ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1005

บัดนี้ จริงๆ แล้วซู่เป่ายืนอยู่ข้างซูจื่อซีมาโดยตลอด และคอยปกป้องเขาอย่างเงียบๆ

เธอยกมือวาด ใช้ฟ้าดินเป็นกระดาษ ใช้ความว่างเปล่าเป็นอักขระ บดบังตนเองไว้อย่างสิ้นเชิง

ผีสาวราวกับลืมการมีอยู่ของซู่เป่าไปแล้ว คิดแต่จะกลืนกินวิญญาณซูจื่อซีทั้งใจ

เพียงแค่หลอกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ไฟหยางบนหน้าผากนั้นดับยาก แต่หากดับมอดลง เธอก็จะสามารถครอบครองร่างกายของเขาได้อย่างแท้จริง...

ต่อให้จะเลื่อนขั้น หรือออกจากที่นี่ไม่ได้

เธอก็ยังสามารถซ่อนอยู่ในร่างกายเขา ให้เขารับความเจ็บปวดที่ถูกนึ่งทั้งเป็นแทนเธอได้...

จู่ๆ ด้านนอกก็ดังเป็นเสียงกริ้งๆ

สีหน้าของผีสาวเปลี่ยนไปทันขวัญ...

เอาอีกแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาบ่ายสองสิบเจ็ดนาที...เวลาที่เธอถูกจับนึ่งเมื่อสิบปีที่แล้ว!

ผีสาวไม่สนเรื่องไฟหยางของซูจื่อซีที่ยังดับมอดไม่หมดอีกต่อไป เธอพุ่งตัวเข้าไปหาเขาทันที!

นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความลนลานและผวา วันนี้ เธอไม่มีทางปล่อยให้ซูจื่อซีหนีไปแน่ ยังไงเธอก็ต้องหลบซ่อนในร่างกายเขา ให้เขามาเจ็บปวดแทนเธอ...

ซูจื่อซีรู้สึกสมองหนักอึ้ง หนังตาก็ลืมไม่ขึ้น คล้ายกับความรู้สึกที่เล่นเกมส์สองคืนติดในเมื่อก่อน

เขาเริ่มสับผงก วินาทีต่อมาเขาเห็นผีสาวที่ร่างกายบวมพอง สีหน้าซีดขาวราวกับหมูสามชั้นที่ถูกนึ่งสุกพุ่งตัวเข้ามาหาเขาอย่างแรง!

ดวงตาของซูจื่อซีเบิกโพล่ง

สัญชาตญาณแรกของเขาคือหันร่างวิ่งหนี!

แต่ไม่รู้ทำไม ร่างกายของเขากลับเดินหน้าเข้าหา

ความคิดสุดท้ายของซูจื่อซีคือ ‘จบเห่ เขาถูกควบคุมแน่ ร่างกายเขาจะไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป...’

**

เมื่อซูจื่อซีตื่นมาอีกครั้ง พบว่ารอบตัวถูกล้อมไปด้วยชาวบ้าน แต่พวกเขาเพียงมองอยู่ห่างๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความลังเล และไม่กล้าเอ่ยพูดสิ่งใด

ข้างกายเขามีชายหนุ่มอายุราวสามสิบและหญิงสาวอายุราวห้าสิบยืนอยู่ พวกเขาจับแขนเขาไว้คนละข้าง

พวกเขาคือใคร

หัวของซูจื่อซีค่อนข้างมึน

เขารู้สึกเพียงฉากตรงหน้าค่อนข้างคุ้นตา ทิศไกลมีต้นไม้ต้นหนึ่ง คล้ายกับต้นไม้ที่น้องสาวและประธานถังกางร่มพักผ่อนเหลือเกิน แต่กลับเล็กกว่ามาก...

ภายในเรือนก็น่าคุ้นเคย คล้ายกับเรือนร้างในวันนี้

ที่บอกว่าคล้ายกัน ก็เพราะรอบเรือนร้างวันนี้ไม่มีกำแพงล้อมกั้น แต่เรือนตรงหน้าเขากลับมี

ชาวบ้านที่มุงดูเกาะอยู่บนกำแพง และโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่ง

หรือจะเป็นเรือนของคนอื่นกัน

ถ้าหากใช่ งั้นจับตัวเขามาทำไมกัน...

เมื่อกี้เขายังอยู่ในบ้านเก่าร้างนั่นกับน้องสาวอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงมาโผล่ที่นี่ได้

แล้วก็ น้องสาวของเขาหายไปไหนกัน

“จะนึ่ง...จริงเหรอ” บัดนี้ คุณป้าข้างซูจื่อซีถามขึ้นอย่างสงสัย

ตัวตายตัวแทน!

บ้าเอ้ย เขากลายเป็นตัวตายตัวแทนของผีสาวตัวนั้น!

ซูจื่อซีตะลึง

ความตะลึงนี้ทำเขานิ่งไปโดยสิ้นเชิง ในขณะที่เขานิ่งไป เขาก็ถูกแบกและจับใส่ในโอ่งไม้

“อย่า! ปล่อยฉัน!” ซูจื่อซีขัดขืนอย่างรุนแรง

หญิงสาวอายุห้าสิบน่าจะเป็นแม่แท้ๆ ของผีสาวตนนั้น เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตนดิ้นรนขนาดนี้ เธอจึงปาดน้ำตาและพูดปลอบ

“หงฉิน อดทนหน่อยนะ เชื่อฟังหน่อย...”

“แม่ไม่ทำร้ายลูกหรอก”

ซูจื่อซีหลุดปากเถียง “บ้าเอ้ย นี่ไม่ใช่การทำร้ายเหรอ จับนึ่งนี่ยังไม่ใช่การทำร้ายอีก! เธอไม่ใช่แม่ฉัน!”

เขาออกแรง ในขณะที่จะหลุดพ้นจากพันธะของทั้งสองคน

แต่ชายหนุ่มด้านข้างนั้นแรงเยอะกว่า เขาจับเขาไว้นิ่ง “หงฉิน เชื่อฟังหน่อย! เธอเชื่อฟังฉันมากที่สุดแล้วไม่ใช่หรือไง เธอเป็นเมียฉัน ฉันกำลังรักษาโรคให้เธออยู่!”

“เธอดูสิ เธอเริ่มพูดจาเหลวไหลอีกแล้ว”

สมองของซูจื่อซีรู้สึกสับสนมาก!

เขาอธิบายสุดชีวิต ว่าเขาไม่ใช่หงฉิน เขาเป็นเพียงเด็กที่เพิ่งเรียนประถม!

แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ มือที่จับเขาไว้กลับตรึงแน่นกว่าเดิม...