ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 401

ตอนที่401ความจริงของยาวิเศษ

อินฉียิ้มอ่อนๆไม่รอให้หลินซีนเยียนอ้าปากพูดก็พูดกับเถ้าแก่ชิวว่า：”ไม่ปิดบังท่านเลยนะพวกเรากำลังตามหายาวิเศษที่ช่วยรักษาธาตุไฟเข้าแทรกตอนฝึกวิทยายุทธเถ้าแก่ชิวพอจะรู้หรือไม่?”

“ยาวิเศษ?”เถ้าแก่ชิวลูบหนวดเคราขาวๆของตนมองพวกเขาด้วยใบหน้าสงสัย“แม้ว่าข้าจะมิใช่หมอแต่ว่าเรื่องหยูกยาก็พอจะรู้อยู่บ้างถ้าธาตุไฟเข้าแทรกล่ะก็ต้องทวนลมปราณจะต้องหาหมอเฉพาะทางจัดยาให้ถูกต้องก็ได้แล้วแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่คนที่มีอาการธาตุไฟเข้าแทรกก็ถือว่าอันตรายถึงชีวิตข้ายังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจะมียาวิเศษอะไรรักษาอาการนี้ได้เลย”

ความคิดเห็นของเถ้าแก่ชิวมีบางส่วนที่เหมือนกับที่พนักงานคนนั้นบอกหลินซีนเยียนได้ฟังดังนั้นใจก็หมดหวังไปหมดแล้วน้ำตาค่อยๆรื้อขึ้นมา

อินฉีมองนางพริบตาหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจแววตาเข้มขึ้นมาเขามองไปทางเถ้าแก่ชิวหยิบเช็คเงินสดออกมาจากอกเสื้อ“เถ้าแก่ชิวข้ารู้ว่ายาวิเศษนั้นคงจะราคาแพงหากว่าเถ้าแก่ชิวกลัวว่าพวกเราจะมีเงินไม่พอล่ะก็โปรดวางใจเถอะ”

“เจ้าเด็กนี่ทำไมพูดจาไม่สุภาพเช่นนี้”เถ้าแก่ชิวน้ำเสียงเย็นชาชายตามองไปที่เช็คเงินสดเป็นปึกแวบหนึ่งแววตาก็เผลอเป็นประกายออกมา“นี่มันใช่ปัญหาด้านเงินเสียที่ไหนเงินของเจ้าสำหรับคนแก่แล้วถือว่าดึงดูดใจมากแต่ว่าคนแก่อย่างข้าไม่รู้จริงๆเพราะงั้นเงินพวกนี้น่ะนะข้าอยากจะได้เงินก็เอาไม่ได้หรอก”

พอเห็นเถ้าแก่ชิวตอบแบบนี้แล้วอินฉีก็นิ่งขรึมไปสักพักเขาหันไปมองทางหลินซีนเยียนเห็นสีหน้าของนางซึมลงเรื่อยๆเลยอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปพูดกับเถ้าแก่ชิวอีกครั้ง：“หากว่าไม่ใช่ปัญหาด้านเงินถ้างั้นก็คงเพราะเถ้าแก่ชิวกังวลสินะ”

คนที่สามารถเป็นมหาเสนาบดีที่อายุยังน้อยเช่นนี้จะมาระบายอารมณ์เพียงเพราะคำพูดไม่กี่ประโยค?เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หยิบตราสัญลักษณ์ที่ฉินชิงเฟิงมอบให้ออกมา“เถ้าแก่ชิวไม่รู้ว่าของสิ่งนี้จะสามารถต่อลมหายใจให้ถ้าแก่ชิวได้หรือไม่?”

เถ้าแก่ชิวเดิมทีคิดว่าสองคนนี้ก็แค่เศรษฐีจากประเทศอื่นที่มาที่นี่เพราะต้องการยาเท่านั้นตอนแรกก็ไม่ได้ใส่ใจทั้งสองคนดังนั้นแค่คิดที่จะให้สองคนนี้ออกไปแต่ว่าตอนนี้พอเห็นตราสัญลักษณ์ของฉินชิงเฟิงกลับทำให้เขาลังเลใจ

ฉินชิงเฟิงเป็นถึงเจ้าผู้ครองเมืองชุนมองผิวเผินก็ปกครองเมืองชุนอย่างเป็นระบบแต่จริงๆแล้วเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นและชอบปกปิดข้อบกพร่องของตนมากๆถ้าหากไม่ไปขัดผลประโยชน์ต่อเขาก็พูดจากันง่ายเป็นคนซื่อตรงไม่ประจบสอพลอใครแต่ว่าหากเพียงแค่ขัดผลประโยชน์ต่อเขาก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลเลย

บ้านยาวิเศษทำการค้าในเมืองชุนถือว่ารุ่งเรืองไม่เบาแม้ว่าจะมีอยู่ทั่วทั้งแคว้นหมันโลกของสมุนไพรยานั้นก็เป็นของผู้นำเพียงแต่ว่า..ตั้งแต่โบราณมาแล้วคนจนสู้คนรวยไม่ได้คนรวยสู้ข้าราชการไม่ได้แม้ว่าจะเป็นผู้ที่มีเงินทองมากมายเพียงใดก็มิบังอาจไปต่อกรกับทางการหรอก

“ได้ยินชิงเฟิงบอกว่าตราสัญลักษณืนี้มีเพียงแค่สามอันเป็นตัวแทนของตัวเขาข้าก็ไม่รู้ว่าตกลงมันจะใช้ได้จริงหรือเปล่า แต่ว่าเห็นเถ้าแก่ชิวไม่ยอมพูดแบบนี้ข้าคิดว่าฉินชิงเฟิงควรต้องมาง้อข้าแล้วล่ะตราสัญลักษณ์อันนี้ไม่เห็นจะยิ่งใหญ่อะไรเลยช่างเถิดข้ากลับไปถามฉินชิงเฟิงให้ชัดเจนก็ละกันหากว่าไม่ได้จริงๆก็ให้เขามาที่นี่ด้วยตัวเองสักรอบก็พอ”อินฉีทำท่าจะลุกขึ้น

เถ้าแก่ชิวได้ฟังเช่นนั้นก็กระวนกระวายใจทันทีรีบดึงแขนเขาไว้แล้วกดให้เขานั่งลง“คนหนุ่มสาวนี่ช่างใจร้อนเสียจริงเจ้ารีบร้อนอะไรคนแก่อย่างข้าน่ะอายุมากแล้วบางทีอาจจะจำผิดไปก็ได้?เจ้าให้ข้าคิดสักประเดี๋ยวอาจจะคิดออกก็ได้”เถ้าแก่ชิวพูดแล้วยังเทชาร้อนให้หลินซีนเยียนและอินฉีด้วย

ในเมื่อเขายอมรับผิดก็ไม่ติดใจเอาความอะไรยิ่งกว่านั้นอินฉีก็มักจะไว้หน้าคนอื่นเสมอดังนั้นเขาเลยรับชาร้อนมาแล้วพูดว่า：“จริงๆแล้วหากว่าเถ้าแก่ชิวลำบากใจจริงๆล่ะก็พวกข้าก็เข้าใจถ้าเช่นนั้นเอาแบบนี้เถ้าแก่ชิวก็ถือซะว่าเห็นแก่ฉินชิงเฟิงบอกประวัติความเป็นมาของยาวิเศษนั้นให้พวกข้าพวกข้าสัญญาว่าจะไม่บีบบังคับเอาสมุนไพรยาจากท่านเลย”

นางถามเยอะเข้าเยอะเข้าทำให้เถ้าแก่ชิวอดที่จะสงสัยไม่ได้เลยถามว่า：“แม่นางเจ้าคงจะไม่ใช่พวกเดียวกับชายวัยกลางคนคนนั้นหรอกนะ?”

“เอ่อ...”หลินซีนเยียนสะดุ้งตกใจรีบพยักหน้าทันที“ไม่รู้จักเพียงแต่ว่าท่านบอกว่ายาวิเศษมีเพียงต้นเดียวเท่านั้นถ้างั้นเขาก็คือคู่แข่งของข้าเพราะงั้นก็เลยอยากจะทำความเข้าใจไว้เสียหน่อย”

เถ้าแก่ชิวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้วก็พูดต่อว่า：“เด็กคนนั้นหน้าตาดีซ้ำยังมีสายเลือดของพวกเราชาวหมันอีกด้วยพละกำลังมากมายแต่ว่าร่างกายไม่ค่อยดีนักออกแรงพูดไม่กี่ประโยคก็ไอออกมาเป็นเลือดไม่น้อย”

พอได้ฟังถึงตรงนี้หลินซีนเยียนก็กังวลใจขึ้นมาถึงแม้ว่านางจะไม่รู้เรื่องวรยุทธแต่ก็รู้ว่าธาตุไฟเข้าแทรกนั้นอันตรายถึงชีวิตมิฉะนั้นพวกเขาก็คงจะไม่มาไกลถึงพันไมล์เพื่อมาตามหายาหรอกอีกอย่างฟังจากที่เถ้าแก่ชิวบรรยายมาชายวัยกลางคนคนนั้นก็คงจะไม่ใช่คนที่จะเข้าหาได้ง่ายๆแล้วก็ไม่รู้ว่าอี้เซิงอยู่กับเขาจะถูกกระทำอะไรที่ไม่ดีหรือเปล่า

ในใจรู้สึกเป็นห่วงคิ้วของนางเลยขมวดแน่น“ถ้างั้นท่านพอจะรู้หรือไม่ว่าพวกเขาไปทางไหนแล้ว?”

“อันนี้ข้ารู้แน่นอนเมื่อครู่ไม่ใช่บอกไปแล้วรึไงว่าข้าให้ข้อมูลกับพวกเขาไปแต่ว่านะ..เหอะกล้ามารังแกคนแก่อย่างข้าข้าจะไม่ทำให้พวกเขาตายหรอ?ข้าเลยชี้เส้นทางแห่งความตายให้พวกเขา”