ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1033

พญายม？

ผีแม่พระตะลึง เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ดูนุ่มนิ่มเชื่อฟังและดูไม่มีพิษมีภัยที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้เป็นพญายมงั้นเหรอ！

ณ ขณะนั้น จู่ๆ ผีแม่พระก็มีความคิดต่างๆ นาๆ ผลุบเข้ามาในหัว

เธอไม่อยากจะให้วิญญาณแตกสลาย เธออยากจะกลายเป็นผีขุนศึกเหมือนพวกผีหลายใจ

ถ้าพญายมรับเป็นลูกน้อง…ยังไงพญายมก็คงไม่ปล่อยให้ผีขุนศึกของตัวเองดับสูญแน่ๆ！

ถ้าเป็นแบบนี้ละก็เธอก็คงไม่ต้องออกไปหาคนมาสิงแล้ว เพราะถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คนเราใครมันจะไปสิงคนอื่นลง？

แต่กลับโดนผีขี้ขลาดบอกว่าเธอไม่คู่ควร！

“ฉันไม่คู่ควรตรงไหน？” ผีแม่พระแย้ง “ก่อนตายฉันทำความดีไปตั้งมากมายขนาดนั้นแต่กลับไม่ได้กุศลอะไร แถมตอนตายยังโดนเพื่อนบ้านมาฆ่าเพราะความแค้น”

เสี่ยวอู่ที่เดิมนอนอยู่ในอ้อมแขนของซู่เป่าก็เริ่มจะฟื้นตัว…

ถ้าไม่ใช่เพราะผีแม่พระมาสิงร่างมันก็คงไม่ต้องหมดพลังขนาดนี้ ซู่เป่าปิดผนึกปากของมันไว้ ไม่งั้นมันคงด่ากราดนานแล้ว

“เธอคู่ควร เธอคู่ควรที่สุดแล้ว！ คู่ควรกับขี้น่ะสิ คู่ควรกับขยะน่ะสิ คู่ควรกับคนกากน่ะสิ！”

ทุกคน “…”

บรรดาผี “…”

ผีแม่พระจ้องเขม็ง พอเห็นเสี่ยวอู่ก็ของขึ้นทันที ตอนอยู่กลางอากาศได้ยินมันอาละวาดอยู่นั่นแหละ！

“ถึงฉันจะเคยทำร้ายคน แต่ความดีมากมายก่อนตายที่ฉันเคยทำล่ะ อย่างน้อยก็สามารถพิสูจน์ว่าฉันมีคุณสมบัติหรือเปล่า？ ทำไมพวกเธอถึงได้มากำหนดชีวิตผีของฉันแบบนี้ล่ะ！”

ซู่เป่าพูดแทงใจดำ “นั่นไม่ใช่ความดีของป้า ป้าปล้นมันมาจากคนอื่นต่างหาก”

“แต่ป้าก็ไม่ได้ถือว่าเห็นแก่ตัวหรอก แต่เรียกว่าหน้าซื่อใจคดมากกว่า”

ผีแม่พระแก้ไข “ไม่ถูก ความหมายของหน้าซื่อใจคดคือเสแสร้งต่อหน้าทำเป็นคนดี แต่ลับหลังกลับจอมปลอมทำเรื่องชั่ว…แต่เรื่องที่ฉันช่วยเหลือผู้ประสบภัยนั้นฉันไม่ได้ทำเรื่องเลวจริงๆ นะ ฉันทำไปเพื่อบุญกุศลจริงๆ！”

ซู่เป่าพยักหน้า “ที่ป้าพูดก็ถูก…”

หน้าซื่อใจคดกับแม่พระจอมปลอมนั้นไม่เหมือนกัน เมื่อก่อนเธอก็เคยจับผีหน้าซื่อใจคดตัวหนึ่งอยู่เหมือนกัน แต่ต่อมาหลังมันตกลงไปที่ใต้พิภพก็โดนผีสาวผมขาวกินไปเสียแล้ว พอนึกดูดีๆ ก็จริงผีแม่พระกับผีหน้าซื่อใจคดมีความแตกต่างกันอยู่จริงๆ

ผีแม่พระดีใจรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “ใช่ไหมๆ？ แล้วฉันสามารถเป็นผีขุนศึกของท่านได้ไหม？”

ซู่เป่าส่ายหัว ส่วนเสี่ยวอู่ก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “คิดกับผีนะสิ！ จุดจบก็คือฆ่าแม่พระ มาเร็วๆ มาลากตัวเธอไปฟัน！！”

ซู่เป่า “…”

ผีแม่พระรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกก็เลยหงุดหงิดขึ้นมาทันที “หมายความว่ายังไง？ ทำไมพวกเขาถึงเป็นได้ แล้วฉันเป็นไม่ได้！ เธอยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองเป็นพญายมอยู่อีกเหรอ เป็นพญายมแต่ไม่มีความยุติธรรมขนาดนี้น่ะเหรอ？”

ผีแม่พระที่สิ้นหวังมากก็กรีดร้องและกระโจนเข้าไปหาซู่เป่า

แค่การกระทำนี้อย่างเดียวเสี่ยวอู่ก็รู้แล้วว่าเธอตายแน่

เสี่ยวอู่ฉีกขาแล้ว “นั่ง” อยู่ในอ้อมแขนของซู่เป่าแล้วเบิกตากว้างรอดูว่าเธอจะตายยังไง

ตามที่คาดไว้ ผีแม่พระยังไม่ทันได้กระโจนเข้ามาอยู่ตรงหน้าและซู่เป่าก็ยังไม่ได้ลงมืออะไรเลย

แต่ซูจื่อซีและซูเหอเวิ่นก็พุ่งเข้ามาทันที！

ผีหลายใจ ผีขี้ขลาดและผีดวงซวย ผีขุนศึกสามตัวที่ตามซู่เป่ามาตั้งแต่แรกๆ ก็พุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าของผีแม่พระเหมือนกัน！

ซูจื่อซีพยักหน้าแล้วชูกระบี่ไม้ท้อขึ้นมา แต่จู่ๆ ดันหันไปแทนโดนก้นของซูเหอเวิ่นซะงั้น

“โทษที ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจ นายเชื่อฉันใช่ไหม！”

ซูเหอเวิ่น “…”

ผีแม่พระถูกทำลาย

ไม่มีแม้แต่ขนสักเส้นถูกทิ้งไว้ในโลกมนุษย์

ซูจื่อซีมองอยู่แวบหนึ่งแล้วก็ถามว่า “ใช่สิ แล้วแมวดำล่ะ？”

เมื่อกี้ซู่เป่าก็อุ้มอยู่ตลอด จนกระทั่งตอนที่ช่วยเสี่ยวอู่ก็เลยวางแมวดำลง

แต่ตอนนี้มันกลับหายไปแล้ว

ซูเหอเวิ่นแปลกใจ “แมวดำตัวไหน？”

ซู่เป่าประหลาดใจ “พี่ชาย เมื่อกี้หนูก็อุ้มอยู่ตั้งนาน พี่มองไม่เห็นเลยเหรอ？”

ซูเหอเวิ่นแอบเขิน เขาไม่ได้สังเกตจริงๆ พอตอนนี้ลองนึกย้อนดูก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่น้องสาวเพิ่งกลับมา เธอได้อุ้มอะไรดำๆ อยู่ในอ้อมแขนจริงด้วย

ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คิดว่าซู่เป่ากำลังอุ้มตุ๊กตาอยู่…

“เดี๋ยวนะ แล้วเสวียนหลิงล่ะ！？” จู่ๆ ซู่เป่าก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้หาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอเงาของเสวียนหลิงเลย

ปกติแล้วเสวียนหลิงก็มักจะมานอนขี้เกียจอยู่บนต้นไม้ในสวนนี่นา ความสุขของมันก็มีแค่การได้แกล้งนก จับนกหรือกวนประสาทนกนี่นา

แต่ตอนนี้กลับหาไม่เจอ