ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1034

แมวมีสัมผัสที่หกแรงมาก หรืออาจจะพูดได้ว่าเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของมันเลยก็ว่าได้

เสวียนหลิงสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดก่อนที่อู่ชางจะมาก็เลยวิ่งหนีหางจุกตูดไปก่อนแล้ว

เพราะฉะนั้นมันก็เลยไม่รู้เรื่องที่เสี่ยวอู่โดนสิงร่างและยิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้ซู่เป่ากำลังตามหามันอยู่

เสวียนหลิงเดินออกจากบ้านตระกูลซูและเดินอยู่ในซอยเล็กๆ ที่เย็นสบายอย่างไร้จุดหมาย อาคารสูงของเมืองซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ มันแหงนหน้าขึ้นไปมองอาคารสูงที่อยู่ไกลๆ พลางได้ยินเสียงรถไหลผ่านไม่หยุดรวมถึงเสียงกดแตรที่ดังติ๊ดๆ

ที่นี่เป็นชุมชนเงียบสงบ มีทั้งอาคารสูงและบ้านพักตากอากาศ ถือว่าค่อนข้างเงียบเลยล่ะ

เสวียนหลิงนอนพาดซึมๆ อยู่บนกำแพงที่เต็มไปด้วยดอกไม้ และซ่อนตัวเองอยู่ในพุ่มดอกไม้

เห้อ มันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องหนี รู้แค่ว่ามีกำลังจะมีสิ่งที่น่ากลัวมากๆ มาเหมือนมีอะไรสะกดโดยธรรมชาติยังไงบอกไม่ถูก

“เอ๊ะ ตรงนั้นมีแมวอยู่ตัวหนึ่ง” จู่ๆ ก็มีเสียงลอยมา

เสวียนหลิงมองลงไปก็เห็นแค่เด็กชายสองคนในชุดนักเรียนที่กำลังเงยหน้ามองมาที่มัน

ดวงตาสีเหลืองอําพันของเสวียนหลิงแลดูเย็นชา ไม่ได้ตกใจทำอะไรไม่ถูกแล้วหนีไปเพราะถูกพบ แต่ก็ไม่ได้เข้าไปอ้อนให้มาเล่นด้วย

มันก็นั่งหยิ่งๆ อยู่อย่างนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เด็กชายดื้อรั้นสองคนตะโกนไปที่เสวียนหลิงแล้วด่ากราด “เฮ้ย ไอ้แมวหน้าตาทุเรศ！”

“ฮ่าๆ นี่มันแมวจีนนี่ หน้าตาก็น่าเกลียด แถมยังดูโง่อีก”

“ดูนะ เดี๋ยวฉันจะแขว้งให้มันตกลงมา！”

เด็กชายสองคนพูดพลางลงมือทันที แล้วไปหยิบก้อนหินบนพื้นขึ้นมาจะแขว้งไปที่กําแพง

ฟิ้ววว

ก้อนหินเล็กๆ ขนาดเท่ากําปั้นถูกแขว้งขึ้นไป เสวียนหลิงเอียงหัวเล็กน้อยเพื่อหลบ เห็นแต่ก้อนหินที่บินผ่านหน้ามันไป ไม่โดนสักนิด

“เฮ้ย มันดันกล้าหลบเว้ย”

“ฮ่าๆๆ สนุกดี เตรียมเขวี้ยงอาวุธต่อ！”

เด็กชายสองคนหยิบก้อนหินคนละอันสองอันเขวี้ยงขึ้นไปเรื่อยๆ

แต่ที่แปลกก็คือดันไม่มีก้อนไหนเลยที่โดนแมวที่อยู่บนกำแพง แต่กลับตกลงไปในสวนเล็กๆ หลังรั้วหมด

เด็กที่เดิมทีก็แค่เล่นสนุกตอนนี้เริ่มจะโมโหแล้ว

หนึ่งในนั้นไปหยิบอิฐครึ่งก้อนเล็กๆ ขึ้นมาและพยายามอย่างเต็มแรงที่จะเขวี้ยงไปบนกำแพง！

เสวียนหลิงหรี่ตาเล็กน้อย คราวนี้มันยืนขึ้นและเมื่อเห็นว่าอิฐก้อนนั้นกำลังจะมาถึงตรงหน้า มันก็ยกอุ้งเท้าขึ้นแล้วกระโดดเบาๆ

อิฐบินเข้าไปในกำแพงและทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น！

แม่ของหลี่เมิ่งด่าต่ออีกสองสามคำแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยเข้าบ้าน

สวนหย่อมที่บ้านยุ่งเหยิงไปหมด ดอกนาซิสซัสที่เธอเพิ่งปลูกไปก็เละหมด รวมถึงดอกไฮเดรนเยียที่กว่าจะออกดอกก็เละไปด้วย

กระจกของห้องกระจกนี่เละยิ่งกว่าแตกหมดเลย

“อย่าให้ฉันจับเด็กเปรตนั่นเจอนะ…” แม่ของหลี่เมิ่งเก็บและพลางด่าไปด้วย

ใช่แล้ว ที่นี่คือบ้านของหลี่เมิ่ง

แถวนี้ค่อนข้างดีเลยแหละ หน้าบ้านมีโรงเรียนประถมและมัธยมต้นอยู่ แถมยังเป็นบ้านในพื้นที่โรงเรียนที่มีคุณภาพสูงมากๆ ด้วย

บ้านในพื้นที่โรงเรียนปกติราคาบ้านก็สูงอยู่แล้ว แถมตระกูลหลี่ยังเลือกซื้อบ้านแฝดที่มีทำเลดีที่สุดในแถวนี้อีกด้วย

เหตุผลที่เรียกว่าบ้านแฝดก็เพราะว่ามันไม่ใช่บ้านเดี่ยว ความหมายก็คือข้างบนสามชั้นเป็นหนึ่งบ้าน ส่วนข้างหลังสามชั้นก็เป็นอีกบ้านหนึ่ง หมายถึงสองบ้านที่ติดกันนั่นเอง

ตระกูลหลี่เดิมทีก็อยากจะซื้อคฤหาสน์ในเขตที่คนรวยอยู่เหมือนกัน แต่ในเขตที่คนรวยอยู่กันนั้นพวกเขาก็ดูธรรมดาไม่ได้พิเศษอะไร ที่นั่นมีใครไม่ใช่คนรวยบ้าง แต่ละบ้านก็รวยๆ กันทั้งนั้น

แต่พออยู่ที่นี่พวกเขาคือบ้านที่รวยที่สุด แอบเปิดเผยความรวยเล็กๆ น้อยๆ แบบไม่ตะโกนมากและเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ได้รับการยกย่องจากคนอื่น

พอหลี่เมิ่งอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ นานๆ เข้าหลี่เมิ่งก็ค่อยๆ กลายเป็นคนที่หยิ่งยโสและเย็นชา แต่ตอนนี้เธอกลับต้องมาคอยกังวลเรื่องของการแต่งงานซะงั้น

“ตระกูลซุนไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมให้ค่าสินสอดสองร้อยล้าน” หลี่เมิ่งเอ่ย “ถ้ายังมีปัญหาแบบนี้อีก ฉันขอไม่แต่ง！”