ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1035

หลี่เมิ่งรู้สึกโมโหมาก ตอนคบกันซุนไห่หยางตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ซื้อให้ แต่ไม่นึกเลยว่าพอพูดถึงเรื่องแต่งงานก็เผยธาตุแท้ออกมา

แม่ของหลี่เมิ่งเก็บกวาดสวนที่ยุ่งเหยิงพลางพูดไปด้วยว่า “ลูกก็อย่าไปบีบคั้นอะไรเขาเลย！ ถ้าเทียบกับบ้านเราแล้วยังไงตระกูลซุนก็ฐานะดีกว่าเรามาก！ เรื่องแต่งงานยังไงก็ต้องแต่ง แต่ทําแบบนี้กับครอบครัวเรา แม่ก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เหมือนกัน”

สินสอดให้แค่ห้าสิบล้าน ห้าสิบล้านในกลุ่มคนรวยนั้นก็ไม่ได้ถือว่ามากมายอะไร

ถึงจะซื้อเรือนหอเป็นคฤหาสน์ให้หลังหนึ่งแล้วยังไง？ คฤหาสน์หลังนั้นมีชื่อซุนไห่หยางและหลี่เมิ่งเป็นเจ้าของร่วมกันนี่ ไม่ใช่ของหลี่เมิ่งคนเดียวเสียหน่อย

แต่ชุดแต่งงานนี่โอเคนะ ชุดแต่งงานราคาหกสิบกว่าล้านยังมีเครื่องประดับอีก…รวมๆ กันก็น่าจะประมาณสองร้อยล้าน เห็นบอกว่าเป็นเงินที่ซุนไห่หยางควักเงินเก็บออกเองจนแทบจะเกลี้ยงบัญชี

“ตอนนี้ซุนไห่หยางไม่มีเงินเก็บแล้ว เพราะฉะนั้นแต่งไปก็มีแต่เราที่เสียกับเสีย” แม่ของหลี่เมิ่งเอ่ย “ขอสินสอดสองร้อยล้านไปก็ไม่ได้ขอเพื่อตัวเองเสียหน่อย แต่เพื่ออนาคตของลูกสองคนต่างหากจะได้มีชีวิตที่ดีๆ？ ตระกูลซุนนี่ขี้เหนียวจริงๆ กำเงินไว้แน่นขนาดนั้น แม้แต่ความสุขของลูกชายแท้ๆ ของตัวเองก็ไม่สนใจ”

สองแม่ลูกบ่นไปทั่ว สุดท้ายแม่ของหลี่เมิ่งก็นึกไอเดียดีๆ ออก

“เอาอย่างงี้ ในวันงานตอนที่พวกเขาจะมารับเจ้าสาว แม่จะเอ่ยปากขอเพิ่มอีกสิบล้าน ถ้าเขาไม่ให้ ลูกก็ไม่ต้องขึ้นรถ”

หลี่เมิ่งพยักหน้าแล้วก็พูดว่า “สิบล้านไม่น้อยไปหน่อยเหรอ”

แม่ของหลี่เมิ่งท่าทางมั่นใจ “ไม่หรอก！นับประสาอะไรกับอีแค่เงินสิบล้าน？ ถึงซุนไห่หยางจะควักเงินเก็บออกมาจนหมดแล้ว แต่ยังไงก็ต้องมีสิบล้านในกระเป๋าอยู่แล้ว เราจะได้ไม่ดูโลภ แต่เหมือนเป็นการทดสอบว่าเขาจริงใจหรือเปล่าแค่นั้น！”

หลี่เมิ่งหยักหน้าเห็นด้วย

แม่ของหลี่เมิ่งพูดต่อ “เสร็จแล้ว ลูกก็ขับรถไปที่ LukanHypersort แล้วบอกเขาไปว่าขอซื้อรถคันหนึ่ง ถ้าไม่ซื้อก็ไม่แต่ง”

“แน่นอนว่าลูกต้องกะเวลาให้ดี ต้องกะเวลาให้ตรงกับตอนที่งานกำลังจะเริ่มและมีแขกมาแล้ว…”

ทุกคนกำลังรออยู่นะ ตระกูลซูก็จะเริ่มหงุดหงิดแล้วจะให้เปลี่ยนเจ้าสาวกะทันหันนั้นเป็นไปไม่ได้ ยังไงซุนไห่หยางก็ต้องตกลง？

หลี่เมิ่งปรบมือชื่นชม “ไอเดียนี้ดี！”

รถสปอร์ต LukanHypersort รุ่นลิมิเต็ดทั่วโลกมีแค่เจ็ดคันเท่านั้น คันหนึ่งก็ราคาราวๆ เก้าสิบล้านแล้ว

ก็ไม่ได้แพงขนาดนั้น

สําหรับตระกูลซุนแล้ว รถสปอร์ตคันนี้ก็เป็นเหมือนสิ่งที่พวกเขาเต็มใจจะให้หรือเปล่ามากกว่า ถ้ากับอีแค่ความปรารถนาที่อยากจะซื้อรถคันหนึ่งก็ยังให้ไม่ได้ แต่งไปก็คงต้องทนถูกรังแกไปวันๆ

แม่ของหลี่เมิ่งพูดอย่างภูมิใจว่า “นี่เขาเรียกว่าแสดงอำนาจ！ ตระกูลซูอยากจะแสดงอำนาจกับเรานักไม่ใช่หรือไง ดูซิว่าใครจะเก่งกว่ากัน！”

สองแม่ลูกสาวปรึกษาหารือกันเพื่อคิดแผนรับมือ คิ้วที่เดิมทีขมวดอยู่ก็ค่อยๆ คลายออก

เสวียนหลิงนอนพาดอยู่ที่มุมปลายกําแพง แล้วจ้องตาเป็นมันไปที่หัวของแม่หลี่เมิ่ง

ข้างบนนั้นมีผีร้ายเกาะอยู่…

“แค่กๆ…” มันส่งเสียงคํารามเบาๆ ออกไป！

ในขณะนี้เอง นายหญิงซูก็ได้ตะโกนเรียกจากชั้นล่างขึ้นมา “ซู่เป่า มากินข้าว！”

ซู่เป่ารีบตอบกลับ “กินข้าวๆ！”

“ไม่กินข้าวสมองมีปัญหา！” ซู่เป่าอุ้มแมวดำแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง

ผีหลายใจมองแมวดำด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ “เสวียนหลิงไม่อยู่ แกแย่แน่ๆ”

อู่ชางไม่สนใจ เหลือบมองผีหลายใจด้วยสายตาเย็นชา

ผีหลายใจเม้มริมฝีปาก “ของกินนี้มัน…เว่อร์มาก นายทนหน่อยนะ”

เพี๊ยะ！

ผีขี้ขลาดตบกบาลไปหนึ่งป๊าบ จนผีหลายใจถึงกับปลิวแล้วไปแนบติดอยู่กับกำแพงที่ดูคุ้นชิน

ผีหลายใจเลื่อนตกลงไป ปากเบี้ยวหน้าเบี้ยวหมด จากนั้นก็ตะโกนอย่างโมโหว่า “ฉันหมายถึงปริมาณอาหาร！ ปริมาณอาหารเยอะ！ นายคิดอะไร…”

ผีขี้ขลาด “ไม่ได้คิดอะไร ก็แค่คันไม้คันมือน่ะ”

ผีหลายใจ “…”