ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1002

เพล้งพล้าง!

ซูจื่อซีรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที หันกลับไปมองถังไม้แล้วเปิดฝาออกโดยไม่คิดอีกครั้ง

แต่ข้างในยังคงไม่มีอะไร

เขายิ่งรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม ต่อให้เห็นอะไรบางอย่างในถังไม้ก็ดียังกว่าไม่เห็นอะไรเลยอย่างนี้

“พี่จื่อซี ไปกันเถอะ พวกเราเข้าไปหาดูข้างใน” ซู่เป่าลากเขาเข้าไปโดยไม่พูดร่ำไร

ในสมองของซูจื่อซีบอกว่าไม่ ฉันไม่ไป

แต่ขากลับสาวเท้าใหญ่

ซูจื่อซีที่ตื่นตระหนกพลั้งมือหยิบไม้ท่อนหนึ่งจากหน้าประตูมาถือไว้เป็นอาวุธ

บ้านหลังนี้กว้างขวางมาก ภายในมีห้องโถงหนึ่งห้องและข้างห้องโถงทั้งสองด้านมีห้องสองห้อง โดยมีห้องหนึ่งเชื่อมต่อกับห้องครัว ซึ่งมีความลึกประมาณหกเจ็ดเมตร อีกทั้งเมื่อก่อนห้องครัวใช้ฟืนก่อไฟ ผนังด้านหนึ่งจึงถูกควันไฟรมจนดำปิ๊ดปี๋ พอมองจึงดูมืดมิด

ซูจื่อซีมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกว่าห้องครัวที่มืดมิดนั้นน่ากลัว

“ไปดูตรงนั้นไหม” ซูจื่อซีชี้ไปทางห้องครัว และปากก็ควบคุมไม่ได้

ในหัวของเขาคิดแต่อยากวิ่งหนีให้เร็วที่สุด แต่ร่างกายกลับมีความคิดของมันเอง ดูเหมือนจะกล้าหาญกว่าสมองของเขามาก

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม”

สองพี่น้องจับมือกันและเดินข้ามขอบประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง

ห้องโถง > ห้องนอน > ห้องครัว แผนผังของบ้านนี้เชื่อมต่อกันแบบนี้

มีเตียงๆ หนึ่งวางอยู่ในห้องนอนที่ติดกับห้องครัว ขาเตียงหักสองขาและทรุดลงมา แต่มุ้งเก่าๆ ยังแขวนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าแขวนไว้นานกี่ปีแล้ว ดูแล้วทั้งดำทั้งเหลือง

ซู่เป่าชำเลืองมองแวบหนึ่งก็ละสายตากลับมา แต่ซูจื่อซีกลับจ้องมองทางห้องครัวนั้น

ทั้งสองเข้าใกล้ห้องครัวขึ้นเรื่อยๆ

เห็นชัดๆ ว่าเป็นบ้านเก่าทรุดโทรม หลังคาของห้องโถงอีกฝั่งก็พังลงมาครึ่งหนึ่ง ตามหลักการแล้วมันจะต้องสว่างถึงจะถูก

แต่ทางฝั่งห้องครัวกลับมืดสลัว

ซูจื่อซีคิดแต่จะวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด เงาหม้อเหล็กใบใหญ่ที่น่ากลัวที่อยู่ด้านนอก ไม่แน่ร่างเดิมมันอาจอยู่ในห้องครัวก็ได้

ถึงในหัวสมองจะคิดแบบนั้น แต่ขาก็ได้ข้ามผ่านขอบประตูไปแล้ว...

จี้ฉางก็ตามมาด้วย แต่พลางกายไว้ตลอดเพื่อไม่ให้ใครหรือผีมองเห็น เมื่อเขาเห็นซูจื่อซีเดินเข้าไปในห้องครัว ในตาก็ฉายแววตาชมเชย

แบบนี้สิถึงเข้าท่าหน่อย...

ทว่า วินาทีถัดมาก็เห็นซูจื่อซีวิ่งออกมาจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว หลับตาพลางตะโกนร้องเสียงลั่น

“อ่าๆๆ ถอย ถอย ถอย”

ซู่เป่า “...”

จี้ฉาง “...”

ซูจื่อซีหลับตาพลางโบกไม้ในมือไปมาอย่างบ้าคลั่งทันที

“พี่จื่อซี...” ซู่เป่าตะโกนเรียก

ซูจื่อซี “อ่าๆๆๆ ตีให้ตายๆ สิ่งชั่วร้ายทั้งหลายจงสลายหายไป”

“ดูห้องนี้ก่อน... ไม่มี”

“ห้องนี้... ก็ไม่มี”

“ห้องสุดท้าย... อูว... ก็ไม่มีเหมือนกัน”

ซูจื่อซีรวบรวมความกล้าและค้นห้องที่เหลืออีกสามห้องจนครบ หลังคาห้องที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องโถงพังลงมาแล้วจึงมีแสงสว่าง ทำให้ไม่รู้สึกกลัว

ห้องที่สามอยู่ทางซ้ายของห้องโถงและทิศทางเดียวกับห้องครัว แม้จะมืดไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็โล่งดี มองแวบเดียวก็เห็นหมดแล้ว แต่ในนั่นก็ไม่มีอะไรอยู่เลย

“ผีน่าจะหนีไปแล้วล่ะ เพราะน้องสาวเก่งซะขนาดนั้น พอผีเห็นเธอก็หนีไปเลย”

ซูจื่อซีพูดพลางพยักหน้าไปด้วย น่าจะเป็นแบบนี้แหละ

ซู่เป่าลังเลชั่วขณะก่อนจะกระซิบข้างหูเขาว่า “พี่ ยังมีอีกห้องหนึ่งที่ยังไม่ได้หาค่ะ”

ซูจื่อซีแสดงสีหน้าประหลาดใจ หาแล้วนะ หนึ่งห้องโถง สี่ห้องนอน หนึ่งห้องครัวก็หาจนหมดแล้วนะ

ทันใดนั้นเขาก็ขนหัวลุกทันที เดี๋ยวก่อน ยังเหลืออีกห้องหนึ่งจริงๆ

นั่นก็คือห้องที่ติดกับห้องครัว

ห้องนั้นมีเตียงที่ผุพัง มีมุ้งที่ทั้งดำทั้งเหลืองแขวนอยู่บนเตียงและคลุมเตียงไว้ครึ่งหนึ่ง...

ในขณะนี้

มุ้งเก่าที่แขวนอยู่ในห้องที่ติดกับห้องครัวนั้นยังคงนิ่งไม่ขยับ หยุดนิ่งราวกับตายไปแล้ว

แต่ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีใบหน้าที่บวมเป่งครึ่งซีกปรากฏบนหลังคามุ้ง ดวงตาถลนออกมาราวกับปลาตายและมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบๆ...