ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1032

พอได้ยินแบบนี้ผีแม่พระก็โมโหมาก นั่นมันสามีของเธอนะ เธอไม่อนุญาตให้คนอื่นมาคิดอะไรแบบนี้กับสามีเธอ

“ฉันก็นึกว่าเธอแค่พูดประชด แต่ที่ไหนได้ไม่คิดว่าเธอจะทำจริง ผ่านไปสองวันเธออาศัยตอนที่ฉันไม่อยู่ ถึงขนาดไม่ใส่ชุดชั้นในและใส่เสื้อบางๆ มาเรียกให้สามีฉันไปช่วยเธอซ่อมหลอดไฟ”

ผีแม่พระระเบิดลงทันที

เนื่องจากมีความคิดที่อยากให้เพื่อนบ้านตาย เธอก็เลยเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อค้าเร่

วันรุ่งขึ้น เพื่อนบ้านก็โดนทำร้ายจนต้องนอนซมที่เตียงลุกไม่ขึ้น

พอได้ยินถึงตรงนี้ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นรวมถึงคนอื่นๆ ที่กำลังเผือกอยู่ก็ถึงกับ “…”

ผีแม่พระถอนหายใจอีกครั้ง ทำอย่างกับเหมือนตัวเองไม่มีความผิดอย่างงั้นแหละ “ฉันก็เลยไปเยี่ยมเธอ เธอลุกออกจากเตียงไม่ได้ ฉันก็เลยต้องคอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟชาให้เธอและกล่อมให้เธอใช้ชีวิตดีๆ”

“ฉันบอกให้เธอทนหน่อยเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ขอแค่เธอเชื่อฟังเขาก็น่าจะมีชีวิตดีไม่ใช่เหรอ？เป็นเพราะเธอหัวสูงเกินไป ดูถูกสามีของตัวเอง เอาแต่จะทะเลาะให้ได้”

เพื่อนบ้านจ้องมาที่เธอแล้วเล่าให้เธอฟังว่าไอ้พ่อค้าเร่นั่นตอนอยู่ที่บ้านเอาแต่ให้ฉันคอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟข้าว ต้องมาล้างเท้าให้เขา หรือไม่ก็ให้เธอนั่งคุกเข่าบนพื้นให้เขาเหยียบ ด้วยความที่ไอ้พ่อค้าเร่นั่นมันอยู่ข้างนอกโดนกดขี่ ก็เลยต้องมาระบายกับฉันเพื่อเรียกเอาศักดิ์ศรีของตนเองกลับมา

การดุด่าทำร้ายร่างกายเป็นเหมือนความเคยชินไปเลย แค่เธอทำอาหารช้าไปนิดหน่อย เขาก็จะโมโหและอาละวาดใหญ่โต

ทำอาหารไม่ถูกปากก็จะโดนเขาเอากับข้าวมาราดบนหัว

【อารมณ์ร้อนไปหน่อย แต่ว่าเธอปล่อยๆ เขาไปหน่อยไม่ได้เหรอ？】

ในตอนนั้นผีแม่พระกล่อมเธอไปแบบนี้

“ฉันไม่คิดเลยว่าเป็นเพราะคำพูดนี้ทำให้เธอคิดที่จะฆ่าฉัน！”

ผีแม่พระโอดครวญ “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันหวังดีกับเธอไม่ใช่หรือไง？ มีบ้านไหนบ้างล่ะที่ไม่วุ่นวาย？ ถ้าเธอหย่าไปชีวิตคงน่าเวทนากว่านี้อีก！”

“อีกอย่าง ตอนที่เธอบาดเจ็บลุกไม่ขึ้น ฉันก็เป็นคนไปป้อนข้าวป้อนน้ำดูแลเธอ แต่วันแรกที่เธอหายดีนั้น เธอกลับเอาขวานมาที่บ้านฉันเพื่อที่จะมาฆ่าฉันซะงั้น！”

ผีแม่พระยิ่งเล่าก็ยิ่งคุมอารมณ์ไม่อยู่ และรู้สึกน้อยใจมากๆ เพราะเธอไม่ได้รู้สึกเลยว่าสิ่งที่เธอทำลงไปนั้นไม่ถูก

ซูจื่อซียิ้มหยัน “ทำดีมาก！ แล้วตายยังไงล่ะ？”

ทำคนอื่นชีวิตล่มจมขนาดนี้ ยังมีหน้ามาบอกว่าน้อยใจอีก？

ผีแม่พระพึมพําอะไรสักอย่างก่อนที่จะเล่าต่อว่า “ตอนที่ฉันเปิดประตูแล้วเห็นเธอถือขวานมา ฉันยังแปลกใจอยู่เลย？”

ผีแม่พระถาม “เธอเอาขวานมาทำอะไร？

เรื่องนี้จะโทษใครก็ไม่ได้？ การฆ่าคนนั้นไม่ถูกต้องแน่นอน แต่สิ่งที่ผีแม่พระได้ทําลงไปนั้นก็ทำร้ายคนเช่นกัน

“ชาติหน้าก็อย่าเป็นแม่พระละกัน” ซู่เป่าพูดถึงตรงนี้ก็เสริมขึ้นมาอีกว่า “แต่ฉันว่าป้าน่าจะไม่มีชาติแล้วล่ะมั้ง”

ผีแม่พระกลับมาได้สติทันทีหลังนึกย้อนถึงความทรงจําอันโกรธแค้นนั้นและรีบร้อนบอกไปว่า “ไม่สิ ฉันก็อุตส่าห์เล่าอย่างตรงไปตรงมาแล้ว ทำไมพวกเธอยังไม่ปล่อยฉันไปอีก？”

“ขอร้องล่ะพวกเธอปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาว่าถ้าฉันออกไปแล้วจะไม่ไปสิงร่างคนอื่นอีก ฉันจะเป็นผีอยู่เงียบๆ แน่นอน…”

ซู่เป่ายังไม่ทันพูดอะไร ผีขี้ขลาดก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ ว่า “คิดมากไปเองหรือเปล่า จะให้ปล่อยไปงั้นเหรอ？ ผีร้ายมีอยู่สองอย่างถ้าไม่วิญญาณแตกสลายหายไปซึ่งไม่มีทางได้กลับไปเกิดใหม่ ก็ปล่อยออกไปซึ่งมีแต่จะไปทำร้ายคน”

ผีดวงซวย “ใช่ๆ ทุกคนก็เป็นผีร้ายทั้งนั้น ใครจะดูไม่ออก？”

จะมีผีร้ายที่จะเชื่อฟังเป็นผีเงียบๆ ที่ไหนกันเล่า ถ้าไม่มีไอพิฆาตสะสมเป็นเวลานาน สุดท้ายก็จะถึงจุดจบซึ่งก็คือวิญญาณแตกสลาย

ถ้าเต็มใจที่จะปล่อยให้วิญญาณแตกสลายก็ไม่มีทางกลายเป็นผีร้ายหรอก

ผีแม่พระชี้ไปที่พวกผีหลายใจที่กำลังทอร์คโชว์อยู่ “แล้วทำไมพวกเธอทำได้ล่ะ？”

ผีขี้ขลาดกอดอกและทำสีหน้าเรียบๆ “ไม่ใช่ใครก็มีสิทธิ์เป็นลูกน้องของพญายมได้หรอกนะ เธอน่ะเหรอ？ ยังไม่คู่ควรหรอก”