ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1001

ซูจื่อซีได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงแหลมและเศร้ารันทด

เหมือนกับมีคนถูกวางไว้บนตะแกรงย่างแล้วย่างจนหนังแตกเนื้อปริ...

เขาไม่รู้ว่าทำไมในหัวของตัวเองถึงมีความคิดแบบนั้น คิดว่าทีมงานกำลังถ่ายทำบางฉากจึงหันหน้าไปมองกองถ่ายที่อยู่ไม่ไกลจากจิตใต้สำนึก

เขายังคิดในใจว่านักแสดงคนไหนถึงแสดงได้เก่งและสมจริงขนาดนี้ เสียงกรีดร้องนั่นช่างน่าขนลุกจริงๆ...

ทันใดนั้นเขาพลันได้ยินซู่เป่าพูดว่า “พี่จื่อซี ดูนั่น”

ซูจื่อซีหันหน้ามองไปตามเสียง ปรากฏว่ามีหม้อเหล็กใบใหญ่ตั้งอยู่ในพื้นที่โล่งที่อยู่ไม่ไกลจากด้านหลังพวกเขา และเสียงกรีดร้องก็ดังมาจากถังไม้ใหญ่ที่อยู่ในหม้อเหล็ก

“...”

นิ่งเงียบ

ซู่เป่า “?”

พี่จื่อซีมองไม่เห็นเหรอ

ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ...

แต่ทันใดนั้นกลับเห็นเขาถลึงตาโตทันที จากนั้นมองไปรอบๆ พลางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“น้องสาว พวกเขามองไม่เห็นเหรอ” ซูจื่อซีตอบสนองแล้ว

ซู่เป่า “...”

สมองของพี่จื่อซีต้องหล่นอยู่ตำหนักพญายมแน่ๆ เดี๋ยวเธอจะล้วงดูหน่อยว่าอยู่ในนั้นหรือเปล่า

แล้วซู่เป่าก็หาจริงๆ ผลลัพธ์ก็คือไม่มีแน่นอน แต่เธอก็ยากเกินจะเข้าใจจริงๆ

มีคนตอบสนองได้ช้าขนาดนี้จริงๆ เหรอ

ซูจื่อซียังคงจ้องมองหม้อเหล็กนั้นอย่างตกตะลึง เสียงกรีดร้องจากข้างในยิ่งน่าสลดกว่าเดิม

เขาพูดตะกุกตะกักว่า “ฉัน…ฉันยังคิดว่า นี่คือฉากที่ทีมงานสร้างขึ้นมา...”

อาสี่กำลังถ่ายละครที่นี่ไม่ใช่เหรอ ดังนั้นมีฉากอะไรแปลกๆ จึงไม่แปลก

แต่เขาพลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขามองไปทางนั้นครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นมีทีมงานอยู่เลย...

ซูจื่อซีขนลุกขนพอง ขยับเข้าไปใกล้ซู่เป่าและแนบชิดหลังเธอ

“แล้ว... แล้วมันคืออะไร”

ซู่เป่า “...”

“พี่จื่อซี พี่คิดว่าไงล่ะ” เธอพูดอย่างจนใจว่า “ป่ะ ไปดูก่อนเถอะ...”

คราวนี้ซูจื่อซีตอบสนองอย่างรวดเร็วและส่ายหน้าอย่างไว “ฉันไม่ไป”

ซู่เป่าตบไหล่ของพี่จื่อซีเบาๆ อย่างจนใจ “ก็ได้ งั้นหนูไปดูเองนะ พี่รอหนูอยู่ตรงนี้ดีๆ นะ”

พี่จื่อซียังไม่เคยชิน แต่ก็ไม่เป็นไร ทุกคนมีครั้งแรกเสมอ ครั้งแรกใครๆ ก็กลัว เธอเข้าใจดี

ในที่สุดจี้ฉางก็ปิดตำราที่อยู่ในมือของเขาและลุกขึ้นยืน...

แล้วถีบซูจื่อซีไปหนึ่งที

ซู่เป่า “...” อ้าปากค้างด้วยความตกใจ