ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1006

เห็นความผิดปกติของซูจื่อซี ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา ปากของเขาพรึมพรำ สุดท้ายหยิบกระดาษยันต์ใบหนึ่งแปะบนหน้าผากของเขา “หยุด!”

ซูจื่อซีชะงัก และพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

ตรงหน้าเขาเป็นจำพวกหมอผี...

ที่บอกว่าเป็นหมอผีแต่ไม่ใช่นักพรต เพราะชุดที่เขาใส่ไม่เหมือนชุดของนักพรต แต่ก็ไม่เหมือนกับชุดของคนทั่วไปเช่นกัน

ชั่วขณะหนึ่ง ในสมองของซูจื่อซีมีความทรงจำมากมายที่ไม่ใช่ของเขากระพริบผ่าน

เขาชื่อ ‘ปันหงฉิน’ เดิมทีเป็นพนักงานหญิงคนหนึ่งในโรงงาน

พนักงานหญิงในโรงงานเงินเดือนไม่สูง เมื่อสิบปีที่แล้วที่เศรษฐกิจในชนบทไม่ดีนัก เพื่อหาเงินสร้างบ้าน เธอและสามีของเธอต่างพยายามกันมาก

ทั้งคู่ทำงานกันอย่างสุดชีวิต หลายๆ ครั้งที่ป่วยแต่ก็ยังฝืนทำ เพราะไม่อยากจะลางาน

ในที่สุด ภายใต้ความพยายามของทั้งคู่ บวกกับการยืมเงินกับญาติและเพื่อนๆ ทั้งคู่จึงสร้างบ้านของตนเองขึ้นมาได้

ทั้งสองที่เบาใจลงว่าจะทำต่ออีกสองปี เพื่อคืนหนี้ให้หมดและเก็บเงิน จากนั้นปันหงฉินก็จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกได้อย่างสบายใจ

วันหนึ่ง ปันหงฉินไข้จับและเป็นหวัด แต่ลางานวันหนึ่งต้องถูกหักเงินเดือนหกสิบหยวน เธอทำใจไม่ได้ จึงฝืนร่างกายไปทำงาน

สุดท้าย เธอไข้ขึ้นสูงเกิน จนสลบไปในโรงงาน เมื่อตื่นอีกทีก็ผ่านไปสามวันแล้ว

นับตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ปันหงฉินรู้สึกว่าสมองของตนคงไข้ขึ้นจนมีปัญหา เพราะเธอมักคุยกับตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้ และชอบพูดพรึมพรำ

เริ่มแรกมันมีอาการแค่นี้ จนเมื่อครั้งหนึ่งที่เธอทำงานในโรงงาน จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นมา เดินไปที่ริมแม่น้ำที่อยู่ห่างไกลถึงสิบกิโลเมตรโดยไม่รู้ตัว และยืนอยู่ที่นั่นนิ่งๆ ......

เมื่อสามีของเธอหาเธอเจอก็รู้สึกตกใจเป็นที่สุด ทุกคนต่างสงสัยว่าเธอไข้ขึ้นจนกระทบไปถึงสมองหรือเปล่า สามีจึงพาเธอไปตรวจที่หลายๆ โรงพยาบาล

พวกเขาเสียเงินไป แต่กลับตรวจไม่พบอาการใดๆ ผลสรุปของทางโรงพยาบาลคือเธอไม่มีโรค และปกติดี...

ตามที่คุณหมอวินิจฉัย ไข้ขึ้นไม่มีทางทำสมองมีปัญหาได้ นอกเสียจากเยื่อสมองจะอักเสบจากอาการไข้ขึ้น...แต่ผลการตรวจของปันหงฉินไม่พบปัญหาอะไรทั้งนั้น

“เธอโดนผีเร่ร่อนพัวพัน จึงได้กลายเป็นแบบนี้” หมอผีตรงหน้ายังคงพูดต่อไป “ผีเร่ร่อนอยากจับเธอไปเป็นตัวตายตัวแทน มันจึงตามติดเธอ และบังคับให้เธอเดินไปริมแม่น้ำที่ห่างออกไประยะไกลเช่นนั้น เพื่อให้เธอไปตาย”

“ตอนนี้ฉันจะจับเธอไส่โอ่งไม้ และเสกวิชาเฉพาะของพวกเรา”

“ผีกลัวความร้อน เพียงนึ่งให้ผีในร่างของเธอออกมาก็พอ”

ได้ยินหมอผีพูดแบบนี้ สามีและแม่ของปันหงฉินพยักหน้าอย่างถี่รัว

พวกเขาไปมาหลายโรงพยาบาลแล้วต่างไม่พบอาการ สิ่งที่คุณหมอวินิจฉัยพวกเขาก็จดจำมาไม่หมด จำได้เพียง ‘ไข้ขึ้นไม่มีทางทำให้สมองมีปัญหา’ ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อมั่นว่าปันหงฉินถูกผีเร่ร่อนสิงร่าง

ยิ่งเห็นว่าหมอผีสามารถทำให้ปันหงฉิงนิ่งได้ด้วยยันต์ใบเดียว ทั้งคู่ก็ยิ่งเชื่อมั่นในคำพูดของหมอผีมากยิ่งขึ้น

ซูจื่อซีร้อนรนไม่ไหว!

“พวกคุณว่าเธอป่วยจิตหรือไม่?”

สามีของปันหงฉินชะงักทีหนึ่ง ส่ายหัวและกล่าว “วันธรรมดาเธอปกติดี….”

แม่ของปันหงฉินยิ่งไม่มีความคิดเป็นของตน เธอเอ่ยตามน้ำ “ปกติเธออยู่บ้านยังช่วยทำกับข้าว ป้อนหมูป้อนไก่ กระทั่งปลูกผักได้อย่างดี และยังสามารถจัดระเบียบแปลงผักได้อีก…”

จะป่วยทางจิตได้อย่างไรกัน

ชาวบ้านที่มามุงดูซุบซิบคุยกัน “ใช่ๆ ไม่ได้ป่วยจิตจริงๆ ฉันเคยเห็นคนบ้าหมู่บ้านข้างๆ ไม่ใช่แบบนี้เลย…”

แต่ก็มีคนลังเล “แต่ต่อให้ไม่ได้ป่วยทางจิต ก็ไม่ควรรักษาแบบนี้สิ ถ้าหากเกิดเรื่องจะทำยังไง…”

กระทั่งมีคนอยากขึ้นมาช่วยปันหงฉิน “น้าโจว ฉันว่าน้าพาไปตรวจที่โรงพยาบาลระดับมณฑลใหญ่ๆ เถอะ รักษาแบบนี้ได้ที่ไหนกัน! ถ้าหากเกิดเรื่องจะทำยังไง”

ไม่คิดว่า ผู้คนที่เข้ามาห้ามเพราะความหวังดีกลับถูกครอบครัวของปันหงฉินไล่ออกไป

พวกเขากลัวจะทำหมอผีไม่พอใจ แล้วหมอผีจะไม่ ‘รักษาโรค‘ ให้กับปันหงฉิน

ซูจื่อซีอธิบายปากเปื่อยปากแฉะ พูดจนลำคอแห้งผาก ก็ยังคงหนีไม่พ้นชะตาที่ต้องถูกนึ่งอยู่ดี!

เขาสิ้นหวังแล้ว...