ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 422

ตอนที่422อินฉีจากไป

“ใช่กษัตริย์พระองค์ใดบ้างที่ขึ้นมาโดยไม่เหยียบย่ำศพนับหมื่นพัน?โจว่เฉิงอยู่เหนือคนนับหมื่นที่เขาต้องการคือขึ้นเป็นตำแหน่งสูงสุดของแคว้นหมันอย่างแน่นอนใช้อี้เซิงเป็นชื่ออ้างแต่หลังจากจัดการแล้วเขาคงไม่ให้โอกาสให้ใครเหยียบย่ำบนหัวอีกฉะนั้นเข้าไปกับข้าเถิดเจ้าอยู่ที่นี่คงได้ตายเป็นเพื่อนเขาแค่นั้น”อินฉีพูดโน้มน้าวด้วยความกลัดกลุ้มใจ

หลินซีนเยียนชะงักไปจากเนื้อความที่เขาพูดนางตื่นตัวขึ้นมาทันทีพูดอย่างเย็นชา“ความหมายของเจ้าคือให้ข้าไปแต่ไม่ให้ข้ากับอี้เซิงไปด้วยกัน?”

สีหน้าอินฉียิ่งกลัดกลุ้มมากขึ้นเขาไม่มองอี้เซิงแต่พูดกับหลินซีนเยียนทางตรงถ้าทำได้ข้าจะพาเขาไปแน่นอนเพราะเจ้าเป็นห่วงเขาเช่นนี้แต่......กำลังข้าในแคว้นหมันพาเขาไปไม่อาจรอดไปจากเงื้อมมือโจว่เฉิงได้เขามีความสำคัญกับโจว่เฉิงนักแต่เจ้าถ้าโจว่เฉิงจะขายผลประโยชน์ให้ข้าคงขัดขวางข้าไม่ได้

เขาพูดตรงกับความเป็นจริงมากสภาพตอนนี้เป็นไปตามที่เขาพูดทั้งหมดจริงแต่แม้จะเป็นเช่นนั้นตอนที่หลินซีนเยียนได้ยินเขาพูดครั้งนี้ก็อดยิ้มเหยียดหยามไม่ได้”

นางส่ายหน้า“เจ้าไปเถิดข้าทิ้งอี้เซิงไม่ได้หากต้องตายข้าจะตายไปพร้อมเขา”

อินฉีตาค้างผ่านไปนานถึงค่อยๆพูด“เพราะเหตุใดกัน?”

“เขาเป็นน้องชายข้าถ้าต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่ที่นี่ข้าจากไปเพียงลำพังงั้นข้ายังจะเป็นพี่สาวของเขาได้อีกรึ?คำว่าพี่สาวไม่ได้เรียกันง่ายๆนะข้าไม่ใช่พวกมีอำนาจสูงส่งอย่างพวกเจ้าในสมองมีแต่แผนการมากมายข้าเป็นแค่หญิงสามัญชนธรรมดาสิ่งที่ข้าต้องการคือยึดมั่นตามความตั้งใจตัวเอง”

หลินซีนเยียนหันกลับไปไม่มีท่าทีจะสนทนากับอินฉีอีกพูดกับอี้เซิง“อี้เซิงส่งแขกข้าเหนื่อยแล้ว”

แต่ครั้งนี้อี้เซิงกลับไม่ได้ฟังที่นางพูดแต่ลังเลกำมือแน่น

หลินซีนเยียนรออยู่นานไม่เห็นด้านหลังขยับเขยื้อนจึงหันมามองก็เห็นอี้เซิงตาแดงจ้องมองตัวเอง“พี่สาวเจ้าไปกับเขาเถิดข้าดูแลตัวเองได้”

แม้อี้เซิงยังอายุน้อยแต่กลับเข้าใจรู้เรื่องมากกว่าคนในเดียวกันเขารู้ว่าที่นี่มีภัยก็ช่างเถอะตอนนี้รู้ถึงภัยอันตรายไปทางข้างหน้าเขาจะให้หลินซีนเยียนเสี่ยงอันตรายไปกับเขาได้อย่างไรกัน?

หลินซีนเยียนมองความคิดอี้เซิงออกนางลุกขึ้นยื่นมือไปดึงไหล่อี้เซิงให้เขาเข้ามาใกล้ลูกหัวเขา“อี้เซิงเจ้ารู้ว่าข้าเป้นคนยังไง?ถ้าเจออันตราย ข้าจะรักษาชีวิตไว้ คนอย่างข้า เจ้าจะให้เป็นพี่สาวได้หรือไม่?”

ไม่เป็นเพราะที่มาของตัวตนอี้เซิงเขาจึงพาตัวเองให้แยกห่างกับโลกใบนี้ไม่ง่ายเลยที่หลินซีนเยียนจะเข้ามาในชีวิตเขาถ้าหลินซีนเยียนเป็นคนอย่างนั้นจริงๆในชีวิตอี้เซิงก็ไม่ต้องมีเขา

ความเงียบของเขาเป็นคำยืนยันในสิ่งที่หลินซีนเยียนพูด

“ดีแล้วชีวิคนในโลกที่ไหนบ้างที่ไม่มีอุปสรรคไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรพวกเราพยายามทุ่มเทให้เต็มที่ก็เพียงพอแล้ว”หลินซีนเยียนตบบ่าอี้เซิงแล้วหันกลับไปพูดกับอินฉี“ทานอัครเสนาบดีอินท่านไปเถิดไม่ส่ง”

วันนี้ตอนเช้าตรู่นางบอกโจว่เฉิงว่าต้องการของไม่กี่อย่างหนึ่งในนั้นคือเกิงจีนขนาดเท่าหัวแม่มือโจว่เฉิงทำได้รวดเร็วถึงตอนช่วงบ่ายก็สั่งคนส่งของที่นางต้องการมาให้

วันนี้แดดดีไม่เลวหลินซีนเยียนกำลังพักผ่อนบนที่นั่งกุ้ยเฟยในจวนลมฤดูใบไม้ผลิแรกแย้มพัดพาความอุ่นกระทบตัวนางคลุกเคล้ากลิ่นดอกไม้ใบหญ้าทำให้ความตึงเครียดของคนค่อยๆรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

สินค้าที่ส่งมาครั้งนี้ไม่เหมือนไม่เหมือนของหลายวันก่อนช่วงเวลาที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ล้วนเป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบมาแต่ครั้งนี้เป็นชายวัยกลางคนมาเขาใส่เสื้อผ้าคนรับใช้ยกกล่องเข้ามากเข้ามาคำนับหลินซีนเยียนก่อนหลังจากนั้นถึงพูด“สวัสดีแม่นางหลินข้ามาส่งของให้ท่าน”

“แล้วชายหนุ่มที่ส่งของก่อนหน้านี้ล่ะ?”หลินซีนเยียนพยักหน้าในห้องมีผู้อารักขาโจว่เฉิงสองสามคนแนบชิดราวกับถังเหล็กนางไม่กังวลว่าคนๆนี้จะทำร้ายนางโดยเฉพาะตอนที่โจว่เฉิงยังไม่เริ่มทำแผนการของตัวเองนางจึงถามออกมาโดยไม่ต้องคิด

คนรับใช้วัยกลางคนหัวเราะฮ่าๆพูด“เสี่ยวหลี่น่ะบ้านเขาเกิดเรื่องจึงขอลากลับบ้านแล้วข้ามาแทนเขาหลังจากนี้แม่นางต้องการสั่งอะไรแค่บอกมาได้เลยแต่ข้ามาบ้านพักแห่งนี้ไม่กี่วันยังมีกฎเกณฑ์มากมายที่ยังไม่เข้าใจถ้าหากมีอะไรที่ทำไม่ถูกต้องขอโปรดแม่นางอภัยให้ด้วย“

คนๆนี้พูดจาช่างปลิ้นปล้อนยิ่งนักแม้ฐานะเป็นคนรับใช้แต่พูดออกขึ้นมาทำให้คนรู้สึกว่าซื่อสัตย์จริงใจทำให้หลินซีนเยียนมองเขาหลายครั้งโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าหากแม่นางไม่มีคำสั่งใดถ้างั้นข้าน้อยขอตัวก่อน”ชายวัยกลางคนโค้งคำนับหัวเราะฮ่าๆหลังจากนั้นค่อยๆพยักหน้าให้หลินซีนเยียนแล้วกำลังจะหันกลับเดินออกไป