ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 406

ตอนที่406เกิดเหตุไม่คาดคิด

ผู้อาวุโสปั๋ยคาดไม่ถึงเลยว่าหรงจวี้จะทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหันแม้ว่าจะพยายามหลบอย่างสุดแรงแล้วหลบจุดสำคัญได้สำเร็จแต่ว่าก็ยังคงหลบไม่พ้นคมดาบเล่มนี้อยู่ดี

ดาบยาวแทงเข้าไปตรงหน้าอกของนางแทงทะลุไปถึงข้างหลังเลือดไหลออกมาไม่หยุดสีหน้าของผู้อาวุโสปั๋ยดูหวาดกลัวผิดปกตินางชี้ไปที่หรงจวี้มือไม้สั่นเทา"เจ้าเจ้ากล้า....ข้าข้าคือผู้อาวุโสสามตระกูลหรงนะ...."

ผู้อาวุโสสามที่แค่ความลับก็ปิดไว้ไม่อยู่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ที่นายท่านอยากจะยุ่งกับเจ้าคงจะถูกต้องแล้วล่ะมิฉะนั้นไม่แน่สักวันหนึ่งตระกูลหรงอาจจะถูกฝังด้วยน้ำมือของเจ้าก็เป็นได้"ตอนที่หรงจวี้กำลังพูดอยู่ก็ชักดาบตัวเองกลับมา

ทั้งสองคนที่สบสายตากันไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าตอนที่ผู้อาวุโสพูดเรื่องลับนั้นขึ้นมาแววตาของโม่จื่อเฟิงก็เปล่งประกายความดุร้ายโหดเหี้ยมออกมา

ผู้อาวุโสรั้งตัวเองไว้ไม่ไหวล้มลงกับพื้นเลือดไหลออกมาจากรูตรงหน้าอกของนางเรื่อยๆไม่ยอมหยุดนางยังอยากที่จะพูดบางอย่างออกมาแต่เพียงแค่อ้าปากก็มีเลือดไหลท่วมออกมาจากปากของนางทำให้นางพูดอะไรออกมาไม่ได้เลยซักคำ

”สีหน้าของหรงจวี้นิ่งสงบเดินไปหยุดตรงหน้าผู้อาวุโสปั๋ยอีกครั้งยกดาบยาวขึ้นแล้วแทงเพิ่มเข้าที่หน้าอกของนางอีกดาบหนึ่ง"ที่แท้หลายปีมานี้ในใจของเจ้าก็ยังคงเคียดแค้นเรื่องนั้นอยู่ตอนนี้เจ้าก็ไปพบกับศิษย์พี่เจ้าที่ยมโลกเถอะ"

ดาบดาบนี้แทงเข้าไปผู้อาวุโสก็แทบจะสิ้นไร้ลมหายใจก่อนหน้านี้ยังคงเป็นผู้ดีมีสกุลผู้เย่อหยิ่งคนหนึ่งผ่านไปเพียงเสี้ยววินาทีก็กลายเป็นคนตายในพริบตาแถมยังตายด้วยน้ำมือคนในตระกูลตัวเองอีกความไร้หัวใจของตระกูลหรงถือเป็นเรื่องธรรมดา

ชายเสื้อขาวสองคนที่ถูกหนีหว่านและคนอื่นๆล้อมรอบไว้พอเห็นผู้อาวุโสปั๋ยสิ้นใจไปก็ไม่มีกะจิตกะใจจะสู้รบต่อไปแต่น่าเสียดายหนีหว่านกลับไม่ปล่อยโอกาสให้ทั้งสองคนหนีไปเด็ดขาดทั้งสองคนคิดจะหนีก็หมายถึงจะยิ่งตายไวขึ้นในตอนที่ทั้งสองคนกลับหลังหันดาบยาวของเหล่าชายชุดดำทั้งหลายก็ตามไปซ้ำ

ชายเสื้อขาวทั้งสองคนล้มลงจมกองเลือดจนถึงวินาทีที่สิ้นใจก็มองไปทางของหรงจวี้ราวกับคิดไม่ถึงว่าจุดจบที่น่าสมเพชเวทนาของพวกเขาท้ายที่สุดแล้วจะมาจากแผนการของคนในตระกูล

ทำให้อ๋องอู่เสวียนตกใจเสียแล้ว"หรงจวี้เก็บดาบยาวเข้าฝักแล้วก็พูดกับโม่จื่อเฟิงน้ำเสียงของเขาไม่ได้ไร้มารยาทเหมือนผู้อาวุโสปั๋ยแต่ก็ไม่ได้ดูเคารพนอบน้อมเสียเท่าไหร่

โม่จื่อเฟิงกระตุกยิ้มขึ้นพูดเสียงนิ่งๆว่า:"ไม่เป็นไรขอบคุณผู้อาวุโสสองมากที่ออกโรงเข้ามาช่วย"

ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า เจ้าก็รู้ว่าข้าก็แค่ทำไปตามหน้าที่ก็เท่านั้นรอบาดแผลบนร่างกายของเจ้าหายดีกว่านี้แล้วข้าจะเป็นคนพาเจ้ากลับตระกูลด้วยตัวของข้าเอง"หรงจวี้พูดจบก็มองไปบนท้องฟ้าส่งสัญญาณอย่างหนึ่งขึ้นไม่นานก็มีคนมาจัดการกับร่างของผู้อาวุโสปั๋ยและชายเสื้อขาวสองคน

สายตาของโม่จื่อเฟิงสงบนิ่งแล้วก็ถามออกมาเหมือนไม่คิดอะไรว่า:"จริงสิที่ผู้อาวุโสปั๋ยพูดขึ้นเมื่อกี้คนที่ยอมหักหลังตระกูลหรงเพื่อแม่ของข้าตกลงว่าเขาทำอะไรกันแน่?เกี่ยวข้องกับการตายของแม่ข้าหรือไม่?"

หรงจวี้ได้ยินเขาถามเช่นนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีพูดเสียงเข้มว่า:"อู่เสวียนอ๋องคนที่ยังมีชีวิตอยู่เรื่องบางอย่างไม่รู้เสียจะดีกว่าเรื่องลับในช่วงนั้นสำหรับตระกูลหรงถือเป็นสิ่งต้องห้ามถึงแม้ว่าครั้งนี้เจ้าจะใช้อำนาจในมือของเจ้าเพื่อแลกกับการต่อชีวิตแต่ว่า....ข้าขอเตือนเจ้าอย่าได้ไถ่ถามเรื่องต้องห้ามนี้จะดีกว่าเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้มันก็ยากพอแล้ว"

พอพูดประโยคนี้จบหรงจวี้ก็หมุนตัวเดินจากไป

หลังจากที่หรงจวี้จากไปหนีหว่านก็สั่งให้คนขององครักษ์มังกรกลับไปนางกลับมายืนข้างโม่จื่อเฟิงอีกครั้งช่วยปัดใบไม้ที่หล่นลงบนตัวเขาออก

"นายบาดแผลของท่านจำเป็นต้องใช้ยาวิเศษของแม่นางหลีฮวนและยาอายุวัฒนะที่สืบทอดมาในตระกูลหรงถึงจะรักษาให้หายได้แต่ว่าพระชายากลับตามแม่นางหลีฮวนไปเป็นไปได้หรือไม่ที่จุดประสงค์ของนางก็คือยาวิเศษอันนั้นเหมือนกัน...."หนีหว่านลังเลอยู่นานแล้วก็พูดความกังวลในใจออกมา

โม่จื่อเฟิงยิ้มออกมาค่อยๆหันไปมองนางแวบหนึ่ง"ทำไมเจ้ากลัวว่านางจะแย่งของของข้าไปงั้นรึ?"

"แย่ง?"หนีหว่านส่ายหน้านางไม่ได้กังวลว่าหลินซีนเยียนจะมาแย่งของไปนางกลัวว่าตระกูลของนายจะอดใจไม่ไหวแย่งจากมือของนางไปต่างหากแต่ว่าประโยคนี้คนฉลาดแบบหนีหว่านเลือกที่จะไม่พูดออกมาดีกว่า

โม่จื่อเฟิงถอนหายใจออกมาในแววตาค่อยๆสั่นไหว

อากาศรอบๆกลิ่นคาวเลือดก็ยังคงไม่จางหายไปคนสองคนที่คนหนึ่งนั่งคนหนึ่งยืนราวกับไม่รู้สึกถึงอะไรยังคงยืนอยู่ในบ้านอยู่อย่างนั้น

ภายในภัตตาคารพนักงานร้านได้เติมน้ำชาเพิ่มให้กงจี้และหลินซีนเยียนไปแล้วสี่ครั้งตอนที่เติมให้ครั้งที่ห้านั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงานร้านก็เริ่มฝืนไว้ไม่อยู่ที่นี่เป็นภัตตาคารมีอย่างที่ไหนกินเสร็จแล้วยังนั่งต่อไม่ยอมไป?

ส่วนหลีฮวนก็เอาแต่มองไปยังประตูทางเข้าอย่างใจจดใจจ่อกระวนกระวายใจจนนางสงบใจไว้ไม่อยู่ถึงกับอาละวาดใส่พนักงานร้านอยู่หลายรอบ

สายตามองดูท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดครึ้มลงถึงเวลากลางคืนมาเยือนหลีฮวนยิ่งรีบร้อนหนักเข้าไปอีกอดไม่ได้ที่จะออกไปหน้าประตูชะเง้อรอคอยอยู่หลายครั้ง

ในตอนที่หลีฮวนแทบจะทนต่อไปไหวแล้วนั้นเด็กรับใช้ผู้ชายคนหนึ่งที่แต่งตัววัยรุ่นก็ปรากฏต่อหน้าหลีฮวนหลีฮวนเหมือนจะจำเด็กรับใช้คนนี้ได้จับไหล่คนรับใช้ไว้แน่นตะโกนถามขึ้นว่า"พ่อข้าล่ะทำไมถึงมีแค่เจ้ามาคนเดียวพ่อข้าไปไหน?"

เด็กรับใช้คนนั้นมาอย่างรีบร้อนหอบหายใจอยู่หน้าประตูไม่หยุดซ้ำยังถูกหลีฮวนถามขึ้นอย่างร้อนรนก็ได้แต่ฝืนตอบไปว่า"นายใหญ่ตอนนี้มาไม่ได้แล้วนายใหญ่เกิดเรื่องแล้ว"

เกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าอย่าชักช้ารีบบอกมาสิ!"หลีฮวนรีบจนทนไม่ไหวทั้งๆที่เด็กรับใช้เหนื่อยจนหอบแฮกๆไม่หยุด

เด็กรับใช้หายใจแฮกๆอยู่สองทีก็พูดต่อ:"เดิมทีนายใหญ่ไปที่หุบเขาลึกเพื่อไปเอายาแล้วก็ไม่ใช่ว่าได้รับนกพิราบสื่อสารของท่านให้รีบมาที่เมืองหลวงโดยเร็วรึไงเพียงแต่ว่าเมื่อวานตอนที่พวกเรามาถึงเมืองชิงกวนก็ถูกคนของทางการถือใบรูปภาพมาจับไปหากไม่ใช่เพราะตอนนั้นข้ารักษาระยะห่างกับนายใหญ่พวกเขาเลยไม่รู้ว่าข้ากับนายใหญ่เป็นพวกเดียวกันไม่งั้นบางทีข้าอาจถูกจับไปด้วยก็ได้บ้านยาวิเศษของเราเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?ทำไมคนของทางการถึงได้นำใบรูปภาพของนายใหญ่มาจับนายใหญ่ด้วย?"

ข้าจะไปรู้ได้ไง!ตอนที่ข้ามาบ้านยาวิเศษก็ยังดีๆอยู่นี่นา!"แค่หลีฮวนได้ฟังว่าพ่อของนางโดนจับก็ตกใจไปครู่หนึ่งทำไมไม่เกิดเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ก็หลังจากนี้ทำไมจะต้องมาเกิดแล้วอีกอย่างคุณหนูจากที่ข้าน้อยคิดเรื่องนี้จะต้องไม่ง่ายหลังจากที่นายใหญ่ถูกจับไปข้าก็รีบแอบตามไปทันทีตอนแรกนึกว่าทางการคนนั้นจะจับนายท่านเข้าไปที่รัฐบาลแต่ใครจะรู้ล่ะว่าคนพวกนั้นไม่ได้ไปที่รัฐบาลเลยแถมยังไปที่วัดท่ายเฟยที่อยู่ไกลจากเมืองหลวงอีกหลายสิบไมล์ข้าเห็นว่าถึงเวลาที่นายท่านนัดกับท่านไว้แล้วก็เลยรีบมาจากวัดท่ายเฟยเพื่อมาแจ้งท่าน"เด็กรับใช้อธิบายตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องแล้วถึงจะได้พักหอบหายใจ

แววตาของหลีฮวนยิ่งสงสัยขึ้นเรื่อยๆคนอื่นนางไม่เข้าใจหรอกแต่ว่าพ่อของตนนางรู้ดีพวกเขาทำอาชีพเกี่ยวกับสมุนไพรยาคนที่คบด้วยก็มากหน้าหลายตาแต่ว่าพ่อของนางเป็นคนที่นิสัยดีมากๆไม่เคยโกรธแค้นใครเลยแล้วก็ไม่เคยไปมีเรื่องกับทางการหรือผู้มียศถาบรรดาศักดิ์เลยอีกอย่างเพราะว่ามีความเกี่ยวข้องกับบ้านยาวิเศษความสัมพันธ์ระหว่างผู้มียศถาบรรดาศักดิ์หลายคนในเมืองกับพ่อของนางถือว่าดีมากครั้งนี้ตกลงว่าเป็นใครกันที่จับพ่อของนางไป?