ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 420

ตอนที่420ความอ้างว้างสุดลึกในจิตใจ

หลินซีนเยียนจ้องมองอินฉีอย่างเหม่อลอยในดวงตาสะท้อนใบหน้ากระสับกระส่ายของเขาทว่าในแววตาของนางหลงเหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

มีเสียงต้องตะโกนดังขึ้นมาจากด้านหลังรถม้า

ทันใดนั้นดวงตาที่ว่างเปล่าของหลินซีนเยียนกลับมารับรู้ได้ชัดเจนทันทีนางรีบเปิดหน้าต่างรถม้ามองไปทางด้านหลังและมองที่หน้าประตูตำหนักไท่เฟยมีคนหนึ่งไฟลุกท่วมทั้งร่างกระเด็นออกมาทว่าน่าเสียดายตอนที่นางเพ่งมองที่หน้าประตูคนทั้งหมดก็ถึงจุดจบสุดท้ายของชีวิตไปเสียแล้วตอนถึงแก่ความตาย มือคนนั้นยังเอื้อมออกมาไกลราวกับอยากปีนป่ายออกจากในประตู

“หยุดรถ!”หลินซีนเยียนมองข้ามชีวิตคนบริสุทธิ์ไม่ได้เพราะเจ้าของร้านยาวิเศษกับหลีฮวนนางทำผิดพลาดครั้งหนึ่งเสียแล้วทั้งชีวิตนางไม่อาจชดเชยความผิดของตัวเองได้ฉะนั้นนางจะไม่ให้ตัวเองทำพลาดอีกครั้งเด็ดขาด

อินฉีขมวดคิ้วแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่เขากลับไม่ให้คนขับรถม้าหยุดรถม้าและใช้โอกาสตอนที่หลินซีนยียนเปิดหน้าต่างมองไปด้านนอกมือก็ฟาดลงไปบนต้นคอนาง

หลินซีนเยียนรู้สึกด้านหน้ามืดสุดท้ายสลบลงไป

ในรถม้าอี้เซิงถลึงตามองอินฉีตีนหลินซีนเยียนสลบไปแล้วเขากัดฟันกรอดตะคอกใส่อินฉี“เจ้าทำอะไร!”

อินฉีแหงนมองเขาอย่างเย็นชาพูดว่า“เจ้าเป็นบุรุษจะจิตใจอ่อนไหวเหมือนนางด้วยรึ?ตอนนี้นางไปช่วยคนพวกนั้นไม่ได้ให้ไปดูคนพวกนั้นสู้ให้ข้าเป็นคนชั่วเสียดีกว่า!”

เขาคิดสิ่งที่เขายืนหยัดคือกกการมีชีวิตอยู่ในสังคมฉะนั้นตอนที่เขาพูดออกมาสีหน้าเล่นใหญ่โต

แต่ทว่าเมื่อเขาเห็นอี้เซิงค้ำยันร่างเหนื่อยอ่อนแล้วปีนไปถึงหน้าประตูรถตอนผลักประตูออกไปด้านนอกสีหน้าเขาหวาดผวาทันที

“จับเขาไว้!”อินฉีตะโกนเสียงดัง

คนขับที่ติดตามอินฉีได้ยินคำสั่งของอินฉีเอื้อมมือไปจับอี้เซิงที่จะโดดลงรถม้ากลับมาเขามือยาวอย่างนี้จะจับเด็กหนุ่มขึ้นมาไม่ใช่เรื่องยาก

ร่างกายอี้เซิงยังไม่หายดีร่างภายใต้มือคนขับนั้นผอมกระหร่องอ่อนแอราวกับขนนกเห็นแค่คนขับคนนั้นใช้แรงเล็กน้อยก็เหวี่ยงอี้เซิงเข้าไปในรถม้าได้อีกครั้ง

ประตูรถม้าถูกปิดอีกครั้งหัวอี้เซิงไปกระแทกบนผนังรถเจ็บจนเขาแยกเขี้ยวยิงฟัน

“ไม่ประมาณตนเองเจ้าคิดว่าเจ้าจะช่วยคนพวกนั้นได้รึ?”พฤติกรรมอินฉีที่ทำกับอี้เซิงไม่ได้ดีเหมือนทำกับหลินซีนเยียน

อี้เซิงฮึดฮัดเบาๆสายตาแวววาวเผชิญหน้ากับอินฉี กัดฟันพูด“ตอนนี้ข้ารู้แล้วเหตุใดพี่สาวข้าเลือกโม่จื่อเฟิงแต่ไม่เลือกเจ้า!”

“เจ้าหมายความว่าอะไร?”อินฉีขมวดคิ้วจ้องมองเขาทันทีราวกับเข้าใจที่เขาพูด

ดวงตาหลินซีนเยียนแดงก่ำน้ำตาร่วงอาบแก้มนางปืดตาให้โลกของตัวเองเข้าสู่ภาพมืด

วันที่สองยามฟ้าสางอี้เซิงยกถ้วยยาร้อนๆมาถึงห้องหลินซีนเยียนเห็นหลินซีนเยียนยังไม่ตื่นเขาก็นำถ้วยยาวางไว้ข้างเตาให้อุ่นหลังจากนั้นก็เฝ้าอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงหลินซีนเยียนถึงจะฟื้นขึ้นมาเห็นอินฉีไม่อยู่ในห้องแต่เห็นหน้าอี้เซิงเป็นห่วงหน้านางจึงโกรธขึ้นมา

“พี่สาวดื่มยา”อี้เซิงยกถ้วยยาเข้ามาประคองหลินซีนเยียนขึ้นมาขยับถ้วยเข้าไปใกล้ๆป้อนยาให้นาง

หลินซีนเยียนไม่ถามว่าเป็นยาอะไรอี้เซิงส่งป้อนเข้ามานางก็ดื่มแต่โดยดีนี่เป็นหน้าที่ที่ทำให้อี้เซิงพอจะรู้ซาบซึ้งประทับใจ

“หลังจากเจ้าสลบไปเมื่อคืนหมอหลิวเข้าดูอาการเจ้าจัดการใบสั่งยารักษาอาการหมอหลิวยังบอกว่าเพราะสภาพใจเจ้าอัดั้นไม่มีทางระบายออกมาร่างกายจึงได้รับผลกระทบตอนนี้สภาพร่างกายจิตใจอ่อนแอมากยังรักษาได้ไม่ดีอีกเกรงว่าต่อไปจะเป็นโรคเรื้อรังพี่สาวต่อไปนี้เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีได้หรือไม่?ร่างกายเป็นของตัวเองคนที่ได้รับความทุกข์ทรมานก็คือตัวเอง”อี้เซิงพูดปากเปียกปากแฉะด้วยความหวังดี

หลินซีนเยียนมองเขาอย่างประหลาดใจ“อี้เซิงเจ้าเป็นคนพูดน้อยนึกไม่ถึงว่าครั้งนี้จะพูดออกมาได้ดูท่าสองปีที่ผ่านมานี้เจ้าคงโตขึ้นมากแล้วเริ่มตักเตือนพี่สาวแล้วแต่เจ้าเป็นอย่างนี้ก็ดีมากแล้ว”

นางไม่รู้สภาพร่างกายตัวเองที่ไหนกันแต่กลับควบคุมจิตใจตัวเองไม่ได้ตอนนี้นางไม่มีโม่จื่อเฟิงไม่มีวี่จิ่งน้อยไม่มีเซียวฝานสุดลึกในหัวใจนางกลัวความอ้างว้างเดียวดาย

และความอ้างว้างเป็นเรื่องหนึ่งที่น่ากลัวมากอยู่ในความอ้างว้างนานจิตใจก็ว่างเปล่าแล้วนางเหมือนศพเดินได้บางครั้งรู้สึกว่าจะอยู่หรือตายมันต่างกันตรงไหน?เหมือนกับพวกผู้หญิงในจวนไท่เฟยไม่มีคุณค่าของตัวเองทั้งชีวิตเพราะผู้ชายคนเดียวทั้งชีวิตถูกคุมขังสุดท้ายไฟมอดไหม้พรากชีวิตคนทั้งหมดไปจนหมดสิ้น