ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 410

ตอนที่410เจ้าของร้านบ้านยาวิเศษ

หลายคนก้มหน้าลงไปดูสรุปก็เห็นบนพื้นเต็มไปด้วยแมลงที่ไม่รู้ว่าไต่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงแม้จะแค่เลือดหยดเดียวผสมกับผงดอกหมู่ตานแต่ว่าทำให้คนที่อยู่ในสถานที่นั้นตกตะลึงไม่น้อย

หลินซีนเยียนคิ้วขมวดเข้าหากันสายตาจับจ้องไปยังแมลงพวกนั้นถอยออกไปช้าๆความคิดของนางล่องลอยใจเต้นแรงช่วงที่ผ่านมานี้นางมักจะได้ยินคำว่า'สายเลือดพิเศษ'บนโลกใบนี้มีสายเลือดพิเศษมากขนาดนั้นจริงๆงั้นหรอ?ครั้งก่อนคนแก่ตระกูลเฟิ่งคนนั้นก่อนที่จะตายก็พูดขึ้นมาก่อนตระกูลเฟิ่งเป็นสายเลือดพิเศษที่เหลืออยู่ในทุกวันนี้ก็มีเพียงแค่สี่สายเลือดแล้วยังมีหลงเหลืออยู่ในตัวนักปราชญ์หญิงตระกูลเฟิ่งด้วย

หรือว่าตายายของอี้เซิงก็เป็นคนตระกูลเฟิ่งเหมือนกัน?ถ้าหากไม่ใช่แล้วจะอธิบายสายเลือดพิเศษพวกนี้ได้อย่างไรในเมื่อพิเศษแล้วไหนเล่าจะพบเจอได้บ่อยๆแบบนี้นี่มันบังเอิญเกินไปหน่อยแล้ว

อีกอย่าง...นางยังคิดถึงตนเองอีกตอนแรกตอนอยู่ในถ้ำเลือดของนางสามารถเปิดกลไกออกได้นางก็เป็นสายเลือดพิเศษเหมือนกันหรือว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับอี้เซิงด้วยเหมือนกัน?

มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของหลินซีนเยียนอย่างไม่มีคำตอบทำให้นางปวดขมับขึ้นมาเล็กน้อยดูแล้วคงต้องรอให้จบเรื่องนี้เสียก่อนนางเองก็อยากจะพิสูจน์ความสงสัยในร่างตัวเองเหมือนกัน

ถ้าหากว่าคนพวกนี้จับเจ้าของร้านยาวิเศษมาเพื่อนำยาวิเศษมารักษาอี้เซิงถ้างั้นหลินซีนเยียนก็สบายใจขึ้นมาหน่อยถ้าเป็นแบบนี้อี้เซิงก็ช่วยได้แล้ว

มองดูในบ้านอีกรอบแม่หญิงที่ยังสาวทั้งสองคนใช้น้ำเปล่าล้างเลือดออกไปจนหมดแล้วไม่มีกลิ่นหอมแปลกๆแล้วพวกแมลงก็ค่อยๆกระจายตัวกลับไป

ชายที่ปิดบังใบหน้าพยักหน้าเพื่อเป็นการยอมรับข้อพิสูจน์สายเลือดของอี้เซิงของหญิงสองคนเขารับสั่งกับผู้ติดตามข้างกายเขาสองสามประโยคแล้วก็พูดกับทหารรักษาการณ์ว่า:"พาพวกข้าไปพบเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษ"

ทหารคนนั้นดูเหมือนจะกลัวชายปิดใบหน้าคนนั้นรีบนำทางไปข้างหน้าอย่างไม่ขัดข้องใดๆ

ชายที่ปิดบังใบหน้าคนนั้นก็พาคนตามไปมีเพียงผู้ติดตามหนึ่งคนอยู่ที่นี่ต่อผู้ติดตามคนนั้นมาอยู่ข้างๆหญิงสองคนนั้นกวักมือเรียกทั้งสองคน"พวกเจ้ามานี่สิข้าจะบอกแผนการที่จะช่วยพวกเจ้าให้"

แม่หญิงสองคนนั้นพอได้ฟังก็แสดงสีหน้าดีใจออกมารีบเข้าไปด้านหน้าทันทีแต่ว่ารอยยิ้มของพวกนางยังไม่ทันจะยิ้มได้เต็มที่ผู้ติดตามคนนั้นก็ใช้ดาบปาดคอทั้งสองคนทิ้ง

เลือดสาดกระเด็นออกมาจนถึงตอนสิ้นใจหญิงทั้งสองคนก็ยังไม่เข้าใจทั้งๆที่ก็คุยกันดีแล้วว่าจะช่วยพวกนางออกไปทำไมถึงกลายมาเป็นฆ่าพวกนางแทนซะล่ะ?

ขอโทษทีร่องรอยขององค์ชายเล็กไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรู้ได้มีเพียงคนตายเท่านั้นที่จะเก็บความลับได้"ผู้ติดตามคนนั้นพูดกับศพของหญิงทั้งสองเก็บดาบยาวเข้าฝักแล้วก็หันหลังเดินออกไป

รอจนพวกเขาออกไปแล้วคนขับรถถึงจำพาหลินซีนเยียนและอินฉีกระโดดลงมาจากบนหลังคาพวกเขาก็เตรียมตัวที่จะตามคนพวกนั้นไปหอตะวันออกเหมือนกันเพียงแต่หลินซีนเยียนถือโอกาสตอนที่อินฉีกัยคนขับรถนั้นหันหลังเดินไปค่อยๆหยิบขวดผงดอกหมู่ตานที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา

"เจ้าทำอะไร?"อินฉีหันหน้ากลับมาโดยบังเอิญเห็นหลินซีนเยียนกำลังก้มตัวลงพอดี

หลินซีนเยียนไม่ได้รู้สึกอะไรพูดนิ่งๆว่า:"แค่เห็นว่าทั้งสองคนน่าสงสารเลยปิดตาให้พวกนางก็เท่านั้น"ตอนที่พูดนางก็ผายมือออกมาปิดตาให้ทั้งสองคนจริงๆ

เจ้าของร้านบ้านยาวิเศษที่ถูกมัดไว้ไม่มีพื้นที่ให้เจรจาเลย หากว่านี่เป็นเวลาปกติ ไม่ต้องพูดแค่ยาวิเศษชนิดหนึ่งหรอกถึงเป็นยาวิเศษร้อยชนิดเขาก็ไม่กระพริบตาสักนิด ยังไงบ้านยาวิเศษก็ไม่มีอะไรอื่นก็แค่สมุนไพรยาเยอะ ในชีวิตของเขาสมุนไพรยาไม่ถือมีค่าอะไร

แต่ว่าเขามีลูกสาวเพียงคนเดียวตั้งแต่เล็กจนโตเพราะว่ามารดาของนางเสียไปเร็วเขาก็เลยเหลือเพียงลูกสาวคนเดียวดังนั้นเลยประคบประหงมจนโตจนถึงวันนี้ในเมื่อลูกสาวของเขารีบร้อนที่จะเอายาวิเศษอันนี้เขากลับสงสัยเขาไม่เคยเห็นนางรีบร้อนขนาดนี้มาก่อนแสดงว่ายาวิเศษอันนี้ก็สำคัญสำหรับนางมากเหมือนกัน

อีกอย่างหลีฮวนก็ฝึกวรยุทธเหมือนกันเพราะว่าคนคนนั้นนางอยากที่จะเปลี่ยนตัวเองให้แข็งแกร่งมักจะลองของแปลกๆต่างๆเพื่อให้วรยุทธของตนเองก้าวหน้าขึ้นไวๆจะได้ดีพอเหมาะสมกับคนคนนั้นเขาที่เป็นพ่อถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดใจแต่ว่าก็รั้งนางไว้ไม่ได้ได้แต่จ้องมองดูนางช่วงที่มีความรู้สึกลึกลงไปเรื่อยๆแต่ไม่มีทางเป็นไปได้

ครั้งนี้หลีฮวนรีบร้อนขนาดนี้ที่แย่ที่สุดก็คือตัวนางเองธาตุไฟเข้าแทรกเพราะงั้นเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษเลยกลัวหากว่าเป็นจริงอย่างที่คิดไว้เกิดหลีฮวนธาตุไฟเข้าแทรกเขาเอายาวิเศษให้ไปถ้างั้นหลีฮวนก็ช่วยไว้ไม่ได้น่ะสิ?

ผู้เป็นพ่อทุกคนสิ่งที่เป็นห่วงที่สุดก็คือสุขภาพร่างกายของลูกสาวแม้ว่าลูกของตนจะเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บเพียงแค่หนึ่งในหมื่นเขาก็ไม่กล้าเอาชีวิตของนางไปเสี่ยงหรอก

"ทำไม?ดูเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่หรือไม่?"ชายที่ปิดบังใบหน้าเห็นเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษไม่มีปฏิกิริยาใดๆแววตาก็ค่อยๆดุดันคล้ายอยากจะสังหารคน

เจ้าของร้านบ้านยาวิเศษมองพวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอน:"ก่อนที่ข้าจะให้ยาวิเศษนี้ขอข้าเจอกับลูกสาวข้าก่อนได้หรือไม่ข้าสัญญาขอแค่ไม่ใช่ลูกสาวของข้าที่ต้องการยานี้เพื่อช่วยชีวิตตัวเองข้าจะเอายาให้เจ้าได้หรือไม่?"

”ชายที่ปิดบังใบหน้าหัวเราะอย่างดูถูก"เจ้าคิดว่าตัวเองมีสิทธิต่อรองกับข้าด้วยงั้นรึ?ทำไมหากว่าลูกสาวของเจ้าต้องการยานี่เพื่อช่วยชีวิตยานี่ให้ตายเจ้าก็ไม่มอบให้แล้วงั้นเรอะ?"