ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 413

ตอนที่413แค่เจ้าไม่ได้

เลือดสดๆของหลีฮวนกระเด็นไปโดนหน้าของเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษทำให้สีหน้าของเขาแสดงสีหน้าน่ากลัวออกมาดวงตาทั้งสองของเขาจ้องเขม่งอย่างโมโหสายตาค่อนข้างบ้าคลั่งตะโกนออกมา:"อย่าอย่าทำร้ายนาง!ข้า..."

"พ่อ!"หลีฮวนอดกลั้นความเจ็บปวดไว้ร้องไห้ไปด้วยตะโกนไปด้วย"พ่อถือว่าข้าขอร้องท่านเถอะนะแล้วก็ถือว่าชาตินี้ข้าขอโทษท่านด้วยชาติหน้าชาติต่อๆไปข้าจะเป็นวัวเป็นม้ามาชดใช้ให้ท่านตกลงไหมแต่ว่าข้าไม่สามารถให้เขาตายได้จริงๆข้าทำไม่ได้...พ่อ....ลูกสาวของท่านตกเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่สามปีก่อนแล้วข้าในชาตินี้เป็นได้แค่คนของเขาเท่านั้นหากว่าเขาตายไปทั้งชีวิตของข้าก็ดับสูญไปด้วยข้าก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเพราะงั้นนะพ่อถือว่าข้าขอร้องได้ไหมอย่าบอกอย่าบอก..."

เจ้าของร้านบ้านยาวิเศษคิดไม่ถึงเลยว่าในเวลาแบบนี้หลีฮวยยังจะพูดแบบนี้ออกมาอีกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยเขาสะอึกสะอื้นถามอย่างกังวลใจ:"ที่เจ้าพูด...เป็นความจริงหรอเขา...แตะต้องเจ้าแล้ว?"

การเป็นพ่อคนหนึ่งได้ยินกับหูของตนเองว่าลูกสาวของตนยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานก็ถูกผู้ชายคนอื่นย่ำยีความรู้สึกเจ็บปวดใจที่บรรยายออกมาเป็นตัวอักษรไม่ได้ถ้าหากคนคนนั้นยืนอยู่ต่อหน้าเขาไม่ว่าเขาจะร้ายกาจแค่ไหนเขาที่เป็นพ่อก็จะเอาเป็นเอาตายกับเขาแน่!

"อย่าโทษเขาเลยข้าเต็มใจเอง"ตอนที่หลีฮวนพูดก็เผยรอยยิ้มที่ทั้งเจ็บปวดแล้วก็จนใจ"ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเขา ใจทั้งดวงของข้าก็มอบให้เขาไปแล้วดังนั้นข้าเป็นคนไปหาเขาก่อนเองแต่เขา....ก็แค่ไม่ได้ปฏิเสธก็แค่นั้นข้าไม่โทษเขา เขาก่อนที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับข้าก็พูดไว้ก่อนแล้วว่าเขาจะไม่รับผิดชอบข้าใดๆทั้งสิ้นถึงขนาดประตูจวนของเขาข้าก็ข้ามไปไม่ได้แต่ว่าพ่อข้ารักเขาจริงๆดังนั้นข้ายินดีที่จะมอบกายให้กับเขา..."

หลีฮวนร้องไห้สะอื้นความรักของนางมันไร้ค่าแล้วก็ไม่มีการตอบแทนใดๆทั้งสิ้นแต่นางก็ไม่ได้คาดหวังการตอบแทนใดๆกลับมาเลย

พูดตามความจริงหลินซีนเยียนไม่เข้าใจเอามากๆที่หลีฮวนพูดแบบนี้ออกมาในความคิดของนาง คนคนหนึ่งมีชีวิตอยู่บนโลกไม่เพียงแต่มีความรักยังมีครอบครัวเพื่อนๆและอื่นๆโดยเฉพาะเพื่อผู้ชายคนหนึ่งถึงกับละทิ้งคนในครอบครัวของตนเองเป็นสิ่งที่นางไม่เข้าใจจริงๆ

"พ่อข้ารู้ว่าข้ามันสารเลวขนาดเผลอใจไปรักคนแบบนั้นแต่ว่าพ่อข้ารักเขาไปแล้วย้อนกลับไปไม่ได้แล้วข้าไม่สามารถหยุดความรู้สึกตัวเองได้เพราะงั้นขอร้องล่ะขอร้องให้ข้าตายเถอะข้าตายไปแล้วยานั่นเอาให้เขา..."

หลินซีนเยียนชูมีดสั้นขึ้นตอนแรกคิดจะแทงหลีฮวนอีกสักรอบเพื่อกระตุ้นเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษแต่ว่าไม่รู้ทำไมตอนที่นางเห็นสีหน้าสิ้นหวังแล้วก็เศร้าเสียใจของหลีฮวนมีดสั้นที่ชูอยู่ในมือนางก็แทงไม่ลงแล้ว

นางถึงขั้นไม่กล้าหันไปมองหน้าของเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษพ่อคนหนึ่งเมื่อเผชิญหน้ากับการตัดสินใจเลือกแบบนี้ของลูกสาวใจก็เจ็บปวดพอแล้วดังนั้นนางจะลงมีดที่ถึงแก่ชีวิตนี้ให้ผู้เป็นพ่อที่ทั้งอายุมากและน่าสงสารคนนี้เห็นอีกไม่ได้จริงๆ

นางค่อยๆวางมีดสั้นลงน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาในแววตาเห็นอี้เซิงค่อยๆหลับตาลงวินาทีนั้นนางก็อ่อนแอลงนางกำลังกลัว...

เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากทางด้านอินฉีอินฉีเดินเข้ามาอย่างสงบนิ่งเอามีดสั้นมาจากมือของนางพูดอย่างทะนุถนอมว่า:"ถ้าหากว่าบาปมีจริงถ้างั้น...ก็ให้ข้ารับมันไว้ดีกว่านี่คือสิ่งที่ข้าติดหนี้เจ้าไว้เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดในใจ"

พอพูดประโยคนี้จบมีดสั้นในมืออินฉีก็ปักลงบนกระดูกไหล่อีกข้างของหลีฮวนแม้ว่าหลีฮวนจะพยายามอดทนอย่างถึงที่สุดแล้วแต่ว่าสุดท้ายความเจ็บปวดที่แสนสาหัสนั้นก็ทำให้ร้องออกมาเบาๆ

เจ้าของร้านบ้านยาวิเศษมองดูหลีฮวนที่ล้มตัวลงจมกองเลือดดวงตาทั้งสองเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเขาส่ายหน้าไปมาเรื่อยๆส่ายหน้าไม่รู้เมื่อไหร่ก็มีร่องรอยของชายผมขาว