ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 39

เซิงเกอกินข้าวที่โรงอาหารเสร็จก็กลับเข้าไปยังห้องทำงานอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มเข้าสู่โหวตทำงาน

เธอเพียงแค่คาดเดาเรื่องตระกูลมู่เท่านั้น ไม่มีหลักฐานอะไรยืนยัน และเธอก็ไม่อยากสนใจด้วย

ทว่ามู่จื่อหนิงมาหาเรื่องเธอ มันก็ไม่แน่

ช่วงบ่ายโจ๋วซิงโฮ๋โทรศัพท์มาหาเธอ

เอ่ยปากก็พูดจาออดอ้อนเหมือนเด็ก“พี่เซิงเกอ คืนนี้ว่างไหม？”

เซิงเกอเคาะแป้นพิมพ์พร้อมกับตอบเสียงเรียบเฉย“ถามแบบนี้ก็ต้องตอบว่าไม่ว่างสิ”

โจ๋วซิงโฮ๋เบะปาก พูดน้ำไหวไฟดับว่า“คืนนี้ผมต้องไปร่วมงานเลี้ยงของตระกูลมู่ ผมทำงานติดต่อกันเจ็ดแปดวันแล้ว พี่ไม่คิดจะให้ผมลางานบ้างเหรอ？”

“อนุญาต”

คิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบเร็วขนาดนี้ โจ๋วซิงโฮ๋ถามหยั่งเชิงว่า“แล้วผมจะโชคดีได้พี่เซิงเกอไปเป็นสาวควงในงานเลี้ยงไหมนะ？”

เซิงเกอเม้มปาก ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับ ไม่รู้กำลังคิดใคร่ครวญอะไรอยู่

ผ่านไปสักพักเธอจึงตอบว่า“ได้”

เซิงเกอพูดคำเดียวง่าย ๆ เสร็จก็กดวางสาย

ค่สายอย่างโจ๋วซิงโฮ๋ลอบอุทานในใจ จักรพรรดินีผู้ใหญ่ช่างเย็นชาเหลือเกิน

ตอนแรกเซิงเกอไม่คิดจะไปหรอก แต่โจ๋วซิงโฮ๋ชวนก็ไปดูความครื้นเครงหน่อยจะเป็นไรไป

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ซางเวยเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ก่อนจะวางกล่องอันประณีตไว้หน้าโต๊ะของเซิงเกอ

“ผอ.ค่ะ มีคนส่งมาให้คุณเมื่อกี้ค่ะ”

“รู้แล้ว คุณออกไปได้”

ทันทีที่ซางเวยออกไป เซิงเกอก็ลุกขึ้นแกะกล่องของขวัญโดยพลัน

ด้านในเป็นชุดราตรี สไตล์เข้ากับเธอได้ดีเยี่ยม ไอ้เด็กน้อยโจ๋วซิงโฮ๋ใส่ใจรายละเอียดมากนี่ ขนาดชุดยังซื้อเตรียมไว้แล้ว

เธอยิ้มส่ายหัว มองชุดต่ออีกหลายวินาที จากนั้นก็ทำงานต่อ

จวบจนเวลาเลิกงาน พนักงานส่วนใหญ่เคลียร์งานในมือแล้วเตรียมเลิกงานกันแล้ว เซิงเกอเร่งเร้าให้พวกที่ชอบทำงานล่วงเวลากลับไป หลังจากที่พนักงานในบริษัทพากันกลับหมดแล้ว เธอจึงเข้าลิฟต์ลงไปชั้น

โจ๋วซิงโฮ๋ขับรถมายบัคใหม่เอี่ยมมารออยู่หน้าตึกบริษัทangleกรุ๊ปนานแล้ว

เมื่อเห็นเซิงเกอออกมา เขาก็ปรายตามองปราดหนึ่ง

หลังจากที่มองปราดหนึ่งแล้ว เขาก็ไม่ละสายตาอีกเลย

เธอในชุดราตรีขาวหิมะสวยเปล่งปลั่ง ออร่าพุ่งกระฉูด พวกสาว ๆ ทั้งดาราสาวต้องตกกระบองกันเป็นแถว

เสียดายที่พี่เซิงเกอของเขาไม่อยากเป็นซูเปอร์สตาร์

โจ๋วซิงโฮ๋ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหา ก่อนจะยื่นมือในแบบฉบับสุภาพบุรุษออกไป “จักรพรรดินีผู้สูงศักดิ์ของผม ถือเป็นเกียรติและโชคดีมากที่ผมได้ไปร่วมงานเลี้ยงพร้อมกับท่าน”

เซิงเกอหัวเราะ เอามือไปปัดผมเขา“อย่าเล่นซนไปหน่อยเลย”

โจ๋วซิงโฮ๋บังผมอย่างรู้สึกเศร้า“ผมพูดความจริงนะ”

เมื่อเขาเห็นเซิงเกอเดินไปยังรถก็รีบวิ่งแซงไปเปิดประตูรถให้ จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะกล่าวชมความงามอันพิสุทธิ์ของเธอ“สายตาพี่เซิงเกอดีจริง ๆ ชุดนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเทพธิดาเลย”

เท้าของเซิงเกอชะงักงัน

จ้องเขาด้วยสีหน้าสงสัย“นายไม่ได้ซื้อมาให้ฉันหรอกหรือ？”

โจ๋วซิงโฮ๋มึนกับคำถามนี้มาก จากนั้นก็พูดอย่างลำบากใจว่า“ผมก็อยากไปเลือกชุดราตรีให้พี่เหมือนกัน ทว่าตอนบ่ายยุ่งกับงานถ่ายละคร เลยลืมไปซื้อ”

ใบหน้าเซิงเกอค่อย ๆ หนักอึ้ง

ย้อนนึกภาพตอนซางเวยส่งเข้ามา พบว่าไม่ได้บอกชื่อผู้มอบ เพราะเธอคุยโทรศัพท์กับโจ๋วซิงโฮ๋ เลยคิดว่าเด็กคนนี้จะมอบให้ จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร

ตอนนี้เห็นทีเรื่องนี้จะน่าสนใจหน่อยแล้ว

โจ๋วซิงโฮ๋คิดว่าเธอโกรธเขา จึงถามเสียงแผ่วเบาว่า“เป็นไรเหรอพี่เซิงเกอ？”