ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 403

ตอนที่403เมืองหลวงแคว้นหมัน

อินฉีพยักหน้าบ่งบอกว่าเป็นอย่างที่นางคาดเดา

หลินซีนเยียนถึงได้สบายใจขึ้นมาหน่อยยังไงคนที่นางใส่ใจก็มีน้อยลงเรื่อยๆนางไม่มีทางให้อี้เซิงเด็กน้อยที่น่าสงสารเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแน่

ที่หน้าประตูบ้านยาวิเศษอินฉีละหลินซีนเยียนขึ้นรถม้าไปต่อหน้าทุกคนแต่ว่าพอรถม้าไปถึงหัวมุมก็ค่อยๆเลี้ยวกลับมาอีกครั้ง

ตรงริมตรอกซอยอินฉีมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นครั้งคราวหลินซีนเยียนก็รออย่างเงียบๆผ่านไปประมาณสิบกว่านาทีหลินซีนเยียนก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆแต่ว่าคนขับรถที่อยู่ข้างกายอินฉีกลับเคลื่อนไหว

คนขับรถคนนั้นเป็นไปตามที่หลินซีนเยียนคาดไว้ไม่มีผิดวรยุทธเก่งกาจมากไม่รออินฉีออกคำสั่งเขากระโดดก้าวเดียวขึ้นไปบนกำแพงหลินซีนเยียนจ้องไปยังทิศทางของคนขับรถอย่างสงสัยเพียงพริบตาเดียวคนขับรถคนนั้นก็หายไปจากสายตาของนาง

“วางใจเถอะวรยุทธของเขานอกจากโม่จื่อเฟิงแล้วก็สูงส่งมากที่ข้าเคยเห็นมาเพียงแค่เขาออกโรงบ้านยาวิเศษแห่งนี้แม้แต่แมลงวันสักตัวก็อย่าหวังว่าจะได้บินออกไป”อินฉีเห็นสีหน้ากังวลใจของนางก็เลยพูดปลอบใจออกมา

หลินซีนเยียนพยักหน้าเบาๆแต่ก็ยังคงไม่ได้สนใจเขาเหมือนเดิมอินฉีเหมือนว่าจะคุ้นชินกับท่าทีเย็นชาของนางแล้วนอกจากแววตาเสียใจเล็กน้อยก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจอะไรออกมา

มีบางเรื่องที่เขาทำผิดไปแล้วก็มีบางเรื่องผิดพลาดไปครั้งหนึ่งก็เพียงพอที่จะทำลายทุกอย่างเขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งเขายอมรับผิดสำหรับเรื่องที่ตนเองทำผิดไปดังนั้นไม่มีทางโทษนู่นโทษนี่โทษว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมหรอกแล้วก็ไม่มีทางหาข้ออ้างมาแก้ตัวให้ตัวเองด้วย

คนขับรถคนนั้นไม่นานนักก็กลับมาในมือจับนางสื่อสารตัวหนึ่งไว้เขาหยิบเขาหยิบกระบอกไม้ไผ่ออกมาแล้วมอบให้อินฉีอย่างเคารพ

อินฉีรับกระบอกจดหมายนั้นมาแล้วหยิบกระดาษที่ม้วนอยู่ข้างในออกมาเขาอ่านผ่านตาครู่หนึ่งคิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที

“ให้ข้าดูหน่อย”หลินซีนเยียนมีความรู้สึกใจคอไม่ดีแบมือขอจากอินฉี

อินฉีเหมือนกับลังเลใจไม่น้อยแต่ว่าสุดท้ายก็เอาจดหมายนั้นวางไว้ในมือของนาง

พอหลินซีนเยียนอ่านเนื้อหาในจดหมายฉบับนี้จบหน้าก็ซีดเผือดนางคิดไม่ถึงเลยว่าในจดหมายสถานที่ที่หลีฮวนกับพ่อของนางนัดเจอกันจะบอกให้พ่อของนางเอายาวิเศษที่รักษาอาการธาตุไฟเข้าแทรกมาด้วยบอกว่านางมีเรื่องเร่งด่วนจำเป็นต้องใช้

หลีฮวนเป็นคุณหนูของบ้านยาวิเศษหากว่านางต้องการใช้ยานี้ล่ะก็อี้เซิงก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ?ดังนั้นมือที่กำจดหมายอยู่ของหลินซีนเยียนก็เลยสั่นขึ้นมาหน่อยๆ

“พวกเราก็ไปสถานที่ที่พวกเขานัดเจอกันเถอะหากว่าสามารถใช้เงินแก้ปัญหาได้ก็ดีสิแน่นอนว่าไม่ได้หรอกพวกเราคงต้องแย่งชิงเอาขอแค่เจ้าอยากได้ไม่ว่ายังไงข้าก็จะช่วยให้เจ้าได้มันมาอย่างแน่นอน”อินฉีทำใจมองนางที่เป็นแบบนี้ไม่ได้หยิบจดหมายจากมือของนางออกแล้วก็ใส่เข้าไปในกระบอกตามเดิมจากนั้นก็ใช้สองมือโยนมันไปแล้วก็โยนนกพิราบสื่อสารตัวนั้นบินขึ้นไปยังบนท้องฟ้า

นกพิราบสื่อสารตัวนั้นกระพือปีกพั่บๆไม่นานก็หายลับไปจากสายตาของพวกเขา

“แย่ง?”หลินซีนเยียนน้ำตาคลอแม้ว่านางก็อยากได้ยาวิเศษอันนั้นแต่ว่า...ยานั้นมีไว้เพื่อใช้ช่วยชีวิตคนหลีฮวนต้องการยานั้นจะต้องเอาไปช่วยคนแน่ๆนางจะเพราะช่วยชีวิตของอี้เซิงไว้แล้วฆ่าอีกชีวิตหนึ่งงั้นหรอ?