ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 373

ตอนที่373เสียงที่คุ้นเคย

เวลาทุกๆนาทีทุกๆวินาทีผ่านไปทุกคนทั้งเมืองต่างตื่นกลัวแม้แต่ประชากรธรรมดาๆยังรู้สึกถึงบรรยากาศที่วุ่นวายในเมืองโดยเฉพาะในตอนที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีมืดเมืองทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกกดดัน

หลิงห้าวหมดความอดทนถึงกับไปเดินหาบนถนนด้วยตัวเองตั้งนานแล้วพาคนกลุ่มหนึ่งไปด้วยอย่างรีบร้อนสีหน้าของเขาไม่ได้มีสีหน้ามั่นอกมั่นใจเหมือนดั่งตอนแรกตั้งนานแล้วแต่กลับเป็นอารมณ์โมโหฉุนเฉียวที่รุนแรง

เฉินเทียนตามมาข้างหลังของหลิงห้าวเขารู้สึกกระวนกระวายใจข้างหลังเหงื่อเปียกโชกไปหมดเขาเข้าใจหลิงห้าวดีที่สุดไม่ถ้าจะพูดให้ถูกกลุ่มคนที่ตามมาล้วนเข้าใจหลิงห้าวดีในตระกูลหลิงใครต่างก็รู้ว่าหลิงห้าวเป็นลูกชายที่นายใหญ่และนายหญิงรักและประคบประหงมมากเป็นลูกชายที่ได้ใจที่สุดในสายตาของคนในตระกูล

เพราะว่าหลิงห้าวฉลาดมากอายุ7ขวบก็เริ่มช่วยตระกูลจัดการเรื่องทั่วไปต่างๆเรื่องทุกครั้งก็จัดการได้อย่างมีระเบียบความสามารถของเขาได้รับการยอมรับจากคนในตระกูลส่วนใหญ่ผ่านไปหลายปีเขาไม่เคยต้องผิดหวังมาก่อนเพราะแบบนี้ถึงได้ทำให้เขามีนิสัยหยิ่งยโสโอหังเอาตัวเองเป็นใหญ่

เพียงแต่ความสำเร็จของเขาไม่ใช่มาจากการสนับสนุนของอำนาจตระกูลหลิงหรอ?ข้างกายเขามีผู้ช่วยฝีมือดีมากมายแล้วยังมีนายใหญ่ดูแลอยู่เบื้องหลังอีกอำนาจของตระกูลหลิงทั้งหมดก็เพื่อไว้ให้เขาใช้งานครั้งนี้ที่มาชายแดนก็เป็นความต้องการที่จะมาฝึกฝนตัวเองของเขาเองแล้วเขาก็เป็นคนออกปากเองว่าไม่ต้องการให้ผู้ช่วยฝีมือดีทั้งหลายตามเขามา

แต่ว่าใครจะไปคิดว่าแปปเดียวจะทำให้เขารู้สึกด้อยกว่าและลิ้มรสรสชาติของความพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้

ลมกลางคืนพัดผ่านมาช่วงเวลาที่ตะวันลับขอบฟ้าไปเวลานั้นก็ได้เวลาของยามกลางคืนมาเยือน

สุดทางเดินถนนหลิงห้าวดึงบังเหียนให้หยุดลงประชากรที่อยู่รอบๆเหมือนกับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างรีบเก็บข้าวของแล้ววิ่งถอยหายไปหมดมีเพียงกลุ่มชายที่ขี่ม้าหยุดอยู่ตรงถนนไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

"ฟ้ามืดแล้ว"หลิงห้าวขบฟันแน่นพูดสามคำนี้ออกมา

เฉินเทียนและคนอื่นๆต่างมองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าจะทำไงดี

"หรือว่าจะหายไปแล้วจริงๆ?"หลิงห้าวไม่เชื่อสีหน้าของเขาย่ำแย่จนถึงที่สุดเขาหันไปมองแรงใส่เฉินเทียนแล้วพูดเสียงดังว่า"ยังมีที่ไหนที่ยังไม่ได้หาอีก?"

เฉินเทียนคิดอย่างละเอียดแล้วก็ส่ายหน้า"ทุกคนทุกบ้านในเมืองก็หาหมดแล้วแต่ก็ไม่พบแม้แต่ในตำหนักตระกูลหลิงก็หาอย่างละเอียดแล้วรอบหนึ่ง"

"จริงด้วยยังมีอีกที่หนึ่งที่เรายังไม่ได้ไปหากัน!"เฉินเทียนนึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหันหันไปมองหลิงห้าวอย่างยากที่จะเชื่อ

หลิงห้าวถูกสายตาที่มองมาของเขาก็ตัวชาขึ้นมาแต่ว่าไม่นานนักเขาก็ได้สติรู้ว่าที่เฉินเทียนพูดคือสถานที่ใด!

"น่าตายนัก!นังผู้หญิงเจ้าเล่ห์!"เฉินเทียนโมโหออกมาหนีบท้องม้าไว้แน่นแล้วคุมบังเหียนมุ่งไปทางตำหนักตระกูลหลิง

ตำหนักตระกูลหลิงคือสถานที่แรกที่เริ่มออกตามหาแต่ว่าในตำหนักตระกูลหิงมีอยู่ที่แห่งหนึ่งแทบจะไม่มีใครกล้าย่างเท้าเข้าไปนั่นก็คือสระสุราบ่อเนื้อที่เขาไว้ใช้เสพสุขสังสรรค์!

เพราะว่าที่นั่นเป็นที่ที่เขาใช้เสพสุขกับอิสตรีดังนั้นจึงออกคำสั่งตายกับทุกคนหากไม่ได้รับอนุญาตจากเขาใครก็ห้ามย่างเท้าเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียวหรือจะพูดว่าที่นั่นเป็นสถานที่ต้องห้ามของตำหนักตระกูลหลิงแต่ตัวเขาเองรีบร้อนแต่จะหานางให้เจอโดยไวทั้งวันเลยไม่ได้คิดถึงเรื่องอย่างว่าดังนั้นก็เลยคิดไม่ถึงสถานที่แห่งนี้

เลยเป็นจุดบอดของความคิดเมื่อต้องการสังสรรค์หาความสุขสถานที่นั้นก็จะเต็มอยู่ในสมองแต่เมื่อจิตใจสงบกลับลืมสถานที่นั้นไปโดยไม่รู้ตัว

หลินซีนเยียนนั่งอยู่ตรงขอบบ่อน้ำพุร้อนถอดถุงเท้าออกจุ่มเท้าลงไปแกว่งเล่นในบ่อน้ำพุร้อนลูบท้องของตนไปมามีเสียงโครกครากดังขึ้นมานางเลยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ

เซียวฝานที่นั่งอยู่ตรงข้ามนางหันไปมองทางด้านประตูทางออกไม่ได้เหล่มองด้านข้างเลยเขาไม่กล้ามองเท้าของนางกลัวว่าสายตาจะไม่ให้เกียรตินาง"ศิษย์น้องเจ้าอดทนอีกนิดนะฟ้ามืดแล้วอีกไม่นานพวกเราก็ออกไปหาอะไรกินได้แล้วล่ะ"

ตั้งแต่ตอนที่หนีออกมาพวกเขาก็รีบกลับมาที่นี่อย่างรวดเร็วแม้แต่เวลาจะกินข้าวก็ไม่มีดังนั้นทั้งวันทั้งคืนพวกเขาก็ยังไม่ได้กินอะไรแม้แต่น้ำสักหยดได้แต่หลบซ่อนอยู่ที่นี่

แต่ว่าเซียวฝานนับถือหลินซีนเยียนจากใจจริงภายในระยะเวลาสั้นๆนางสามารถคิดถึงที่นี่ได้อีกอย่างในช่วงเวลาแรกๆก็รีบกลับมาไม่ได้ทำให้ใครทันสังเกตและผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่นางคิดไว้ไม่มีผิดพวกเขาหลบซ่อนคนของหลิงห้าวได้สำเร็จ

ปึง!

ประตูบ้านถูกคนถีบออกหลิงห้าวเดินเข้ามาอย่างหัวเสียเห็นหลินซีนเยียนที่แช่บ่อน้ำพุร้อนอย่างสบายใจเขายิ่งโกรธจัดขึ้นไปอีกเขากัดฟันกรอดแล้วตะคอกขึ้น:"เจ้ายัยผู้หญิงขี้โกง!"

"เอ่อ.."หลินซินเยียนส่ายหน้าค่อยๆใส่ถุงเท้าอย่างไม่รีบร้อน"ข้าขี้โกงตรงไหน?ก็แค่คิดถึงสถานที่ที่เจ้าคิดไม่ถึงเฉยๆนายใหญ่หลิงเจ้าคงไม่ใช่แพ้ไม่เป็นหรอกใช่มั้ย?"

"ข้าข้า.."หลิงห้าวโกรธจนพูดไม่ออกเขาแพ้ไม่เป็นตรงไหนเขาก็แค่ไม่เคยแพ้มาก่อนเพราะงั้นเขาก็เลยไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงไปชั่วขณะ

หลินซีนเยียนใส่ถุงเท้าเสร็จเรียบร้อยแล้วยืนขึ้นเดินไปตรงหน้าเขาอย่างไม่รีบร้อนอมยิ้มแล้วก็ตบบ่าของเขา"เอาล่ะท่านชายหลิงยังไงผลก็ออกมาแล้วข้าชนะเจ้าแพ้ทีนี้เจ้าจะปล่อยข้าไปแล้วก็ทำตามคำขอของข้าหนึ่งอย่างได้รึยัง?"

แต่น่าเสียดายหลินซีนเยียนดูถูกความภาคภูมิใจในตัวเองของหลิงห้าวไปหน่อยเมื่อคนที่ไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อนได้ลิ้มรสชาติของความพ่ายแพ้ครั้งแรกเขาไม่มีทางยอมรับความจริงนี้ได้ขณะที่หลินซีนเยียนกำลังจะเดินผ่านตัวของหลิงห้าวไปนั้นหลิงห้าวก็จับแขนของหลินซีนเยียนไว้อย่างแรงแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน

"หลิงห้าวเจ้าพูดคำไหนไม่เป็นคำนั้น?เจ้าคิดจะผิดคำพูด?"หลินซีนเยียนถลึงตาใส่หลิงห้าวแต่ร่างกายกลับถูกหลิงห้าวพันธนาการไว้เรียบร้อย

เซียวฝานที่อยู่ข้างๆก็รีบพุ่งเข้าไปหาทันทีแต่ก็ถูกเฉินเทียนและคนอื่นที่ตามมาติดๆล็อกตัวเอาไว้

ข้าไม่ผิดคำพูดแน่นอนไม่ใช่ว่าจะรับปากเจ้าอย่างหนึ่งไม่ใช่รึไง?อันนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับที่ข้าจะนอนกับเจ้าซะหน่อย!ผู้หญิงแบบเจ้าทำให้ข้าเกิดความสนใจได้สำเร็จเยี่ยมเยี่ยมข้าจะปล่อยเจ้าไปแต่ว่าไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเจ้าไปเมื่อไหร่หลังจากคืนนี้พรุ่งนี้ข้าไปส่งเจ้าเป็นไง?

ความเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไปทำให้หลินซีนเยียนไม่ทันได้ตั้งตัว!ได้แต่โกรธแค้นอยู่ในใจที่แท้ก็เป็นคนไม่ดีตกลงอะไรกับเขาไปก็ไร้ความหมาย!เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะรักษาสัจจะ!

นายใหญ่ตระกูลหลิงอุ้มชายาของข้าจะไปที่ใดรึ?"น้ำเสียงขุ่นหมองดังขึ้นมาเหนือตำหนักอย่างกะทันหันวินาทีที่น้ำเสียงนี้ปรากฏน้ำตาจากเบ้าตาของหลินซีนเยียนก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว