ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 402

ตอนที่402ที่อยู่ของเจ้าของบ้านยาวิเศษ

หลินซีนเยียนได้ฟังก็ตกใจขึ้นมาทันที“ท่านหมายความว่ายังไง?”

เถ้าแก่ชิวพูดเสียงเย็นชาออกมา“ข้ารู้บ้านของเถ้าแก่ของข้าซะที่ไหนล่ะ?แต่ในใจมันอดใจไว้ไม่ไหวดังนั้นข้าก็เลยบอกพวกเขาไปเถ้าแก่ของข้าเอายาวิเศษนั้นไปที่วังหลวงแคว้นหมันแล้วขึ้นไปพบพระเจ้าแล้วล่ะวังหลวงแคว้นหมันน่ะข้าเองชีวิตนี้ก็ยังไม่เคยเข้าไปเลยแล้วจะให้คนเข้าออกได้ตามใจชอบงั้นหรอ?เหอะถึงตอนนั้นข้าก็แค่รอดูจุดจบของพวกเขา”

วังหลวงแคว้นหมัน...

ในใจของหลินซีนเยียนเจ็บจนจุกไปหมดเขามองเถ้าแก่ชิวด้วยสายตาไม่พอใจ“เถ้าแก่ชิวพวกเขาก็แค่มาถามหาข้อมูลจากท่านก็เท่านั้นท่านก็ชี้ทางไปตายให้กับเขานี่มันเกินไปหน่อยแล้ว!”นางโมโหมากแค่คิดว่าอี้เซิงอาจจะจบชีวิตทั้งแบบนี้นางก็ชักสีหน้าออกมา

“ก็แค่มาถามหาข้อมูลก็เท่านั้น?หากว่าข้าไม่รู้เบาะแสของยาวิเศษนั่นพวกเขาไม่ฆ่าข้าไปแล้วหรอ?ทำไมล่ะชีวิตของพวกเขาคือชีวิตชีวิตของคนแก่อย่างข้าไม่ใช่ชีวิตรึไง?”เถ้าแก่ชิวก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นตัวของตัวเองแม้ว่าอินฉีและหลินซีนเยียนจะมีตราสัญลักษณ์ของฉินชิงเฟิงจิตใต้สำนึกเขาก็ยังคงมีความภูมิใจในตนเองอยู่

หลินซีนเยียนยังคิดที่จะคุยกับเขาอยู่แต่กลับถูกอินฉีที่ยืนอยู่ข้างๆตัดบทซะก่อน“ซีนเยียนตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทะเลาะนะถ้าหากเจ้าอยากจะตามหาสองคนนั้นข้าไปที่เมืองหลวงแคว้นหมันเป็นเพื่อนเจ้าได้นะ”

อินฉีเป็นคนฉลาดจากคำพูดของหลินซีนเยียนทำให้เขาพอจะเดาออกได้เกือบหมดเขาไม่เชื่อจริงๆหรอกที่หลินซีนเยียนบอกว่าสองคนนั้นเป็นคู่แข่ง

หลินซีนเยียนไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองอินฉีด้วยสายตาเยือกเย็นแวบหนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า

อินฉีค่อยๆรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเก็บตราสัญลักษณ์ของฉินชิงเฟิงแล้วถามเถ้าแก่ชิวว่า“ยาวิเศษอันนั้นบนโลกนี้มีเพียงแค่ต้นเดียวจริงหรือ?ถึงแม้ว่าท่านจะไม่รู้ว่าบ้านของเถ้าแก่ของท่านอยู่ที่ใดแต่ว่าคงพอจะมีวิธีติดต่ออยู่บ้างใช่หรือไม่?”

เถ้าแก่ชิวไม่คิดว่าอินฉีผู้นี้จะเฉลียวฉลาดขนาดนี้ถึงขั้นทายความจริงออกด้วย

“ข้าคงจะพูดถูกแล้วสินะ”อินฉีเห็นสีหน้าของเถ้าแก่ชิวก็ยิ่งมั่นใจในสิ่งที่ตนคาดเดาไว้เขายังหยิบเช็คเงินสดเป็นบึกยัดใส่มือของเถ้าแก่ชิวอีกด้วย“เถ้าแก่ชิวเช็คพวกนี้ท่านรับไว้เถอะท่านวางใจพวกข้าไม่บังคับให้ท่านบอกที่อยู่ของบ้านเถ้าแก่ของท่านหรอกเพียงแค่หวังว่าท่านจะให้เบาะแสแก่ข้านิดหน่อยอีกอย่างพวกข้าเป็นเพื่อนกับฉินเฉิงจู่ไม่มีทางทำเรื่องอันตรายกับเถ้าแก่ของท่านแน่นอนเพียงแค่อยากจะพบกับนายของท่านพูดคุยอะไรด้วยเสียหน่อยก็เท่านั้นถ้าหากว่าโชคดีเจรจากับนายของท่านสำเร็จก็ดีสิหากว่าไม่ได้จริงๆก็ให้น้องสาวคนนี้ของข้าตายใจก็ยังดี?”

เป็นมหาเสนาบดีของประเทศอินฉีก็ไม่รู้จะพูดอะไรตอนที่พูดก็แสดงออกอย่างจริงใจสุดๆหากไม่ใช่เพราะหลินซีนเยียนรู้ว่าจิตใจของอินฉีนั้นเหมือนกับโม่จื่อเฟิงเป็นคนเจ้าเล่ห์เหมือนกันนางก็คงถูกสุภาพบุรุษที่อยู่ตรงหน้าหลอกไปแล้ว

เถ้าแก่ชิวเหมือนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่งมือกำเช็คเงินสดไว้แน่น

หลินซีนเยียนและอินฉีมองดูเขาแวบหนึ่งขณะนั้นก็เห็นโอกาสจากฝั่งตรงข้ามคนคนหนึ่งเพียงแค่มีความลังเลก็แปลว่าประนีประนอมใกล้สำเร็จแล้ว

เถ้าแก่ชิวเห็นนางรีบร้อนอย่างมากเลยตระหนักได้ว่าจะต้องเป็นเรื่องร้ายแรงเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้เขาลังเลอยู่สักพักก็หันไปมองทางหลินซีนเยียนและอินฉีแล้วพูดกับทั้งสองว่า：“ขออภัยด้วยคุณหนูของบ้านข้ากลับมาแล้วถ้าเช่นนั้นท่านทั้งสองกลับไปก่อนดีกว่า?”

หลินซีนเยียนกำแขนเสื้อไว้แน่นอย่างช่วยไม่ได้ในใจกลัวว่าจะพลาดไปเถ้าแก่ชิวผู้นี้เจ้าเล่ห์นักตอนแรกนางก็คิดว่าเขาจะพูดความจริงออกมาแต่ตอนนี้ฟังจากบทสนทนาระหว่างเขากับหลีฮวนนางก็มีลางสังหรณ์เถ้าแก่ชิวสามารถติดต่อกับเจ้านายของเขาได้ชัดๆแต่ว่ากลับตั้งใจเบี่ยงประเด็นหากว่าตอนแรกนั้นฟังที่เขาพูดเกรงว่าคงจะไปยังทางที่ผิดไม่น้อยแม่นางหลีฮวนผู้นี้กลับมาได้ถูกเวลาพอดี

อินฉีรู้ว่านางไม่พอใจแต่ก็ยังคงส่งสัญญาณทางสายตาไปให้นางแล้วก็พูดกับเถ้าแก่ชิวว่า：“งั้นพวกข้าไม่รบกวนแล้วล่ะ”

หลินซีนเยียนไม่อยากไปทั้งอย่างนี้แต่ว่าก็รู้ว่าอินฉีนั้นมีความคิดดีๆดังนั้นก็เลยลังเลอยู่สักพักแล้วก็เดินตามอินฉีออกไป

พึ่งออกมาจากประตูทางออกบ้านยาวิเศษหลินซีนเยียนก็อดถามอินฉีไม่ได้ว่า“มีแม่นางหลีฮวนบังคับข่มขู่แบบนั้นเถ้าแก่ชิวจะต้องรีบบอกที่อยู่ของบ้านเจ้านายของเขาออกมาแน่พวกเราทำไมต้องออกมาด้วยล่ะ?”

“ในเมื่อเถ้าแก่ชิวไม่อยากจะบอกพวกเราพวกเราอยู่ในนั้นไปเจ้าคิดว่าเขาจะพูดความจริงออกมาหรือ?ถ้าเป็นแบบนั้นสู้ออกมาข้างนอกอย่างง่ายๆเหลือพื้นที่ว่างให้แม่นางหลีฮวนกับเขาคุยกันดีกว่าแต่ว่าเจ้าไม่ต้องรีบร้อนไปหรอกในเมื่อมีคนช่วยพวกเราตามหาเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษแล้วพวกเราทำไมจะไม่ทำล่ะ?”

“เจ้าหมายความว่า...พวกเราแค่ต้องตามแม่นางหลีฮวนคนนั้นไปก็พอหรอ?”หลินซีนเยียนกระพริบตาปริบๆแล้วก็ได้สติกลับมา