ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1001

ซูจื่อซีได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงแหลมและเศร้ารันทด

เหมือนกับมีคนถูกวางไว้บนตะแกรงย่างแล้วย่างจนหนังแตกเนื้อปริ...

เขาไม่รู้ว่าทำไมในหัวของตัวเองถึงมีความคิดแบบนั้น คิดว่าทีมงานกำลังถ่ายทำบางฉากจึงหันหน้าไปมองกองถ่ายที่อยู่ไม่ไกลจากจิตใต้สำนึก

เขายังคิดในใจว่านักแสดงคนไหนถึงแสดงได้เก่งและสมจริงขนาดนี้ เสียงกรีดร้องนั่นช่างน่าขนลุกจริงๆ...

ทันใดนั้นเขาพลันได้ยินซู่เป่าพูดว่า “พี่จื่อซี ดูนั่น”

ซูจื่อซีหันหน้ามองไปตามเสียง ปรากฏว่ามีหม้อเหล็กใบใหญ่ตั้งอยู่ในพื้นที่โล่งที่อยู่ไม่ไกลจากด้านหลังพวกเขา และเสียงกรีดร้องก็ดังมาจากถังไม้ใหญ่ที่อยู่ในหม้อเหล็ก

“...”

นิ่งเงียบ

ซู่เป่า “?”

พี่จื่อซีมองไม่เห็นเหรอ

ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ...

แต่ทันใดนั้นกลับเห็นเขาถลึงตาโตทันที จากนั้นมองไปรอบๆ พลางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“น้องสาว พวกเขามองไม่เห็นเหรอ” ซูจื่อซีตอบสนองแล้ว

ซู่เป่า “...”

สมองของพี่จื่อซีต้องหล่นอยู่ตำหนักพญายมแน่ๆ เดี๋ยวเธอจะล้วงดูหน่อยว่าอยู่ในนั้นหรือเปล่า

แล้วซู่เป่าก็หาจริงๆ ผลลัพธ์ก็คือไม่มีแน่นอน แต่เธอก็ยากเกินจะเข้าใจจริงๆ

มีคนตอบสนองได้ช้าขนาดนี้จริงๆ เหรอ

ซูจื่อซียังคงจ้องมองหม้อเหล็กนั้นอย่างตกตะลึง เสียงกรีดร้องจากข้างในยิ่งน่าสลดกว่าเดิม

เขาพูดตะกุกตะกักว่า “ฉัน…ฉันยังคิดว่า นี่คือฉากที่ทีมงานสร้างขึ้นมา...”

อาสี่กำลังถ่ายละครที่นี่ไม่ใช่เหรอ ดังนั้นมีฉากอะไรแปลกๆ จึงไม่แปลก

แต่เขาพลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขามองไปทางนั้นครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นมีทีมงานอยู่เลย...

ซูจื่อซีขนลุกขนพอง ขยับเข้าไปใกล้ซู่เป่าและแนบชิดหลังเธอ

“แล้ว... แล้วมันคืออะไร”

ซู่เป่า “...”

“พี่จื่อซี พี่คิดว่าไงล่ะ” เธอพูดอย่างจนใจว่า “ป่ะ ไปดูก่อนเถอะ...”

คราวนี้ซูจื่อซีตอบสนองอย่างรวดเร็วและส่ายหน้าอย่างไว “ฉันไม่ไป”

ซู่เป่าตบไหล่ของพี่จื่อซีเบาๆ อย่างจนใจ “ก็ได้ งั้นหนูไปดูเองนะ พี่รอหนูอยู่ตรงนี้ดีๆ นะ”

พี่จื่อซียังไม่เคยชิน แต่ก็ไม่เป็นไร ทุกคนมีครั้งแรกเสมอ ครั้งแรกใครๆ ก็กลัว เธอเข้าใจดี

ในที่สุดจี้ฉางก็ปิดตำราที่อยู่ในมือของเขาและลุกขึ้นยืน...

แล้วถีบซูจื่อซีไปหนึ่งที

ซู่เป่า “...” อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

ด้านหลังต้นไม้ใหญ่เป็นพื้นที่โล่ง ในอดีตน่าจะเคยเป็นลานหน้าบ้านของชาวบ้านคนใดคนหนึ่ง

ลานนั้นเสื่อมโทรมไปนานแล้ว แต่ก็พอมองเห็นพื้นดินแข็งที่เคยอัดแน่นอยู่บ้าง ตัวบ้านยังคงเป็นอาคารที่ก่อสร้างด้วยอิฐจากดินเหนียวเหมือนในอดีต แต่ตอนนี้กลายเป็นบ้านที่ทรุดโทรมและอันตรายไปแล้ว

ถึงแม้ว่าซูจื่อซีจะกลัวมาก แต่ดูเหมือนมือของเขาจะไม่กลัว สมองคือสมอง ร่างกายก็คือร่างกาย ทั้งสองอย่างนี้สามารถแยกจากกันได้ แต่ก็เชื่อมโยงกันอย่างเหนียวแน่น... ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องจึงยกมือขึ้นแล้วเปิดฝาถังไม้ออก

แต่กลับกลายเป็นว่าในถังไม้ว่างเปล่า เสียงกรีดร้องจนแสบหูเมื่อครู่ก็พลันหายไปทันที บรรยากาศรอบๆ ก็เงียบสงัด

“พี่จื่อซี” ทันใดนั้นซู่เป่าพลันตะโกนเรียกที่ข้างหูของเขา ซูจื่อซีตกใจจนสะดุ้งเฮือด

“ทำ... ทำอะไรน่ะ...”

ซู่เป่ามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง แล้วกระซิบตอบว่า “หนูเห็นพี่นิ่งไป ก็เลยคิดว่าผีวิ่งมาสิงร่างพี่แล้ว”

ซูจื่อซีตื่นตระหนกอย่างอดไม่ได้ทันทีก่อนถามว่า “อะไรนะ ผีวิ่งไปแล้วเหรอ อยู่... อยู่ตรงไหน”

เขามองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

ซู่เป่าจูงมือเขาและหรี่ตาเล็กน้อย จู่ๆ ก็พูดว่า “หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมจู่ๆ ก็หาไม่เจอแล้วล่ะ แปลกจัง...”

ทันใดนั้นลมรอบๆ ก็พัดแรงขึ้น หม้อเหล็กนั้นยังวางอยู่บนพื้นที่โล่ง แต่ฝาของถังไม้ถูกเปิดออก เปลวไฟที่อยู่ข้างใต้นั้นเสียงดังขึ้นตามแรงลม จากนั้นลุกไหม้โชน

ซู่เป่าจูงซูจื่อซีพลางเดินไปทางบ้านดินที่ทรุดโทรมหลังนั้น

จู่ๆ ถังไม้ที่อยู่ด้านหลังพวกเขาก็เกิดเสียงดังแกร๊บ แล้วฝาที่เปิดอยู่ก็ปิดเอง...

เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นดันฝาลงไป...