ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 57

ไต้ลี่ตกใจกับสายตาที่แสนเยือกเย็นและดูถูก

ยังไม่ทันจะได้ออกฤทธิ์อีก ก็เห็นเธอถือโทรศัพท์ออกมา ท่องอย่างนิ่งๆ：“ไต้ลี่พนักงานประจำธรรมดาๆ ทำงานที่หยุนจี้มาห้าปี ลับหลังรองประธานฝ่ายกิจการท่านนี้ แอบมีชู้กับเจ้านายคนอื่นๆ เงียบๆ อยู่หลายครั้ง และยังถือโอกาสช่วงที่ไปทำงานเข้าสังคมต่างเมืองยั่วยวนลูกค้าอีกหลายคน เหอะ คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความสามารถนี้”

“แก！”

ความเย่อหยิ่งของไต้ลี่ที่เคยมีก็ลดลงไปเล็กน้อย“เธอไม่มีหลักฐาน นี่มันบิดเบือนข้อเท็จจริง！เชื่อไหมว่าฉันจะฟ้องเธอว่าหมิ่นประมาท？”

“อย่าเพิ่งรีบ ฉันยังพูดไม่จบ”

จากนั้นเซิงเกอก็อ่านข้อมูลบนโทรศัพท์ที่ให้คนไปสืบมาด้วยความสนใจ：“และยังยักยอกเงินหลวงกว่าสองหมื่นหยวน นิสัยเสียอย่างลักเล็กขโมยนี้ของเธอที่เอาออกมาจากสถานสงเคราะห์ ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”

“ถึงจะบอกว่าสองหมื่นกว่านี้ก็แค่เข้าคุก แต่ถ้าถูกบริษัทรู้……”

เธอชะงักไปเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงยิ้มอย่างมีชีวิตชีวา

ไต้ลี่หลุดลงตามเธอ ลมหายใจหยุดลง

“แต่ถูกบริษัทไล่ออก กลัวว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้ว่าถ้าบริษัทในสายงานอื่นรู้ จะเอาชื่อเธอเข้าบัญชีดำไหม？”

เซิงเกอเก็บโทรศัพท์ ชื่นชมใบหน้าเหยเกของเธออย่างใจเย็น

“หลักฐานล่ะ？！”

ไต้ลี่ยังคงปากแข็ง“เธอแต่งเรื่องได้เยี่ยมมาก พูดซะฉันเกือบเชื่อ แต่ถ้าไม่มีหลักฐาน เธอก็อย่ามาพูดให้ร้ายฉัน！”

เธอมองบนใส่เซิงเกอ เพิ่งพูดจบไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เซิงเกอเลิกคิ้วขึ้นมาแล้วหัวเราะ ใช้สายตาตักเตือนเธอ：“มาแล้วนี่？”

ไต้ลี่จ้องเธออย่างโกรธเคือง พอเห็นเป็นหัวหน้า ก็รับอย่างมือสั่น

เธอยังไม่ทันทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไปที่ปลายสาย คำด่าของหัวหน้าก็ดังอยู่ข้างหูเธอจังๆ

“เยี่ยมไปเลยไต้ลี่ เห็นปกติคุณดูตรงไปตรงมา กล้ามากเลยนะ！”

หัวหน้าด่าไปอย่างโมโห“เรื่องพวกนั้นที่คุณทำผมรู้หมดแล้ว！หยุนจี้ดันมาเลี้ยงหมาหัวเน่าอย่างคุณได้ คุณจบเห่แล้ว！”

“ไม่นะคะหัวหน้า คุณฟังฉันอธิบายก่อน！”

ไต้ลี่กังวลมาก เสียงแก้ตัวเต็มไปด้วยความสะอึกสะอื้น“ทั้งหมดนี้มีคนตั้งใจใส่ร้ายฉัน คุณต้องเชื่อฉันนะคะ！”

“ใส่ร้าย？คุณเห็นผมโง่หรือ？”

หัวหน้าโกรธจนหัวเราะออกมา“รีบมาบริษัท ผมจะให้คุณไสหัวออกไป！”

ไต้ลี่อ้าปาก อยากอธิบายให้เขาฟัง แต่อีกฝั่งตัดสายไปก่อนอย่างทนไม่ไหว

เธอวางโทรศัพท์ลงอย่างหมดหวัง สายตาที่มองไปที่เซิงเกอมีแต่ความต่ำต้อยและขอร้อง ความดูถูกก่อนหน้านี้ก็หายไป。

ในเวลาครึ่งชั่วโมงสั้นๆ กลายเป็นเจ้าของทั้งโชว์รูมรถ และยังสืบเบื้องลึกทั้งหมดของเธอในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เธอทะเลาะกับติงเหลยได้อีก

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก！

“เธอเป็นใครกันแน่？！”

เธอมองเซิงเกออย่างหวาดกลัว ในทางกลับกันอีกคนนั้น ยิ้มริมฝีปากสีแดงเล็กน้อย สายตาดูเย็นชาและหยิ่งยโส ทั้งๆ ที่แค่ยืนเฉยๆ แต่ความทรงพลังที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายดูเหมือนมีมาตั้งแต่เกิด

ไต้ลี่จึงตระหนักได้ว่าตัวตนของเซิงเกอไม่ใช่เล่นๆ เลย ไม่ใช่คนที่หย่าแล้วและเป็นเด็กสาวกำพร้าธรรมดาๆ ในความทรงจำเธอคนนั้นอีก

“เซิงเกอ ฉันผิดไปแล้ว！ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปนะ！”

เธอวางท่าทีของตัวเองอย่างต่ำต้อยที่สุด ใบหน้ามีแต่ความอ้อนวอน

“ฉันเสียงานนี้ไปไม่ได้ ฉันผิดแล้วจริงๆ เธอได้โปรดเข้าใจ ปล่อยฉันไปสักครั้งนะ！”

เซิงเกอไม่พูดอะไรกับคำอ้อนวอนของเธอ เหมือนกำลังรอเธอจะพูดต่อไป

“เมื่อกี๊ฉันทำผิดเอง ไม่ควรทำให้เธออับอาย เธอเห็นแก่ที่พวกเราอยู่สถานสงเคราะห์มาด้วยกันหลายปีเถอะนะ คนสูงส่งอย่างเธอไม่ถือสาคนธรรมดาอย่างฉันหรอก ไว้หน้าฉันเถอะนะ ฉันเสียงานนี้ไปไม่ได้จริงๆ และถูกขึ้นบัญชีดำไม่ได้ด้วย！”