ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 400

ตอนที่400แม่นางหลีฮวน

ที่ชั้นหนึ่งของบ้านยาวิเศษเต็มไปด้วยสมุนไพรนานาชนิดแต่ว่าขึ้นมาชั้นสองวิวทิวทัศน์กลับไม่เหมือนกับชั้นหนึ่งเลยสักนิดพื้นที่ว่างต่างๆต่างเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้หลากหลายชนิดในกระถางต้นไม้ส่วนใหญ่จะมีดอกไม้บานสีสันสวยงามดอกไม้พวกนั้นหลินซีนเยียนไม่เคยเห็นมาก่อน

ที่จวนอู่เซวียนอ๋องก็มีพืชพรรณหายากมากมายนางก็เคยเห็นมาไม่น้อยในนั้นมีอยู่สองสามชนิดที่ไม่ง่ายเลยกว่าโม่จื่อเฟิงจะปลูกมันได้ในตอนที่นางเดินผ่านโถงทางเดินของชั้นสองนั้นกลับเห็นในกระถางที่วางอยู่ที่ริมผนังในนั้นมีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่นางคุ้นเคย

เวลานี้นางถึงรู้ว่ากระถางต้นไม้ที่ชั้นสองพวกนี้ไม่ใช่กระถางที่หาชมได้ง่ายๆทั่วๆไป

เห็นสายตาที่นางมองกระถางพวกนั้นแล้วพนักงานที่นำทางอยู่นัยน์ตาก็เกิดประกายประหลาดใจพูดอย่างยิ้มแย้มว่า:“เห็นแววตาของแม่นางแล้วรู้จักประวัติความเป็นมาของกระถางต้นไม้พวกนี้หรือ?”

หลินซีนเยียนได้สติกลับมาส่ายหน้าเบาๆ“เปล่าหรอกเพียงแต่รู้จักชนิดสองชนิดในนั้นเท่านั้นเอง”

ดูแม่นางจะไม่ใช่คนในพื้นที่ของเมืองชุนสินะแล้วก็ไม่เหมือนคนแคว้นหมันเสียเท่าไหร่ด้วยรู้จักชนิดสองชนิดถือว่าเก่งมากแล้วล่ะอย่าว่าแต่ชั้นสองเล็กๆนี่เลยแต่ว่าดอกไม้ใบหญ้าที่อยู่ในตึกแห่งนี้ล้วนแต่หายากมากในโลกท่านลองดูที่ดอกไม้สีม่วงที่บานอยู่ขอบหน้าต่างนั่นสินั่นน่ะเป็นหญ้าเป๋หลีต้นสุดท้ายของโลกเชียว”

“หญ้าเป๋หลี?”หลินซีนเยียนเผลอจ้องมองไปยังอินฉี

คิดไม่ถึงเลยว่าอินฉีจะยิ้มบางๆออกมาแล้วตอบกลับมา:”หญ้าเป๋หลีเมื่อก่อนมีเพียงในตำราโบราณเท่านั้นเล่ากันว่ามีสรรพคุณชวนให้ลืมความรู้สึกไม่ว่าจะใช้กับคนที่มีความรู้สึกลึกซึ้งมากเพียงใดเพียงแค่กินหญ้าเป๋หลีนี้เข้าไปก็จะลืมความรู้สึกทั้งหมดจนหมดสิ้นแต่ว่าลืมความรู้สึกนี้ไม่ใช่การสูญเสียความทรงจำคนที่ใช้ยานี้จะยังจำคนที่ตนรักได้อยู่ในใจแต่ว่าความรู้สึกรักที่ลึกซึ้งนั้นก็จะหายไปอย่างกะทันหันต้นหญ้าต้นเดียวก็ทำให้คนสองคนที่มีความรู้สึกต่อกันกลายมาเป็นคนแปลกหน้าต่อกันได้”

เอ่อ..มียาแบบนี้บนโลกด้วย?”หลินซีนเยียนรู้สึกตื่นตาตื่นใจอดไม่ได้ที่จะมองมันอย่างอยากรู้อยากเห็น

พนักงานนำทั้งสองคนมาถึงห้องสุดท้ายของโถงทางเดินจากนั้นก็เคาะประตูแล้วก็ถอยหลังออกมาสองก้าวทำมือเชิญให้หลินซีนเยียนและอินฉีเข้าไป

หลินซีนเยียนพยักหน้าให้พนักงานอย่างมีมารยาทแล้วถึงจะเดินเข้าไปข้างใน

นี่เป็นห้องแบบง่ายๆภายในห้องไม่ได้มีสิ่งประดับตกแต่งอะไรมากมายมีเพียงชายชราสวมเสื้อพื้นเมืองแขนกุดในมือถือเสียมเล็กๆกำลังจัดกระถางต้นไม้อยู่รอบๆตัวเขาก็มีกระถางต้นไม้เล็กๆวางอยู่มีดอกไม้บางกระถางมีสภาพเหี่ยวแห้งบางกระถางดูมีชีวิตชีวาสวยงาม

“คนแก่อย่างข้าหายไปแค่ไม่กี่เดือนเจ้าดูสิดอกไม้พวกนี้ก็มีสภาพเป็นแบบนี้แล้ว?ถ้าข้ากลับมาช้ากว่านี้อีกไม่กี่วันล่ะก็ต้นจินฉานจึนี้แล้วก็ดอกโบตั๋นซ่อนจันทร์ตรงนั้นคงจะไม่รอดแน่ๆยังจะมาพูดว่าข้าแก่แล้วพักได้แล้วดูพวกเจ้าไอ้เด็กไม่ได้เรื่องพวกนี้ข้าจะพักผ่อนได้เรอะ?แบบนี้ทำให้ข้าคนแก่คนนี้เหนื่อยตายชัดๆ”

ชายชราที่จัดกระถางอยู่พอได้ยินว่ามีคนมาก็เริ่มบ่นขึ้นมาทันทีแต่กลับไม่ได้หันมามองว่าคนที่เข้ามาคือใครพอเขาบ่นจนจบแล้วถึงจะหันหน้ากลับมาพอเห็นคนแปลกหน้าสองคนอย่างกะทันหันนัยน์ตาเขาก็ประหลาดใจขึ้นแล้วถามพนักงานคนนั้นว่า;“พวกเขาเป็นใครกันพามาถึงที่นี่มาทำอะไรงั้นรึ?ข้าก็คิดว่าจะเป็นแม่ตัวแสบนั่นเสียอีกกำลังจะสั่งสอนนางสักหน่อย”

“เถ้าแก่ชิวลูกค้าสองท่านนี้ต้องการยาสมุนไพรที่ค่อนข้างพิเศษข้าน้อยไม่รู้เรื่องดังนั้นก็เลยพาพวกเขามาหาท่าน”พนักงานคนนั้นหัวเราะแหะๆแม้ว่าจะมีท่าทางเคารพนับถือแต่ก็ดูออกว่าพนักงานคนนั้นไม่ได้เกรงกลัวเถ้าแก่ชิวแต่อย่างใด

คนคนหนึ่งที่ทำให้ลูกน้องเคารพนับถือแต่ไม่ได้เกรงกลัวตนได้จะต้องเป็นคนที่เข้าหาได้ไม่ยากแน่ๆหลินซีนเยียนดูจากท่าทางของเถ้าแก่ชิวก็รู้เกี่ยวกับเขาคร่าวๆ

“หลีฮวนแม่คนนั้นล่ะ?ผู้ใดก็พามาหาข้าที่นี่หมดแล้วจะเอาแม่นั่นไว้มีประโยชน์ทำอันใด?”เถ้าแก่ชิวคิ้วขมวดพูดเสียงเย็นชา

พนักงานคนนั้นทำปากแหยลูบหัวตัวเองอย่างเขินๆราวกับว่ารู้สึกลำบากใจมาก

“รีบพูดมาสิ!จะให้คนแก่แบบข้าใช้ไม้แข็งกับเจ้า เจ้าถึงจะยอมพูดออกมาใช่หรือไม่?แม่นั่นไปทำเรื่องโง่ๆอีกแล้วใช่หรือไม่กลัวข้าจะรู้?”เถ้าแก่ชิวยิ่งสีหน้าไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ

พนักงานคนนั้นโดนกดดันจนไม่มีทางเลือกพูดอย่างขมขื่นว่า:“แม่นางหลีฮวนได้หนีไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว...”

“อะไรนะ!”เถ้าแก่ชิวได้ยินก็ทิ้งพลั่วที่อยู่ในมือแล้วยืนขึ้นมา“เจ้าพูดว่าแม่เด็กนั่นไปแล้วครึ่งเดือนกว่าแล้ว?ข้าพึ่งจะกลับมาเมื่อวานยังไม่รู้เรื่องอะไรงั้นก็หมายความว่าที่บ้านยาวิเศษไม่มีเจ้านายมาครึ่งเดือนแล้ว?ดีดีพวกเจ้าไอ้พวกเด็กไม่ได้เรื่องหนังหนาซะจริงบังอาจมาปิดบังข้า!รอดูละกันว่าวันนี้ข้าจะไม่ตีพวกเจ้าให้ตายไอ้พวกไม่ได้เรื่อง!”

เถ้าแก่ชิวสีหน้าโกรธจัดไม่มองหลินซีนเยียนและอินฉีแม้แต่น้อยมองซ้ายมองขวาหาสักพักก็หยิบก้านไม้ก้านหนึ่งมาไล่ตีพนักงานคนนั้น

“เถ้าแก่ชิวปล่อยข้าไปเถอะข้าน้อยไม่ได้ต้องการจะปิดบังท่านจริงๆ!เป็นเพราะแม่นางหลีฮวยไม่ให้พวกเราพูด!ท่านก็รู้จักนิสัยของแม่นางหลีฮวนดีพวกข้าไหนหรือจะกล้าขัดคำสั่งนาง!เถ้าแก่ชิวโอ๊ยเจ็บๆๆท่านเบาๆหน่อยสิอย่าใช้แรงมากไปจนทำร้ายตัวเองไปด้วย!”พนักงานคนนั้นวิ่งหนีไปด้วยหลบไปด้วยแล้วยังต้องระวังไม่ให้เถ้าแก่ชิวจับตัวเองได้อย่างไม่ง่ายเลย

“แม่เด็กนั่นไม่ใช่ว่ารับปากจะดูแลบ้านยาวิเศษนี้ครึ่งปีงั้นรึ?ทำไมยังไม่ครบกำหนดก็ไปเสียแล้วล่ะ?ตกลงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?แม่เด็กนั่นถึงจะดื้อไปหน่อยแต่ก็ไม่ใช่คนที่ไม่รักษาคำพูด!พวกเจ้ารีบบอกความจริงกับข้ามาหากว่าโกหกแม้แต่คำเดียววันนี้ข้าจะตีพวกเจ้าให้ตายแน่!”

”เขาไม่ตามแล้วพนักงานคนนั้นถึงจะไปหลบอยู่แถวประตูด้วยความกลัวพูดอย่างเกรงกลัวออกมาว่า：”ข้าน้อยเองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าวันนั้นแม่นางหลีฮวนได้รับจดหมายฉบับหนึ่งพออ่านจดหมายฉบับนั้นเสร็จก็เก็บเสื้อผ้าของตนแล้วก็จากไป”

“จดหมายฉบับหนึ่ง?”สายตาของเถ้าแก่ชิวกรอกไปมาราวกับกำลังคิดอะไรอยู่สักพักเขาก็ส่ายหน้าอย่างจนใจถอนหายใจแล้วพูดว่า：”จดหมายฉบับเดียวก็สามารถเรียกให้แม่เด็กนั่นไปได้จะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหมอนั่นแน่ๆก็ไม่รู้ว่าเจ้าหมอนั่นมีอะไรดีถึงทำให้นางหลงหัวปลักหัวปรำได้ขนาดนี้!รอนางกลับมาข้าจะไปบอกพ่อของนางให้พ่อของนางเอาหญ้าเป๋หลีให้นางกินเลย!”

รอเถ้าแก่ชิวคิดบัญชีกับพนักงานเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็หอบหายใจกลับไปนั่งแถวหน้าต่างแล้วโบกมือให้กับหลินซีนเยียนและอินฉี“ท่านทั้งสองเชิญนั่งสิให้ท่านทั้งสองเห็นเรื่องน่าขายหน้าเสียแล้ว”

“ไม่หรอกไม่หรอกที่บ้านไหนไม่มีคุณหนูที่ซุกซนกัน”อินฉียิ้มอย่างเปิดเผยหยิบผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดขึ้นมายื่นให้เถ้าแก่ชิว

เถ้าแก่ชิวมองเขาอย่างชื่นชมครู่หนึ่งแล้วรับผ้าเช็ดหน้าขาวมาซับเหงื่อบนหน้าผากของตน“แล้วตกลงว่าพวกเจ้าหายาสมุนไพรอะไรรึพูดมาสิดูว่าที่นี่ข้ามีหรือไม่มี”