ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 42

ใบหน้าเซิงเกอยังคงสงบสุขุม“ได้”

เธอหันหน้ามองไปยังโจ๋วซิงโฮ๋ ทว่ากลับเห็นใบหน้าอีกฝ่ายซีดขาว สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดกระซิบว่า “พี่.....เซิงเกอ ผมเต้นloverไม่เป็น ผมทำให้พี่ขายหน้าแล้วใช่ไหม？”

เซิงเกอไม่ได้พูด และไม่มีท่าทางจะถือโทษโกรธเขา

เฟิงเซิงเซิงพูดจี้จุดด้วยรอยยิ้มลำพองใจ“ดูเหมือนคุณชายสองจะช่วยแกไม่ได้ แกจะทำยังไงล่ะทีนี่？ไม่มีคนยินดีเต้นคู่กับเธอเลยเหรอ？ขายหน้าตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยนะ！”

เซิงเกอไม่ได้โต้ตอบ กวาดสายตามองเหล่าผู้ชายหนึ่งรอบ

มีคุณชายหลายท่านอยากยืนออกมาเชิญเซิงเกอเต้นรำด้วย ทว่าเพราะคิดว่าชุดของเธอเป็นของก๊อป และกลัวว่าเธอเต้นไม่เป็น เต้นไปก็มีแต่ทำให้ขายหน้า สุดท้ายจึงล้มเลิกความตั้งใจ

รอสองนาที ทว่าก็ไม่มีคนยินดีเต้นคู่กับเซิงเกอ

เฟิงเซิงเซิงยิ้มได้ใจจนปากจะกระดกขึ้นสวรรค์แล้ว

ตอนที่เธอกำลังเตรียมเหยียดยิ้มเย้ยหยันต่อ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงทุ้มต่ำ ทว่าสดใสของผู้ชายลอยมาจากด้านหลังฝูงชน

“ไม่ทราบว่าคุณเซิงเกอจะยินดีเต้นคู่กับผมไหมครับ?”

ทุกคนมองไปยังต้นเสียง พลางพบว่าเฟิงยู่เหนียนที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในห้องโถงงานเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังจ้องเซิงเกอบนพรมแดงอยู่

อันที่จริงเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้ไปไหน แค่หลบอยู่ในมุมเงียบ ๆ ลับ ๆ เท่านั้น เพราะเขาไม่อยากเข้าร่วมสงครามของผู้หญิง

ทว่ามู่จื่อหนิงเต้นจบแล้ว แสดงว่าชุดราตรีของเซิงเกออาจมีปัญหา

ถ้าเขาเต้นคู่กับเธอ เขาสามารถช่วยเธอจับช่วงเย็บได้ เส้นด้ายจะได้ไม่หลุดออกมาให้ขายหน้า

เขามีเจตนาดี ทว่ามีคนไม่คิดแบบนั้น

“อะยู่......”

“พี่”

มู่จื่อหนิงกลับเฟิงเซิงเซิงเกือบลั่นวาจาในเวลาเดียวกัน

เฟิงเซิงเซิงหงุดหงิดมาก“พี่ช่วยมันได้ไง！พี่เป็นคู่หมั้นของพี่จื่อหนิงนะ พี่ไม่ใช่พี่จื่อหนิงแล้วมาช่วยผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ แล้วคนอื่นจะมองพี่จื่อหนิงยังไง？พี่แคร์ความรู้สึกของพี่จื่อหนิงบ้างนะ？”

ดวงตามู่จื่อหนิงแดงก่ำ ไม่ได้บ่น แค่มองเขาด้วยแววตาน่าสงสาร ซึ่งในใจเกลียดจนเข้ากระดูกแล้ว

ถ้าเซิงเกอรับปาก แล้วเธอในฐานะคู่หมั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน？

ยิ่งไปกว่านั้นเฟิงยู่เหนียนเป็นฝ่ายเชิญผู้หญิงที่อับอายขายหน้าเต้นรำ แต่ไม่ได้เชิญคู่หมั้นอย่างเธอเต้น？

มันมีสิทธิ์อะไร！？

ชั่วอึดใจเดียวคนโกรธแค้นภายในใจมู่จื่อหนิงพุ่งทะยานถึงจุดสูงสุด

เฟิงยู่เหนียนละเลยคำห้ามปรามของพวกเธอสองคน มองไปยังเซิงเกออีกครั้ง ส่งสายตาบอกเธอให้ตอบรับคำเชิญโดยเร็ว

เซิงเกอเพียงแต่ปรายตามองเขาแวบเดียว จากนั้นก็ละสายตา ก่อนจะเดินไปยังเวทีแล้วกล่าวเสียงเย็นเยียบ “ฉันรับรู้น้ำใจของคุณเฟิงแล้ว แต่ไม่ต้องหรอก เพราะเพลงloverฉันอยากเต้นเดี่ยว”

“อะไรนะ?ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือป่ะ?”

“เพลงที่มีแต่ท่ายากจะเต้นคนเดียวซะงั้น?และดูสีหน้าของเธอสิ เหมือนไม่เห็นหัวประธานเฟิงเลย”

“ช่างไม่เจียมตัวเสียเลย ฉันอยากเห็นเธอขายหน้าเต็มแก่แล้ว”

“……”

พวกแขกในงานเริ่มวิพากษ์วิจารณ์เรื่องเซิงเกอกันสนั่น

เมื่อมาเทียบกัน มู่จื่อหนิงแอบโล่งอกในใจ

เฟิงเซิงเซิงยิ้มอย่างสมปรารถนา“ถือว่าแกยังรู้จักกาลเทศะอยู่เหมือนกัน”

เฟิงยู่เหนียนถูกปฏิเสธ สีหน้าไม่อภิรมย์เสียเลย เขาเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร แค่กลับไปนั่งที่เดิม

ใครบางคนไม่เห็นใจในน้ำใจของเขา งั้นเขาก็ไม่สนใจแล้ว

เซิงเกอบนเวทีคล้ายกับไม่ได้ยินคำตำหนิของคนด้านล่าง

เธอเต้นไปตามจังหวะเพลง รัศมีของเธอเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา

พวกแขกเห็นเธอเริ่มเต้นก็หยุดวิจารณ์ นั่งรอดูช็อตเด็ดเงียบ ๆ

ทว่า……