ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1007

หมอผีใส่สมุนไพรเข้าไปในโอ่งไม้เล็กน้อย จากนั้นแปะยันต์ไว้รอบโอ่ง

โอ่งไม้ถูกหมอผีทั้งสองยกขึ้นตั้งไว้บนกระทะเหล็ก

ไฟใต้กระทะลุกโชนขึ้นมา ไฟที่ยิ่งอยู่ยิ่งแรง ทำให้น้ำในกระทะค่อยๆ เดือดปุดๆ

ในมือหมอผีถือดาบเหรียญ พวกเขาโบกพร้อมเต้นบูชารอบโอ่งไม้อย่างไม่หยุดหย่อน ปากก็สวดไปพร้อมกัน!

ในโอ่งไม้ ซูจื่อซีรู้สึกร้อนจนเริ่มทนไม่ได้

ร้อน ทรมาน เวียนหัว

“ร้อน…ปล่อยฉันออกไป…ร้อนมาก”

“ช่วยด้วย…ปล่อยฉันออกไป…”

เสียงโอดครวญนี้ถูกส่งออกมาจากปากของเขา ในที่สุดซูจื่อซีก็นึกเสียงโอดครวญที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้ได้

เหมือนกันเป๊ะเลย!

ที่แท้เสียงโอดครวญนี้มันมาแบบนี้นี่เอง…

ซูจื่อซีรู้สึกว่าเนื้อหนังของตนเองจะระเบิดออกอยู่แล้ว แต่มันถูกบีบอัดไว้ จึงแตกตัวไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้มันทำคนหวาดผวา สิ้นหวัง และลนลาน

“ปล่อยฉันออกไป ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะตายแล้ว…”

การผวาต่อความตายทำให้ซูจื่อซีลุกพรวดขึ้น เขาจะเปิดฝาโอ่งไม้ เขาจะหนีไป!

แต่แล้วเขาเพิ่งเปิดฝาถังออก ก็มีคนปิดลงทันที!

ซูจื่อซีใช้สุดกำลังก็ไม่สามารถเปิดฝาออกได้!

เขาร้องไห้ และคิดถึงเมื่อครู่ที่น้องสาวเตรียมจะจากไป ฝาของโอ่งไม้ก็ตั้งไว้แบบนี้ ราวกับมีมือมากดไว้

ที่แท้ ทุกอย่างนี้คือกำลังฉายภาพซ้ำ

เมื่อไม่ได้อยู่ในโอ่งไม้เขารู้สึกเพียงทุกอย่างนี้มันน่าสยองขวัญ แต่เมื่ออยู่ในโอ่งไม้ กลับเป็นความสิ้นหวังที่ไร้ที่สิ้นสุด

ซู่เป่าและจี้ฉางมองอยู่แบบนี้ ซู่เป่ากำเสื้อของอาจารย์ไว้อย่างอดไม่ได้

พี่จื่อซีต้องไม่ได้ถูกผีเข้าร่างอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่ใช่ตัวตายตัวแทนอะไร

เพียงแต่เวลานี้เป็นเวลาที่ผีสาวถูกนึ่งพอดี เธอตะครุบไปบนตัวซูจื่อซี ดังนั้นซูจื่อซีจึงรับรู้ถึงช่วงเวลาการตายของผีสาวราวกับฉายภาพซ้ำ

“ท่านอาจารย์ แบบนี้ได้จริงๆ เหรอคะ”

ดูพี่จื่อซีที่กำลังขัดขืนอย่างทรมานบนพื้น ซู่เป่ารู้สึกปวดใจอย่างมาก

เธอไม่อยากให้พี่จื่อซีต้องตื่นด้วยวิธีที่เจ็บปวดขนาดนี้

เธออยากให้เขาค่อยๆ ตื่นแบบพี่เหอเวิ่น…

จี้ฉางใจแข็งดุจศิลา เขาเอ่ยเบาๆ “ยังไงก็ต้องตื่น เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บยาว”

การตอบสนองของเจ้านี่ช้าเกินไป เดิมทีคิดว่าหลังเขาผ่าตัดเสร็จ อย่างน้อยก็เคยเยือนตำหนักยมบาลมาก่อน พรสวรรค์ของเทพทิวากรน่าจะตื่นได้ค่อนข้างเร็ว

ไม่คิดว่า สามปีผ่านไป เขายังคงย่ำอยู่กับที่ พรสวรรค์พัฒนาช้ามาก สะสมมาสามปี ยังโจมตีออกไปได้แค่แสงสลัวเท่าฝ่ามือเมื่อครู่

ซู่เป่ากัดฟัน หันหน้าออกอย่างไม่อาจทนมอง ขอบตาเธอแดงเล็กน้อย

“ก็ได้…งั้น พี่จื่อซีจะเจ็บตายไหมคะ?”