ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 483

ตอนที่483สระน้ำลึกที่หนาวเย็น

หลินซีนเยียนดึงที่ปักผมจากบนหัวของนางออกอย่างระมัดระวังให้ทุกคนถอยหลังไปก่อนถึงจะไปตรวจสอบรอยแตกรอบๆกลไกอันนั้นอย่างละเอียดทุกคนเห็นแค่นางทำแบบนั้นซ้ำไปมาอยู่สักพักจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาส่ายหน้าเบาๆ"ไม่ใช่อันนี้หาต่อเถอะ"

ทุกคนได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาในใจแต่ว่าไม่นานก็เริ่มตามหาต่อไป

บางทีอาจจะเป็นเพราะจำนวนคนเยอะกำลังคนมากไม่นานนักก็หากลไกเจออยู่หลายจุดแต่ที่น่าเสียดายก็คือหลังจากที่ผ่านการยืนยันจากหลินซีนเยียนแล้วต่างก็ไม่ใช่ตัวเปิดไปยังทางออกสักอัน

ตกลงว่าที่นี่มันมีทางออกหรือไม่?การคำนวณของเจ้าผิดพลาดหรือเปล่า?ไม่แน่ว่าเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในถ้ำอาจจะมีทางอื่นก็เป็นได้?"หรงเย่เหนื่อยจนหอบหายใจแรงเล็กน้อยผู้อาวุโสตระกูลหรงสองคนช่วยพยุงตัวเขาให้นั่งพักลงบนพื้น

หลินซีนเยียนขมวดคิ้วมุ่ย สภาพของหรงเย่ทำให้นางรู้สึกว่าผิดคาดไปเล็กน้อยดูเหมือนว่าความรู้สึกขาดอากาศหายใจของหรงเย่จะอ่อนไหวง่ายยิ่งกว่าคนอื่นๆ

"นายใหญ่หรงท่านจะต้องเชื่อใจข้าแล้วอีกอย่างตอนนี้พวกเราไม่มีทางถอยแล้ว"หลินซีนเยียนพูดอย่างช้าๆ

สีหน้าของหรงเย่แดงหนักขึ้นเรื่อยๆเขาผลักคนที่ช่วยพยุงตนเองออกไปตะคอกเสียงเบาๆว่า:"รีบไปตามหาเร็ว!"

ผู้อาวุโสสองคนที่พยุงเขาอยู่พยักหน้ารับแล้วก็รีบไปตามหากลไกที่เกี่ยวข้องกับทางออกอย่างรวดเร็ว

อาการของหรงเย่แย่ลงเรื่อยๆนัยน์ตาสองข้างค่อยๆแดงก่ำช้าๆตอนที่มองหลินซีนเยียนราวกับอสูรกายก็มิปานแผ่จิตสังหารออกมาเป็นนัยๆ

หลินซีนเยียนยิ้มอย่างเย็นชาในใจคนคนหนึ่งเมื่อใกล้ตายก็จะคลายสัญชาตญาณระวังตัวออกมาสินะหรงเย่เล่นละครมาโดยตลอดสุภาพกับนางเป็นอย่างมากดูแล้วราวกับเห็นนางเป็นคนในค่ายของเขาคนหนึ่งจริงๆที่จริงแล้วนี่สิถึงจะเป็นความจริงในใจของเขาจริงๆ

หลินซีนเยียนไม่มีความสงสัยใดๆเลยว่าหลังจากที่หรงเย่บรรลุเป้าหมายแล้วจะต้องลงมือกับนางอย่างไม่ออมมือแน่นอนหญิงสาวที่อายุไม่มากคนหนึ่งก็เท่านั้นไม่มีค่าให้ใช้งานแล้วเขาก็ไม่เก็บเอาไว้หรอกยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เขาพูดประจบนางในใจคงจะเก็บความดูถูกดูแคลนเอาไว้มากสินะ

มีช่วงเวลาแวบหนึ่งหลินซีนเยียนคิดที่จะไม่สนใจกลไกประตูทางออกนั่นตายไปพร้อมกับคนพวกนี้ซะเลยบางทีนางอาจจะคิดที่จะฝังคนตระกูลหรงพวกนั้นให้ตายไปแต่แรกแล้วเพื่อเป็นการล้างแค้นให้โม่จื่อเฟิงก็เป็นได้

แต่ว่านางก็รู้สึกว่าให้พวกเขาหายไปแบบนี้มันง่ายเกินไปหน่อยจะต้องทำให้เขาคิดว่าเขาได้ทุกอย่างไปเรียบร้อยแล้วค่อยจัดการพวกเขาถึงจะทำให้เขาตายไปอย่างหมดหวัง

พอคิดถึงโม่จื่อเฟิงในใจของนางก็อดที่จะเจ็บปวดขึ้นมาไม่ได้แววตามืดมนทีท่าที่ตามหากลไกก็ดูเชื่องช้าลง

"แม่นางหลินเจ้ามาดูนี่หน่อยสิว่าใช่หรือไม่?"เสียงของหลี่อวี๋นซ่านดังเข้ามา

หลินซีนเยียนได้สติกลับมาจริงด้วยหลี่อวี๋นซ่านคนคนนี้เป็นคนที่ไม่มีความแค้นอะไรใดๆกับนาง นางจะทำเพื่อการล้างแค้นแล้วลากคนบริสุทธิ์ไปลงนรกด้วยกันไม่ได้คนที่บริสุทธิ์พวกนี้จะโยงไปถึงครอบครัวผู้บริสุทธิ์อีกเท่าไหร่กัน?

ความคิดในหัวของนางยุ่งเหยิงไปหมดอดที่จะคิดถึงยุคปัจจุบันไม่ได้เห็นการสู้รบล้างฆ่าฟันกันที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย ก็คือพวกชาวบ้านที่ไม่มีความผิดอะไรเลยไม่ใช่รึไง?ทุกๆครอบครัวทุกๆคนในครอบครัวต่างก็ได้รับบาดเจ็บต่างก็นำพาให้เกิดภัยพิบัติทำลายทุกอย่างให้หมดสิ้น

นางถอนหายใจออกมาเดินไปตรงหน้าของหลี่อวี๋นซ่านถือที่ปักผมแล้วสำรวจรอยแตกนั้นอย่างระมัดระวังเพียงแค่ได้ยินเสียงกริกเบาๆดังขึ้นนางก็ตาลุกวาวเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อยพยักหน้าเบาๆแล้วพูดขึ้น:"อันนี้นี่แหละ"