ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 101

ซู่เป่ากอดแขนคุณท่านซูอย่างเชื่อฟัง และถามอย่างเงียบ ๆ “คุณตา คุณตาไม่อยากให้ซูเป่าไปเหรอคะ”

ณท่านซูเม้มริมฝีปาก

ตอนที่เจ้าแก้มก้อนเงียบไปอย่างรู้เหตุผล มักจะทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวดใจเสมอ

เขาถอนหายใจและพูดว่า “ใช่ ปู่ไม่เต็มใจ”

ก็เหมือนช่อดอกไม้บอบบางที่ตัวเองปกป้องด้วยใจ และไม่อยากให้ใครมาเห็น

แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปในอดีตจิ่นอวี้ก็ได้รับการปกป้องจากพวกเขาเช่นนี้ และในที่สุดเธอก็จากไปอย่างน่าเศร้าโดยไม่เห็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมในโลก

เขาต้องการนำความเจริญรุ่งเรืองทั้งหมดในโลกมาให้เจ้าแก้มก้อน เพื่อที่เธอจะได้เห็นโลกที่กว้างขึ้น...

ซู่เป่ายืนพิงคุณท่านซู คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “คุณปู่ เทพแห่งสงครามหมายความว่าอะไรเหรอคะ”

คุณท่านซูพูดว่า “เป็นวีรบุรุษที่ต่อสู้อย่างหนัก พวกเขาปกป้องประเทศของเราเหมือนเทพผู้พิทักษ์ เราอยู่ในประเทศที่สงบสุขได้ในตอนนี้เพราะการนองเลือดและการเสียสละของเทพผู้พิทักษ์เช่นพวกเขา”

แม้ว่าการเห็นมู่กุยฝานครั้งแรกจะทำให้ผู้คนคิดว่าเขาไม่ใช่คนดี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามู่กุยฝานเป็นคนที่น่านับถือจริง ๆ และไม่ว่ายังไงคุณท่านซูก็ปิดบังเรื่องนี้จากซู่เป่าไม่ได้

ซู่เป่าถาม “ถ้างั้นการเป็นคนดีที่ยอดเยี่ยมมาก ๆ คืออะไรเหรอคะ”

คุณท่านซูมองมาที่เธอแล้วยิ้ม “อย่างน้อยมันก็ไม่แย่เกินไป”

พวกเขาตกลงที่จะไปที่ตระกูลมู่ บางทีพวกเขาอาจต้องการดูว่ามู่กุยฝานสามารถทำอะไรได้บ้าง

ถ้าเขารวมกับตระกูลมู่หรือกลับไปหาบรรพบุรุษที่นั่น ถ้างั้นตระกูลซูของพวกเขาก็จะไม่ปล่อยให้ซู่เป่าไป

ตามประเพณีของตระกูลมู่ จะอยู่เพียงครึ่งวันก็คงจะไม่ได้

สิ่งที่ซู่เป่าคิดกลับเป็นอีกคำถาม ทำสงครามล่ะ

เธอถามอย่างสงสัย “งั้นตอนนี้พวกเราก็ไม่ต้องทำสงครามกันแล้วสิ!”

เห็นการทำสงครามแต่ในทีวี ทั้งหมดก็คือภาพยนตร์

คุณท่านซูตบไหล่ซู่เป่าอย่างอ่อนโยน “สงครามในยามสงบไม่ใช่สงครามที่คนธรรมดาสามารถมองเห็นได้”

สันติภาพ เดิมทีคือสิ่งที่แสดงออกมา

ไม่มีช่วงเวลาใดที่เงียบสงบ แต่เพราะมีใครบางคนขวางเสียงปืนใหญ่ทางด้านหลัง

ซู่เปาดูเหมือนจะเข้าใจ แต่ถ้าเขาพูดแบบนี้ พ่อของเทพสงครามคนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่เลว

เธออยากไปพบพ่อของเทพสงครามคนนั้น

อยากจะดูว่าเขาตัวสูงเหมือนในความฝันไหม และเขากระแทกประตูดังปังทุกครั้งที่เข้าไปหรือเปล่า

เขาจะสามารถขี่ม้าโดยมีเธอโอบคอไว้เหมือนพ่อของคนอื่นไหม

พ่อที่ปกป้องประชาชนควรเป็นพ่อที่ดีใช่ไหม แทนที่จะเป็นเหมือนพ่อคนเดิมของเธอ...

**

พ่อบ้านของตระกูลมู่กลับมาที่ตระกูลมู่แล้ว นายหญิงมู่ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่งพอดีก็เผลอพูดออกมา “เป็นยังไงบ้าง ตระกูลซูดีใจมากไหม”

สามารถให้พ่อบ้านตระกูลมู่ของพวกเขาส่งการ์ดเชิญเป็นการส่วนตัวได้ นอกจากผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องแล้ว มีน้อยคนนักที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

ตระกูลซูก็ถูกนับเป็นหนึ่งในนั้น

พ่อบ้านตระกูลมู่ลดมือลงและพูดด้วยความเคารพ “นายหญิง การ์ดเชิญถูกส่งไปแล้วครับ แต่นายท่านซูดูไม่ค่อยดีใจนัก เลยรีบให้ผมออกมา”

เขานิ่งไปชั่วครู่และพูด “อาจเป็นเพราะเราไม่ได้เจอเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นเมื่อวันก่อนนี้ พวกเขาจึงรู้สึกแค้นใจ! ตระกูลซูรักเด็กคนนั้นดั่งแก้วตาดวงใจมาโดยตลอด"

นายหญิงมู่ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ตระกูลซูใจแคบจริง ๆ เธอเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ว่ายัยหนูน้อยจะไปเล่นที่โรงเรียน ซูอีเฉินจึงปล่อยเธอไปเรียนด้วยจริง ๆ

แล้วหลังจากนั้นไม่รู้ทำไมครูถึงได้ล่วงเกินยัยหนูน้อย ครูคนนั้นถูกไล่ออก และถูกเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพครู

“ไม่ช้าก็เร็วเธอจะโดนตามใจจนเสียนิสัย” นายหญิงมู่ตะคอกอย่างเย็นชา “นิสัยเย่อหยิ่งแบบนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่ตระกูลมู่ของเราจะจำเธอไม่ได้”

หลานชายคนที่สี่ของเธอค่อนข้างโดดเด่นกว่า และเขาก็เคยไปเที่ยวที่หนานเฉิงด้วย

แต่แม้ว่าซู่เป่าจะเป็นลูกหลานของหลานชายคนที่สี่ของเธอจริง ๆ แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะรู้จักกับเด็กแบบนี้

พูดตามตรง ซู่เป่ามีสิทธิ์เข้ามาได้ก็ต่อเมื่อหลานชายของเธอแต่งงานมีครอบครัวและให้กำเนิดลูกชายและลูกสาวคนโตแล้ว

“นายลงไป! วางแผนที่ลานใหม่และแยกพื้นที่หลาย ๆ ส่วน…”

“จำไว้ว่า เมื่อถึงเวลาเหล่าขุนนางทั้งหมดจะเข้ามาในบ้าน และคนดังในแวดวงธุรกิจก็จะอยู่ที่ลาน ส่วนตระกูลซู ให้พวกเขาอยู่ด้านนอกสุด”

ตอนนี้นายหญิงมู่หยิ่งยโสมาก เธอรู้สึกว่าเธอเป็นครอบครัวตระกูลใหญ่ และหลานชายของเธอก็เป็นเทพแห่งสงครามในประเทศหลงด้วย ไม่มีตระกูลไหนเทียบเท่ากับตระกูลมู่ของเธอได้

แม้แต่ตระกูลซูก็ยังไม่อยู่ในสายตา

**

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

และวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของนายหญิงแห่งตระกูลมู่!

ซูอีเฉินออกเดินทางไปพร้อมกับซู่เป่า

ซู่เป่าสวมชุดสีขาวเรียบ ๆ มีชายกระโปรงฟูฟ่องเหมือนดอกไม้ช่อเล็กน่ารัก

ทันทีที่ลงจากรถ ก็เห็นเวินหรูอวิ๋นและซืออี้หรันรออยู่ที่หน้าทางเข้า

ซูอีเฉินพยักหน้าและถาม “คุณซือไม่มาเหรอ”

เวินหรูอวิ๋นตอบ “เขามีภารกิจเร่งด่วน ไม่ได้อยู่ในประเทศ”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่ซู่เป่าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ตระกูลมู่นี้ ชีวิตอยู่สูงกว่าท้องฟ้า ดวงตายาวไกลเหนือหน้าผาก ดังนั้นผมถึงบอกว่ารอพวกคุณอยู่”

ตระกูลซือพื้นฐานตระกูลเดิมมาจากทหาร ทั้งจิงตูใครที่ไม่รู้จักตระกูลมู่ก็จะดูแล้วรู้สึกชอบฐานะเดิมนี้

เสียงของซูอีเฉินราบเรียบ ปฏิเสธอย่างสุภาพ “ที่จริงก็ไม่จำเป็นนะครับ”

เวินหรูอวิ๋นโบกมือ “คุณอย่าไปสนใจเลย ว่าแต่ซู่เป่าไม่เหมือนก่อนเลยนะ! เราเป็นสาวน้อยแสนหวานหยาดเยิ้มใช่ไหมเนี่ย”

เธอลูบไล้ผมเปียเล็ก ๆ ของซู่เป่าอย่างชอบใจ

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่ใช่ค่ะคุณป้า หนูไม่ใช่สาวหวานหยาดเยิ้มนะ!”

เธอสามารถพังราวบันไดได้ด้วยมือเปล่า

นอกจากนี้ยังสามารถแกว่งค้อนขนาดใหญ่ได้

ถ้าให้คานงัดกับเธอ เธอก็คิดว่าเธอยังสามารถยกโลกทั้งใบได้

เวินหรูอวิ๋นมองไปที่เจ้าแก้มก้อน ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของเธอเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง

“ฮ่า ๆ รอก็รอแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ!”

ซูอีเฉินพยักหน้า และพาซู่เป่าเข้าไปข้างใน

ซืออี้หรันนิ่งเงียบ

ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ

เจ้าก้อนแป้งคนนี้ยังจำเขาได้ไหมนะ

ซืออี้หรันเม้มริมฝีปากา และทันใดนั้นก็แบมือ “ให้หนู”

มีลูกอมผลไม้สองลูกวางอยู่บนฝ่ามือของเขา ลูกหนึ่งเป็นสีเหลืองซึ่งน่าจะเป็นรสสับปะรด และอีกลูกเป็นสีชมพู ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นรสสตรอเบอร์รี

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกาย ไม่ว่าใครให้ลูกอมเธอก็อยากได้หมด!

แต่ถ้าเพื่อนให้มาก็จะต่างออกไป

ซู่เป่าแอบมองซูอีเฉินอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แอบเอื้อมมือไปหยิบลูกอม

“ขอบคุณค่ะ พี่ชายเล็ก!” เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ซืออี้หรัน และพูดด้วยเสียงเล็ก ๆ

ซืออี้หรันหันหน้าหนี ใบหน้าเล็ก ๆ เมินเฉย “อืม”

ซูอีเฉินไม่ได้หันไปมองด้านข้าง และการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ทั้งหมดของซู่เป่าก็ตกอยู่ในสายตาของเขา

แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่เห็น

เห็นเพียงแค่เจ้าแก้มก้อนแกะเปลือกลูกออกโดยคิดว่ามันเป็นความลับมาก และหยิบลูกอมใส่ปาก

รอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตาของซูอีเฉิน และทันใดนั้นเขาก็หันกลับมา “ซู่เป่า”

ซู่เป่าเม้มริมฝีปากทันทีและส่งเสียงพึมพำอู้อี้

“มีอะไรเหรอคะลุงใหญ่” เธอถามแสร้งถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซูอีเฉินหัวเราะ กระแอมไอ และพูดว่า “ไม่มีอะไร”

ซู่เป่า “อ้อ ๆ ๆ ถ้าลุงใหญ่มีเรื่องอะไรก็เรียกหนูนะ”

เธอแสร้งทำเป็นว่าในปากเธอไม่มีลูกอมและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกปิดมัน

ใครจะรู้ว่าระหว่างพูด ลูกอมที่อยู่เต็มปากทำให้ไม่สามารถกลั้นน้ำลายที่หยดลงมาได้

เวินหรูอวิ๋นหัวเราะพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวป้าเอาทิชชู่ให้!” เวินหรูอวิ๋นหยุดไปสักครู่ ก้มหน้าเปิดกระเป๋าเพื่อหาทิชชู่

ทันทีที่ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นเค้กอยู่ในห้อง

ถ้าอยู่ที่ตระกูลซู เธอก็จะวิ่งเข้าไปแล้ว!

แต่เจ้าแก้มก้อนไม่ลืมว่าเธออยู่ที่ไหน เธอจึงยั้งตัวเองไว้

ก็แค่... เธอคุมตัวเองไม่ให้มองไปที่เค้กชิ้นเล็ก ๆ นั่นไม่ได้

ในตอนนี้ พ่อบ้านของตระกูลมู่ออกมาแล้ว เขาเห็นซูอีเฉินและซู่เป่าก่อนเป็นอันดับแรก และไม่ได้สนใจเวินหรูอวิ๋นที่อยู่ข้างหลัง

เมื่อเห็นสายตาของซู่เป่าที่กำลังมองไปที่เค้ก เขาก็หัวเราะเบา ๆ อย่างดูถูก

แน่นอนว่าเธอเป็นเด็กที่มาจากสถานที่เล็ก ๆ มองอย่างตะกละตะกลามเหมือนไม่เคยเห็นโลกมาก่อน

“หยุดก่อนครับ” เขาพูดอย่างยิ้มเยาะ “คุณซู ที่ของพวกคุณอยู่ตรงนั้นครับ”

พูดพลางชี้ไปที่ลานชั้นนอกสุด

ในมุมนั้น แม้แต่แสงไฟก็ค่อนข้างมืดสลัว และเก้าอี้ก็เป็นเก้าอี้ไม้เล็ก ๆ ธรรมดา

“ขออภัยด้วยครับ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าไปในบ้านได้” พ่อบ้านของตระกูลมู่กล่าว “แต่ถ้าคุณต้องการให้ของขวัญแก่นายหญิงของพวกเรา คุณสามารถเข้าแถวรอก่อนได้ครับ”

“โอ้ใช่สิ กรุณาดูแลเด็กน้อยของคุณด้วยนะครับ เด็ก ๆ ปกติแล้วจะตะกละตะกลาม จะได้ไม่ทำเรื่องที่น่าอายออกมา”