ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1000

ซูลั่วรีบหยิบแก้วน้ำให้ซู่เป่า

ซู่เป่ากลืนเค้กลง แล้วส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่ๆๆ ทั้งหมดนี่เป็นบุญบารมีของลุงค่ะ”

ไม่กล้าเป็นพ่อแม่ของเขาหรอก มีคนมาขอเป็นลูกศิษย์ของเธอคนหนึ่ง เธอก็ปวดหัวพอแล้ว

จี้ฉางที่นั่งขัดสมาธิลอยอยู่ข้างๆ เปิดตำรา แล้วชำเลืองมองเล็กน้อย “พ่อแม่ที่เกิดใหม่ก็ไม่ต้องการหรือ”

ซู่เป่าส่ายหน้าอย่างเร็ว

จี้ฉางยักคิ้วและแสยะมุมปากเล็กน้อย “แต่เย่อวี่ซินบอกว่าจะขอคารวะเป็นลูกศิษย์ของเจ้าอาจารย์น้อยนะ ก็ไม่ต้องการหรือ”

ซู่เป่ารีบส่ายหน้าทันที “ไม่เอาๆ”

จี้ฉางถึงพอใจและอ่านตำราของตัวเองต่อ

ซู่เป่าก็กินเค้กชิ้นเล็กต่อ

ซูลั่วนั่งอยู่ข้างๆ พลางพาดแขนไว้บนพนักเก้าอี้ของซู่เป่าอย่างสบายๆ และพูดอย่างไม่อินังขังขอบว่า

“พอเถอะประธานถัง คุณไม่ต้องพูดประจบแล้ว”

ตาแก่จอมเจ้าเล่ห์คนนี้จะไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงเชียวเหรอ

ตอนแรกก็สร้างสวนสนุกไว้ให้ซู่เป่าจริงๆ แต่ต่อมารู้สึกว่าปล่อยทิ้งไว้ก็เปล่าประโยชน์ ก็เลยบอกกับพวกคุณแม่ที่เป็นพนักงานของบริษัทว่าสามารถพาลูกมาทำงานด้วยได้

เมื่อเด็กที่พามาด้วยมากขึ้น เขามักเห็นคุณแม่มือใหม่ออกไปดูลูกอยู่บ่อยๆ เพราะไม่วางใจ เขารู้สึกว่านั่นทำให้ประสิทธิภาพการทำงานลดลงจึงจ้างครูพี่เลี้ยงมืออาชีพมาดูแลเด็กๆ

คราวนี้ดีแล้ว คุณแม่มือใหม่ทุกคนทำงานได้อย่างสบายใจ ต่างก็รู้สึกขอบคุณบริษัท และคิดว่าบริษัทเป็นเหมือนบ้านของตัวเอง

เมื่อเป็นแบบนี้แล้วจะไม่มุมานะบากบั่นได้เหรอ

ผลประกอบการจะไม่เพิ่มขึ้นได้เหรอ

ถังเถียนเถียนยิ้มแย้มและไม่ได้มั่นใจจนเกินงาม แต่เบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา “แต่น่าเสียดายที่สองวันนี้ลุงสี่ของหนูต้องไปถ่ายงานที่ชนบท เรามาจัดประกาศใหม่กันดีไหม...”

ซู่เป่ารีบโบกมือทันที “ไม่ต้องค่ะ หนูจะไปกับลุงสี่”

ไปชนบทว้าวมาก

มีภูเขาเขียวชอุ่มและน้ำใสสะอาด

ที่สำคัญคือเธอทำนายดูแล้วว่าถ้ายังอยู่ในเขตเมือง โอกาสที่จะเจอกับเย่อวี่ซินมีถึงยี่สิบเจ็ดจุดห้าสามสี่เปอร์เซ็นต์

เธอเพิ่งอายุหกขวบและยังเป็นเด็ก เธอไม่อยากเป็นท่านอาจารย์อะไรนั่น

คนแก่ชราแล้วถึงจะเป็นอาจารย์ได้ ดูท่านอาจารย์เธอสิ อายุตั้งสามพันปี

แล้วดูเพื่อนวัยชราสิ อายุตั้งเจ็ดสิบแปดปี

เธอไม่ต้องการเป็นอาจารย์น้อย ฟังดูแล้วรู้สึกแก่มาก เธอสามารถจิตนาการได้เลยว่าตัวเองเป็นคุณยายน้อย

-----------------

ซู่เป่าติดตามกองถ่ายและนั่งรถประมาณสามชั่วโมงก็มาถึงหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง

พอซูจื่อซีลงจากรถ แววตาก็เกิดความสับสนชั่วขณะ ถนนรุกรังด้านหลังทำให้เขาแทบเป็นบ้า

หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ตั้งอยู่บนไหล่เขา เนื่องจากยังมีสิ่งก่อสร้างเก่าแก่ที่สืบทอดมาจากสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิงอยู่จึงตรงตามความต้องการในการถ่ายทำของกองถ่าย

คราวนี้เป็นละครย้อนยุค คิดไม่ถึงว่านางเอกยังคงเป็นกู้ชีชี

เมื่อกู้ชีชีเห็นซู่เป่าก็รีบวิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว “ว้าว นี่ไม่ใช่เด็กดีแสนน่ารักของเราเหรอ ให้พี่กอดหน่อย”

เธออุ้มซู่เป่าแล้วเอาหน้าถูไถหน้าผากของเธออย่างอดไม่ได้

ในช่วงสามปีมานี้ซู่เป่าได้เจอกู้ชีชีเป็นครั้งคราว หลังจากเหตุการณ์ตุ๊กตา กู้ชีชีก็ดูมีท่าทีและอารมณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ

“ยังมีอันนี้อีก เต้าหู้ปลา ค่อนข้างเผ็ด แต่ฉันลองชิมแล้ว ไม่เผ็ดจนเกินไป...”

“ยังมีอันนี้อีก...”

จู่ๆ ซู่เป่าก็พลันเงยหน้าขึ้นราวกับสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้

เธอเอียงตัว สายตามองข้ามร่างอันอ้วนท้วนของถังเถียนเถียนและมองไปยังชายคาที่อยู่ไม่ไกลจากด้านหลังเขา

ไม่รู้ว่าหม้อเหล็กถูกตั้งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แน่นอนมันว่าเป็นศูนย์รวมของไอพิฆาต คนทั่วไปจะมองไม่เห็น

มีถังไม้ขนาดใหญ่วางอยู่บนหม้อเหล็กใบใหญ่ ในหม้อเหล็กมีน้ำเดือดผุดๆ และส่งไอร้อนออกมา

ถังไม้ดังก๊อกแก๊กเหมือนกับกำลังนึ่งอะไรบางอย่างอยู่...

“นึ่งหมั่นโถวเหรอ” ซู่เป่านิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนจะพูดด้วยความสงสัย

ซูจื่อซีหันหน้าไปมองจากจิตใต้สำนึก นึ่งหมั่นโถวอะไร

ไม่รู้ว่าเพราะถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อทำให้เขายังไม่หายเวียนหัวหรือเปล่าและไม่รู้ทำไมเขาเหมือนเห็นไฟกำลังลุกไหม้ แต่พอเพ่งมองอีกครั้งก็ไม่เห็นแล้ว...

ซู่เป่าจ้องมองไปยังพื้นที่โล่งที่อยู่ไม่ไกล

บนพื้นที่โล่งมีกองไฟหนึ่งกอง อิฐหินถูกก่อเป็นเตาไฟอย่างง่ายและหม้อเหล็กก็วางอยู่บนเตานั้น

เปลวไฟที่เกิดจากไอพิฆาตยิ่งลุกโชนขึ้นใต้หม้อเหล็ก ทันใดนั้นก็มีเสียงกึกกักๆ ดังขึ้น

“โอ้ย ฉันใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว... ร้อนมาก ร้อนมาก...”

“ช่วยด้วย... ปล่อยฉันออกไป ฮือๆ...”

ในถังไม้กำลังนึ่งคน