ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 399

สรุปบท ตอนที่399บ้านยาวิเศษ: ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต

ตอนที่399บ้านยาวิเศษ – ตอนที่ต้องอ่านของ ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต

ตอนนี้ของ ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต โดย ใบไม้แดง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่399บ้านยาวิเศษ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

ตอนที่399บ้านยาวิเศษ

สำหรับอินฉีแล้วไม่ว่ายังไงหลินซีนเยียนยอมออกไปข้างนอกกับเขาถือเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีตลอดชีวิตของคนจะเจอสักกี่คนกันที่เป็นคนที่ทำให้เราไม่เคยลืมเลย?

หลินซีนเยียนให้เหล่ามามานำชุดธรรมดาๆมาให้นางชุดหนึ่งเป็นแบบที่ทันสมัยที่สุดของประชาชนแคว้นหมันผ่านจากเมื่อคืนมาแล้วในสายตาของทุกคนหลินซีนเยียนถือเป็นคนของอินฉีจะตีสุนัขก็ต้องดูเจ้าของด้วยอินฉีเป็นแขกคนสำคัญฉินชิงเฟิงผู้หญิงของอินฉีก็ไม่ควรที่จะไม่เคารพนาง

นี่ก็คือสถานะที่เปลี่ยนไปเพราะถูกคนสร้างขึ้นมาหลินซีนเยียนอดคิดถึงภรรยาเศรษฐียุคปัจจุบันพวกนั้นไม่ได้ขึ้นมาบางทีก่อนหน้าอาจจะเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆคนหนึ่งในบริษัทแต่พอแต่งงานกับสามีที่มียศถาบรรดาศักดิ์ก็จะมีพวกผู้บริหารของบริษัทต้องการตัวแล้วก็เข้ามาเอาอกเอาใจทันที

สังคมก็คือความเป็นจริงดังนั้นถึงได้มีผู้ชายมากมายยอมที่จะเสียสละหญิงข้างกายเพื่อให้ได้เป็นคนที่เหนือกว่าคนอื่นๆ

“คิดอะไรอยู่หรอ?”

ในรถม้าอินฉีเห็นหลินซีนเยียนเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเลยอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

หลินซีนเยียนได้สติกลับมาส่ายหน้าเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

อินฉีไม่สนใจความเย็นชาของนางแต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นไปอีก“วันนี้อากาศดีเชียวเจ้าอยากจะไปเดินเล่นรอบๆนอกเมืองหรือว่าเดินเล่นรอบๆในเมืองล่ะ?หากว่าเป็นนอกเมืองข้ารู้จักที่ที่หนึ่งที่มีดอกพลัมงดงามหากว่าเป็นในเมืองก็มีอาหารแล้วก็สิ่งของมากมายที่มีเอกลักษณ์ของแคว้นหมันน่าที่จะไปลองดู”

เขาพยายามแนะนำอย่างสุดความสามารถพยายามเอาอกเอาใจหลินซีนเยียนแต่ว่าท่าทางของหลินซีนเยียนก็ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม

ผ่านไปครู่หนึ่งหลินซีนเยียนถึงจะพูดขึ้นมาว่า:”ข้าอยากไปพวกร้านที่ขายยาสมุนไพรโดยเฉพาะ”

อินฉีประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแค่เปิดผ้าม่านออกแล้วสั่งการกับคนขับรถม้าสองสามประโยค

รถม้าก็เปลี่ยนทิศทางไปขับไปทางถนนเส้นใหญ่อีกเส้นหนึ่ง

ข้างหลังรถม้าสามสิบฟุตแผงขายแป้งร้านหนึ่งชายวัยกลางคนที่สวมหมวกสานวางแป้งในมือลงเดินตามทางที่รถม้าไปอย่างเงียบๆ

ถนนร้านขายยาของเมืองชุนล้วนมีชื่อเสียงมากทั่วทั้งแคว้นหมันเพราะว่าสภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ที่พิเศษของเมืองชุนทำให้สามารถปลูกสมุนไพรหายากมากมายขึ้นได้

พอรถม้ามาถึงปากทางของถนนก็หยุดลงเพราะว่าถนนสายนี้ไม่กว้างนักแล้วอีกอย่างผู้คนก็ชุกชุมเพราะงั้นรถม้าก็เลยเข้าไปไม่ได้อยู่แล้วดังนั้นอินฉีกับหลินซีนเยียนก็เลยต้องลงรถม้าอย่างเดียว

ข้างกายอินฉีพาคนขับรถม้ามาเพียงคนเดียวคนขับรถนั้นพอเอารถม้าไปจอดไว้แล้วก็เดินตามหลังอินฉีอย่างเงียบๆคนขับรถคนนั้นฝีเท้าเบามากหลินซีนเยียนถึงจะไม่ค่อยรู้เรื่องวรยุทธแต่ก็รู้ว่ายิ่งคนที่ฝีเท้าเบาเพียงใดวรยุทธก็ยิ่งเก่งกาจล้ำลึกขึ้นไปอีกอีกอย่างหนึ่งคนระดับอินฉีหากว่าข้างกายไม่มียอดฝีมือสักคนเกรงว่าก็คงไม่กล้าออกมาเดินเล่นตามอำเภอใจข้างนอกแบบนี้หรอก

อินฉีปกติแล้วจะแต่งตัวหรูหรามากวันนี้เพราะว่าไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาก็เลยใส่ชุดที่ธรรมดาที่สุดถึงจะเป็นแบบนี้แต่ว่ารัศมีความสูงส่งมีระดับของเขาก็ทำให้เขาพออยู่ในหมู่ผู้คนก็ถูกจำได้ง่ายๆ

หลินซีนเยียนเดินอยู่ข้างๆเขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาอิจฉาริษยาของพวกผู้หญิงรอบข้างได้ทั่วทุกทิศ

อินฉีและหลินซีนเยียนพึ่งจะเดินมาถึงทางเข้าร้านก็มีพนักงานในร้านออกมาต้อนรับพนักงานคนนั้นยิ้มแย้มแจ่มใสพูดจาดีดูออกเลยว่าเจ้าของร้านขายสมุนไพรยานี้ทำการค้าเก่ง

”อินฉีมองไปทางหลินซีนเยียนหลินซีนเยียนนิ่งไปพักหนึ่งแล้วถามขึ้น:“ที่นี่มียาวิเศษรักษาธาตุไฟเข้าแทรกจากฝึกวิทยายุทธหรือไม่?”

พอพนักงานได้ฟังดังนั้นก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาทันทีแต่ไม่นานก็หายไปแล้วถามอย่างสุภาพพลางยิ้มไปด้วยว่า:”แม่นางหากจะรักษาธาตุไฟเข้าแทรกแล้วล่ะก็ไปหาหมอที่โรงยาก็ได้แล้วไม่จำเป็นต้องมาร้านขายสมุนไพรยาของเราเลยที่ร้านของเราทำการค้าสมุนไพรยาไม่รู้จะรักษาโรคอย่างไรหรอก”

คำพูดของพนักงานไม่ได้ผิดแปลกอะไรแต่ว่าสามารถเปิดร้านสมุนไพรยาได้ทำไมจะไม่รู้ด้านการรักษาทางการแพทย์ล่ะ?

“หากว่าหมอทั่วๆไปรักษาได้ล่ะก็ข้าก็ไม่ต้องถ่อมาไกลถึงที่นี่หรอก”หลินซีนเยียนถอนหายใจรอบหนึ่งแล้วพูดต่อว่า:”หวังว่าพี่ชายจะช่วยแนะนำสักหน่อยเถอะ”

“แม่นางไม่ใช่ว่าข้าไม่..”พนักงานยังไม่ทันพูดจบอินฉีก็ควักเช็คเงินสดออกมายื่นให้พนักงานคนนั้นมองเช็คเงินสดพริบตาหนึ่งหน้าตาก็เปลี่ยนใจดูลังเลมากแต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า“แม่นางข้าไม่รู้จริงๆว่าท่านพูดถึงสิ่งใดถ้าเช่นนั้น..ท่านถามเถ้าแก่ของเราเอาเถอะเถ้าแก่ทำการค้านี้มากว่าสิบปีบางทีอาจจะรู้ก็ได้”

พนักงานคนนั้นไม่ได้รับเงินจากอินฉีแต่อย่างใดแต่ชี้ไปทางบันไดขึ้นไปชั้นสองแล้วพูดว่า:“เถ้าแก่อยู่ชั้นสองข้าจะนำพวกท่านขึ้นไป”

หลินซีนเยียนเดินนำอินฉีขึ้นไปชั้นสองไม่ทันได้สังเกตสายตาที่มองมาอย่างประหลาดของคนข้างๆเลยแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นประเทศหนานเยว่หรือว่าแคว้นหมันผู้หญิงก็มีสถานะต่ำต้อยกว่าผู้ชายทั้งนั้นอยู่ข้างนอกแม้แต่เวลาเดินผู้หญิงที่รู้ขนบธรรมเนียมล้วนแต่เดินตามข้างหลังผู้ชายมิฉะนั้นจะทำให้ผู้ชายไม่พอใจได้

แต่หลินซีนเยียนตอนนี้กำลังเดินอยู่ข้างหน้าอินฉีไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าผิดแปลกอันใดแม้แต่ตัวอินฉีเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะไม่พอใจอะไร

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต