ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1004

ผีสาวเริ่มสงสัยตนเอง เดิมทีเธอแกล้งหลอกหลอนเพื่อที่จะไล่เด็กสองคนนี้ออกไป

เธอรู้สึกว่าซู่เป่ารับมือยาก แต่เธอยังต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกหลายวันจึงจะจากไปได้...

เธอตื่นกลัว แต่เธอหนีไม่พ้น เธอจึงอยากหลอกหลอนให้พวกเขาจากไป ไม่คิดว่า...

“แกหลอกฉันเหรอ!” ผีสาวเห็นซูจื่อซีนิ่งเฉยแบบนี้ เธอทนไม่ไหว จึงวาร์ปไปหยุดหน้าเขาทันที!

ใบหน้าที่บวมพองของผีสาวแทบจะแนบกับหน้าของซูจื่อซี “แฮร่...!!!”

ลูกตาของเธอแทบจะถลนออกมา ส่วนปากก็ส่งเสียงขู่

ซูจื่อซี “!!!”

ในใจเขาร้องอุทาน แต่ภายนอกกลับแน่นิ่ง กระทั่งสีหน้ายังไม่เปลี่ยน

ผีสาว “......”

บัดซบ หักแต้มบุญกุศลสิบปี!

ซู่เป่ามองซูจื่อซีทีหนึ่ง จบเห่ ระบบตอบสนองของพี่จื่อซีต้องอ้อมโลกก่อนอีกแน่

ยิ่งน่ากลัว เวลาที่พี่จื่อซีใช้ในการตอบสนองก็จะยิ่งนาน ซู่เป่าเองก็ใม่รู้ว่าเพราะอะไร...

“ท่านอาจารย์ เหมือนพี่จะตกใจจนสติหลุดไปแล้ว...”

ซู่เป่าพรึพรำเสียงเบา

จี้ฉางส่ายหน้า

ซูจื่อซีมิได้ตกใจจนสติหลุด

ความจริงที่ทุกคนไม่รู้คือ ไม่ใช่เพราะซูจื่อซีตอบสนองไม่ทัน แต่เป็นเพราะความคิดและร่างกายของเขามันยังไม่หลอมเป็นหนึ่ง

ซูเหอเวิ่นเป็นเทพท่องราตรี ส่วนซูจื่อซี...เป็นเทพทิวากร

ร่างกายของเขามีสัญชาตญาณ แต่วิญญาณของเขานั้นยังไม่ตื่น ดังนั้นความเร็วของสมองจึงตามไม่ทันความเร็วของร่างกาย

นั่นไม่ใช่ความกลัว เทพทิวากรไม่มีความกลัว เมื่อร่างกายไม่กลัวแต่สมองกลัว ทั้งสองส่วนจึงไปคนละทาง

ดังนั้นจึงเกิดความเข้าใจผิดที่การตอบสนองของเขาช้ามากๆ

“พวกแกเป็นใครกันแน่” ผีสาวมองไปทางซูจื่อซีอย่างสงสัย จากนั้นมองไปทางซู่เป่าที่อยู่เบื้องหลัง

ทำไมจึงไม่กลัวเธอแม้แต่นิด

เมื่อก่อนก็เคยมีคนมาที่นี่ บ้างก็มาเพื่อหลบแดด และบ้างก็มาเพื่อแอบทำเรื่องไม่ดีตอนกลางดึก

แต่ต่างถูกเธอหลอกจนวิญญาณแทบหลุดลอยออกจากร่างทุกราย

นี่เป็นครั้งแรกที่ผีสาวรู้ซึ้งถึงคำว่าพ่ายแพ้จากบนตัวเด็กสองคน

เด็กสาวเอาแต่พูดพรึมพรำกับตนเอง ส่วนเด็กหนุ่มมองเธอด้วยความเย็นชาและไร้ซึ่งสีหน้า...

ผีสาวรู้สึกหงุดหงิดและโกรธเคือง

เธอยกแขนข่วนไปบนใบหน้าของซูจื่อซีอย่างแรง แต่จู่ๆ แสงทองทอประกาย ผีสาวคร่ำครวญเสียงยาว จากนั้นกระเด็นออกไป...

และในเวลานี้เองที่ซูจื่อซีส่งเสียงอุทานทีหนึ่ง และรีบวิ่งออกไปทางด้านนอก

ในที่สุดเขาก็เอาชนะสัญชาตญาณของร่างกาย สมองของเขาชิงสิทธิ์ในการบังคับร่างกายกลับมาอีกครั้ง

แต่วินาทีต่อมา เขากลับถูกซู่เป่าดึงไว้

ซูจื่อซี “ฮรือๆ ๆ พี่ถูกผีจับ ฮรือๆ ๆ ”

ซู่เป่า “พี่จื่อซี ใจเย็นๆ ก่อน”

ซูจื่อซี “ฮรือๆ ๆ ”

ซู่เป่าจึงสะบัดฝ่ามือใส่พี่ชายอย่างแรง “พี่! ใจเย็นๆ ก่อน!”

เธอไม่ได้อยากตบพี่จื่อซีจริงๆ แต่เพราะเมื่อครู่เขาถูกผีสาวพ่นลมใส่ จึงทำให้เขาติดไอพิฆาตมาเล็กน้อย

ซูจื่อซียังคงนิ่ง

ฝ่ามือนี้ตบให้ไอพิฆาตหายไป ซูจื่อซีจึงค่อยๆ สงบลง