่ร้ายกาจสามารถพรางตัวได้แนบเนียนคนแบบนี้ในสายตาของคนทั่วไปมองดูก็รู้แล้วว่าเป็นหน่วยลาดตระเวนมืออาชีพ

"นายท่านเมื่อคืนนี้ข้าน้อยพบกลุ่มพ่อค้าแปลกๆกลุ่มหนึ่งห่างจากนอกชายแดนไป50ไมล์กลุ่มพ่อค้ากลุ่มนั้นค้าขายขนสัตว์แต่ข้าน้อยสังเกตเห็นว่าในนั้นมีหลายคนที่มีวรยุทธยอดเยี่ยมอีกอย่าง..."หน่วยลาดตระเวนรายงานแต่ว่าพอพูดถึงข้างหลังเขาก็กลับเริ่มลังเล

แค่มีวรยุทธยอดเยี่ยมมันคงไม่พอที่จะทำให้เจ้ากลับมารายงานข้าหรอกมั้งมีอะไรก็รีบว่ามา!ไม่เห็นรึไงว่าข้ายุ่งแค่ไหน?"หลิงห้าวพูดด้วยเสียงต่ำที่เย็นชา

หน่วยลาดตระเวนตกใจรีบก้มหัวรีบพูดต่ออย่างรวดเร็ว"คนพวกนั้นดูเหมือนคนประเทศเป่ยหมิงแต่ว่าดูจากความเคยชินของการใช้ชีวิตแล้วยังไงก็เป็นคนประเทศหนานเยว่ดังนั้นข้าน้อยคิดว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆอยู่ก็เลยกลับมารายงานแก่นายท่าน"

"คนประเทศหนานเยว่เกลียดชังประเทศหมานที่สุดตามหลักแล้วจะไม่มีทางมาประเทศหมานแน่นอนกลุ่มที่ปลอมตัวเข้ามานี้จะต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ"หลิงห้าวครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วสั่งการขึ้นว่า"ดีมากงั้นเจ้าก็ตามต่อไปพวกมันมีความเคลื่อนไหวอะไรขึ้นมารีบกลับมารายงานข้า"

"รับทราบ"หน่วยลาดตระเวนรับคำสั่งเสร็จก็รีบไปทันที

ภายในบ้านเงียบลงหลิงห้าวนวดๆขมับที่รู้สึกปวดขึ้นมาเล็กน้อยในหัวกลับคิดถึงแต่ภาพของหลินซีนเยียนตั้งแต่เล็กจนโตเขายังไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อนผู้หญิงข้างกายเขามีมากมายไม่จำเป็นต้องให้เขาเอ่ยปากแค่ส่งสายตาผู้หญิงพวกนั้นก็จะเข้ามาพลีกายให้เขาเอง เพื่อเอาใจเขาผู้หญิงพวกนั้นถึงขั้นใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้เขาพอใจที่สุด

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้กลับไม่ไว้หน้าเขาเลยแม้แต่นิดเดียวเขามักจะมีความรู้สึกอย่างหนึ่งราวกับในสายตาของผู้หญิงคนนี้เขายังคงไม่ใช่ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมที่สุด

ผู้ชายในจิตใจนั้นแข็งแกร่งมากโดยเฉพาะผู้ชายแบบหลิงห้าวดังนั้นในก้นบึ้งหัวใจเขาราวกับมีหลุมที่มีเมล็ดพันธุ์แห่งความอยากเอาชนะอยู่ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยนึกมาก่อนว่าในระยะเวลาสั้นๆเมล็ดเมล็ดนี้จะงอกเงยออกมาจนได้

"ผู้หญิงของหลี่อวิ๋นซ่าน..."หลิงห้าวกระตุกรอยยิ้มชั่วร้าย"ไม่รู้ว่าพอถึงตอนที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาพลีกายให้ข้าเองหลี่อวิ๋นซ่านจะมีสีหน้ายังไงกันผู้หญิงของลูกชายคนโตตระกูลหลี่โดนแย่งตอนนั้นหึหึช่างน่ารอคอยจริงๆ"