ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1003

ซูจื่อซีกลับไปยังห้องที่อยู่ติดกับห้องครัวของตนอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ห้องนี้ไม่มีประตู หรือจะเรียกได้ว่ามีสองประตู ประตูหนึ่งเชื่อมกับห้องครัว ส่วนอีกประตูหนึ่งเชื่อมกับห้องโถง

ซูจื่อซียื่นหัวมองแวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ภายในห้องมืดสลัวนั้นเงียบสงัด ดูแล้วไม่มีอะไรทั้งนั้น

ซู่เป่าตามหลังซูจื่อซี และสำรวจรอบด้านอย่างสงบนิ่ง

คุณพ่อสอนไว้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน สภาพแวดล้อมยังไง ก็ต้องรู้สถานการณ์ของตน

ต่อให้เป็นที่ที่เราคิดว่าปลอดภัย หรือไม่เป็นอันตรายต่อเราแม้แต่นิด ก็ประมาทไม่ได้เด็ดขาด

ความชะล่าใจเพียงเล็กน้อย อาจเป็นต้นเหตุของจุดจบในอนาคต

ตอนนี้ซู่เป่าไม่ลงมือปราบผีด้วยตนเองแล้ว แต่เธอยังคงเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆ

ห้องนี้แคบมาก เพียงเตียงที่วางเป็นแนวนอนก็สามารถชิดกำแพงทั้งสองด้านได้

แต่ค่อนข้างที่จะลึก ทิศปลายเตียงเดิมทีน่าจะตั้งตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเอาไว้ เพราะบนพื้นยังมีร่องรอยที่ฝุ่นเกาะค่อนข้างน้อย ท่าจะเป็นรอยของขาโต๊ะและลิ้นชัก

บนกำแพงติดโปสเตอร์ไว้ใบหนึ่ง เป็นโปสเตอร์ของละครเรื่ององค์หญิงกำมะลอที่โด่งดังมากในอดีต

นอกจากนี้ ใต้เตียงนั้นดำมืด มีเสื่อเก่าๆ และฝ้ายของผ้านวมถูกกองอยู่ด้านล่าง

“น้อง...น้องไปก่อนเลย” แม้ปากของซูจี่อซีจะเอ่ยเป็นคำพูดขี้ขลาด แต่แขนขากลับไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้น

เขายื่นแขนบังซู่เป่าไว้ด้านหลัง

เขารู้สึกยุ่งเหยิงเล็กน้อย สัญชาตญาณบอกให้เขาปกป้องน้องสาว แต่ตัวเขากลับรู้สึกกลัวมากๆ จนเขาคิดว่าตนเองแทบจะเป็นโรคหลายบุคลิกแล้ว

ซู่เป่ายกมุมปากแอบยิ้มพร้อมกล่าว “ได้สิ หนูเดินด้านหน้า”

แต่ความจริงเธอไม่ได้เดินขึ้นหน้า

ทั้งคู่ยึกยักกันตรงนั้น ซูจื่อซีไม่เดิน ซู่เป่าเองก็อดทนที่จะไม่เดินออกไป

ห้านาทีผ่านไป ทั้งคู่ต่างขยับไปเพียงสามก้าว

ซูจื่อซี “ซู่เป่า...”

ซู่เป่า “จ๋า หนูอยู่นี่~”

จี้ฉาง “...”

เจ้าตัวน้อยยิ่งอยู่ยิ่งมีกลิ่นไอเจ้ามู่แล้ว เห้อ...จู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงตอนเธอสามขวบครึ่งขึ้นมา ตอนที่เธอยังไม่รู้เรื่องและยังพูดไม่ชัด

ตอนนั้นอาจารย์อย่างเขามีประโยชน์สุดๆ

จี้ฉางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ จึงยื่นขาเตะซูจื่อซีทีหนึ่ง

ซูจื่อซีสะดุดก้าวใหญ่ และหยุดอยู่ที่หน้าเตียงพอดี

“!!!”

เขารีบหันหน้าไปมอง เบื้องหลังนอกจากน้องสาวก็ไม่มีผู้อื่นแล้ว

น้องสาวเตะเขาเหรอ

ไม่ไม่ ไม่มีทาง ต่อให้ด้านหลังเขาจะมีน้องสาวเพียงคนเดียว เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าน้องสาวจะทำเรื่องแบบนี้

ซูจื่อซีกัดฟัน เปิดมุ้งกันยุงออกอย่างแรง

ไม่มีอะไรทั้งนั้น!

ซูจื่อซีถอนหายใจโล่งอก ใบหน้าเผยรอยยิ้มขึ้น “ซู่เป่า ที่นี่ไม่มีอะไรเลย พวกเราไปกันเถอะ...”