ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 392

ตอนที่ 392 การเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดอันแสนสงบ

เพียงแต่ แววตาของเด็กสาวคนนั้นกลับทำให้ผู้คนเยิ่งเพิ่มความประหลาดใจขึ้น

หลินซีนเยียนมองเห็นความคุ้นเคยบางอย่างจากแววตาของเด็กคนนั้น ก็ราวกับแรกเริ่มตอนที่นางเป็นฝ่ายกระตุ้นโม่จื่อเฟิงก็ไม่ปาน เผยความสิ้นหวังและความเพียรอันไม่ย่อถอยประการหนึ่ง

ฉากย้อนความหลังในสมองผุดขึ้นมา หลินซีนเยียนพลันรู้สึกหัวใจค่อยๆ แตกสลาย มีความรู้สึกจำพวกสูดหายใจไม่เข้า

คนรอบด้านต่างตกตื่นยิ่ง โดยเหล่าบุรุษตอนที่มองเห็นเด็กสาวคนนี้ ปรับเปลี่ยนทัศนคติก่อนหน้าของพวกเขา แววทอประกายตาพลันวิบวับขึ้นมา หากว่าก่อนหน้ายังด่าทอยายแก่คนนั้นไร้ยางอายล่ะก็ เช่นนั้นตอนนี้ ผู้ชายพวกนั้นกลับเริ่มอิจฉาโชคเรื่องผู้หญิงของใต้เท้าผู้ว่าขึ้นมาแทน

นี่ก็คือฝูงชนคนมุง มักจะไม่ได้วิจารณ์ตามแนวพัฒนาการของเรื่องราว ก็ลืมเลือนอารมณ์ก่อนหน้าไปเสียสิ้น กลับเลือกข้อมูลที่ทำให้ตนเองเพิ่มความผ่อนคลายแทน

“ใต้เท้าผู้ว่า ท่านก็รับเด็กคนนี้เอาไว้เถิด อย่างไรเสียยายแก่อย่างข้าก็เลี้ยงดูชีวิตนางไม่ไหวแล้ว ก็ให้นางติดตามท่านได้กินข้าวสักคำเถิด หากว่าท่านไม่ต้องตาจริงๆๆ เช่นนั้นยายแก่อย่างข้าก็จะขายเด็กคนนี้ไว้ที่นี่ก็สิ้นเรื่องแล้ว” ยายแก่ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหล ซ้ำยังหันหน้ามาแผดร้องใส่คนรอบด้าน “พวกท่านใครต้องการเด็กคนนี้บ้าง เช่นนั้นก็ควักเงินออกมาซื้อไปเถิด วันนี้ข้ายายแก่ไม่อาจเอานางกลับไปได้แล้ว!”

ประกาศขายหลานสาวของตนเองต่อหน้าธารกำนัล วิธีการของหญิงชราคนนี้ช่างทำให้คนรู้สึกละอายนัก แต่ว่า คนรอบด้านกลับเป็นนกกระจอกไร้เสียง โดยเฉพาะเหล่าผู้ชาย ราวกับมองฝ่ายตรงข้าม ล้วนประมวลเหตุการณ์โดยรอบ

เพียงชั่วขณะนั้น หลินซีนเยียนก็เห็นแจ้งถึงความเฉยชาของมนุษยชน ก่อนหน้ายังปกป้องความยุติธรรมแก่เด็กคนนั้น พริบตาเดียวกลับรู้สึกว่าเด็กคนนั้นเป็นเนื้ออ้วนพีชิ้นหนึ่งไปแล้ว

แต่เพียง แม้ฝูงชนจะกำลังประมวลสถานการณ์ แต่กลับไม่ได้หยัดลุกขึ้น ราวกับคนทั้งหมดต่างมองไปยังรถม้าคันนั้นโดยไม่รู้ตัว หลินซีนเยียนฉุกคิด ก็รู้ถึงสาเหตุที่ฝูงชนไม่กล้าแสดงความเห็นตามอำเภอใจ

เด็กสาวที่น่ามองเพียงนี้ เป็นความคิดที่ผู้ชายแต่ละคนมีอยู่บ้าง ฝูงชนกลัวว่าเผื่อตอนนี้ใต้เท้าผู้ว่ามีใจยอมรับเด็กสาวคนนี้ไว้ ใครก็ตามว่าท่าทีจะรับซื้อเด็กคนนี้ไปในยามนี้ เช่นนั้นก็เป็นโทษต่อใต้เท้าผู้ว่าเข้าให้แล้ว

บ่าวสารถีราวกับก็ตกตะลึงในรูปลักษณ์ของเด็กสาวคนนั้น แม้กระทั่งเขาก็ยังมีท่าทีไม่แน่ใจขึ้นมา หันหน้าไปมองประตูรถม้าด้านหลัง เสมือนรอให้คนด้านในให้คำชี้แนะเพิ่มเติม

“เด็กสาวผู้นี้ราคาเท่าไร ข้ารับซื้อ”

ขณะที่ฝูงชนยังรอคอยใต้เท้าผู้ว่าภายในรถเอ่ยคำนั้น หลินซีนเยียนกลับปริปากขึ้นมา เมื่อนางเอ่ยปาก คนทั้งหมดล้วนหันมามองยังทิศทางของนาง ทั้งสะใจในความช้ำชอกของศัตรู ทั้งดูอุปรากรจรรโลง ทั้งถูกเรือนร่างและรูปโฉมของนางทำให้ตกตะลึง

“โอ้ว วันนี้เป็นอะไรไปหนอ เหตุใดจึงมีแม่นางที่สวยกินกันไม่ลง”

“นั่นสิ ยามเอ่ยวาจาก็เป็นเบญจกัลยาณี ถึงแม้อายุจะมากสักหน่อย แต่ก็มีเสน่ห์ของหญิงสาวมากกว่า”

หญิงชราผละออกจากฝูงชนและหายลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เด็กสาวที่คุกเข่าอยู่ผู้นั้น สีหน้าตั้งแต่ต้นจนจบยังคงจืดเจื่อน หลังจากที่หญิงชราจากไปแล้ว นางเพียงยันกายขึ้นแช่มช้า มายอบกายตรงหน้าของหลินซีนเยียนเล็กน้อย พลางกล่าว “สวัสดีคุณหนู จากนี้ไปข้าก็เป็นคนของท่านแล้ว”

ยามที่นางเอ่ยวาจา น้ำเสียงสงบเย็น ไม่ได้มีความโกรธขึ้งและเคืองแค้นที่ถูกญาติแท้ๆ ทรยศเลยสักนิด ในแววตาของนาง มีความลุ่มลึกและผันผวนที่ซึ่งเดิมทีไม่ควรมีในวัยของนาง

หลินซีนเยียนรู้สึกว่ามองเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ทะลุอยู่บ้าง ดังนั้นจึงทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้กล่าววาจา นางเหลือบมองรถม้าคันนั้นที่จอดเอาไว้อยู่ กระทั่งตอนนี้ ในรถม้ายังคงไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ก็ประหนึ่งในรถม้าคันนั้นไม่มีคนอยู่เลยแม้แต่น้อย

“ไปเถิด” หลินซีนเยียนดึงสายตากลับมา เตรียมจะพาเด็กสาวคนนั้นเดินจากสถานที่ไร้อารยะนี้ไป

ใครจะรู้ ทั้งสองเพิ่งจะหมุนกาย องครักษ์สองสามนายก็กรูเข้ามายังเบื้องหน้าของพวกนาง หนึ่งในนั้นให้สัญญาณมือแก่หลินซีนเยียน พลางกล่าว “แม่นางทั้งสองโปรดหยุดก่อน ใต้เท้าผู้ว่าเรียนเชิญท่านทั้งสองไปดื่มชาที่จวนสักครู่”

หลินซีนเยียนหยุดฝีเท้าครู่หนึ่ง หัวคิ้วกลับขมวดแน่นขึ้นมา กล่าวเสียงเย็น “ทำไม การซื้อขายอิสระนี้ ก็สะดุดตาใต้เท้าผู้ว่าเข้าให้แล้ว ใต้เท้าผู้ว่านึกอยากชำระบัญชีภายหลัง ในเมื่ออยากครอบครองเด็กคนนี้ ก่อนหน้าใต้เท้าผู้ว่าก็พูดตรงไปตรงมาเอง ข้าแค่คนสามัญคนหนึ่ง จะกล้าปะทะกับใต้เท้าผู้ว่าเสียที่ไหน เหตุใดยังต้องรอให้ข้าซื้อนางก่อนค่อยมาชำระบัญชี”

นางจงใจกล่าวเสียงดัง ทำให้คนรอบด้านล้วนได้ยินกันถ้วนหน้า