ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 60

ตอนที่ 60 มีเรื่องกับคนเลว

โม่จื่อเฟิงขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นมาอยากจะตีให้เธอสลบ ในขณะที่ยกมือขึ้นมากลับหยุดชะงักเอาไว้ สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจ “ช่างเถอะ พิษของยากำหนัด หากจะถอนก็ถอนได้ไม่ยาก แต่เจ้าเป็นสตรีของข้า ครั้งนี้ ข้าจะเป็นยาถอนพิษให้เจ้า”

ภายในห้อง เกิดเหตุการณ์กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันขึ้นท่ามกลางความคลุมเครือ

ไม่ว่าใครเห็นว่าม่านผืนใหญ่ได้คลุมรอบเตียงไปเมื่อใด ในช่วงเวลานั้น นัยน์ตาของหลินซีนเยียนได้สะท้อนเป็นเงาของภาพนั้นได้อย่างชัดเจน

โชคดี โชคดี เธอได้ใช้เศษแก้วในมือสร้างความเจ็บปวดเพื่อทำให้ตนเองได้สติ จึงได้แสดงละครให้ โม่จื่อเฟิงเห็นแผนทรมานร่างกายตัวเองหนึ่งฉาก โชคดี โชคดี ที่เขามาทันเวลา

เธอรู้ว่าอ๋องอู่เสวียนเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมเพทุบายมาก ย่อมไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ในขณะที่เธอขาดสติการรับรู้ และใช้โอกาสนั้นในการสารภาพรักไปก็ยังไม่ทำให้ใจของชายผู้นี้ที่แข็งราวกับเหล็กกล้าอ่อนลงได้ แต่ทว่า…เธอไม่สน เดิมทีแล้วเธอก็ไม่ได้ทำเพื่อจะได้หัวใจของเขา ที่เธอต้องการมีสิ่งเดียวนั่นก็คือความเชื่อใจจากเขา

ได้ความเชื่อใจก็ยังดูง่ายมากกว่าได้ความจริงใจจากเขา

เหล่านักพรตหญิงในวัดลัทธิเต๋าที่ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เห็นเพียงบุรุษรูปร่างผู้หนึ่งใช้กระบี่ยาวบุกเข้ามา แต่ละคนจึงตกใจจนหน้าซีด

เสียงร้องของพวกนางได้ปลุกคนที่กำลังพักผ่อนอยู่จนตื่นขึ้นมา ผ่านไปไม่ได้นาน ด้านในวัดก็มีเหล่าสตรีเดินหาวหวอดออกมายืนรวมตัวกัน พอเห็นศพเพื่อนของตนเองนอนตายอยู่กลางห้อง ทุกคนก็ตกใจจนความง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง

“อ๊ากกกก！”พวกนางตกใจจนส่งเสียงร้องออกมา

นักพรตหญิงแก่เดินฝ่าวงล้อมเข้ามากลางห้อง เห็นนักพรตหญิงคนหนึ่งถูกบีบคอจกหัก นางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้วชี้ไปยังบุรุษที่ถือกระบี่ยาวที่อยู่ตรงเดินทาง “มารนหาที่ตายหรืออย่างไร รู้หรือไม่ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นของผู้ใด?”

“รนหาที่ตายรึ?”จินมู่แค่นเสียง ถือกระบี่ยาวในมือสูงขึ้น “เช่นนั้นแล้วพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นคนของผู้ใด?”

นักพรตหญิงน้อยคนก่อนหน้าที่เจอหลินซีนเยียนอยู่ที่หน้าประตูเห็นเช่นนั้น นางจึงดึงกระโปรงของนักพรตหญิงแก่แล้วเอ่ยขึ้น “คนผู้นี้เป็นพี่ใหญ่ของนางสตรีผู้นั้น คิดไม่ถึงว่าจะมีวรยุทธด้วย”

“ข้าต้องสนด้วยหรือว่าเจ้าเป็นผู้ใด ในเมื่อกล้ามาทำลายที่นี่ของพวกเรา เจ้ากำลังรนหาที่ตาย! ”นักพรตหญิงแก่ยึดอกผึ่งผาย มองไปยังจินมู่ราวกับอยู่เหนือกว่า แล้วตะโกนนักพรตหญิงอยู่ยืนอยู่ด้านหลัง “พวกเจ้ายังไม่จัดการคนผู้นี้อีกรึ?”

เมื่อตั้งใจมอง ที่แท้นักพรตหญิงเหล่านั้นก็ไม่เหมือนกับคนอื่น เหล่าสตรีของที่นี่ส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวอายุประมาณ 20 ปีกว่า แต่มีเพียงนักพรตหญิงเหล่านั้นที่มีอายุมากกว่า 30 ปี รูปร่างหน้าตาไม่เหมือนกับคนอื่น ตอนนี้มองดูพวกนางราวกับเป็นมือสังหารในวัดลัทธิเต๋าแห่งนี้ จะเป็นแม่นางรับแขกทั่วไปได้ที่ไหนกัน

พวกนางเดินมาล้อมตัวจินมู่ แต่น่าเสียดาย พวกนางยังไม่ได้ลงมือ เพียงได้ยินจินมู่ตะเบ็งเสียงร้องดังสนั่น แล้วถือกระบี่ยาวบุกเข้าไปหา พวกนางก็ตระหนักได้ว่า บุรุษผู้นี้ไม่ใช่คนที่พวกนางจะรับมือไหว

ผ่านไปไม่นาน พวกนางก็ถูกฟาดฟันจนนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น แขนขาที่ถูกตัดขาดได้กระเด็นตกไปอยู่กึ่งกลางของเหล่านักพรตหญิง ทำให้คนหลายคนที่ขี้ขลาด เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ตกใจจนเป็นลมล้มพับไป

จินมู่เป็นทหารที่เคยออกศึก ตัวของเขาเองก็กลิ่นอายของความกระหายเลือดอยู่ ภาพตรงหน้าทำให้เหล่านักพรตหญิงที่ยังรอดอยู่ก้มหน้าคุกเข่าร้องขอชีวิต

นักพรตหญิงแก่ตัวสั่นไปด้วยความหวาดกลัว นางชี้ไปที่เขา “จะ เจ้า เจ้ากล้าฆ่าคนของพวกเรา นายท่านของข้าต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! หากเจ้าไปซะตอนนี้ พะ พวกเราจะถือว่าแล้วกันไป…”

“คุยโวโอ้อวด！ไม่ว่านายท่านของเจ้าจะเป็นผู้ใด กล้ามามีเรื่องกับคนของนายท่านข้าล้วนไม่ตายดี!”จินมู่ถ่มน้ำลายลงพื้น เอานายท่านมาข่มขู่? ใครกลัวใคร? ชื่อเสียงของอ๋องอู่เสวียน นอกจากท่านผู้นั้นที่อยู่ในวังหลวง ยังจะมีใครกล้ามาหาเรื่องอีกรึ？

“ เจ้า นายท่านของเจ้าเป็นผู้ใด？”นักพรตหญิงแก่สุดอยากจะรู้ว่านายท่านของคนผู้นี้เป็นผู้ใด

โม่จื่อเฟิงอุ้มหลินซีนเยียนเดินออกจากประตูหลังไป โดยไม่สนใจเสียงร้องอย่างเจ็บปวดที่ส่งมาจากด้านหลังอีกเลย

ในค่ำคืนนั้น หลินซีนเยียนนอนหลับไม่สบายเท่าไร เธอฝันเห็นคนในวัดลัทธิเต๋าโดนฆ่าไม่เหลือเลยสักคน ทุกหนทุกแห่งมีแต่เลือดสดนองพื้น แขนขาที่ถูกตัดขาด และเสียงร้องอย่างเจ็บปวด…

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาก็เป็นยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นแล้ว เสียงเรียกปลุกที่ทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เธอลืมตาขึ้นแล้วกวาดตามองไปทั่วก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้น ก็ยังไม่รู้สึกอะไรเท่ากับเห็นใบหน้าของอี้เซิงที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“พี่！”เสียงของอี้เซิงบ่งบอกถึงความดีใจและความรัก

พอเห็นเขา หลินซีนเยียนก็วางใจและโล่งอก “เด็กดี”

“พี่…”อี้เซิงเหมือนจะพูดอะไร แต่กลับรู้สึกลังเล

“มีอะไรรึ？”หลินซีนเยียนพยายามส่งยิ้มไปให้เขา

อี้เซิงลังเลอยู่สักพัก ก็ชี้ไปทางปากประตู “ตาแก่หัวโล้นคนนั้นบอกว่าพี่เป็นตัวกาลกิณี!”

ตาแก่หัวโล้นอะไร？ตัวกาลกิณีอะไร？หลินซีนเยียนไม่เข้าใจที่เขาพูด ในใจกลับรู้สึกสงสัยอย่างมาก