ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 423

ตอนที่423เจ้าเป็นใคร

ชั่วเวลาที่เขากำลังหันไปหลินซีนเยียนถลึงตาทันที

“ช้าก่อน”หลินซีนเยียนเรียกเขาให้หยุด

ชายวัยกลางคนหยุดฝีเท้าหันมาสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม“แม่นางยังต้องการรับสั่งสิ่งใด?”

“พวกเรา......เคยเจอกันมาก่อนหรือไม่?”หลินซีนเยียนยิ้มจางๆ

ชายวัยกลางคนหยุดยิ้มแต่เป็นเพียงเสี่ยววินาทีเท่านั้นหน้าเขายังแย้มอยู่“แม่นางพูดอะไรกันข้าพึ่งมาไม่กี่วันยังไม่มีโอกาสมาที่นี่เลยหนาถ้าวันนี้เสี่ยวหลี่ไม่ขอลากลับเกรงว่าคงไม่ได้เข้ามารับใช้จะว่าไปแล้วแม่นางหน้าตางามหยดย้อยถ้าได้เห็นเพียงนิดต้องจำได้แน่นอน”

“อ้อ?”หลินซีนเยียนพูดเสียงสูงยิ้มจางจ้องเขา“แต่เหตุใดข้ารู้สึกเหมือนข้าเคยพบเจ้าที่ไหนสักแห่ง?”

“เป็นไปไม่ได้แน่นอนขอรับแม่นางคงจำผิดแล้วดูท่าหน้าข้าน้อยเหมือนคนทั่วๆไปน่ะซีก่อนหน้ามีคนมากมายพูดว่าเคยเห็นข้าน้อย”ชายวัยกลางคนหัวเราะฮ่าๆท่าทางดูธรรมชาติมากมองไม่เห็นพิรุธแม้แต่น้อยท่าทางเช่นนี้ถ้าเหมือนที่เขาพูดจริงหลินซีนเยียนคงจำผิดแล้วหรือไม่ก็ปลอมตัวมาเป็นมืออาชีพ

หลินซีนเยียนเงียบไม่รีบพูดแค่จ้องมองเขาไม่มีท่าทีพูดให้เขาออกไป

เวลาผ่านไปนานชายวัยกลางคนถูกนางมองยิ่งรู้สึกอึดอัดท่าทางเริ่มเก้ๆกังๆขึ้นมา

ทันใดนั้นหลินซีนเยียนยิ้มพูดเสียงเบา“ไม่ได้เจอกันนานแผลเจ้ารักษาหายเร็วมากนี่ขับรถม้าให้ข้ามาครึ่งเดือนกว่าลำบากเจ้าแล้วจริงๆ”

ที่นางพึ่งพูดออกมาสีหน้าคนรับใช้วัยกลางคนเปลี่ยนไปแต่เขาปรับได้เร็วมากแสร้งทำตัวโง่พูดต่อไป“แม่นางเจ้ากำลังพูดอะไรน่ะข้าน้อยยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ?”

“ฟังไม่เข้าใจ?”หลินซีนเยียนทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ“ตอนไปเมืองชวนเจ้าขับรถม้าให้ข้าแม้ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันไม่นานแต่ยังไงก็เป็นช่วงเวลาสิบกว่าวันเหตุใดเจ้าลืมได้เร็วขนาดนี้?เจ้าตอบแทนให้ข้าไม่น้อยและข้าช่วยชีวิตเจ้าอีกด้วยอ้อไม่ใช่สิดูสภาพตอนนี้แม้ตอนนั้นข้าไม่ได้ช่วยเจ้าสองคนนั้นน่าจะทำร้ายเจ้าไม่ได้ถึงจะถูกแต่กลับเป็นข้าที่ไปสอดรู้สอดเห็นเข้าเสียแล้ว”

นางพูดมากขนาดนี้พอเห็นได้ว่านางมั่นใจการคาดคะเนของตัวเองฉะนั้นในที่สุดสีท่าทางชายวัยกลางคนปิดไว้ไม่อยู่แล้วแต่กลับปากแข็งเหมือนเดิม“แม่นางเจ้าพูดอะไรกันเมื่อก่อนข้างทำนาอยู่ที่บ้านจะซื้อรถม้าได้ที่ใดกันยิ่งทำงานกับรถม้าไม่ได้.....”

“เจ้าจะแสร้งไปถึงเมื่อใดกัน?”หลินซีนเยียนส่ายหน้าพูดอย่างเย็นชา“เจ้าเป็นใครกันแน่ตามข้างมาตลอดทางตอนนี้ยังกล้ามาที่นี่แต่เจ้าไม่ใช่คนของโจว่เฉิงแน่นอนมิฉะนั้นคงจะมาปรากฏตัวต่อหน้าข้าตอนนี้ไม่ได้ดอกเอาเถอะข้าก็ไม่ฝืนเจ้า เจ้าไม่พูดก็ช่างแต่ถ้าเจ้าไม่พูดงั้นข้าคงต้องไปบอกแม่ทัพใหญ่โจว่แล้วในเรือนข้ามีจารชนเข้ามาควรจะลงโทษอย่างไรดี?”

“ตอนนี้บอกข้าได้แล้วหล่ะเจ้าตามข้ามาเพราะอะไรเจ้าเป็นใครกันแน่?”แน่นอนหลินซีนเยียนไม่อาจคาดเดาแล้วจะจำเขาได้

ชายวัยกลางคนกลับคุกเข่าต่อหน้าทันทีคำนับอย่างยิ่งใหญ่เป็นทางการ“ได้โปรดแม่นางไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยข้าน้อยไม่สามารถบอกท่านได้จริงๆว่าข้าเป็นใครถ้าบอกไปแล้วชีวิตข้าน้อยจะหาไม่แต่ข้ารับประกันได้ข้าติดตามท่านแค่เพื่อปกป้องไม่ให้ท่านได้รับบาดเจ็บถ้าหากท่ามีอันตรายข้าจะใช้ชีวิตปกป้องท่านอย่างแน่นอน!”

“คนอื่นส่งเจ้ามาปกป้องข้ารึ?”หลินซีนเยียนฟังความหมายที่เขาพูดออกแต่สีหน้ายังไม่อยากเชื่ออย่างเห็นได้ชัด“เจ้าแอบติดตามข้าตอนนี้ยังกล้ามาที่นี่กลับมาบอกข้าว่าเจ้าจะมาปกป้องข้าไม่น่าหัวเราะเยาะรึ?”

“แม่นางท่านคิดให้จงดีตลอดทางนี้ข้าก่อเรื่องอะไรที่ทำร้ายท่าน?โดยเฉพาะตอนไปเมืองชวนบนถนนมีแค่เจ้ากับข้าสองคนถ้าข้าจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆเวลานั้นไม่สะดวกกว่ารึเหตุใดต้องรอท่านเข้ามาอยู่ในถังเหล็กนี่แล้วค่อยปลอมตัวเข้ามาด้วยเล่า?”

ท่าทางคนรับใช้วัยกลางคนพูดได้มีเหตุผลในระหว่างนั้นหลินซีนเยียนกลับมองไม่ขาดทว่านางคิดไม่ออกจริงๆมีใครจะส่งคนเข้ามาปกป้องนางตอนนางมาถึงเขตแดนแคว้นหมัน

ใช่แล้วคนๆนี้คือปรากฏตัวขึ้นมาหลังจากนางทิ้งโม่จื่อเฟิงไปในเวลาที่รับรู้ความรู้สึกได้จะเห็นคนๆหนึ่งในลักษณะนี้จึงไม่ทำให้นางสงสัย

“เจ้า.....เป็นคนของโม่จื่อเฟิง?”ตอนถามประโยคนี้ในลำคอหลินซีนเยียนเจ็บปวดรวดร้าวแม้แต่ใจก็ยังสั่นไหวไม่รู้ว่าเป็นเพราะคาดหวังหรือเป็นเพราะไม่รู้สึกละอายแก่ใจ