ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 400

ตอนที่400แม่นางหลีฮวน

ที่ชั้นหนึ่งของบ้านยาวิเศษเต็มไปด้วยสมุนไพรนานาชนิดแต่ว่าขึ้นมาชั้นสองวิวทิวทัศน์กลับไม่เหมือนกับชั้นหนึ่งเลยสักนิดพื้นที่ว่างต่างๆต่างเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้หลากหลายชนิดในกระถางต้นไม้ส่วนใหญ่จะมีดอกไม้บานสีสันสวยงามดอกไม้พวกนั้นหลินซีนเยียนไม่เคยเห็นมาก่อน

ที่จวนอู่เซวียนอ๋องก็มีพืชพรรณหายากมากมายนางก็เคยเห็นมาไม่น้อยในนั้นมีอยู่สองสามชนิดที่ไม่ง่ายเลยกว่าโม่จื่อเฟิงจะปลูกมันได้ในตอนที่นางเดินผ่านโถงทางเดินของชั้นสองนั้นกลับเห็นในกระถางที่วางอยู่ที่ริมผนังในนั้นมีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่นางคุ้นเคย

เวลานี้นางถึงรู้ว่ากระถางต้นไม้ที่ชั้นสองพวกนี้ไม่ใช่กระถางที่หาชมได้ง่ายๆทั่วๆไป

เห็นสายตาที่นางมองกระถางพวกนั้นแล้วพนักงานที่นำทางอยู่นัยน์ตาก็เกิดประกายประหลาดใจพูดอย่างยิ้มแย้มว่า:“เห็นแววตาของแม่นางแล้วรู้จักประวัติความเป็นมาของกระถางต้นไม้พวกนี้หรือ?”

หลินซีนเยียนได้สติกลับมาส่ายหน้าเบาๆ“เปล่าหรอกเพียงแต่รู้จักชนิดสองชนิดในนั้นเท่านั้นเอง”

ดูแม่นางจะไม่ใช่คนในพื้นที่ของเมืองชุนสินะแล้วก็ไม่เหมือนคนแคว้นหมันเสียเท่าไหร่ด้วยรู้จักชนิดสองชนิดถือว่าเก่งมากแล้วล่ะอย่าว่าแต่ชั้นสองเล็กๆนี่เลยแต่ว่าดอกไม้ใบหญ้าที่อยู่ในตึกแห่งนี้ล้วนแต่หายากมากในโลกท่านลองดูที่ดอกไม้สีม่วงที่บานอยู่ขอบหน้าต่างนั่นสินั่นน่ะเป็นหญ้าเป๋หลีต้นสุดท้ายของโลกเชียว”

“หญ้าเป๋หลี?”หลินซีนเยียนเผลอจ้องมองไปยังอินฉี

คิดไม่ถึงเลยว่าอินฉีจะยิ้มบางๆออกมาแล้วตอบกลับมา:”หญ้าเป๋หลีเมื่อก่อนมีเพียงในตำราโบราณเท่านั้นเล่ากันว่ามีสรรพคุณชวนให้ลืมความรู้สึกไม่ว่าจะใช้กับคนที่มีความรู้สึกลึกซึ้งมากเพียงใดเพียงแค่กินหญ้าเป๋หลีนี้เข้าไปก็จะลืมความรู้สึกทั้งหมดจนหมดสิ้นแต่ว่าลืมความรู้สึกนี้ไม่ใช่การสูญเสียความทรงจำคนที่ใช้ยานี้จะยังจำคนที่ตนรักได้อยู่ในใจแต่ว่าความรู้สึกรักที่ลึกซึ้งนั้นก็จะหายไปอย่างกะทันหันต้นหญ้าต้นเดียวก็ทำให้คนสองคนที่มีความรู้สึกต่อกันกลายมาเป็นคนแปลกหน้าต่อกันได้”

เอ่อ..มียาแบบนี้บนโลกด้วย?”หลินซีนเยียนรู้สึกตื่นตาตื่นใจอดไม่ได้ที่จะมองมันอย่างอยากรู้อยากเห็น

พนักงานนำทั้งสองคนมาถึงห้องสุดท้ายของโถงทางเดินจากนั้นก็เคาะประตูแล้วก็ถอยหลังออกมาสองก้าวทำมือเชิญให้หลินซีนเยียนและอินฉีเข้าไป

หลินซีนเยียนพยักหน้าให้พนักงานอย่างมีมารยาทแล้วถึงจะเดินเข้าไปข้างใน

นี่เป็นห้องแบบง่ายๆภายในห้องไม่ได้มีสิ่งประดับตกแต่งอะไรมากมายมีเพียงชายชราสวมเสื้อพื้นเมืองแขนกุดในมือถือเสียมเล็กๆกำลังจัดกระถางต้นไม้อยู่รอบๆตัวเขาก็มีกระถางต้นไม้เล็กๆวางอยู่มีดอกไม้บางกระถางมีสภาพเหี่ยวแห้งบางกระถางดูมีชีวิตชีวาสวยงาม

“คนแก่อย่างข้าหายไปแค่ไม่กี่เดือนเจ้าดูสิดอกไม้พวกนี้ก็มีสภาพเป็นแบบนี้แล้ว?ถ้าข้ากลับมาช้ากว่านี้อีกไม่กี่วันล่ะก็ต้นจินฉานจึนี้แล้วก็ดอกโบตั๋นซ่อนจันทร์ตรงนั้นคงจะไม่รอดแน่ๆยังจะมาพูดว่าข้าแก่แล้วพักได้แล้วดูพวกเจ้าไอ้เด็กไม่ได้เรื่องพวกนี้ข้าจะพักผ่อนได้เรอะ?แบบนี้ทำให้ข้าคนแก่คนนี้เหนื่อยตายชัดๆ”

ชายชราที่จัดกระถางอยู่พอได้ยินว่ามีคนมาก็เริ่มบ่นขึ้นมาทันทีแต่กลับไม่ได้หันมามองว่าคนที่เข้ามาคือใครพอเขาบ่นจนจบแล้วถึงจะหันหน้ากลับมาพอเห็นคนแปลกหน้าสองคนอย่างกะทันหันนัยน์ตาเขาก็ประหลาดใจขึ้นแล้วถามพนักงานคนนั้นว่า;“พวกเขาเป็นใครกันพามาถึงที่นี่มาทำอะไรงั้นรึ?ข้าก็คิดว่าจะเป็นแม่ตัวแสบนั่นเสียอีกกำลังจะสั่งสอนนางสักหน่อย”