ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 404

ตอนที่404ผู้อาวุโสปั๋ยแห่งตระกูลหรง

ต้นอู๋ถงในบ้านพอถูกลมพัดใบไม้ก็ค่อยๆร่วงลงไปเล็กน้อย

ข้างล่างต้นไม้บนเก้าอี้รถเข็นมีชายสวมเสื้อสีดำนั่งอยู่สีหน้าของชายคนนั้นซีดเซียวสายตาจดจ้องไปที่ภาพของใบไม้ต้นอู๋ถงกำลังร่วงโรยลงมามองไปตามที่ใบไม้ปลิวไปสายตาของเขาก็ค่อยๆสั่นไหว

ด้านหลังเก้าอี้รถเข็นยังมีผู้หญิงรูปร่างดีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนคนหนึ่งยืนอยู่แต่น่าเสียดายสีหน้าของผู้หญิงคนนี้เคร่งขรึมเกินไปทำให้ออร่าชวนน่าหลงใหลของนางกลายเป็นธรรมดาไปในพริบตา

ประตูหน้าบ้านมีเสียงฝีเท้ารีบร้อนดังขึ้นพอได้ยินเสียงฝีเท้าชายที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นก็รีบหันไปทันที ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่นัยน์ตาของเขาก็เปล่งประกายความหวังอย่างดีใจออกมา

กลางวันแสกๆคนที่มาเป็นชายสวมชุดดำแม้แต่จมูกและปากก็ถูกปิดไว้ด้วยผ้าสีดำเหลือไว้เพียงแค่ดวงตาที่สั่นไหวไปมาคนแบบนี้ผู้มีชาติตระกูลส่วนใหญ่ต่างก็รู้ดีนี่คือทหารสอดแนม

ผู้รับใช้ยื่นจดหมายลับในมือให้กับผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้รถเข็นอย่างเคารพจากนั้นก็ทำความเคารพชายที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นเสร็จแล้วถึงจะถอยออกไป

"อ่าน!"ชายที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ค่ะ!"หญิงสาวเปิดจดหมายออกเริ่มอ่านเนื้อความในจดหมายแต่ในใจกลับรู้สึกเศร้าใจที่ผ่านมาในสายตาของทุกคนเจ้านายที่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้คนนั้นในวันนี้แม้แต่อ่านจดหมายยังต้องยืมมือคนอื่นมาช่วยแม้ว่าเขาจะไม่พูดออกมาแต่นางที่เป็นข้ารับใช้กลับสามารถจินตนาการได้ถึงความรู้สึกอัดอั้นตันใจและทำใจยอมรับมัน

ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่คือโม่จื่อเฟิงคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขานั่นก็คือหนีหว่าน

นี่เป็นจดหมายจากหลงโส่วเว่ยในจดหมายบอกว่าเขาได้ตามหลินซีนเยียนไปอย่างลับๆเรียบร้อยแล้วแต่ใครจะรู้ว่ามีอีกคนที่โผล่มาอินฉีลำพังอินฉีก็ไม่จำเป็นที่หลงโส่วเว่ยจะต้องพะวงอะไรแต่ครั้งนี้ข้างกายอินฉีดันมียอดฝีมือแห่งยุคอยู่ข้างกายด้วยอีกคนหลงโส่วเว่ยเลยต้องแอบตามไปอยู่ห่างๆร่องรอยของหลินซีนเยียนพวกเขารู้แต่ว่ารายละเอียดหลายๆเรื่องเขาก็ไม่ค่อยชัดเจน

"อินฉี.."ฟังเนื้อความจบโม่จื่อเฟิงก็สีหน้าเยือกเย็นสุดขั้วน้ำเสียงที่เอ่ยถึงชื่อนี้ยิ่งเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง

หนีหว่านยังไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาพูดเสียงแข็งว่า"นายไม่ต้องกังวลสิ่งที่อินฉีกระทำไว้ก่อนหน้านั้นถึงแม้เขาจะอยู่ข้างกายของพระชายาพระชายาก็ไม่มีทางทำดีกับเขาเป็นแน่อันนี้ข้าไม่ได้กังวลหรอกแต่ว่า..อินฉีจู่ๆก็ปรากฏตัวที่แคว้นหมันนี่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา"สายตาของโม่จื่อเฟิงตกลงไปอยู่ที่ใบไม้ที่ปลิดปลิวอีกครั้งเขานิ่งเงียบมากราวกับโลกทั้งโลกนี้เงียบสงัดแม้แต่ลมก็ไม่อาจทำให้เขาสั่นไหวแม้แต่น้อย

”สีหน้าของหนีหว่านก็นิ่งขรึมผ่านไปนานพอสมควรนางถึงจะพูดขึ้น:"ยังไงตอนนี้ก็มีหลงโส่วเว่ยตามประกบอยู่ต่อให้อินฉีจะเคลื่อนไหวอะไรพวกเราก็สามารถรับรู้ได้ทันทีเพียงแต่..คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาก็จะมาที่แคว้นหมันด้วยเหมือนกัน...ท่านผู้นั้นพวกเรา..."

โม่จื่อเฟิงไม่ได้ตอบหนีหว่านกลับไปไม่แม้แต่หันไปมองเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ตามเดิม