ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 398

ตอนที่398ออกไปเดินเล่นข้างนอก

“อินฉี!”หลินซีนเยียนสบถอย่างโมโหในแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

อินฉีสัมผัสได้ถึงความโกรธของนางนัยน์ตาฉายแววความกลัวเขาค่อยๆถอยออกไปเล็กน้อยรักษาระยะห่างเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองคนสะอึกสะอื้น：”ซีนเยียน....”

”หลินซีนยียนหัวเราะหึออกมาเผยสีหน้าน่าเกลียดน่ากลัวที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนของตนออกมา“อินฉีเจ้ารู้มั้ยว่าตรงไหนที่เจ้าสู้โม่จื่อเฟิงไม่ได้?”

อินฉีไม่ได้พูดอะไรออกมาสำหรับเขาท่าทางที่น่าเกลียดน่ากลัวของหลินซีนเยียนนี้ก็ถือว่าทำร้ายเขาอย่างที่สุดแล้วสำหรับเขา

“เพราะว่าตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เขาไม่เคยคิดที่จะหลอกใช้ข้าแม้จะเป็นตอนที่เพิ่งจะรู้จักกันแรกๆก็ตามเขาอยากจะแกล้งข้าแต่ก็ตรงไปตรงมาไม่มีอะไรแอบแฝงเขาใช้กำลังแต่เขาไม่เคยหลอกลวง!เจ้ายอมรับลูกของข้าได้?เจ้าไม่รู้สึกว่าตอนที่เจ้าพูดประโยคนี้ออกมามันน่าขำหรอ?หากว่าเจ้าเป็นเพราะว่ารักจริงและยอมรับลูกของข้าได้เจ้าก็คงจะไม่ละเลยความปลอดภัยของเขาใช้เขามาบงการข้าบงการโม่จื่อเฟิง”

นางไม่ปฏิเสธหรอกว่าอินฉีเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เปลี่ยนไปอยู่ในสายตาของผู้หญิงได้อย่างง่ายๆถึงขั้นละทิ้งเรื่องที่เขาหลอกใช้นางสิ่งดีๆที่เขาทำให้กับนาง นางก็สัมผัสได้ แต่ว่าการสร้างความเชื่อใจระหว่างคนนั้นง่ายมากอยากจะทำลายมันกลับยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่

“โม่จื่อเฟิงดีขนาดนั้นเลยหรอ?”เสียงของอินฉีแหบพร่าไปหมดสายตาตกหล่นไปอยู่ที่พื้นไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่

“เขาไม่ดีแต่ว่าเจ้าก็ดีได้ไม่เท่าไหร่เหมือนกันดังนั้นขอร้องพวกเจ้าล่ะคนแบบพวกเจ้ามันไม่เหมาะสมกับผู้หญิงธรรมดาๆอย่างข้าข้ากับพวกเจ้ามันอยู่คนละโลกกันฝืนใจอยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุขหรอก”หลินซีนเยียนอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้านางไม่รู้ว่าคำพูดประโยคนี้พูดกับอินฉีหรือว่าพูดกับตัวนางเองกันแน่

นางกับโม่จื่อเฟิงท้ายที่สุดแล้วก็เป็นคนคนละโลกกันมันผิดตั้งแต่เริ่มต้นแล้วใช่มั้ย?

มือของอินฉีค่อยๆลื่นไหลหลุดออกไปจากบ่าของนางแอลกอฮอล์ในตัวเขาก็ค่อยๆลำเลียงไปทั่วตัวทำให้สายตาการมองเห็นของเขามึนมัวเขาโซเซไปที่เตียงดึงผ้าห่มออกถอดรองเท้าออกแล้วก็ล้มลงนอนบนเตียงหลับตาลงเขาไม่มองสภาพแวดล้อมรอบๆอีก

หลินซีนเยียนก็ยืนอยู่ตรงกลางห้องนางเช็ดน้ำตาของตนนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง

ยามค่ำคืนปรากฎโลกที่เงียบสงบไร้เสียงใดๆมีเพียงเสียงลมหนาวพัดผ่านกระทบใบไม้ให้ปลิวไสว

บางทีอาจจะเพราะเมาอินฉีหลับไปอย่างสนิทหลับยาวไปจนถึงเช้าตรู่ของวันที่สอง

แต่หลินซีนเยียนกลับไม่ได้นอนทั้งคืนนั่งพิงโต๊ะจ้องมองเทียนอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืนจนถึงเช้าในตอนที่อินฉีตื่นขึ้นมาเห็นนางนั้นสีหน้าก็แย่ลงแต่ก็ยังคงลุกขึ้นอย่างสง่างามเดินมาถึงด้านหลังของนาง

“เมื่อคืน....”อินฉีพูดแค่สองคำนี้ออกมาก็ถูกหลินซีนเยียนตัดบทไปซะก่อน

“เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นพอเจ้าเข้ามาก็หลับไปแล้ว”ในเมื่อเป็นความทรงจำที่ไม่ดีนักจะพูดขึ้นมาให้ทุกคนลำบากใจอีกทำไม

“อ้อ”อินฉีตอบรับกลับมาไม่ได้ถามต่ออะไรเห็นนางไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขาก็เลยนั่งลงเงียบๆแทน

เดิมทีฉินชิงเฟิงก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจที่ไม่สามารถลิ้มรสของหลินซีนเยียนได้ยิ่งคิดถึงอินฉีเมื่อคืนผ่านไปอย่างมีความสุขยิ่งทำให้เจ็บจี๊ดไปทั้งใจดังนั้นพอคิดถึงแม่สาวน้อยที่หน้าตาก็ไม่เลวคนนั้นขึ้นมาเขาก็รู้สึกค้างคาอยู่ในใจแล้วก็เลยไม่อยากจะไปไหนเป็นเพื่อนกับอินฉีแล้ว

“ถ้าเช่นนั้นก็ดียังไงเมืองชุนก็อยู่ในการดูแลของข้าฉินโม่วเหรินคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรใหญ่โตขึ้นหรอกหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆก็บอกชื่อของข้าฉินชิงเฟิงเมืองชุนแห่งนี้ท่านอินก็จะเดินตรงไปได้อย่างราบรื่น”ในขณะที่พูดฉินชิงเฟิงก็หยิบตราสัญลักษณ์ขึ้นมาแล้วยื่นใส่อกของอินฉีตราสัญลักษณ์อันนั้นไม่ใช่ตราสัญลักษณ์ของแขกธรรมดาๆเป็นตราสัญลักษณ์ว่าเป็นแขกพิเศษของเมืองชุนที่เมืองชุนแห่งนี้มีเพียงสามอันเท่านั้นตราสัญลักษณ์อันนี้ราวกับเป็นตัวแทนของตัวฉินชิงเฟิง

อินฉีเองก็ไม่เกรงใจรับตราสัญลักษณ์มาเก็บไว้ในอกเสื้อ“ข้ามิใช่ปูคงจะไม่เดินตรงๆหรอกฉินเฉิงจู่โปรดวางใจข้าเพียงแค่เดินเล่นรอบๆเท่านั้นมิได้คิดที่จะมาก่อเรื่องจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้เมืองชุนแห่งนี้ก็อยู่ภายใต้การดูแลของฉินเฉิงจู่แน่นอนว่าต้องสงบสุขอยู่แล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยทักทายกันแล้วฉินชิงเฟิงก็จากไปรอจนเขาจากไปแล้วอินฉีถึงจะล็อกประตูบ้านอีกครั้งเขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหลินซีนเยียนแล้วถามขึ้น：“เจ้า..อยากจะไปเดินเล่นรอบๆกับข้าไหม?”

หลินซีนเยียนจ้องเขาอยู่ชั่วขณะหนึ่งในตอนที่เขาคิดว่านางคงจะไม่ตกลงออกไปกับเขาเป็นแน่นางก็พยักหน้า

นางมาที่นี่ก็เพื่อตามหาอี้เซิงไม่ออกไปแล้วจะหาอี้เซิงเจอได้อย่างไร?

อินฉีประหลาดใจมากอึ้งไปพักหนึ่งถึงจะได้สติกลับมานัยน์ตามีประกายไฟเล็กๆเปล่งประกายขึ้นมาเขายิ้มอย่างอบอุ่นจากนั้นก็หมุนตัวกลับไปเปิดประตูแล้วก็เดินออกไปสั่งการคนด้านนอกว่า：“ให้คนเตรียมรถม้าเดี๋ยวนี้”

เขาก้าวเดินอย่างรีบร้อนสุดๆในตอนที่หมุนตัวกลับไปเกือบจะสะดุดประตูล้มลงอินฉีที่ไม่ค่อยปกติแบบนี้หลินซีนเยียนก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน