ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 102

ใบหน้าของพ่อบ้านของตระกูลมู่เผยรอยยิ้มสุภาพ แต่ด้วยหางตาที่ชี้ขึ้น ทำให้ทุกอย่างเป็นการดูถูกคนอื่นมากกว่า

ซูอีเฉินหัวเราะเยาะ

ตระกูลมู่ช่างหยิ่งยโส สมคำร่ำลือจริง ๆ

ซู่เป่าพูดออกไปตามตรงว่า “ครอบครัวของพวกคุณแปลกมาก ทั้งต้องการเชิญแขกมาฉลองวันเกิดของคุณย่า และยังให้แขกไปนั่งที่หน้าประตูอีก ซู่เป่าไม่เคยเห็นความหยาบคายแบบนี้มาก่อนเลย”

ซูอีเฉินแก้ไข “เรียกว่าไร้การศึกษา”

ซู่เป่าพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ค่ะ ซู่เป่าไม่เคยเห็นคนไร้การศึกษาแบบนี้มาก่อน คุณลุง หนูว่าคนที่น่าละอายน่าจะเป็นพวกคุณนะคะ ไม่ใช่ซู่เป่า”

คนรอบข้างต่างกระซิบกระซาบ และรู้สึกว่าซู่เป่าพูดถูก!

ตระกูลมู่หยิ่งยโสมาก แม้แต่เรื่องทานเค้กก็ยังต้องมากำชับเป็นพิเศษ ขี้เหนียวมากจริง ๆ!

ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังแบ่งชนชั้นอีก...

ทุกคนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะหลานชายของตระกูลมู่ที่เป็นเทพแห่งสงคราม พวกเขาก็คงไม่ทน

ดังนั้นเมื่อซู่เป่าพูดคำเหล่านี้ออกมา พวกเขาจึงรู้สึกสะใจอย่างลับ ๆ

พ่อบ้านของตระกูลมู่หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย และในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็เห็นเวินหรูอวิ๋นที่อยู่ด้านหลัง

เขาเพิกเฉยต่อซูอีเฉินและซู่เป่าทันที และทักทายอย่างอบอุ่น “นายหญิงซือ คุณมาถึงแล้ว! เชิญเข้ามาด้านในครับ!”

เวินหรูอวิ๋นยิ้มหยัน “ตระกูลมู่ยอดเยี่ยมมาก แม้แต่ตระกูลซูซึ่งร่ำรวยที่สุดในจิงตูก็ยังถูกเพิกเฉย ฉันคงไม่กล้าเข้าไปกับคุณหรอกค่ะ”

เธอก้มลงเช็ดปากของซู่เป่า และพูดอย่างราบเรียบ “ซู่เปาและคุณซูนั่งที่ไหน เราจะนั่งที่นั่นค่ะ”

เวินหรูอวิ๋นกำลังหนุนหลังซู่เป่าอยู่

ซืออี้หรันก็มีใบหน้าที่เย็นชาเช่นกัน เสียงที่เยือกเย็นพูดออกมาว่า “ขอโทษเพื่อนของผมด้วย!”

ซืออี้หรันไม่มีเพื่อน

แต่ตั้งแต่ที่เขาได้รับการช่วยเรียกวิญญาณกลับมาจากซู่เป่า เขาก็ถือว่าเธอเป็นเพื่อน

เพื่อนคนแรกของเขา... โดยธรรมชาติแล้วจะต้องไม่ให้ใครมารังแกได้!

พ่อบ้านของตระกูลมู่ตัวนิ่งงัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าตระกูลซือจะชื่นชอบตระกูลซูมากขนาดนี้!

เขารู้สึกอับอายเล็กน้อย และโทษว่าเป็นเพราะซูอีเฉินและซู่เป่า

พวกเขาเข้าใจชัดเจนว่าเวินหรูอวิ๋นที่อยู่ด้านหลังแต่ไม่พูดอะไร เพราะตั้งใจงั้นเหรอ

พ่อบ้านตระกูลมู่ยิ้มและพูดกับเวินหรูอวิ๋น “เป็นความผิดของผมเองครับ ต้องขอโทษที่ดูแลไม่ทั่วถึง เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ! ผมจะจัดที่นั่งให้พวกเขาใหม่”

ขณะที่พูด เขาจงใจก้าวไปด้านข้าง และชนเข้ากับร่างของซูเป่าโดย 'บังเอิญ'!

ซู่เป่าเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ และพ่อบ้านก็เป็นผู้ใหญ่ ซู่เป่าที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกชนไปอีกด้าน

“โอ๊ย!”

ซู่เป่าทิ้งก้นลงจนนั่งลงไปบนพื้น

ข้อมือถูลงกับพื้นจนเป็นรอยแดง

ซูอีเฉินยกเท้าขึ้นโดยไม่พูดไม่จาและถีบพ่อบ้านตระกูลมู่ไปอีกทาง!

พ่อบ้านตระกูลมู่ไม่ทันตั้งตัว เซถลาไปด้านข้างเหมือนลักษณะของปูจนเกิดเสียงกระแทก และชนเข้ากับชั้นวางของเครื่องลายคราม!

เพล้ง!

แจกันลายครามหล่นแตกกระจายเป็นเศษ ๆ!

พ่อบ้านตระกูลมู่หน้าซีดทันที นี่คือเครื่องลายครามที่คุณท่านตระกูลมู่หวงแหนมากที่สุด และวันนี้ยังบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำว่าให้ดูแลดี ๆ เมื่อมีแขกมา

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเขาซะเองที่ชนแตก!

ไม่สิ ต้องเป็นซูอีเฉินต่างหาก!

พ่อบ้านตระกูลมู่จ้องมองด้วยดวงตาถมึงทึง “คุณซู คุณทำอะไร! ทำร้ายคนโดยไม่มีเหตุผล”

ซูอีเฉินไม่แม้แต่จะมองเขา อุ้มซู่เป่าขึ้นมาทันทีและพูดว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

ซู่เป่าลูบข้อมือและบั้นท้ายเล็ก ๆ ของเธอ

“ลุงใหญ่ หนูไม่เป็นไรค่ะ” ซู่เป่าพูด

คนด้านในที่ได้ยินเสียงดังจึงรีบออกมา

คุณท่านตระกูลมู่เหลือบไปเห็นเครื่องลายครามที่หล่นแตกอยู่บนพื้น หัวใจของเขาเจ็บปวดจนเลือดแทบไหล เขาระงับความโกรธและถาม “เกิดอะไรขึ้น”

พ่อบ้านของตระกูลมู่พูดทันที “คุณท่าน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณซูเห็นไม่ตรงกันก็ทำร้ายคนอื่น...”

ซูอีเฉินยิ้มเยาะ “เห็นไม่ตรงกันงั้นเหรอ”