ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 408

ตอนที่408ความจริงที่สกปรก

คนบางคนที่ยังหนุ่มยังแน่นสามารถขึ้นไปนั่งบนตำแหน่งสูงๆได้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

เทียบกับคนแบยอินฉีและโม่จื่อเฟิงแล้วหลินซีนเยียนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเห็นผู้มีมันสมองที่เก่งกาจตอนที่คนอื่นตอบคำถามอย่างยากลำบากคนสมองโง่ๆแบบตนแม้แต่หัวข้อก็ยังไม่เข้าใจนางยังจำตอนที่อยู่หอได้พวกนางที่เป็นนักผลิตอาวุธที่เก่งกาจกำลังดูรายการวาไรตี้กันอยู่ให้ความรู้สึกแบบงงค้าง

แต่ความรู้สึกนี้คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่นางข้ามมิติมาอีกโลกหนึ่งจะยังรู้สึกถึงมันอีกครั้ง

เป็นอะไรไปคิดอะไรอยู่?"อินฉีเห็นนางเหม่อลอยเลยถามอย่างสุภาพอ่อนโยน

หลินซีนเยียนเม้มปากส่ายหน้าแล้วตอบว่า"ไม่มีอะไร"นางเป็นอะไรไปทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนคนนั้นแล้วทำไมถึงมักจะนึกถึงเขาขึ้นมาอีก?หรือว่าจะลืมความไร้หัวใจของเขาไปง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ?ยังมีเรื่องการตายของเซียวฝานอีก....

หลุมอันนี้บางทีชีวิตนี้นางอาจจะก้าวข้ามผ่านมันไปแล้วก็ได้

อินฉีตบบ่าของนางให้เข้าไปข้างในก่อน

เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ทหารพวกนั้นคงจะทำเรื่องปล่อยเช่าบ้านมาแล้วไม่น้อยดังนั้นภายในห้องถึงได้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วนแม้แต่โต๊ะก็เช็ดสะอาดเรียบร้อยแล้ว

อินฉีควักตะบันไฟออกมาจุดเทียนในห้องให้สว่างเดินตรวจสอบห้องอย่างละเอียดรอบหนึ่งจากนั้นก็ถอดฉางเพ้าลงบนเตียงแล้วถึงจะพูดขึ้น:"ผ้าปูที่นอนน่าจะยังไม่ได้ซักแขกคนก่อนหน้าคงจะใช้ไปแล้วเจ้าใช้พักผ่อนแก้ขัดไปก่อนนะข้าจะให้คนไปสืบหาว่าเจ้าของบ้านยาวิเศษถูกนำตัวไปไว้ที่ไหน"

สายตาของหลินซีนเยียนตกลงไปอยู่ที่ฉางเพ้าที่วางอยู่บนเตียงคิ้วขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัวนางไม่ได้พูดอะไรแล้วก็ไม่ได้ไปนั่งบนเตียงแต่นั่งตัวตรงลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างโต๊ะแล้วพยักหน้าให้เขา

มือของอินฉีรู้สึกด้านชาเล็กน้อยหยิบฉางเพ้ากลับคืนมาแววตาหม่นหมองไปครู่หนึ่งเขาไปสั่งงานคนขับรถสองสามประโยคคนขับรถคนนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

ทั้งสองคนก็นั่งเงียบอยู่ในห้องใครก็ต่างไม่พูดไม่จาเพียงแค่อินฉีเผลอมองไปทางหลินซีนเยียนอย่างไม่รู้ตัวเป็นบางครั้งบางคราว

หลินซีนเยียนไม่ใช่ไม่รู้สึกถึงสายตาของเขาก็แค่ในใจยังคงมีความแค้นอยู่อีกอย่างแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้จะทำให้ลบออกไปได้งั้นหรอ?

คนขับรถกลับมาไวมากเขาเข้ามาในบ้านมองไปทางอินฉีก่อนรออินฉีพยักหน้าแล้วเขาถึงจะยืนพูดต่อหน้าหลินซีนเยียนว่า"บ้านหลังนี้มีทหารรักษาการณ์อยู่สี่คนกับแม่หญิงอีกสิบกว่าคนเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษถูกขังอยู่ในห้องห้องหนึ่งของหอตะวันออกมีทหารสามคนเฝ้าอยู่ที่นั่นคุณหนูบ้านยาวิเศษที่เข้ามาก่อนพวกเราหาตำแหน่งหอตะวันออกเจอแล้วแต่ว่าทหารสามนายเฝ้าไว้อย่างแน่นหนาพวกนางยังหาโอกาสลงมือไม่ได้"

คนขับรถคนนั้นมองหลินซีนเยียนแวบหนึ่งราวกับยังมีเรื่องบางอย่างจะพูดต่อแต่ก็เกรงว่ามีหลินซีนเยียนอยู่ด้วยก็เลยลังเล

"ไม่เป็นไรพูดมาเถอะ"อินฉีพูดออกมาอย่างแน่ใจคนขับรถคนนั้นถึงกัดฟันแล้วพูดออกมา

"สถานการณ์ของแม่หญิงสิบกว่าคนไม่ค่อยดีเท่าไหร่..."ตอนที่คนขับรถพูดออกมาแก้มก็ค่อยๆแดงออกมาเล็กน้อยกระแอมออกมาก่อนจะก้มหน้าพูด:"ทหารรักษาการณ์ไม่กี่คนพวกนั้นไม่ใช่แค่ให้เช่าห้องธรรมดาๆแล้วยัง...ยังเอาแม่หญิงพวกนั้นมาทำการค้าด้วย"

มองออกเลยว่าคนขับรถคนนั้นเป็นคนใสซื่อพูดถึงปัญหาแบบนี้ทั้งหน้าก็มีสีหน้าลำบากใจ

หลินซีนเยียนพอจะรู้แล้วว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไรตาเบิกโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ"เจ้าหมายถึงการค้าประเวณี?"

คนขับรถคนนั้นคิดไม่ถึงเลยว่าหลินซีนเยียนผู้หญิงที่ดูอ่อนแอแล้วก็สุภาพอย่างนี้จะพูดออกมาจากปากดังนั้นก็เลยพยักหน้าตอบ

"น่ารังเกียจซะจริง!ไอ้พวกสารเลว!"หลินซีนเยียนโกรธจนหายใจแรงถ้าหากแค่ปล่อยห้องเช่าเพื่อหารายได้เพิ่มเติมนางหลินซีนเยียนพอจะเข้าใจได้แต่ว่าพวกเขายังเอาผู้หญิงพวกนั้นมาเป็นเครื่องมือหาเงินนางไม่อยากจะคิดเลยว่าผู้หญิงพวกนั้นจะรู้สึกสิ้นหวังในใจแค่ไหน

พอเข้าวังก็ถูกคุมเข้มไม่มีอิสระผู้หญิงพวกนั้นคงจะเคยเป็นที่โปรดปรานของเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ผู้หญิงหลายคนดูแลผู้ชายแค่คนเดียวก็เป็นเรื่องที่น่าอดสูอย่างมากแล้วบางทีจนถึงวันตายพวกนางก็คงไม่มีทางได้ไปเจอกับญาติของตนสักครั้งและที่น่าอดสูที่สุดก็คือการสูญเสียอำนาจของตนไปหมดสิ้นทหารไม่กี่คนเพื่อให้ได้เงินจำนวนเล็กน้อยถึงกับเอาพวกนางมาเป็นผู้หญิงโคมเขียวเพื่อทำการค้าขาย

นี่ก็คือสถานะของผู้หญิงในยุคนี้ตลอดชีวิตนี้จะมีสักกี่อย่างที่เป็นโชคชะตาที่ตัวเองได้ตัดสินใจเลือกด้วยตัวเอง?

ความโมโหโกรธาของหลินซีนเยียนตกไปอยู่ในสายตาของคนขับรถคนนั้นทำให้นัยน์ตาของเขาฉายแววประหลาดใจออกมา

ทหารพวกนั้นก็เป็นคนของทางการหรือว่าเบื้องบนจะไม่มีใครสนใจเลย?"หลินซีนเยียนกัดฟันกรอดพูดเสียงต่ำ

อินฉีหัวเราะเหอะราวกับหัวเราะเยาะความไร้เดียงสาของนาง"ใครจะมาสนใจ?แม้แต่คนที่นั่งอยู่ตำแหน่งสูงสุดของแคว้นหมันยังไม่สนใจกระทั่งปล่อยเลยตามเลยคนเบื้องล่างใครเล่าจะโง่เข้าไปยุ่ง?อีกอย่างฮ่องเต้แคว้นหมันมีชื่อเสียงที่ไม่ดีด้านการลงมือกับผู้หญิงไม่มีทางสู้แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีคนเพื่อที่จะเอาใจฮ่องเต้เลยทำเรื่องสกปรกบางอย่างยกตัวอย่างเช่นทำให้แม่นางพวกนี้ตายทั้งเป็น...."

"นี่มัน...ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว!"หลินซีนเยียนไม่รู้ว่าจะแสดงความโกรธในใจออกมาอย่างไรดีความจริงของสังคมนี้มักจะทำให้สัมผัสถึงอะไรใหม่ๆหลายครั้ง

"ซีนเยียน..."อินฉีเรียกสตินางเบาๆ"เจ้ากำลังโกรธจัดถ้าหากว่าเจ้าทนดูต่อไปไม่ไหวรอพวกข้าไปเอายาจากเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษมาแล้วพวกข้าจะเผาที่นี่ทิ้งให้ก็ได้"

เผาทิ้ง?"หลินซีนเยียนมองเขาอย่างลังเลคนแบบเขาจะเผาที่นี่เพื่อคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องตัวเองจริงหรอทำให้ผู้ที่อยู่ในวังแคว้นหมันผู้นั้นไม่พอใจ?หาเรื่องเดือนร้อนใส่ตัวเอง?ถ้าหากว่ามันง่ายแบบนั้นจริงที่นี่ก็คงไม่อยู่มาได้หลายปีแบบนี้หรอก

"เพื่อเจ้าไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้"

อินฉีพึ่งจะพูดประโยคนี้ออกไปหลินซีนเยียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกๆออกมาใบหน้าของนางปรากฏอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อ

หลินซีนเยียนส่ายหน้ายิ้มแหยๆออกมารอบหนึ่ง"ช่างเหอะในเมื่อหาที่อยู่ของเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษได้แล้วพวกเราก็รีบไปตามหาเขากันเถอะ"

”เห็นได้ชัดว่านางไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกอินฉีก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วตามไปเขาเร่งฝีเท้าเพื่อตามหลินซีนเยียนให้ทันคว้าแขนของนางไว้"รอเดี๋ยว"

"ทำอะไร?"เพราะว่าผู้หญิงพวกนั้นได้รับความทารุณเหมือนมิใช่คนในใจของหลินซีนเยียนก็เลยเกรี้ยวกราดเผลอระบายความโกรธใส่อินฉีโดยไม่รู้ตัวหน้าตาก็เลยบึ้งตึงไม่น่าดู

อินฉีก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแค่ค่อยๆพูดว่า:"วันนี้ทหารรักษาการณ์พวกนั้นอยู่ที่หอตะวันออกพวกเราไปที่บ้านหลักกันก่อนเถอะ"

"เจ้าหมายความว่าพวกเราจะแอบไปปล่อยแม่นางพวกนั้นตอนนี้หรอ?นี่มันไม่เหมือนเรื่องง่ายๆที่มหาเสนาบดีอินอย่างเจ้าจะทำได้เลยนะ"แม้แต่นางก็ไม่โง่ถึงขนาดคิดว่าแค่ปล่อยแม่นางพวกนั้นไปก็จบเรื่องแล้วหรอกนะผู้ที่อยู่เบื้องบนแคว้นหมันคนนั้นอาจปล่อยคนพวกนี้ให้อยู่อย่างตายทั้งเป็นก็ได้แต่ว่ายังไงก็คงไม่อนุญาตให้หนีออกจากที่นี่ไปแน่ไม่แน่ว่ามันอาจจะเป็นเหตุผลให้คนคนนั้นมีข้ออ้างมาฆ่าแม่นางพวกนี้ก็เป็นได้