ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1003

ซูจื่อซีกลับไปยังห้องที่อยู่ติดกับห้องครัวของตนอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ห้องนี้ไม่มีประตู หรือจะเรียกได้ว่ามีสองประตู ประตูหนึ่งเชื่อมกับห้องครัว ส่วนอีกประตูหนึ่งเชื่อมกับห้องโถง

ซูจื่อซียื่นหัวมองแวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ภายในห้องมืดสลัวนั้นเงียบสงัด ดูแล้วไม่มีอะไรทั้งนั้น

ซู่เป่าตามหลังซูจื่อซี และสำรวจรอบด้านอย่างสงบนิ่ง

คุณพ่อสอนไว้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน สภาพแวดล้อมยังไง ก็ต้องรู้สถานการณ์ของตน

ต่อให้เป็นที่ที่เราคิดว่าปลอดภัย หรือไม่เป็นอันตรายต่อเราแม้แต่นิด ก็ประมาทไม่ได้เด็ดขาด

ความชะล่าใจเพียงเล็กน้อย อาจเป็นต้นเหตุของจุดจบในอนาคต

ตอนนี้ซู่เป่าไม่ลงมือปราบผีด้วยตนเองแล้ว แต่เธอยังคงเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆ

ห้องนี้แคบมาก เพียงเตียงที่วางเป็นแนวนอนก็สามารถชิดกำแพงทั้งสองด้านได้

แต่ค่อนข้างที่จะลึก ทิศปลายเตียงเดิมทีน่าจะตั้งตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเอาไว้ เพราะบนพื้นยังมีร่องรอยที่ฝุ่นเกาะค่อนข้างน้อย ท่าจะเป็นรอยของขาโต๊ะและลิ้นชัก

บนกำแพงติดโปสเตอร์ไว้ใบหนึ่ง เป็นโปสเตอร์ของละครเรื่ององค์หญิงกำมะลอที่โด่งดังมากในอดีต

นอกจากนี้ ใต้เตียงนั้นดำมืด มีเสื่อเก่าๆ และฝ้ายของผ้านวมถูกกองอยู่ด้านล่าง

“น้อง...น้องไปก่อนเลย” แม้ปากของซูจี่อซีจะเอ่ยเป็นคำพูดขี้ขลาด แต่แขนขากลับไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้น

เขายื่นแขนบังซู่เป่าไว้ด้านหลัง

เขารู้สึกยุ่งเหยิงเล็กน้อย สัญชาตญาณบอกให้เขาปกป้องน้องสาว แต่ตัวเขากลับรู้สึกกลัวมากๆ จนเขาคิดว่าตนเองแทบจะเป็นโรคหลายบุคลิกแล้ว

ซู่เป่ายกมุมปากแอบยิ้มพร้อมกล่าว “ได้สิ หนูเดินด้านหน้า”

แต่ความจริงเธอไม่ได้เดินขึ้นหน้า

ทั้งคู่ยึกยักกันตรงนั้น ซูจื่อซีไม่เดิน ซู่เป่าเองก็อดทนที่จะไม่เดินออกไป

ห้านาทีผ่านไป ทั้งคู่ต่างขยับไปเพียงสามก้าว

ซูจื่อซี “ซู่เป่า...”

ซู่เป่า “จ๋า หนูอยู่นี่~”

จี้ฉาง “...”

เจ้าตัวน้อยยิ่งอยู่ยิ่งมีกลิ่นไอเจ้ามู่แล้ว เห้อ...จู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงตอนเธอสามขวบครึ่งขึ้นมา ตอนที่เธอยังไม่รู้เรื่องและยังพูดไม่ชัด

ตอนนั้นอาจารย์อย่างเขามีประโยชน์สุดๆ

จี้ฉางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ จึงยื่นขาเตะซูจื่อซีทีหนึ่ง

ซูจื่อซีสะดุดก้าวใหญ่ และหยุดอยู่ที่หน้าเตียงพอดี

“!!!”

เขารีบหันหน้าไปมอง เบื้องหลังนอกจากน้องสาวก็ไม่มีผู้อื่นแล้ว

น้องสาวเตะเขาเหรอ

ไม่ไม่ ไม่มีทาง ต่อให้ด้านหลังเขาจะมีน้องสาวเพียงคนเดียว เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าน้องสาวจะทำเรื่องแบบนี้

ซูจื่อซีกัดฟัน เปิดมุ้งกันยุงออกอย่างแรง

ไม่มีอะไรทั้งนั้น!

ซูจื่อซีถอนหายใจโล่งอก ใบหน้าเผยรอยยิ้มขึ้น “ซู่เป่า ที่นี่ไม่มีอะไรเลย พวกเราไปกันเถอะ...”

สมองของซูจื่อซียังนึกไม่ถึงเบื้องบนมุ้ง แต่สายตาเขากลับมองไปบนนั้นโดยสัญชาตญาณ

และแล้ว ก็ได้ประจันกับใบหน้าที่บวมพอง

ใบหน้ามนุษย์ ที่ซ่อนอยู่บนมุ้งเงียบๆ โผล่ดวงตาออกมาคู่หนึ่ง

หน้าของเธอขาวมาก ขาวมากจริงๆ ดูน่าสยองเป็นที่สุด

ผิวหนังและดวงตาของเธอราวกับเป็นหมั่นโถวที่ถูกนึ่ง พองขึ้นมาชั้นหนึ่ง กระทั่งหนังหัวยังพองออกมาเช่นกัน เส้นผมแนบหลังหูทั้งสองข้างอย่างพิลึก

ไม่เพียงเท่านี้ ผมของเธอดูเปียกปอน ราวกับไปแช่น้ำมาหรืออาจเป็นเหงื่อท่วมร่าง

ซูจื่อซีมองต่อ น่าจะแช่น้ำมา เพราะชุดของเธอก็แนบติดบนร่าง

ครั้งนี้ ซูจื่อซีเห็นชัดแล้ว หญิงสาวเกาะอยู่บนมุ้งด้วยท่าทีประหลาด ไม่ว่าจะแขนหรือขา กระทั่งผิวหนังของเธอต่างก็โป่งพอง

คิดถึงกระทะเหล็กและโอ่งไม้ใบใหญ่ที่ถูกตั้งไว้เมื่อครู่ ในหัวของซูจื่อซีปรากฎคำว่า ‘นึ่งคนเป็น’ ขึ้นมาทันที

“......”

“......”

ผีสาวมองไปทางซูจื่อซีอย่างเยือกเย็น คนและผีจ้องตากันเช่นนั้นไปอย่างน้อยหนึ่งนาที!

จ้องจนผีสาวเริ่มสงสัยตนเอง เด็กคนนี้...ทั้งๆ ที่ขี้ขลาดที่สุดแท้ๆ

เมื่อกี้ท่าทีราวกับหวาดกลัวจวนตาย

ที่แท้ เขาเพียงแค่เสแสร้งแกล้งทำงั้นเหรอ!

ผีสาวเป็นฝ่ายอดทนไม่ไหวก่อน