ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 417

ตอนที่417อี้เซิงฟื้น

“เอามาให้ข้าเถิด”หลินซีนเยียนรับถ้วยยาใช้ช้อนตักยามาเป่าข้างปากแผ่วเบาท่าทางละเอียดอ่อนโยนนางจริงจังไม่เห็นสายตาหมอหลิวที่ซ่อนความตื่นเต้น

หมอหลิวส่งยาแล้วก็ออกไปอินฉีเฝ้าอยู่ในห้องกำลังมองหลินซีนเยียนทุกอากัปกิริยาท่าทางช่วงที่ใจลอยเขามีฝันลมๆแล้งๆถ้าหากนางเป็นภรรยาของเขาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันนางล้างมือทำน้ำแกงเขาเขียนหนังสือให้คนแลกเงินไม่ร่ำรวยไม่มีอำนาจจะเป็นอย่างไรกันหนอ?

หลินซีนเยียนป้อนยาเสร็จหยิบผ้ามาเช็ดปากให้อี้เซิงหันกลับไปเห็นอินฉีท่าทางล่องลอยนางงงขมวดคิ้วพูด“เหตุใดอัครเสนาบดีอินถึงยังอยู่ที่นี่?ค่ำขนาดนี้แล้วเหตุใดไม่ไปพักผ่อน?”

อินฉีกลับมามีสติเริ่มทำหน้าไม่ถูก“เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวข้าไม่ค่อยวางใจให้เจ้าไปพักผ่อนดีกว่าเถิดข้าเฝ้าเขาอยู่ที่นี่เจ้าวางใจได้ข้าไม่ให้เขาเป็นอะไรแน่นอน”

“ไม่ต้องเขาเป็นน้องชายข้า ข้าจะรับผิดชอบเอง”หลินซีนเยียนปฏิเสธไม่ลังเลแม้แต่น้อยหลังจากนั้นลุกขึ้นมาไปลากประตูให้เปิด“ท่านอัครเสนาบดีอินค่ำมาแล้วท่านไปพักผ่อนเถิด”

ท่าทางนางเฉียบขาดตอนพูดไม่มองอินฉี

อินฉีจ้องมองหน้าด้านข้างของนางอย่างงุนงงสุดท้ายแค่ถอนหายใจหลังจากนั้นสาวเท้าออกไป

รอเขาเดินไปหลินซีนเยียนปิดประตูทันทีตอนอินฉีหันกลับมาก็เห็นเพียงบานประตูท่ามกลางความมืดมิดแสงไฟในโคมไฟสลัวภาพกระดาษตัดบนบานประตูมีลวดลายชัดเจนอินฉีมองกระดาษตัดนั้นไม่รู้เขากำลังคิดอะไรอยู่เขามองอย่างนั้นเป็นเวลานานจนกระทั่งใบไม้ร่วงหล่นล่องลอยมาตามลมตกบนข้าเท้าเขา เขาถึงจะหยุดมองสุดท้ายก็เดินจากไป

หลินซีนเยียนพิงอยู่หลังประตูฟังฝีเท้าค่อยๆเดินห่างไปถึงจะเดินไปที่ข้างเตียงอีกครั้งนางถอดถุงเท้าถลกผ้าห่มแล้วเข้าไปนอนสำหรับนางอี้เซิงคือน้องชายนาง นางไม่มีวันคิดไปทางอื่นไม่มีอะไรต้องละอายแก่ใจจึงไม่คิดอะไรมาก

ขอบฟ้าค่อยๆสาดแสงแสงสีขาวนวลลอดเข้ามาระหว่างซอกลูกกรงหน้าต่างกระทบหน้าหนุ่มน้อยที่หลับสนิทบนเตียงโครงหน้าขาวซีดของเขายิ่งเรือนลางมากขึ้น

อี้เซิงค่อยๆลืมตาขึ้นมาตอนแรกยังรับแสงแดดไม่ได้ปิดตาลงใหม่อีกครั้งแต่ความอบอุ่นของร่างข้างกายแผ่ซ่านเข้ามาทำให้นางสะดุ้งเขาลืมตาหันมาก็เห็นหลินซีนเยียนหลับนิ่ง

เขาชักแปลกใจแต่ทันใดนั้นคัดจมูกน้ำตาเล็ดออกมาจากดวงตาเขามองหน้าหลินซีนเยียนเงียบๆอย่างนั้นตั้งแต่แพรขนตางอนลงมาถึงจมูกโด่งเล็กจิ้มลิ้มแล้วค่อยๆมาถึงริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อเขามองอดกลืนน้ำลายไม่ไหว

วัยหนุ่มสาวในเวลานั้นในใจคงมีแต่ความคิดอย่างเดียวผู้หญิงตรงหน้าคือผู้หญิงที่ดูดีที่สุดที่เขาเคยเห็นในชีวิตแม้แต่เส้นผมเส้นเดียวก็งดงามจนทำให้คนตะลึงค้างได้

หลินซีนเยียนหลับไม่รู้สึกรู้สาในห้วงความฝันได้แต่รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองตัวเองทำให้นางหลับไม่สบายตัวเสียทีสุดท้ายนางตื่นขึ้นมากำลังจะลืมตาสายตาก็สบตาจรงๆกับอี้เซิง

“อี้เซิงเจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?”หลินซีนเยียนไม่สนใจสายตาหนุ่มน้อยที่มองแปลกๆแต่เป็นเพราะเขาฟื้นแล้วจึงดีใจออกมาด้วยใจจริง

วี่จิ่งน้อยนางอุ้มท้องมานับสิบเดือนอย่างยากลำบากกว่าจะเกิดชีวิตใหม่แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของนางกับโม่จื่อเฟิงตัวน้อยถึงไม่ได้รับการดูแลจากแม่นางต้องขาดวี่จิ่งน้อยไปทั้งชีวิตนี้!คิดถึงวี่จิ่งน้อยหัวใจนางก็เจ็บปวดสาหัสถึงขนาดมีความรู้สึกวิญญาณตัวเองขาดอากาศหายใจ

“พี่สาว.....”อี้เซิงชักหวั่นกลัวหลินซีนเยียนที่กำลังโศกเศร้าตรงหน้าเสียแล้วทนไม่ไหวเอื้อมมือไปกุมมือหลินซีนเยียนไว้“พี่สาวต่อไปข้าจะพาวี่จิ่งตัวน้อยกลับมาให้ท่านแน่นอนเด็กจะขาดแม่ไม่ได้...”

เด็กจะขาดแม่ไม่ได้.....

หลินซีนเยียนอัดอั้นตันใจอยู่ก่อนแล้วเมื่อได้ยินประโยคนี้สุดท้ายนางร้องไห้โฮออกมาตัวนางเองจะเป็นอย่างไรก็ได้แต่วี่จิ่งน้อยล่ะวี่จิ่งน้อยจะทำอย่างไรจะทำอย่างไร.....

หลายวันมานี้นางไม่เคยได้ระบายอารมณ์ออกมากัดฟันฝืนใจมาตลอดคิดแต่ว่านางจะล้มแบบนี้ไม่ได้ยอมแพ้ง่ายๆไม่ได้แต่ตอนนี้มีญาติสนิที่สุดของตัวเองอยู่ข้างกายนางเหมือนเจอทางระบายออกมาได้ทันทีญาติอยู่ตรงหน้าตัวเองนางไม่ต้องแสร้งทำว่าแข็งแกร่งสุดท้ายร้องไห้โฮออกมา

นางร้องไห้อย่างนี้อี้เซิงทนไม่ไหวน้ำตาไหลแต่มีบางอย่างในดวงตาเขาแข็งแกร่งมากขึ้น

เมื่อได้ยินอินฉีเปิดประตูเข้ามาเงียบๆเห็นสองพี่น้องร้องไห้บนเตียงเขารู้เรื่องของอี้เซิงรู้ว่าอี้เซิงและหลินซีนเยียนไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันในสายตาหลินซีนเยียนอี้เซิงเป็นแค่เด็กคนหนึ่งแต่ในสายตาอินฉีอี้เซิงเป็นหนุ่มแล้ว