ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 394

ตอนที่ 394 ตกสู่เงื้อมมือปีศาจ

นางเพิ่งขยับ สีหน้าของฉินชิงเฟิงก็เคร่งขรึมลง

“ผู้ว่าฉิน ในเมื่อเป็นสหายกัน ท่าน...ไม่อาจจำกัดอิสระมนุษยชนของข้ากระมัง” นางกะพริบตาปริบ ถามอย่างแสร้งไร้เดียงสา

ฉินชิงเฟิงยิ้มกระตุกมุมปาก ยิ่งทำให้คนคาดเดาไม่ได้เรื่อยๆ เขาจ้องนางตาไม่กะพริบ “แม่นางซีนเยียน ช่างทำให้ข้าแซ่ฉินนับถือจริงๆ”

“เช่นนั้นความหมายของผู้ว่าฉินคือ...” หลินซีนเยียนยืนอยู่เบื้องหน้าฉินชิงเฟิง ถามหยั่งเชิง

ฉินชิงเฟิงเอนพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน หลังจากจิบชาหนึ่งอึกแล้วจึงเอ่ย “แม่นางหลิน จากประเทศหนานเยว่มายังแดนเหนือแคว้นหมันไม่ไกลกว่าหมื่นลี้ ต้องไม่ใช่มาเพื่อชมวิวทิวทัศน์หรอกกระมัง ถึงแม้ไม่ใคร่รู้ว่าแม่นางหลินต้องการทำสิ่งใดกันแน่ แต่ว่าในเมืองชวนแห่งนี้ ข้าแซ่ฉินยังพอมีอิทธิพลอยู่บ้าง เผื่อว่าสามารถช่วยเหลือธุระปะปังได้ก็ไม่แน่ เจ้าแน่ใจว่าจะเขี่ยข้าออกนอกประตูรึ”

ในจุดนี้ หลินซีนยียนกลับไม่ได้ปฏิเสธ หากว่าสามารถใช้อำนาจของฉินชิงเฟิงมาช่วยเสาะหาที่อยู่ของอี้เซิงได้ ย่อมง่ายหลายเท่าตัวเชียว เพียงแต่...

“ข้าไม่ได้นึกอยากเขี่ยท่านออกนอกประตู เพียงแต่ข้าไม่มีสิ่งของทัดเทียมสมราคามาแลกเปลี่ยนกับใต้เท้าผู้ว่าก็เท่านั้น ในเมื่อข้าไม่อาจตอบแทนน้ำใจของผู้ว่าฉินได้ ข้าเองก็ไม่กล้ารับความประสงค์ดีจากผู้ว่าฉิน”

“ข้าบอกแล้ว เพียงแค่อยากผูกมิตรกับเจ้าเท่านั้นเอง” ฉินชิงเฟิงเห็นอากัปกิริยาเฉียบขาดของนาง สีหน้ายิ่งเย็นขึ้นแล้ว

มีคนประเภทหนึ่ง ได้คุ้นเคยกับการอยู่ตำแหน่งสูงชี้นิ้วออกคำสั่งแล้ว เมื่อมีคนคัดค้านเจตจำนงของเขาก็ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับความผิดปกติที่ครอบงำการพิชิตชัยจำพวกนี้ได้เลย

ดังนั้น ขณะที่หลินซีนเยียนยิ่งคัดค้านอย่างรุนแรง ยิ่งเป็นการไม่เห็นฉินชิงเฟิงอยู่ในสายตา เขายิ่งไม่อาจปล่อยนางไปอย่างง่ายดาย

“หากว่านี่เป็นวิถีที่ผู้ว่าฉินปฏิบัติต่อแขก เช่นนั้นข้าคงพูดได้เพียง เส้นทางของพวกเราไม่ตรงกัน ไม่มีจุดหมายเดียวกัน” หลินซีนเยียนทอดถอนใจยาว นางไม่ทราบว่านางไม่อาจกระตุ้นอำนาจของคนชั้นสูงจำพวกนี้ได้ แต่ว่า มีบางสิ่ง นางจ่ายออกไปไม่ได้โดยแท้ ชื่อเสียงของผู้ว่าฉินคนนี้กะล่อนระบือไกล นางไม่เต็มใจแสร้งยอมรับและทำตามข้อเสนอกับเขาในยามนี้

“เส้นทางที่ไม่ตรงกัน ไม่มีจุดหมายเดียวกัน...” ฉินชิงเฟิงทอดถอนใจ “แม่นางในเมืองชวนแห่งนี้ ไม่มีสักคนที่ไม่อยากได้รับความโปรดปรานจากข้า กลับมาพบเจอเจ้าที่เป็นเช่นนี้ แต่ว่าจะทำอย่างไร เจ้ายิ่งปฏิเสธข้า ข้ากลับยิ่งอยากได้เจ้า!”

ขณะที่ฉินชิงเฟิงกล่าวประโยคนี้ออกมา หลินซีนเยียนเลิกตาโพลง ในที่สุดเขาก็พูดออกมาแล้ว นางอดกระตุกยิ้มเย็นมุมปากไม่ได้ ผู้ชาย ที่แท้ต่างก็เป็นมนุษย์ที่ใช้กระบวนความคิดทางราคะมาพิจารณาปัญหา โม่จื่อเฟิงแรกเริ่มก็เป็นเช่นนี้ คุณชายน้อยตระกูลหลิงคนนั้นก็เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ ใต้เท้าผู้ว่าฉินผู้นี้ก็ไม่พ้นอิหรอบนี้อีก

นางอดยกมือขึ้นแช่มช้าไม่ได้ ลูบไล้ใบหน้าของตนเอง ราวกับตัดสินใจแน่วแน่ได้แล้วครึ่งหนึ่ง นางหยิบถ้วยชาบนโต๊ะขว้างลงบนพื้น

ฉินชิงเฟิงยังไม่ทันเข้าใจว่านางคิดจะทำอะไรกันแน่ หลินซีนเยียนกลับหยิบเศษถ้วยชาที่แตกบนพื้นขึ้นมากรีดหน้าตัวเอง “ดูท่าผู้ว่าฉินเองก็ตองตาใบหน้านี้ของข้า ไม่เป็นไร ท่านชอบ ข้าทำลายแล้วยังจะไม่ได้เชียวหรือ”

อย่างไรเสียก็เดินบนทางแปลกแยกกับโม่จื่อเฟิงแล้ว ชั่วชีวิตนี้ ก้นบึ้งหัวใจของนางเกรงว่าไม่อาจอยู่กับคนอื่นได้อีกแล้ว หัวใจตายลงแล้ว ต้องการผิวหนังห่อหุ้มนี้มาใช้ประโยชน์อันใด มีแต่เพิ่มปัญหาให้ตนเองวุ่นวายก็เท่านั้น

“โง่เขลา!” ฉินชิงเฟิงราวกับไม่ได้คาดหมายว่าการตอบสนองของนางจะรุนแรงเพียงนี้ แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วก็มีศักดิ์เป็นแม่ทัพ ดังนั้นระดับปฏิกิริยาตอบสองจึงเร็วมาก มือเดียวก็สามารถคว้าหมับข้อมือของหลินซีนเยียนไว้ได้ ออกแรงครั้งเดียว ก็ทำให้นางเจ็บเสียจนปล่อยเศษแก้วชาลง