ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 416

ตอนที่416หญ้าจื่ออวี๋น

“เจ้าของในร้านยาวิเศษโกหกพวกเจ้า”หลินซีนเยียนได้ยินเข้าคิดถึงคำพูดของเจ้าของร้านขึ้นมาทันที

“ข้ารู้เสียเมื่อไหร่หลังจากเข้าวังโดยบังเอิญทีหลังถึงจะรู้แต่เป็นเพราะอู่หลงในวังครั้งนั้นเลยทำให้แม่ทัพโจว่พบอี้เซิงแม่ทัพใหญ่โจว่นั่นเป็นอัครเสนาบดีของฮ่องเต้องค์ก่อนองค์ชายหลายองค์ในฮ่องเต้องค์ก่อนล้วนรู้จักเขาทั้งนั้นเล่ากันว่าคุ้นเคยกับองค์ชายที่หายไปจากวังองค์นั้นมากเขารู้สึกว่าอี้เซิงมีพลังมหาศาลคล้ายองค์ชายองค์นั้นก็แค่สงสัยแต่นึกไม่ถึงอี้เซิงเป็นสายเลือดที่เหลือขององค์ชายที่หายไปจริงๆ”

สวี่ห้าวพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็สะเทือนใจรู้สึกเหมือนมันไม่จริงเหตุใดเด็กในแคว้นหมันคนนี้กลายเป็นสายเลือดของราชวงศ์ไปได้ล่ะมันบังเอิญเกินไปแล้ว”

“ราชวงศ์....”หลินซีนเยียนพูดพึมพำสองคำนี้เบาๆรู้สึกหนักหน่วงสุดก้นบึ้งหัวใจผ่านประสบการณ์ชีวิตสมัยโบราณมาหลายปีนางช่วงชิงอำนาจผลประโยชน์จนเหนื่อยล้าเกินไปแล้วในความคิดนางเกิดในราชวงศ์คงรับวงศ์ตระกูลญาติพี่น้องที่ฟ้ากำหนดลิขิตไว้ไม่ได้ไปตลอดชีวิตถ้าอี้เซิงเป็นสายเลือดของราชวงศ์แคว้นหมันจริงๆแม้เขาไม่หาคนพวกนั้นคนพวกนั้นก็หาเขาเจอจนได้ไม่แน่นี่อาจจะเป็นเรื่องดี

เห็นหน้าหลินซีนเยียนกังวลใจทั้งหมดไม่ได้เป็นเพราะข่าวอี้เซิงเป็นราชวงศ์และเรื่องอื่นใดสวี่ห้าวยิ่งชื่นชมผู้หญิงคนนี้“ข้ามองออกเจ้านับอี้เซิงเป็นน้องชายแท้ๆมีเจ้าเป็นพี่สาวเช่นนี้อี้เซิงก็ไม่ไร้ญาติขาดมิตรนะ”

“อื้ม”หลินซีนเยียนตอบนั่งใจลอยบนเตียงในสมองนึกถึงภาพเหตุการณ์ก่อนที่หลีฮวนจะสิ้นใจจุดจบของเจ้าของร้านยาวิเศษและหลีฮวนเหมือนมีกรีดออกหลินซีนเยียนทำให้นางปล่อยวางไม่ได้

โดยเฉพาะประโยคที่หลีฮวนพูดก่อนสิ้นใจนั้น“เป็นใครก็ได้แต่เป็นเจ้าไม่ได้”ทำไม?เป็นนางไม่ได้ล่ะ?

ปัญหานี้เหมือนกับผีตามหลอกหลอนวนเวียนอยู่ในใจหลินซีนเยียนมีข้อปลีกย่อยอะไรที่นางมองข้ามไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่นอกประตูผ่านมานานเท่าไหร่แล้วอินฉีผลักประตูเข้ามาเขายังมีโจว่เฉิงและคนติดตามของเขาสองคน

คนเดินมาท้ายสุดคือหมอเมื่อกลุ่มคนเข้ามากลางห้องแบ่งกันสองฟากใต้เท้าคนนั้นถึงหยิบกล่องยาเดินมาด้านหน้าจับชีพจรอี้เซิงที่หลับสนิทบนเตียง

“อื้มอาการจากฝึกมากเกินไปจริงๆเป็นตายเท่ากันแล้วโชคดีที่ตอนนี้ยังมาทันถ้าค่ำนี้รักษาไม่ทันเกรงว่าจะทนได้ไม่ถึงตอนเช้าพรุ่งนี้”ท่านหมอเฒ่าลูบเคราบอกคำวินิจฉัยรักษาโรค

โจว่เฉิงพยักหน้าหันไปกล่าวแนะนำกับผู้คน“นี่คือท่านหมอเฒ่าเคยอยู่ในพระราชวังมาก่อนแม้ออกจากวังมานานมากแล้วแต่ยังมีวิชาแพทย์อยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ฝีมือรักษาของหมอหลิวมาเป็นอันดับหนึ่งแน่นอน”

“ท่านแม่ทัพโจว่กล่าวชมเกินไปแล้วมิกล้ามิกล้า”หมอหลิวโค้งคำนับอย่างถ่อมตนแต่ใบหน้าค่อยๆยิ้มแย้ม“ใช่แล้วแม่ทัพโจว่ถ่าท่านนำเครื่องปรุงยาจีนนั่นมาได้ตอนนี้ให้หมอดูได้แล้วจะช่วยชีวิตเด็กคนนี้ได้หรือไม่ต้องดูเครื่องปรุงยาจีน”

โจว่เฉิงพยักหน้าส่งสายทางคนติดตามด้านข้างคนๆนั้นยกกล่องผ้าไหมมาด้านหน้าในกล่องมีหญ้าสมุนไพรเหี่ยวแห้งต้นหนึ่งยาสมุนไพรมีแค้ก้านไม่มีใบไม่มีรากเป็นกิ่งไม้เท่านั้นถ้าเจ้าของร้านยาวิเศษไม่บอกว่าเป็นระยะเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายใครเห็นยาสมุนไหรนี่คงไม่เชื่อกันทั้งนั้นว่านี่เป็นยาแปลกท่อนเดียวที่มีอยู่ในโลกที่รักษาอาการฝึกจนเกินตัวได้

มีหลินซีนเยียนอยู่สวี่ห้าวก็หมดห่วงเมื่อหลังจากใจผ่อนคลายลงก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้ามากขึ้นเขาไม่ฝืนอยู่ต่อแล้วหลังกล่าวขอบคุณหลินซีนเยียนและอินฉีแล้วก็เข้าไปพักผ่อนที่ห้องสะอาดด้านข้าง

“ดึกแล้วงั้นเจ้าก็ไปนอนที่ห้องด้านข้างสักพักข้าเฝ้าแทนเจ้า ถ้าเจ้าไม่วางใจจริงๆหลังจากหมอหลิวต้มยาเสร็จแล้วข้าจะไปเรียกเจ้าให้ตื่น?”อินฉีมองใบหน้าหลินซีนเยียนเต็มไปด้วยอ่อนเพลียเหนื่อยล้าทนไม่ไหวจึงพูดโน้มน้าวนาง

“ไม่ล่ะข้าเฝ้าเขาอย่างนี้ดีแล้วไม่เห็นเขาอาการดีขึ้นข้าก็ไม่อาจสงบใจ”หลินซีนเยียนกุมมืออี้เซิงอุณหภูมิในฝ่ามือเขาค่อยๆลงเย็นลง

อินฉีรู้ว่าหลินซีนเยียนเป็นคนรู้ใจตัวเองจึงทำได้แค่ถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือกดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างๆนาง

คนขับเกี้ยวของอินฉีเข้าใจก็ถอยออกไปพักผ่อนที่ห้องตัวเองทันที

หลังจากกลุ่มคนต่างออกไปแล้วความเงียบงันในห้องก็ทำให้คนรู้สึกอึดอัดแต่หลินซีนเยียนและอินฉีกลับพอใจที่เงียบอย่างนี้ทั้งสองคนไม่พูดอะไรแต่ละคนตกภวังค์ในความคิดของตัวเอง

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหมอหลิวยกหม้อยาที่ต้มแล้วเข้ามาด้วยตัวเองเห็นบรรยากาศระหว่างสองคนนั้นแปลกๆงงไปครู่หนึ่งแต่คนที่ออกมาจากวังล้วนเป็นคนฉลาดเขาจึงไม่ไถ่ถามอะไรแค่เดินมุ่งตรงมาถึงข้างเตียงพูดกับหลินซีนเยียน“แม่นางยาเสร็จแล้วจะให้เจ้าป้อนหรือให้หมอมาป้อนล่ะ”