ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 93

ตอนที่93 โดนฆ่าตาย

เมื่อหลินซินเยียนตามสะใภ้เหล่าหลี่มาถึงประตูศาลากลางก็ใช้เวลาไปถึงครึ่งชั่วยาม

เนื่องจากเป็นช่วงเวลาของเทศกาล ในประตูศาลากลางมีคนไม่เยอะ จึงไม่ค่อยมีชาวบ้านมาดูกันเท่าใด(ประตูศาลากลางก็สถานีตำรวจของโบราณ)

พวกเขาเข้าประตูศาลากลางแล้ว ก็พบเจ้าหน้าที่ในศาลว่าการกำลังหาวอยู่ คนผู้นั้นที่ดูจะมีลมหายใจแต่ไม่มีแรงมองมายังคนที่เพิ่งเข้ามาแล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า “พวกเจ้าใช่คนในครอบครัวของเหล่าหลี่หรือไม่ ทำเรื่องยุ่งอะไรนักหนาเนี่ย นี่มันวันปีใหม่จะให้คนอื่นเค้าพักผ่อนบ้างไม่ได้หรืออย่างไร”

สะใภ้เหล่าหลี่ปาดน้ำตาแล้วรีบเดินเข้าไป นำเงินยัดใส่มือของเจ้าหน้าที่ศาล “พี่ชาย เหล่าหลี่ของพวกเราตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ให้ข้าพบหน้าเขาก่อนได้หรือไม่”

“พบ แน่นอนพบได้ พวกเจ้าไม่ใช่แค่พบหน้านะ แต่จะต้องนำศพเขากลับไปด้วย ไม่อย่างนั้นข้าจะรอพบพวกเจ้าอยู่ตรงนี้ทำไมกัน วันนี้วันปีใหม่ ห้องเก็บศพไม่มีคนอยู่ พวกเจ้าไม่เอาศพกลับไปได้อย่างไร จะให้ข้าอยู่กับศพในวันปีใหม่เรอะ” เจ้าหน้าที่ศาลรับเงินไปแล้วแต่ก็ยังพูดจาไม่ดี

“ศพหรือ” สะใภ้เหล่าหลี่ได้ยินเช่นนั้นก็หมดสติไป

หลินซินเยียนรีบประคองสะใภ้เหล่าหลี่เอาไว้ เหล่าหลิวพยายามอย่างสุดกำลังในการนวดให้สะใภ้เหล่าหลี่ สักครู่สะใภ้เหล่าหลี่ถึงได้ค่อยมีสติขึ้นมา

“เหล่าหลี่ เหล่าหลี่ ท่านจะจากข้าไปแบบนี้ไม่ได้นะ เหลือข้าไว้คนเดียวเป็นหม้ายอย่างนี้ข้าจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไร” สะใภ้เหล่าหลี่ไม่มีเสียงจะพูด ทำได้แค่ร้องไห้กองอยู่บนพื้น ไหนยังจะต้องนำผลชันสูตรศพกลับไปด้วย

หลินซินเยียนถอนหายใจ ให้เหล่าหลิวประคองสะใภ้เหล่าหลี่ไว้ ส่วนตัวเองนั้นเดินไปที่หน้าประตูศาลากลาง “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น วันนี้ถ้าพวกท่านไม่อธิบายอย่างชัดเจน พวกข้าก็ไม่กล้านำศพนี้กลับไปโดยพลการ จะไม่ให้มีโอกาสใดๆในการทำลายหลักฐานเด็ดขาด”

จากสีหน้าท่าทางของนางที่เยือกเย็น บวกกับลักษณะที่ล้ำเลิศของนาง เจ้าหน้าที่ศาลที่ชอบสังเกตภาษาสีหน้าท่าทางของผู้อื่นก็แค่รู้สึกกลัวว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้ใช่นายจ้างหรือไม่ ก็อธิบายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักว่า “เหลาหลี่ผู้นี้ทำตู้ไม่แข็งแรง บานประตูตู้ตกลงมาโดนลูกชายตระกูลอู๋ ตระกูลอู๋ก็ไม่แล้งน้ำใจ แค่ต้องการให้เขาชดใช้ แต่เขาไม่ยอมชดใช้ ก็ย่อมถูกตีอยู่แล้ว พอลูกชายคนโตของเหล่าหลี่เห็นเขาถูกตี เขาก็ต่อยตีกับบุตรชายตระกูลอู๋ ระหว่างที่กำลังอลหม่านกันอยู่นั้น เหล่าหลี่ก็ถูกตีจนตายแล้ว บุตรชายตระกูลอู๋ก็ได้รับบาดเจ็บ ข้ารับใช้บ้านนั้นก็ยังถูกตีสลบไปด้วย ดังนั้นคนบ้านตระกูลอู๋ต้องการที่จะฟ้องเหล่าหลี่กับลูกชายของเขา เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้ เหล่าหลี่ทำร้ายคนอื่นแถมยังไม่ยอมจ่ายค่าเสียหาย ถูกตีตายแล้วก็ไม่ได้รับผิดชอบต่อบ้านตระกูลอู๋”

จากที่ได้ฟังเจ้าหน้าที่ศาลพูดแล้ว คำพูดทั้งหมดของเขาดูเหมือนว่า มุมมองของเขา ด้วยเหตุผลนี้แหละ ครอบครัวตระกูลหลี่ดูท่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้วแม้แต่ฟ้องร้อง

แต่ว่า จากมุมมองของคนในยุคปัจจุบัน หลินซินเยียนผู้ได้รับการศึกษาระดับสูงมา นางไม่ใช่คนที่ไม่รู้หนังสือ ไม่ว่าจะอยู่ในสังคมช่วงเวลาใด ก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะสามารถตีคนให้ตายได้

คำพูดของเจ้าหน้าที่ศาลนั้นขู่สะใภ้เหล่าหลี่แบบผู้หญิงบ้านนอกที่ไม่มีวัฒนธรรม เขากำลังหลอกลวงนางรึเปล่า

หลินซินเยียนพูดเสียงเย็น แววตาเฉียบคมดั่งมีดที่กำลังกรีดบนหน้าของเจ้าหน้าที่ศาล นางถาม “ท่านบอกว่าเหล่าหลี่ทำร้ายคนแล้วไม่ยอมชดใช้ แถมยังกักขังลูกชายของเขา คดีนี้ถูกนำไปพิจารณาที่ศาลหรือยัง”

เจ้าหน้าที่ศาลถูกถามก็ชะงักงัน แสร้งทำเป็นยืดอก คำรามว่า “นี่มันวันปีใหม่ คดีแบบนี้จะมีใครว่างมาพิจารณาคดีให้ เจ้าทำตัวเหมือนผู้หญิงที่ไม่มีความรู้ วันวันไม่มีอะไรจะทำหรือไง คดีนี้เหล่าหลี่เป็นฝ่ายที่ผิดก่อน ผลลัพธ์หลังจากนี้อย่างไรเหล่าหลี่ก็ต้องเป็นผู้รับผิดชอบแน่นอน ยังจะมีอะไรให้พิจารณาอีกหรือ ”

เจ้าหน้าที่ศาลไม่สามารถตอบคำถามของนางได้เต็มปากนั้นทำให้นางมีแผนอยู่ในใจแล้ว ในปากของเจ้าหน้าที่ศาล เรื่องชีวิตลิขิตฟ้านั้น คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกเปลี่ยนเป็นเรื่องที่แต่งพรรณนาขึ้นมาเองได้ ชีวิตคนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าจริงๆหรือ

หลินซินเยียนพลันรู้สึกสะอิดสะเอียน นางหมุนคอ กดความรู้สึกสะอิดสะเอียนนั้นลงไป หลังจากนั้นก็พูดเสียงเย็น “ท่านเจ้าหน้าที่ศาลถึงกับกล้าแอบอ้างสิทธิ์ของขุนนางในศาลตัดสินคดีแทนความกล้าหาญของท่านนั้นมากไปหน่อยไหม ใครกันนะที่ให้ความกล้านี้ท่านมาค้ำฟ้า ข้าอยากจะไปถามจริงๆว่าเจ้าหน้าที่ศาลแอบอ้างสิทธิ์ในการตัดสินคดีนั้นเหมาะสมตามกฎเกณฑ์รึไม่ อ่า ใช่แล้ว ข้ายังอยากถามอีกว่า ถ้าหากไม่เป็นไปตามกฎระเบียบแล้ว เจ้าหน้าที่ศาลจะได้รับบทลงโทษเช่นไร”

เจ้าหน้าที่ศาลคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความคิดที่ซับซ้อนแบบนี้ในช่วงเวลากะทันหันออกมาได้อย่างไรกัน ถึงอย่างไร เรื่องตบตาหลอกลวงครอบครัวชาวบ้านเขาก็ทำมาไม่ใช่น้อย แล้วก็ไม่เคยถูกเปิดโปงมาก่อน ไม่ใช่ว่าสอบถามมาชัดเจนแล้วหรือ เหล่าหลี่ผู้นี้ที่เพิ่งเข้ามาอยู่อาศัยในเมืองเฟิ่งซี ไม่รู้จักใครที่ไหน ทั้งบ้านไม่มีความรู้การศึกษา ไม่เข้าใจกฎหมายกลับมีแม่นางผู้นี้ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“เจ้าเป็นใครในบ้านของเหล่าหลี่ สะใภ้เหล่าหลี่ไม่ปริปากสักคำ เจ้ามาสอดรู้สอดเห็นทำไม” นักการศาลเริ่มขาดความเชื่อมั่น เสื้อชั้นในชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

ข้าเป็นน้องสาวของสะใภ้เหล่าหลี่ นี่เป็นคนของครอบครัวข้า จะทำไมหรือ ข้าถามไม่ได้หรือ พอหลินซินเยียนได้ยินเจ้าหน้าที่ศาลพูดเช่นนั้นก็รู้ได้เลยว่า เจ้าหน้าที่ศาลคนนี้กำลังมีปัญหาบางอย่าง นางถือโอกาสนี้ไต่ถาม “บอกข้ามาตามจริง เรื่องแบบนี้พวกเราจะปล่อยไปได้อย่างไร เกิดมาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าฆ่าคนแล้วจะไม่เหลือหลักฐานเหตุผลอะไรไว้เลย ถ้าเจ้าไม่อยากมีปัญหาก็รีบบอกข้ามาตามตรง มิเช่นนั้นข้าจะไปฟ้องร้องกับขุนนางเมืองหลวง”

เรื่องหลอกลวงต้มตุ๋นแบบนี้มีหรือหลินซินเยียนจะไม่เข้าใจ เพียงแต่ไม่คิดจะนำมาใช้ แต่เวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่กดดันแบบนี้ หลินซินเยียนกลับรู้สึกต้องนำวิธีอำนาจคุกคามเข้ามาจัดการ จะมีคนชั่วที่ถูกคนที่ชั่วกว่ากำจัด ของเพียงท่านชั่วกว่าเขา เขาก็จะกลัวท่าน ถึงจะทำให้ท่านได้ในสิ่งที่ต้องการ

พลังของเจ้าหน้าที่ศาลคนนั้นลดลงกว่าครึ่ง ไม่ต้องพูดถึงไปหาขุนนางที่เมืองหลวง เรื่องนี้แค่ถามผู้ที่รู้กฎหมายก็สามารถบอกได้เลยว่าปัญหาอยู่ที่เจ้าหน้าที่ศาล เขาเป็นแค่เจ้าหน้าที่ศาลตัวเล็กๆ มันไม่คุ้มเลยถ้าจะมีปัญหากับเรื่องแบบนี้

เจ้าหน้าที่ศาลผู้นั้นเมื่อได้ฟังสิ่งที่หลินซินเยียนพูดและยิ่งได้มองสะใภ้เหล่าหลี่ที่นั่งอยู่บนพื้น “อัยยะ เรื่องนี้ไม่ใช่ข้าที่ตัดสินใจ ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ศาลตัวเล็กๆ จะกล้าพูดได้อย่างไร เอาเถอะ ข้าแนะนำให้พวกเจ้าอย่าโวยวายไป ข้าจะกลับไปคุยกับเบื้องบนให้ ปล่อยเรื่องของเหล่าหลี่ไปเรื่องก็จบ ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็เสียเปรียบ คนตระกูลอู๋ไม่ใช่ว่าจะเอาเรื่องได้ง่ายๆ ”

สิ่งที่เจ้าหน้าที่ศาลพูดถึงก็นับว่ามีความจริงใจอยู่แต่เมื่อเข้าหูหลินซินเยียน นางกลับมีสีหน้าเข้มขึ้น คนก็ตายไปแล้วจะให้ทนอะไรอีก

“ถ้าหากพวกเราไม่ทน ท่านที่เป็นเจ้าหน้าที่ศาลยังทำอะไรไม่ได้ เช่นนั้นข้าจะไปตีกลองร้องทุกข์ ข้าจะไปพบขุนนาง”หลินซินเยียนพูดไปก็เดินไปยังประตูทางออก

เจ้าหน้าที่ศาลคนนั้นรีบเข้ามาจับแขนเสื้อของนางไว้ “แม่นาง ท่านอย่าได้เอะอะโวยวายไปเลย เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าพวกเราพูดอะไรก็ได้ตามนั้น ที่จริงพวกเราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน พวกเราเป็นแค่เจ้าหน้าที่ศาลตัวเล็กๆที่อยู่หน้าประตูศาลแห่งเมืองเฟิ่งซี ข้าราชการอย่างพวกข้าจะไปตัดสินใจอะไรได้ ป้ายร้านค้าหนึ่งป้านตกลงมาก็ฆ่าคนได้แปดถึงสิบคน เรื่องนี้ท่านมาถามเอาจากข้าแน่นอนเลยว่าไม่มีประโยชน์ เมื่อถึงเวลาที่ท่านไปรบกวนเบื้องบนพวกเราก็จะจบเห่กันหมดพอดีนะสิ”

“ไปให้พ้น”หลินซินเยียนมองเจ้าหน้าที่ศาลคนนี้อย่างรับไม่ได้ เลยพูดอย่างไม่เกรงใจ “นอกจากจะไม่ดูแลประชาชนแล้ว ยังไม่รู้ถูกผิด ข้าราชการเช่นนี้ยังสามารถเรียกตัวเองว่าเป็นข้าราชการได้อีกหรือ ปล่อย ข้าจะไปตีกลองร้องทุกข์”

“อั๊ยหยา ข้าพูดขนาดนี้เจ้ายังไม่รู้จักดีชั่วอีก ที่ข้าพูดก็เพราะหวังดีกับเจ้า พูดไปมากขนาดนี้เจ้ายังไม่ฟัง ถ้าเจ้าอยากจะไปตีกลองร้องทุกข์มากนัก ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นตามมา อย่ามาหาว่าข้าไม่เตือน” เจ้าหน้าที่ศาลพูดจบก็มองใบหน้าของหลินซินเยียนที่ไม่มีความประนีประนอมเลยแม้แต่น้อย นางมีสีหน้าเข้มขึ้นไม่เกรงกลัวสักนิด

เขาไม่กลัวหรือ หลินซินเยียนเลิกคิ้ว แล้วคิดอย่างละเอียด อะไรกันที่หนุนอยู่เบื้องหลังทำให้เจ้าหน้าที่ศาลคนนี้ไม่เกรงกลัวอะไร นางที่แต่เดิมคิดจะไปตีกลองฟ้องร้องเต็มที่ก็ผ่อนฝีเท้าลงเล็กน้อย

นางรู้ดี บางเวลาก็ไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามเกินไป

น่าเสียดายที่ ขณะที่นางคุยกับเจ้าหน้าที่ศาลคุยกันอยู่ สะใภ้เหล่าหลี่ได้ยินทุกประโยค สะใภ้เหล่าหลี่รู้สึกว่าการตายของสามี นางนั้นมีลับลมคมในอะไรบางอย่าง เมื่อได้ยินว่าหาขุนนางร้องทุกข์ เรื่องอะไรนางจะยอมอยู่เฉยๆ เห็นเพียงแค่นางผลักเหล่าหลิวออกแล้วก็วิ่งถลันออกไปนอกประตูทันที

หลินซินเยียนจะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว

เสียงกลองจากด้านนอกประตูดังขึ้น ดังไปไกลบนถนนที่สงบเงียบสายนี้

คนที่กำลังทานข้าวกลางวันอยู่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “คนบ้านไหนเนี่ย ร้องเรียนไม่ดูเวล่ำเวลา นี่มันวันปีใหม่ คนเขาก็ยุ่งกับการกินข้าว ใครกันที่มันว่างมาร้องเรียน”

“แต่ไม่เป็นเช่นนั้นหรอก เสียงที่ได้ยินนั้นดังมาจากฝั่งตะวันออกของถนน ขุนนางฝั่งตะวันออกของประตูศาลยังจะเรียกว่าขุนนางได้อีกหรือ ได้ยินว่าใช้เงินซื้อตำแหน่งนี้มา คนที่มาฟ้องร้องนี้ช่างไม่เข้าใจอะไรเสียเลย”

“น่าเวทนาเสียจริง ข้าได้ยินมาว่าผลงานของขุนนางคนนี้ไม่ค่อยดี ถ้าหากว่าไม่มีคนเบื้องบนคอยหนุนหลังป่านนี้ก็คงจะเสียตำแหน่งไปแล้ว ตอนนี้ก็ทำได้แค่นั่งอยู่ในกระทรวง เบื้องบนของคนผู้นี้ก็ยังมีคนคุมอยู่ วันปีใหม่นี้มารบกวนความสงบของขุนนาง ข้าว่าคนที่มาฟ้องร้องมาแล้วถูกไล่แล้วยังไม่กลับไปก็คงจะต้องโดนตีปางตาย”

น่าเสียดายที่สะใภ้เหล่าหลี่ที่เพิ่งจะเข้ามาอยู่ในเมืองเฟิ่งซีไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลยสักนิด ยิ่งถ้าพูดถึงหลินซินเยียนก็ยิ่งไม่เข้าใจเรื่องนี้เข้าไปใหญ่

ในเมื่อตีกลองไปแล้วก็ไม่มีทางหนีทีไล่แล้ว หลินซินเยียนถอนใจ จะโชคดีหรือจะโชคร้ายก็ต้องรับให้ได้แหละคราวนี้ หลินซินเยียนและเหล่าหลิวตามเข้าไปในศาล

หลังจากรอเวลาประมาณหนึ่งถ้วยชา ข้าราชการคนหนึ่งก็เดินมาที่ประตูศาลด้วยสีหน้าไม่ดี รอยยิ้มบิดเบี้ยวเขาตะโกนอย่างไม่มีแรงว่า “บังอาจ” แล้วมองมาที่สะใภ้เหล่าหลี่อย่างเกรี้ยวกราด

สะใภ้เหล่าหลี่ต้องการร้องทุกข์ นักการเมืองคนนี้ก็ตบโต๊ะเสียงดัง พูดกับคนที่พาคนเหล่านี้เข้ามาในศาล “สวีลิ่ว เจ้ามันไม่มีประโยชน์ทำอะไรก็ทำไม่ได้ดีสักอย่าง ยังปล่อยให้ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้มาร้องทุกข์อีกรึ”

ยังไม่ทันได้พิจารณาคดี นักการเมืองคนนี้ก็ประเมินค่าของสะใภ้เหล่าหลี่แล้ว ใจของหลินซินเยียนหล่นฮวบ รู้สึกได้ว่าวันนี้จะต้องโชคร้ายแน่ๆ

เป็นดั่งที่คิดไว้ นักการเมืองไม่มองที่สะใภ้เหล่าหลี่เลยสักนิด ทำเพียงแค่ออกคำสั่งกับเจ้าหน้าที่ศาลสองคน “มองอะไรอยู่ละ ลากนางไปโบยสักยี่สิบครั้ง นี่มันวันปีใหม่จะมาร้องเรียนอะไร เจ้ามีเรื่องอะไรรึ เรื่องของตระกูลอู๋ คนของเจ้าทำร้ายคนก่อน ยังจะมาเรียกร้องอะไร ตระกูลอู๋เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยนะ”

หลินซินเยียนเคยพบแต่เรื่องสีเทา ขาวดำปนเปมาบ่อย แต่ไม่เคยเจอคนที่ไม่ไว้หน้าแบบนี้ หลินซินเยียนมองเจ้าหน้าที่ศาลสองคนลากสะใภ้เหล่าหลี่ออกไป หลินซินเยียนถอนใจแล้วก็ลุกขึ้นพูด “ท่านขุนนาง ท่านจะไม่ฟังหน่อยหรือว่าที่แท้เหล่าหลี่ทำร้ายคนจริงหรือไม่ พูดเพียงแค่เหล่าหลี่ถูกตีตาย ท่านยังไม่ได้ตรวจสอบให้แน่ชัดเลยว่าตระกูลอู๋มีความผิดหรือไม่ ท่านทึกทักไปเอง ท่านตัดสินเช่นนี้ไม่รับใช้ประชาชนเอาเสียเลย”

“ไม่รับใช้หรือ” ขุนนางหัวเราะ “ข้ารับใช้หรือไม่รับใช้เจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าขุนนางที่หนุนหลังตระกูลอู๋เป็นใคร สนมเอกของท่านอ๋องก็มาจากตระกูลอู๋ที่ร่ำรวย แล้วพวกเจ้าละเป็นใคร พวกเจ้ากล้าไม่รับใช้หรือ ได้ ขุนนางอย่างข้าจะกลับไปฉลองเทศกาล จะไปเอะอะที่ไหนก็ไป อย่างไรข้าก็ยุ่งไม่ได้”