ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 405

ตอนที่405เรื่องลับของตระกูลหรง

มิน่าล่ะก่อนหน้านี้คนในตระกูลเตือนข้าให้ระวังเจ้าวันก่อนๆนี้เจ้าท่าทางอ่อนปวกเปียกข้าพูดจาแย่แค่ไหนเจ้าก็ไม่ต่อปากสักคำตอนนี้ดูเหมือนว่าคงเพราะทหารยังมาไม่ถึงเจ้าก็เลยอดทนไว้นายท่านบอกว่าหลายปีมานี้เจ้าสร้างอำนาจของตนเองขึ้นมาส่วนหนึ่งตอนแรกข้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเด็กกำพร้าคนหนึ่งของตระกูลจะสร้างคนที่ใช้การอะไรออกมาได้?ตอนนี้ดูเหมือนว่าเป็นข้าเองที่ดูถูกเจ้าเกินไป"

โม่จื่อเฟิงยิ้มบางๆไม่พูดอะไรไม่เหลือบไปมองที่เขากำลังสู้กันแม้หางตาแต่มองไปยังผู้อาวุโสปั๋ยด้วยแววตาลึกล้ำ"ผู้อาวุโสปั๋ยเหตุใดจึงทำตัวห่างเหินกับข้าเช่นนี้เล่า?แม้ว่าข้าจะไม่ศรัทธาในตระกูลหรงแต่ภายในตัวก็มีสายเลือดของตระกูลหรงอยู่ครึ่งหนึ่งอำนาจที่ข้าสร้างขึ้นมาไม่ใช่เพื่อให้ตระกูลตัวเองใช้รึไง?ในมือของข้ามีของที่ตระกูลต้องการอยู่ดังนั้นตระกูลก็เลยเก็บชีวิตของข้าไว้แต่ว่าผู้อาวุโสปั๋ยกลับ...ในความคิดของข้าเจ้าแค่คนเดียวไม่ถือว่าเป็นตัวแทนของทั้งตระกูลหรอกนะหากว่าเกิดอะไรไม่คาดคิดขึ้นมาตอนที่เจ้าอยู่ข้างนอกนี้เจ้าว่าตระกูลจะเลือกกำจัดเจ้าทิ้งเพราะของในมือข้าหรือไม่?"

คำพูดของเขาทำให้หญิงชราโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนางเคาะไม้เท้าอย่างแรงพูดอย่างโมโหว่า:"ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่ามาพูดเหลวไหลนะ!ข้าเป็นผู้อาวุโสสามของตระกูลหรงเกิดที่ตระกูลหรงอย่าว่าแต่เจ้าที่เทียบข้าไม่ติดเลยต่อให้บาดเจ็บขึ้นมาจริงๆตระกูลข้าจะต้องไม่เก็บชีวิตเด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้าไว้แน่!"

"อ้อ?"โม่จื่อเฟิงไม่ได้เก็บความโกรธของนางมาใส่ใจแต่อย่างใดแค่พูดอย่างเย็นชาเข้าไปอีกว่า:"แต่ทำไมข้ากลับได้ยินมาว่าตำแหน่งผู้อาวุโสของผู้อาวุโสปั๋ยนี้ได้มาจากการสืบทอดของพ่อเจ้าหากไม่ใช่เพราะตำแหน่งผู้อาวุโสมันสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นได้ด้วยความสามารถของผู้อาวุโสปั๋ยเกรงว่าอยู่ในตระกูลหรงแค่ตรวจสอบคุณสมบัติก็คงไม่ผ่านแล้วแหละมั้ง?หากว่าผู้อาวุโสปั๋ยมีความสำคัญขนาดนั้นอย่างที่ตัวเองพูดจริงทำไมหลายปีที่ผ่านมานี้ถึงไม่มีใครมาสู่ขอถึงบ้านสักคนเลยล่ะ?"

บางทีอาจเป็นเพราะคำพูดสุดท้ายของโม่จื่อเฟิงทิ่มแทงความเจ็บปวดในใจของหญิงชราเข้านางโมโหสุดขีดหายใจแรงยกไม้เท้าขึ้นกะจะฟาดไปที่โม่จื่อเฟิงหลายปีที่ผ่านมาไม่มีใครมาสู่ขอนางเลยถือเป็นความอัปยศของนาง

ในตระกูลหรงถือเอาความสามารถเป็นหลักตำแหน่งของนางแม้จะสูงส่งเป็นถึงผู้อาวุโสแต่ความสามารถกลับไม่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เด็กยิ่งถูกพ่อแม่เลี้ยงดูอย่างเอาใจเข้าไปอีกพ่อแม่ก็มีตำแหน่งสูงส่งในตระกูลหรงดังนั้นก็เลยเคยชินที่ไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตาเหล่าชายชาตรีที่เก่งกาจที่ผ่านการคัดสรรมาอย่างดีแห่งตระกูลหรงใครเล่าจะชอบพอนางแล้วสถานะของนางก็ไม่ใช่ว่าจะแต่งงานกับใครไปเรื่อยก็ได้เพราะแบบนี้ถึงลากยาวจนเป็นยายแก่ที่ไม่มีใครต้องการ

ไอ้เด็กเมื่อวานซืนวันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตายไอ้มารผจญแห่งตระกูลหรง!"ผู้อาวุโสปั๋ยเงื้อมไม้เท้าสูงขึ้นพุ่งเข้าไปตรงหน้าของโม่จื่อเฟิงในสายตาของนางคนที่แทบจะไม่มีสายเลือดอย่างโม่จื่อเฟิงไม่ควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ขณะนี้องครักษ์มังการของเขากำลังต่อสู้อยู่กับชายเสื้อขาวสองคนอยู่มาช่วยชีวิตไม่ทันอยู่แล้วนางไม่เชื่อหรอกว่านางจะฆ่าคนพิการหนึ่งคนไม่ได้!

สายตามองไปที่ไม้เท้าที่กำลังจะฟาดลงมาบนหัวของโม่จื่อเฟิงเห็นได้ชัดว่าผู้อาสุโสปั๋ยใช้กำลังทั้งหมดที่มีพละกำลังจากภายในร่างกายทั้งหมดเทลงบนไม้เท้าพุ่งมาเร็วแรงราวกับพายุทอร์นาโดเรี่ยวแรงขนาดนี้ไม่ต้องพูดถึงโม่จื่อเฟิงที่ขยับไม่ได้เลยแค่ยอดฝีมือธรรมดาๆคนหนึ่งก็เกรงว่าจะหลบไม่พ้น

โม่จื่อเฟิงหัวเราะหึมองตรงไปที่ผู้อาวุโสปั๋ยที่พุ่งเข้ามาแววตาไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย

มิหนำซ้ำในตอนที่ไม้เท้านั้นใกล้จะฟาดลงมาบนหัวของโม่จื่อเฟิงจู่ๆเขาก็ยิ้มออกมานั่นเป็นรอยยิ้มของหมาจิ้งจอกเป็นรอยยิ้มว่าเป็นไปตามแผนการชั่วร้ายได้สำเร็จ

ชั่ววินาทีนั้นผู้อาวุโสปั๋ยใจเต้นแรงจะชักไม้เท้ากลับแต่ว่านางดันใช้กำลังทั้งหมดที่มีก็เลยหยุดไม่ทันแล้วได้แต่มองตาค้างไม้เท้าที่กำลังจะตกลงบนหัวของโม่จื่อเฟิงขณะนั้นก็ถูกดาบยาวเล่มหนึ่งมากั้นเอาไว้ไป