ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 404

ตอนที่404ผู้อาวุโสปั๋ยแห่งตระกูลหรง

ต้นอู๋ถงในบ้านพอถูกลมพัดใบไม้ก็ค่อยๆร่วงลงไปเล็กน้อย

ข้างล่างต้นไม้บนเก้าอี้รถเข็นมีชายสวมเสื้อสีดำนั่งอยู่สีหน้าของชายคนนั้นซีดเซียวสายตาจดจ้องไปที่ภาพของใบไม้ต้นอู๋ถงกำลังร่วงโรยลงมามองไปตามที่ใบไม้ปลิวไปสายตาของเขาก็ค่อยๆสั่นไหว

ด้านหลังเก้าอี้รถเข็นยังมีผู้หญิงรูปร่างดีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนคนหนึ่งยืนอยู่แต่น่าเสียดายสีหน้าของผู้หญิงคนนี้เคร่งขรึมเกินไปทำให้ออร่าชวนน่าหลงใหลของนางกลายเป็นธรรมดาไปในพริบตา

ประตูหน้าบ้านมีเสียงฝีเท้ารีบร้อนดังขึ้นพอได้ยินเสียงฝีเท้าชายที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นก็รีบหันไปทันที ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่นัยน์ตาของเขาก็เปล่งประกายความหวังอย่างดีใจออกมา

กลางวันแสกๆคนที่มาเป็นชายสวมชุดดำแม้แต่จมูกและปากก็ถูกปิดไว้ด้วยผ้าสีดำเหลือไว้เพียงแค่ดวงตาที่สั่นไหวไปมาคนแบบนี้ผู้มีชาติตระกูลส่วนใหญ่ต่างก็รู้ดีนี่คือทหารสอดแนม

ผู้รับใช้ยื่นจดหมายลับในมือให้กับผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้รถเข็นอย่างเคารพจากนั้นก็ทำความเคารพชายที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นเสร็จแล้วถึงจะถอยออกไป

"อ่าน!"ชายที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ค่ะ!"หญิงสาวเปิดจดหมายออกเริ่มอ่านเนื้อความในจดหมายแต่ในใจกลับรู้สึกเศร้าใจที่ผ่านมาในสายตาของทุกคนเจ้านายที่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้คนนั้นในวันนี้แม้แต่อ่านจดหมายยังต้องยืมมือคนอื่นมาช่วยแม้ว่าเขาจะไม่พูดออกมาแต่นางที่เป็นข้ารับใช้กลับสามารถจินตนาการได้ถึงความรู้สึกอัดอั้นตันใจและทำใจยอมรับมัน

ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่คือโม่จื่อเฟิงคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขานั่นก็คือหนีหว่าน

นี่เป็นจดหมายจากหลงโส่วเว่ยในจดหมายบอกว่าเขาได้ตามหลินซีนเยียนไปอย่างลับๆเรียบร้อยแล้วแต่ใครจะรู้ว่ามีอีกคนที่โผล่มาอินฉีลำพังอินฉีก็ไม่จำเป็นที่หลงโส่วเว่ยจะต้องพะวงอะไรแต่ครั้งนี้ข้างกายอินฉีดันมียอดฝีมือแห่งยุคอยู่ข้างกายด้วยอีกคนหลงโส่วเว่ยเลยต้องแอบตามไปอยู่ห่างๆร่องรอยของหลินซีนเยียนพวกเขารู้แต่ว่ารายละเอียดหลายๆเรื่องเขาก็ไม่ค่อยชัดเจน

"อินฉี.."ฟังเนื้อความจบโม่จื่อเฟิงก็สีหน้าเยือกเย็นสุดขั้วน้ำเสียงที่เอ่ยถึงชื่อนี้ยิ่งเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง

หนีหว่านยังไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาพูดเสียงแข็งว่า"นายไม่ต้องกังวลสิ่งที่อินฉีกระทำไว้ก่อนหน้านั้นถึงแม้เขาจะอยู่ข้างกายของพระชายาพระชายาก็ไม่มีทางทำดีกับเขาเป็นแน่อันนี้ข้าไม่ได้กังวลหรอกแต่ว่า..อินฉีจู่ๆก็ปรากฏตัวที่แคว้นหมันนี่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา"สายตาของโม่จื่อเฟิงตกลงไปอยู่ที่ใบไม้ที่ปลิดปลิวอีกครั้งเขานิ่งเงียบมากราวกับโลกทั้งโลกนี้เงียบสงัดแม้แต่ลมก็ไม่อาจทำให้เขาสั่นไหวแม้แต่น้อย

”สีหน้าของหนีหว่านก็นิ่งขรึมผ่านไปนานพอสมควรนางถึงจะพูดขึ้น:"ยังไงตอนนี้ก็มีหลงโส่วเว่ยตามประกบอยู่ต่อให้อินฉีจะเคลื่อนไหวอะไรพวกเราก็สามารถรับรู้ได้ทันทีเพียงแต่..คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาก็จะมาที่แคว้นหมันด้วยเหมือนกัน...ท่านผู้นั้นพวกเรา..."

โม่จื่อเฟิงไม่ได้ตอบหนีหว่านกลับไปไม่แม้แต่หันไปมองเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ตามเดิม

หนีหว่านถอยหลังไปอย่างรวดเร็วความคล่องแคล่วว่องไวทำให้ชายเสื้อขาวสองคนถึงกับตกตะลึง"คิดไม่ถึงเลยว่าสาวใช้คนหนึ่งจะมีวรยุทธถึงขั้นนี้แต่ว่าก็แค่สาวใช้จากที่อื่นไม่อยู่ในสายตาของข้าสองคนพี่น้องหรอก"

ชายเสื้อขาวสองคนกับหนีหว่านก็ปะทะกันหญิงชราก็ไม่คิดจะห้ามแต่อย่างใดแต่กลับเดินมาตรงหน้าของโม่จื่อเฟิง"รูปร่างหน้าตาดีแบบนี้หลอกผู้หญิงให้เต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้ามากี่คนแล้วล่ะเหอะ!ถ้าไม่ใช่ว่าตระกูลเราอยากจะเก็บเจ้าไว้ยายแก่อย่างข้าก็คงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาเจอปีศาจอย่างเจ้า"

”โม่จื่อเฟิงยังคงสีหน้านิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่คอของเขาลงไปก็ไม่มีความรู้สึกใดๆเลยนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่อย่างนั้นแต่พลังอำนาจกลับเต็มเปี่ยมเขาใช้สายตามองไปยังหญิงชราอย่างเยือกเย็น"ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากคนของเจ้ายังไม่ยอมหยุดงั้นข้าคงต้องเอาชีวิตพวกเขาแล้วล่ะเจ้าเชื่อหรือไม่?"

"อ้อ?"หญิงชราคิดว่ฟังเรื่องน่าขำเข้าเสียแล้วแหงนหน้าขึ้นหัวเราะเยาะ"คนที่เกือบจะใช้การไม่ได้แล้วอย่างเจ้ายังกล้าพูดจาโอหังอีกคิดว่าคนแก่ตระกูลหรงอย่างข้าจะตกใจกลัวงั้นหรอ?เด็กน้อยวันนี้ยังไงข้าก็ไม่ให้พวกเขาหยุดหรอก!"เขาหันกลับไปตวาดใส่ชายเสื้อขาวสองคนอีกครั้ง"ไม่มีประโยชน์เสียจริงแค่สาวใช้คนเดียวก็จัดการไม่ได้ติดตามข้ามาตั้งหลายปีเสียเปล่า..."

คำพูดของนางยังไม่ทันพูดจบก็เห็นเสียงนกหวีดดังมาจากทางโม่จื่อเฟิงเสียนกหวีดดังออกไปบ้านหลังนี้ก็มีคนสิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุคนที่ปรากฏตัวขึ้นพวกนี้ล้วนฝีมือไม่เบาแต่ละคนล้วนมีฝีมือพอๆกับหนีหว่านดังนั้นพอพวกเขาเข้ามาสู้รบด้วยการรบครั้งนี้ไม่ต้องคิดก็รู้ผลลัพธ์ได้ในทันที

"เจ้าเจ้าเจ้า...คนพวกนี้คนพวกนี้มัน.."หญิงชราแทบไม่อยากจะเชื่อทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า

โม่จื่อเฟิงกลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า:"ผู้อาวุโสปั๋ยเจ้าคิดว่าข้าไม่มีพละกำลังจริงๆน่ะหรอตระกูลข้าจะพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อมาช่วยข้างั้นหรือ?ผู้อาวุโสปั๋ยเจ้าคงจะชินกัใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในตระกูลหรงจริงๆทำไมเรื่องแค่นี้เจ้าถึงคิดไม่ได้ล่ะ?องครักษ์มังกรของข้าพึ่งจะเรียกกลับมาให้ผู้อาวุโสได้รับรู้ไปนานๆเสียหน่อย"