ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 377

ตอนที่ 377 คนแห่งตระกูลเฟิ่ง

ความปวดร้าวในจินตนาการกลับไม่ได้บังเกิดขึ้น ถึงแม้หลินซีนเยียนจะมองไม่เห็นสถานการณ์ของแผ่นหลัง ทว่ากลับสามารถสูดดมกลิ่นคาวเลือดอันแสบจมูก ขอบตาของนางก็ชอุ่มขึ้น พลางสะอึกสะอื้น “จื่อเฟิง...”

“เชื่อในข้า” โม่จื่อเฟิงกล่าวเพียงสามคำนี้ จากนั้นจึงใช้แรงขว้างนางไปยังทิศทางของหนีหว่าน

หลินซีนเยียนเพียงแค่รู้สึกมึนเวียนอยู่ครู่ จากนั้นก็ปรากฏตัวอยู่ในอ้อมอกของหนีหว่านแล้ว เขาว่า เชื่อในเขา? หลินซีนเยียนร่ำไห้ไม่ออกเสียง นางเกลียดที่ตัวเองไร้ความสามารถจริงๆ เหตุใดเวลาเช่นนี้ นางไม่ได้ผลิตอาวุธที่ฆ่าล้างบางครั้งใหญ่ออกมาช่วยเขาสักอัน? นางเป็นผู้เชี่ยวชาญการผลิตอาวุธคนหนึ่ง เหตุใดสำหรับเขาแล้วกลับไร้สมรรถภาพอย่างเห็นได้ชัดเพียงนั้น

นางไม่ควรมองข้ามนางเอกในนวนิยายข้ามภพเหล่านั้น ที่แขวนห้อยครอบครองนิ้วชี้ทองคำก็ไม่ปาน ทว่า นางไม่มี นางไร้สามารถถึงทำได้เพียงพึ่งพิงอำนาจของเขาเท่านั้น

นางสามารถทำอาวุธบางอย่างได้ ทว่าต่อหน้าของปรมาจารย์วิทยายุทธ์เหล่านี้ ของเหล่านั้นไม่ได้เลยสักนิด! หรือว่า นางจะต้องประดิษฐ์ปืนผาหน้าไม้ถึงจะสู้ได้!

ความคิดอ่านของหลินซีนเยียนสะเปะสะปะนัก ศีรษะ ปวดหนึบเป็นระยะ นางไม่อาจหาญสบมองสถานที่โม่จื่อเฟิงตีรันฟันรบได้ ทว่ากลับมองออกไปอย่างควบคุมไม่อยู่แล้ว

หนีหว่านสังหารผู้ที่พยายามจะหลบหนีคนหนึ่งทิ้ง ซ้ำยังปกป้องนางเอาไว้เบื้องหลังพลางกล่าว “เจ้านายต้องไม่แพ้แน่!”

“เขาก็เป็นมนุษย์ ไม่ใช่เทพนะ” ดังนั้น นางจึงกลัวว่าเขาจะแพ้! หลินซีนเยียนสะอื้น ทำได้เพียงเบิกตามององครักษ์ชูราสองนายนั้นล้อมเขาเอาไว้

“ในอกของพวกเรากลุ่มนี้ เจ้านายก็คือเทพ!” หนีหว่านกัดฟันกล่าว

หลินซีนเยียนส่ายหน้า ไม่ว่าโม่จื่อเฟิงจะเป็นเทพหรือไม่ นางรับรู้เพียง นางไม่อยากให้ยามที่เขาตกอยู่ในคราวเป็นคราวตายตนเองกลับไร้ความสามารถ นางขบเรียวปากล่างแน่น กลางสมองรวดร้าวราวกับฝังเข็มก็ไม่ปาน ฉับพลัน แววตาของนางทอประกายระริก มองเห็นหลิงฮ่าวที่กำลังจะเคลื่อนย้ายไปทางหน้าประตู!

“ในกายมีพิษหรือไม่” หลินซีนเยียนถามหนีหว่าน

หนีหว่านนิ่งทื่อ ล้วงมือไปหยิบเอาขวดลายครามอันหนึ่งออกมาโยนใส่กลางมือนาง “พิษยางน่องร้ายแรงที่สุด อย่าทำร้ายตัวเองเข้าล่ะ”

หลินซีนเยียนพยักหน้า มองไปยังทิศทางหน้าประตูด้วยแววตาเย็นยะเยือก

หลิงฮ่าวภายใต้การอารักขาขององครักษ์ชูรานายหนึ่ง ได้ล้ำเข้าถึงทิศทางของปากประตูสวนแล้ว ไม่นานก็จะหลบหนีออกไปจากวงล้อมหนักแน่นนี้ได้

“หลิงฮ่าว” หลินซีนเยียนเดินเข้าไปยังทางของหลิงฮ่าวอย่างแน่วแน่ เอ่ยปากเรียกเขาเอาไว้ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ในอกหลิงฮ่าวเคลือบแคลง หันหน้ากลับไปก็มองเห็นหลินซีนเยียน ดวงตาหรี่เล็กลง วางแผนในใจ แผดเสียงกล่าวกับองครักษ์ชูราด้านข้าง “นางคือจุดอ่อนของโม่จื่อเฟิง จับนางเอาไว้ก็สามารถบงการโม่จื่อเฟิงไว้ได้! เจ้าคงไม่อยากให้เพื่อนร่วมชะตาของเจ้าถูกโม่จื่อเฟิงสังหารหรอกกระมัง!”

องครักษ์ชูรานั้นเดิมก็ไม่อยากรนหาปัญหาใหม่ใส่ตัว แต่ว่าฟังคำสั่งของหลิงฮ่าว ชะงักอยู่ครู่ และโถมเข้ามาใส่หลินซีนเยียน

หนีหว่านตอบสนองในเวลาแรกเริ่ม แทรกกำบังการต่อสู้ระหว่างหลินซีนเยียนกับองครักษ์ชูราเอาไว้

หลินซีนเยียนกระตุกมุมปากยิ้มจืด ฉวยเอาโอกาสนี้สาวเท้าถลาเข้าใส่หลิงฮ่าว “หลิงฮ่าว ไม่อย่างนั้น เราทั้งคู่มาวัดพีเคขั้นสุดกันหน่อยดีไหม”