ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 418

ตอนที่418การแต่งงานคือการอยู่ร่วมกัน

“อี้เซิงฟื้นแล้ว”อินฉีคลายหัวคิ้วเปลี่ยนมายิ้มแย้มอบอุ่นสองคนที่กำลังกอดร้องไห้กันได้ยินเสียงอินฉีก็แยกออกจากันทั้งคู่

หลินซีนเยียนลงจากเตียงจัดเสื้อผ้าหน้าผมเสร็จก็ออกไปต้มน้ำอุ่นในลานบ้านตั้งแต่พบหน้าจนไปไม่มีท่าทีจะพูดกับอินฉี

รอหลินซีนเยียนเดินไปใบหน้ายิ้มแย้มของอินฉีค่อยๆหายไปเดินมาถึงข้างเตียงมองลงไปที่อี้เซิง“เขาเป็นพี่สาวเจ้านะ”

อี้เซิงมองหน้าเขางงๆเหมือนไม่เข้าใจที่เขาพูดหมายความว่าอะไรแต่ผ่านไปไม่นานเขานึกขึ้นได้สายตาที่มองอินฉีเปลี่ยนไปเย็นชาห่างเหินทันที“เกี่ยวอะไรกับเจ้า?”

อินฉียิ้มเย็นชา“เรื่องนางก็คือเรื่องของข้า”

“ดูเหมือนพี่สาวข้าจะไม่ได้รักเจ้า เจ้าอยู่ข้างนางในฐานะอะไร?เพื่อน?ญาติ?ผู้ชาย?”แม้อี้เซิงยังเป็นแค่เด็กหนุ่มพูดจาดีแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะโง่เขลาในทางกลับกันเขาเป็นคนฉลาดมากเขารู้ว่าจุดอ่อนของผู้ชายตรงหน้าอยู่ที่ไหน

เป็นไปอย่างที่คิดอี้เซิงพูดออกมาสีหน้าอินฉีเปลี่ยนแล้วมือทั้งสองข้างค่อยๆกำเส้นเลือดที่กำหมัดปูดออกมาตอนนี้เขาโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด

อี้เซิงพยายามเผยรอยยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม“คนที่ไม่ได้เป็นอะไรอยู่ติดพี่สาวข้าช่างน่าขันข้าล่ะรู้สึกเศร้าแทนเจ้าจริงๆ”

“เจ้า....ฉลาดกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก”เสียงอินฉีเรียบเฉยดูเหมือนไม่มีอารมณ์แต่ในแววตากำลังตั้งใจคุมเชิงกับอี้เซิง

เสียงประตูเปิดดังเอี๊ยดชายที่กำลังคุมเชิงและเด็กหนุ่มเก็บอาการทันทีทั้งสองคนเปลี่ยนมาอ่อนโยนผ่อนตามในทันที

หลินซีนเยียนยกน้ำร้อนเข้ามานำน้ำร้อนวางข้างเตียงหยิบผ้าขาวมาเช็ดหน้าให้อี้เซิงท่าทางนางอบอุ่นจิตใจนุ่มนวลอ่อนโยนมุมปากเผลอยิ้มปลื้มอกปลื้มใจ

“พี่สาวเจ้าช่างดูดีจริงๆ”มองปางอินฉีโดยไม่ตั้งใจในสายตานั้นเป็นสายตายั่วยุที่ผู้ชายเท่านั้นถึงจะเข้าใจ

หลินซีนเยียนถูกเขาหยอกล้อจึงเอานิ้วมือจิ้มจมูกเขา“เจ้านี่นะออกไปสองปีทำไมกะล่อนเสียแล้วอี้เซิงตัวน้อยไม่ชอบพูดเมื่อไม่นานนี้หายไปไหนเสียแล้วล่ะ?”

“พี่สาวข้าไม่ได้คิดถึงเจ้ารึ?”อี้เซิงหัวเราะฮ่าๆอันที่จริงที่ผ่านมาเขายังเป็นอี้เซิงจิตใจเย็นชาเหมือนเดิมแค่เพราะคนตรงหน้าคือหลินซีนเยียนฉะนั้นเขาจึงยอมพูดยอมยิ้มเท่านั้นเองเขาจะไม่บอกนางเด็ดขาดว่าสองปีที่ผ่านมานี้ตอนนี้เขายิ้มเป็นครั้งแรก

“ปากช่างพูดมากขึ้นหนา”หลินซีนเยียนเผลอหัวเราะเช็ดหน้าเสร็จแล้วไปเช็ดมือ“แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วผ่านไปอีกหลายปีรอเจ้าโตเป็นหนุ่มแล้วช่างพูดสักหน่อยถึงหาจะพบแม่หญิงดีๆ”

อี้เซิงอึ้งกระพริบตาไม่ตอบโต้มองอินฉีที่ยืนอยู่ด้านหลังหลินซีนเยียนหัวเราะเบาๆรอยยิ้มของอินฉีมีแค่ผู้ชายเท่านั้นถึงจะเข้าใจความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีเหมือนกัน

แม้หลินซีนเยียนไม่เข้าใจการเมืองนักแต่นางก็รู้โจว่เฉิงเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นหมันตอนนี้ได้เจออี้เซิงยังพยายามทุกวิถีทางรักษาชีวิตอี้เซิงไว้ที่นี่ไม่ได้มีแค่ความซื่อสัตย์ให้แก่องค์ชายตกต่ำองค์นั้นเกรงว่าจะมากกว่านั้นความทะเยอทะยานของเขาไงล่ะ

ฉะนั้นนางไม่อยากพาอี้เซิงไปอยู่ห้องที่เขาจัดการแต่ว่านางรู้ตอนนี้นางไม่มีทางต่อรองได้จึงทำได้แค่ฝืนตอบรับ

นางไปอินฉีก้ต้องตามไปด้วย

หลังจากกลุ่มคนเดินทางจัดของเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้าที่โจว่เฉิงจัดการให้โจว่เฉิงจัดเตรียมการไว้ตั้งนานแล้วตอนมาจัดเตรียมรถม้ามาสามคันแต่ละคนจึงขึ้นรถม้าของตัวเองไม่ต้องเบียดเสียดกัน

ล้อรถม้าหมุนเคลื่อนแล้วหลินซีนยียนเปิดหน้าต่างรถม้าดูทางด้านหลังอดไม่ได้ถามอินฉี“ไม่มีวิธีจะช่วยผู้หญิงที่โดนขังพวกนี้เลยหรือ?”

อินฉีแล้วยังมีอี้เซิงพวกเขาทั้งหมดนั่งบนรถม้าคันเดียวกันกับนางอินฉีคิดว่าหลินซีนเยียนไม่คุยกับเขาตอนนางถามขึ้นมากะทันหันตัวเองจึงอุทานตกใจเขากระแอมถึงจะตอบ“จะช่วยอย่างไร?นอกเสียจากพวกนางหนีออกไปจากแคว้นหมันได้แต่เมืองหลวงแคว้นหมันที่นี้น่ะต้องใช้เวลาครึ่งเดือนกว่าถึงจะหลบหนีออกจากแคว้นหมันได้เจ้าคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นจะมีชีวิตรอดจากการไล่ล่าของทหารถึงครึ่งเดือนกว่ารึ?”

ไม่ได้แน่นอนเป็นผู้หญิงอ่อนแอเท่านั้นเองจะไปต่อสู้ทหารแคว้นหมันพวกนั้นได้อย่างไรและในพระราชวังแคว้นหมันจะมีใครเสี่ยงอันตรายกับการนั่งตำแหน่งสูงสุดเพื่อผู้หญิงไร้ประโยชน์พวกนั้น?

“เอ่อ......เจ้าพาพวกนางออกมาได้หรือไม่?”ดวงตาหลินซีนเยียนมองทางอินฉีด้วยความหวังนางกระพริบตาแสดงความเว้าวอนของตัวเองออกมาชัดเจนมากนางไม่รู้ตัวว่าที่พูดออกมาด้านๆกับอินฉีมันมีอะไรผิดไปถ้าความไร้ยางอายของนางแลกกับความสิ้นหวังของชีวิตผู้หญิงนับสิบนางก็ไม่ต้องการหน้าแล้ว