ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 396

ตอนที่396ยกผู้หญิงให้

น่าเสียดายอินฉีที่แท้เป็นมหาเสนาบดีแล้วยังทำให้ผู้คนอ่านความคิดเขาออกผ่านทางสีหน้าของเขา

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกครั้ง พอคุยจบ ใจของฉินชิงเฟิงก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างเห็นได้ชัดทั้งหัวเต็มไปด้วยใบหน้าที่งดงามและเรือนร่างที่เซ็กซี่ของหลินซีนเยียนส่วนอินฉีก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเดินออกไปแต่อย่างใดแถมมีท่าทีว่าจะพูดคุยความในใจกับเขาอีกตางหาก

“ฉินเฉิงจู่ยังมีกิจอันใดอีกรึ?”อินฉีนัยน์ตามีเลศนัยถามฉินชิงเฟิงที่นั่งไม่ติดอย่างจงใจ

ฉินชิงเฟิงยิ้มออกมาอย่างเขินๆโบกมือปัดๆไปมา“ไม่มีไม่มีพูดตรงๆกับท่านเลยนะวันนี้สำหรับข้าฉินโม่วเหรินถือเป็นวันที่ดีก่อนหน้านั้นได้เจอแม่นางที่ทั้งรูปร่างหน้าตาท่าทางงดงามกำลังเตรียมที่จะรับนางมาเป็นภรรยาคืนนี้ดังนั้นก็เลย....เหอเหอ....”

”“ค่ำคืนวันวิวาห์ข้าเข้าใจแล้วล่ะ”อินฉียิ้มบางๆพูดตามหลักแล้วในเวลาแบบนี้เจ้าของบ้านก็พูดถึงขั้นนี้แล้วแขกบ้านแขกเรือนก็ควรจะกลับไปได้แล้วแต่อินฉีกลับไม่พูดถึงเรื่องไปกลับพูดออกมาว่า：“ข้าก็ได้ยินมานานแล้วว่าฉินเฉงจู่เกิดในดงดอกไม้งามมีเสน่ห์จนหญิงทั่วทั้งเมืองลุ่มหลงสามารถทำให้ฉินเฉิงจู่หมายตาได้จะต้องเป็นสาวงามที่แตกต่างจากหญิงทั่วๆไปเป็นแน่ไม่รู้ว่าจะขอให้ข้าได้รู้จักได้หรือไม่?”

“ท่าน...”ฉินชิงเฟิงแทบจะไม่คาดคิดเลยว่าอินฉีจะกล้าพูดแบบนี้ออกมาสีหน้าตกใจไปสักพักชี้นิ้วส่ายไปมาใส่อินฉีพร้อมพูดว่า“ท่านอินคงจะห่างหายไปนานสินะผู้ชายด้วยกันข้าฉินโม่วเหรินเข้าใจได้เดินทางข้ามทะเลทรายต้องใช้เวลาเกือบเดือนท่านอินมีความต้องการด้านนี้ข้าฉินโม่วเหรินก็แน่นอนว่าจะไม่ให้ท่านผิดหวังแต่ว่าพี่น้องจะใช้ภรรยาร่วมกันไม่ได้วันนี้นางสนมคนนี้ฉินโม่วเหรินมิอาจแบ่งนางให้ใครได้แต่ว่าเจ้าวางใจเถอะในเมืองชุนแห่งนี้จะต้องหาสาวงามที่ท่านอินพอใจได้เป็นแน่”

ฉินชิงเฟิงคิดว่าอินฉีพูดแบบนั้นมีความหมายว่าต้องการผู้หญิงจากเขา เขาที่เป็นคนเจ้าชู้ไม่ได้คิดว่าเป็นปัญหาอะไรถึงขนาดในความคิดของเขาผู้ชายจะสนใจผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องปกติเมื่อก่อนเขาคิดว่าท่านอินนั้นแปลกแยกไม่ใช่คนประเภทเดียวกับเขาเลยมีระยะห่างกันวันนี้ท่านอินกลับพูดขึ้นมาแบบนั้นเขากลับรู้สึกว่าเขาสองคนเหมือนจะสนิทชิดใกล้กันเข้ามาหน่อย

“อ้อ...อย่างนั้นสินะงั้นข้าก็ขอขอบคุณท่านฉินเฉิงจู่ล่วงหน้าละกัน”อินฉีพูดจบก็โค้งคำนับแก่ฉินชิงเฟิงหนึ่งรอบ

ฉินชิงเฟิงก็โบกมือปัดๆอย่างสุภาพก็เป็นเวลาพอดีกับที่แม่นมคนหนึ่งที่กดหลินซีนเยียนลงไปมาถึงหน้าประตูแม่นมมีสีหน้าแปลกๆราวกับมีเรื่องอะไรบางอย่างจะพูดกับฉินชิงเฟิงแต่ว่ามีแขกอยู่นางเลยไม่สะดวกพูด

“เข้ามาเถอะท่านอินไม่ใช่คนนอก”ฉินชิงเฟิงโบกมือเรียกแม่นมคนนั้น

แม่นมพยักหน้ารับเข้ามาในบ้านแล้วทำความเคารพทั้งสองคนก่อนแล้วก็ลังเลอยู่สักพักแต่ก็ไม่ได้พูดออกมาต่อหน้าอินฉีแต่เข้าไปใกล้ๆฉินชิงเฟิงและกระซิบบางอย่างข้างหูของเขา

”พอฉินชิงเฟิงได้ฟังเข้าสีหน้าของเขาก็บูดบึ้งขึ้นมานัยน์ตาลุกเป็นไฟแต่พอเห็นอินฉีอยู่ด้วยเลยไม่สะดวกที่จะโมโหออกมาเพียงแค่หันไปพูดกับแม่นมว่า:“เจ้าออกไปก่อนเถอะอีกสักพักข้าจะตามไป”

หลังจากที่แม่นมออกไปแล้วอินฉีก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า：“ฉินเฉิงจู่มีเรื่องลำบากอะไรแล้วงั้นรึ?หากว่ามีสิ่งใดที่ต้องการให้ข้าช่วยเหลือท่านอย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด”