ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 415

ตอนที่415วีรบุรุษหลงใหลสาวงามจนเสียความตั้งใจเสียชื่อเสียง

อินฉีมองนางท่าทางซื่อๆเขาไม่ได้คุกคามและเกิดโทสะเพราะนางกลับยิ่งเจ็บปวดแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปอย่างนี้เขาไม่รู้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อใดเขากำลังสนใจทัศนะที่ฉลาดเกินคนของนาง

สายตาโจ่วเฉิงมองระหว่างสองคนนั้นลังเลกันเขากระแอมพูด“ในเมื่อฮูหยินที่เคารพแน่วแน่ไม่ลังเลเช่นนี้งั้นอยู่ก่อนเถิดถึงอย่างไรจะไปทำลายความรู้สึกสามีภรรยาเพราะคนนอกคนเดียวคงไม่ได้”

คำพูดของโจว่เฉิงทำให้อินฉีตกใจ“พวกข้า....ไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน”

“ห๋า?”โจว่เฉิงตกใจอ้าปากกว้างอัครเสนาบดีของราชสำนักทำเรื่องโง่เขลาเพราะผู้หญิงคนเดียวที่เขาคาดเอาไว้ตามเหตุตามผลคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของเขาและก่อนหน้านี้เขายังแอบดีใจถ้าพี่สาวที่เด็กอี้เซิงนั่นรู้จักเป็นภรรยาของอัครเสนาบดีประเทศเยว่หนาน

แต่ทว่า....เขานึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นยังไม่ใช่ภรรยาของอินฉี?ทำเรื่องเช่นนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียวและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอง?ตอนนี้โจว่เฉิงเริ่มสงสัยคนตรงหน้านี้ว่าใช่อินฉีแห่งประเทศหนานเย่ว่หรือไม่?ใจอ่อนเยี่ยงนี้จะเป็นอัครเสนาบดีได้รึ?

อินฉีรู้แน่นอนว่าโจว่ฉินรู้สึกอย่างไรจึงแค่ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้“ทำให้ท่านหัวเราะเยาะเสียแล้ว”

“........”แม้โจว่เฉินเป็นแม่ทัพแค่ก็เป็นมนุษย์ทั่วไปหลังจากนั้นโบกมือทันทีพูดว่า“ไม่เป็นไรไม่เป็นไรตอนนี้ยังไม่ใช่ภรรยาของท่านเสนาบดีดูท่าทางเจ้านี่ในอนาคตได้เป็นอย่างแน่นอนเลยล่ะ!”

ได้ยินพูดเช่นนี้อินฉียิ้มทำอะไรไม่ถูกในใจกลับยิ่งเจ็บปวดยุ่งเหยิงตั้งแต่หลังจากเรื่องครั้งนั้นชั่วชีวิตนี้นางแต่งงานกับเขาไม่ได้ขนาดได้เห็นนางยิ้มก็เป็นสิ่งที่หรูล้ำค่าแล้วล่ะ

มองสีหน้าเขาเป็นเช่นนี้ใจโจว่เฉินยิ่งประหลาดใจดูท่าเป็นอย่างนี้เรื่องนี้ท่านอัครเสนาบดีอินใจร้อนตื่นตูมไปเองผู้หญิงคนนั้นแสดงอากัปกิริยาว่าไม่ต้องการให้ตามนางยังไม่ชัดเจนพออีกรึ?

โจว่เฉิงอดไม่ได้มองหลินซีนเยียนหลายครั้งที่แท้เป็นนางผู้หญิงที่งามสมบูรณ์แบบรูปร่างงามอ้อนแอ้นดีแต่น่าเสียดายหน้าตาดุดันมากไปเสียหน่อยผู้หญิงในครอบครัวต้องโง่หน่อยถึงจะดีเหมือนกับพวกผู้หญิงที่จวนเขาล้วนเป็นผู้หญิงงามโง่เขลาทั้งสิ้นกล้าชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขาที่ไหนกันมีคนไหนบ้างไม่ประจบเอาใจเขา?

วีรบุรุษหลงสาวงามจนเสียความตั้งใจเสียชื่อเสียงอินฉีหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนี้เข้าแล้วเกรงว่าไม่นานก็ล่มจมโจว่เฉิงแอบส่ายหน้าแต่เดิมอยากจะหยุดความคิดที่จะไปมาหาสู่กับอินฉีเขาไม่อยากทำภารกิจรวมแผนที่อันยิ่งใหญ่กับคนที่ทำงานโดยใช้ความรู้สึกแสดงว่าเขาไม่ได้เจอกำลังช่วยแต่เจอคนพาถอยหลังต่างหาก

เวลานั้นอินฉียังไม่รู้แต่เป็นเพราะเรื่องนี้จึงเสียพันธมิตรสำคัญไปในกาลข้างหน้าสุดท้ายเขาจะแพ้ราบคาบ

ในช่วงเวลานี้เขาพาอี้เซิงไปท่องเทียวด้านนอกตลอดและการติดต่อกับประเทศหนานเยว่มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่งของของมู่จินเมื่อปีก่อนเท่านั้นจังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

แววตานางหมดหวังแวบหนึ่งพลางแทรกตัวบนมุมเตียงก้มหน้าไปพลางพูดเสียงจืดจาง“ข้าไม่ได้เป็นพระชายาอ๋องอู่เสวียนแล้วมาที่นี่ก็มากพบอี้เซิงในโลกนี้....”นางกล้ำกลืนไปสักพักแล้วพูดต่อ“ญาติที่เหลือข้าก็มีไม่มากแล้วอี้เซิงก็เป็นหนึ่งในนั้น”

ในห้องเงียบลงทันทีสวี่ห้าวไม่รู้ว่าควรพูดต่ออย่างไรดีจึงเลือกที่จะเงียบในใจเขานับถือหลินซีนเยียนนักตำแหน่งพระชายาอ๋องอู่เสวียนสตรีทั่วไปใช่ว่าจะยอมสละทิ้งไปง่ายๆนางมีจิตใจอย่างนี้มิน่าล่ะถึงทำให้ผู้ชายสองคนหลงรักได้

“ใช่แล้วเหตุใดอี้เซิงสนิทกับแม่ทัพโจว่แคว้นหมันได้ล่ะ?”หลินซีนเยียนเห็นอี้เซิงอิดโรยหลับเงียบๆไปแล้วจึงเริ่มไต่ถามเรื่องนี้ละเอียด

“เรื่องนี้น่ะพูดแล้วก็ยาว”สวี่ห้าวดึงเก้าอี้มานั่งพูดว่า“แม้เจ้ากับอี้เซิงไม่ใช่พี่สาวน้องชายแท้ๆแต่ข้านับถือความรู้สึกระหว่างพวกเจ้านักอี้เซิงบอกว่ากลายเป็นพระชายาอ๋องอู่เสวียนด้วยความไม่เต็มใจเขาบอกว่าขาจะปกป้องเจ้าจึงรีบฝึกวิชาวิทยายุทธชั้นสูงให้เร็วที่สุดแต่เจ้าก็รู้การฝึกวรยุทธน่ะทำระยะเวลาสั้นๆจะบรรลุได้ที่ไหนกัน?เขาพยายามฝึกสุดความสามารถมีวิธีใดก็ใช้หมดแล้วข้าไม่ให้เขามุทะลุฝึกไม่มีหลักการจนตอนข้ามาเส้นเลือดดำไหลทวนกลับแล้วเขามุ่งฝึกมากเกินไปแล้ว”

สวี่ห้าวถอนหายใจยาวในแววตาเขาค่อยๆเผยความรู้สึกเสียใจนางมองออกเขาชอบเด็กอี้เซิงคนนี้จริงจังเข้าแล้ว“ข้าได้ยินมาว่าร้านยาวิเศษในแคว้นหมันมีของวิเศษอัจฉริยะมากมายจึงพยายามตามหาใครจะรู้ล่ะว่าเครื่องปรุงยาจีนนั่นจะล้ำค่าเช่นนั้นบนโลกนี้มีต้นเดียวเท่านั้นและเจ้าของร้านวิเศษยังติดตามไปทางใต้เป็นแรมปีเถ้าแก่ในร้านวิเศษบอกว่าเขาอยู่ในพระราชวังแคว้นหมันข้าก็มาหาถึงเมืองหลวงแคว้นหมัน