ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 419

ตอนที่419จิตใจต่อสู้ดิ้นรน

อินฉีเงียบไปเขารู้แน่นอนว่าหลินซีนเยียนใช่แผนคนงามกับตัวเองแต่ว่า....เมื่อมองแววตาเว้าวอนของหลินซีนเยียนดวงตาคู่นั้นยังมีประกายอีกด้วยสุดท้ายเขาก็พูดปฏิเสธไม่ออก

เขาปฏิเสธไม่ได้แต่กลับตอบตกลงอย่างไร้หนทางเขามาแคว้นหมันครั้งนี้แค่เพราะจะมาติดต่อกับหลินชิงเฟิงเท่านั้นเองเป็นเพราะมาเกี่ยวพันกับหลินซีนเยียนเขาตามมาถึงเมืองหลวงแคว้นหมันก็ไม่เหมาะควรสถานะของเขาโจว่เฉิงก็รู้เข้าแล้วเรื่องทั้งหมดนี้สำหรับเขามันเป็นความผิดพลาดใหญ่หลวง

ทว่าเพื่อนางแล้วเขายอมทำผิดอีกครั้งเขายอมทำเสียสละมากเพื่อนางแต่ไม่รวมถึงสิ่งที่ต้องแบกรับทุกอย่างในอนาคตของตัวเองเขาเดินทางมาสองคนยังต้องออกจากแคว้นหมันไปให้ได้โดยไม่ให้มีข่าวคราวถ้าช่วยผู้หญิงพวกนั้นเขาคงออกจากแคว้นหมันยากแล้ว

ฉะนั้นอินฉีแค่ริมฝีปากสั่นเทาแต่สุดท้ายไม่พูดตกลงออกมา

“ช่างเถอะที่จริงไม่ควรหวังกับคนอย่างเจ้าอยู่แล้ว”หลินซีนเยียนหยุดทำสายตาเว้าวอนไม่มองอินฉีอีก

ในรถม้ากลับเข้าสู่ความเงียบแปลกๆอีกครั้ง

แม้อี้เซิงจะฟื้นขึ้นมาแล้วแต่ยังอ่อนแอมากเหมือนเดิมหลับๆตื่นๆไม่ได้ร่วมสนทนาครั้งนี้กับทั้งสองคน

นางคลุมผ้าห่อมให้อี้เซิงทันใดนั้นได้ยินเสียงร้องแว่วๆนอกรถม้าเสียงร้องนั้นไกลมากเหมือนดังออกมาจากทางบ้านพัก

นางตกใจหน้าถอดสีรีบเปิดหน้าต่างรถม้าออกไปดูทางด้านหลังอีกครั้ง

มองไปนางก็ตกใจจนพูดไม่ออกระยะไกลตำหนักไท่เฟยควันฟุ้งแสงเปลวไฟทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเสียงร้องแว่วดังมาจากกองเพลิง

“นี่......นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง....”หลินซีนเยียนหน้าซีดเผือดคนทั้งหมดอ่อนล้าจนไร้เรี่ยวแรงนางหันขวับไปมองทางอินฉี“พวกเจ้ารึ?พวกเจ้าเป็นคนทำ!”

นางถามกัดฟันกรอดสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเพราะความโกรธแค้นตลอดที่ผ่านมานางรู้ว่าหัวใจคนตำแหน่งสูงอย่างพวกเขาทำจากเหล็กจากหินแต่นางรับไม่ได้ที่ใช้วิธีกำจัดคนไม่มีความผิดพวกนั้นอย่างกับใบไม้ใบหญ้าเช่นนี้ใช่ว่านางไม่เคยเห็นความโหดเหี้ยมของพวกเขาแต่ทุกครั้งที่ได้เห็นชีวิตถูกกำจัดไปอย่างไร้ค่าเช่นนี้นางอดคำรามไม่ได้เกลียดชังเหมือนทุกครั้ง!

“ไม่ใช่ข้า”อินฉีหวาดกลัวท่าทางนางรีบอธิบาย“น่าจะเป็นคนของโจว่เฉิงที่เป็นคนทำสถานะของอี้เซิงก็แพร่งพรายไปด้านนอกไม่ได้มีเพียงปากคนตายเท่านั้นถึงจะปิดเงียบได้มากที่สุดฉะนั้นเขาถึง......”

“เพื่อจะรักษาข่าวเรื่องหนึ่งต้องเผาคนทั้งเป็นมากมายขนาดนั้นเชียวรึ?”หลินซีนเยียนรับเหตุผลนี้ไม่ได้

อินฉีไม่เอ่ยปากพูดแค่มองสีหน้าหลินซีนเยียนเท่านั้นให้ใจเขาอึดอัดไม่สบายใจ

“หยุดรถ!หยุดรถ!ข้าจะกลับไปช่วยคน!”นางรู้กับคนฐานะตำแหน่งสูงอย่างอินฉีพวกเขาไม่มีทางที่ความคิดจะตรงกันได้สำหรับเขาเป็นเรื่องปกติสำหรับนางเป็นเรื่องที่ไม่มีทางรับได้อย่างเด็ดขาดนางร้องตะโกนจะดึงประตูรถม้าคว้าแขนคนขับรถม้าไว้