ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 397

ตอนที่397ความคิดถึงที่เจ็บปวด

แต่ว่าส่วนใหญ่นั้นกลับเป็นตอนแรกที่แผนการถูกทำลายหลินซีนเยียนมองสีหน้าเย็นชาของเขา

หลินซีนเยียนเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะมาเจอกับอินฉีอีกครั้งที่นี่ในใจที่ตกตะลึงเกือบทำให้นางลืมที่จะมีปฏิกิริยาออกมายังไงที่นี่ก็คือแคว้นหมันไม่ใช่หนานเยว่เพียงแปปเดียวนางก็ดึงสติกลับมาจากอาการตกใจอินฉีสำหรับนางแล้วได้กลายเป็นอดีตเพื่อนสนิทที่กลายเป็นคนแปลกหน้าไปตั้งนานแล้วยิ่งกว่านั้นในตอนที่เขาเกือบจะเปลี่ยนมาทำร้ายเสี่ยวอวี่จิ่งตอนนั้นในใจของนางก็ไม่มีพื้นที่ให้กับเขาตั้งนานแล้วไม่ว่าจะสถานะใดก็ตาม

ก่อนหน้านี้มีคนแอบช่วยอย่างลับๆให้ผงยาที่ทำให้ผื่นขึ้นทั้งตัวชนิดหนึ่งกับนาง นางก็ยังคิดอยู่เป็นใครกันที่ยื่นมือเข้ามาช่วยในยามคับขันแบบนี้ได้ในใจลึกๆนางเคยสงสัยว่าจะใช่โม่จื่อเฟิงหรือไม่ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้แต่ก็ยังอดหวังให้เป็นไม่ได้

สำหรับใจที่สับสนนี้แม้ว่านางจะปฏิเสธแต่ก็ไม่มีแรงจะคัดค้านในตอนนี้เมื่อเห็นคนที่ปรากฏตรงหน้าคืออินฉีในก้นบึ้งของหัวใจนางก็ยังอดไม่ได้ที่จะผิดหวังออกมา

“ท่านอินแม่นางนางนี้ท่านพอจะถูกใจหรือไม่?”ฉินชิงเฟิงใช้แขนสะกิดเข้าที่อินฉีถามออกมาเสียงเบา

อินฉีเก็บสายตาของตนอย่างตกใจสีหน้ายังคงเป็นสีหน้าตกตะลึงเหมือนเดิมเขาพยักหน้าแล้วตอบ：“อืม”

ฉินชิงเฟิงรีบหันมายิ้มทันที“ท่านถูกใจก็ดีแล้วล่ะ”หญิงที่ทั้งสวยแล้วก็รูปร่างดีแบบนี้ชายใดก็ถูกใจทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง?ฉินชิงเฟิงรู้สึกไม่พอใจอยู่ในใจแต่สีหน้ากลับยังคงยิ้มอยู่ใช้มือข้างหนึ่งจับมือของอินฉีแล้วหมุนตัวลากเขาออกไปทางข้างนอก“แม่นางนี้ก็ได้เห็นแล้วตอนนี้ยังคงเช้าอยู่ พวกเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันมานานไปดื่มชากันสักหน่อยแล้วค่อยกลับมาหาหญิงนางนี้ข้าฉินโม่วเหรินขอสัญญาว่าจะส่งให้ถึงเตียงของท่านอย่างเรียบร้อยเลย”

อินฉีเพียงแค่ยิ้มบางๆออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไรตามเขาเดินออกไปนอกตำหนักไม่ได้หันกลับไปแล้วก็ไม่ได้มองดูสีหน้าของหลินซีนเยียน

แม่นมทั้งสองคนก็ปิดประตูห้องอีกครั้งในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้งหลินซีนเยียนคิ้วขมวดแล้วค่อยๆนั่งลงตรงด้านหลังโต๊ะไม่ได้กังวลเรื่องที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้แต่อย่างใด

ในเมื่ออินฉีส่งคนมาช่วยนางยังไงก็คงจะคิดหาวิธีช่วยนางเป็นแน่แต่ว่า...นางก็แค่ไม่อยากจะมีความเกี่ยวข้องใดๆกับอินฉีอีกก็เท่านั้น

ถือโอกาสที่แม่นมคนหนึ่งมาส่งอาหารเย็นหลินซีนเยียนเลยถามไถ่เกี่ยวกับเรื่องของเด็กผู้หญิงที่ถูกนางซื้อไว้แต่ว่าแม่นมนั้นก็ปิดปากแน่นไม่หลุดข้อมูลที่มีประโยชน์อะไรออกมาแม้แต่น้อย

กลางคืนค่อยๆมืดลงไปเรื่อยๆ

หลังจากที่เปลี่ยนเทียนไปสองเล่มในที่สุดในตำหนักก็มีเสียงฝีเท้าคนผ่านไปสักพักอินฉีที่กลิ่นเหล้าเต็มตัวก็ผลักประตูเข้ามา

คำพูดของอินฉีพูดอย่างเมาๆให้ความรู้สึกสับสนมั่วไปหมดแต่ว่าท่าทีของเขากลับดูเสียใจมากทำให้คนเผลอตอบรับสิ่งที่กำลังเมาป้อแป้อยู่อย่างไม่รู้ตัวให้ภาพลักษณ์จมอยู่ในความแค้นแล้วก็สร้างกรอบระเบียบให้กับตัวเองตั้งแต่เด็ก

“แต่ว่าพระเจ้ากลับทำให้ข้าพบเจอกับเจ้าข้าไม่ปฏิเสธหรอกว่าในตอนแรกข้าตั้งใจเข้าหาเจ้าเพราะว่าความสัมพันธ์ที่พิเศษของเจ้ากับโม่จื่อเฟิงจริงๆหวังว่าสักวันเจ้าจะมีประโยชน์กับข้าแต่ว่า....ข้าไม่เคยคิดเลยว่ายิ่งได้ใกล้ชิดกับเจ้าก็ยิ่งถูกเจ้าดึงดูดขึ้นเรื่อยๆใครจะไปคิดว่าสาวงามที่เกิดมามีใบหน้างดงามกลับเกิดมาพร้อมกับสมองที่ชาญฉลาดด้วยความคิดของเจ้าแววตาของเจ้าทุกๆการกระทำของเจ้าราวกับไม่เหมือนหญิงอื่นทั่วๆไปเจ้าดูเหมือนจะอ่อนแอแต่กลับทำเรื่องที่ทุกคนคาดไม่ถึงได้”

อินฉีพูดไปแล้วก็ยิ้มขึ้นมาราวกับจะนึกถึงภาพที่ทำให้เขารู้สึกดี

หลินซีนเยียนผลักเขาไม่ไปได้แต่ทนฟังสิ่งที่เขาอยากจะพูดออกมาทั้งหมดแต่น่าเสียดายใจของนางมันได้ตายไปนานแล้วยิ่งไม่มีทางเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำแล้วจะทำให้ลืมสิ่งที่เขาเคยทำลงไปได้

“ซีนเยียน...ถ้าหากว่า ถ้าหากว่าตอนแรกข้าไม่เดินไปถึงจุดนั้นพวกเราจะเป็นไปได้ไหม?”อินฉีค่อยๆถอยออกมานิดหน่อยสายตามองไปที่นางจ้องมองนางอย่างคาดหวังสุดหัวใจ

หลินซีนเยียนยิ้มออกมาอย่างเย็นชา“เจ้าคิดว่าเป็นไปได้ไหมล่ะ?ในตอนที่เราเจอกันข้าก็เป็นผู้หญิงของโม่จื่อเฟิงไปแล้วทำไมมหาเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่จะใช้รองเท้าขาดๆคู่ที่มีคนอื่นเคยใช้ไปแล้วงั้นหรือ?”ในโลกยุคโบราณนี้อินฉีนั้นก็เป็นคนมียศมีตำแหน่งเขาจะรับได้งั้นหรอ?เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดเพราะงั้นในตอนที่เขาถามคำถามนี้ออกมาในสายตาของหลินซีนเยียนก็ดูเป็นเรื่องตลกที่ทำร้ายตัวเขาเอง

“ใช่ ในตอนนั้นเจ้าได้เป็นผู้หญิงของโม่จื่อเฟิงตั้งนานแล้ว...”อินฉีสายหน้าอย่างเจ็บปวดราวกับว่าเจ็บปวดจนจะขาดใจเขาค่อยๆน้ำตาไหลออกมา“ถ้าหากข้าบอกว่าข้ารับได้ล่ะข้ารับได้แม้แต่ลูกของเจ้ากับเขา....”