ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1036

ณ ห้องกินข้าวที่บ้านตระกูลซู

นายหญิงซูมองแมวดำที่อยู่ในอ้อมแขนของแมวดำอยู่แวบหนึ่งก็ส่งเสียงเอ๊ะขึ้นมา

“ซู่เป่า นี่แมวใหม่ที่หนูพากลับมาเหรอ？ เสวียนหลิงไปไหนแล้วล่ะ？”

ซู่เป่าตอบกลับ “คุณยาย เสวียนหลิงออกไปเล่นข้างนอก แมวดำตัวนี้ชื่ออู่ชางนะคะ มันเป็นเพื่อนสนิทของหนูค่ะ！”

นายหญิงซูพยักหน้า เข้าใจแล้ว

เด็กน้อยของเรานี่ไม่เหมือนใครจริงๆ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะแมวหรือหมาที่พากลับมาด้วยก็ย่อมจะไม่เหมือนใครเหมือนกัน

เธอแก่แล้วก็เลยช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่เรื่องที่เธอพอช่วยได้เช่นให้อาหารสัตว์ให้สัตว์แข็งแรงเธอก็ยังพอทำไหวอยู่

นายหญิงซูมองแมวอย่างละเอียดไปครู่หนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้ว “แมวดำตัวนี้ก็ดูกระตือรือร้น หล่อเหลาดี แต่เสียอย่างเดียวคือผอมเกินไป”

ทำไมสัตว์เลี้ยงที่เด็กน้อยพากลับมาถึงได้ผอมขนาดนี้ เหมือนไม่ได้กินอาหารดีๆ มาหลายปีอย่างนั้นแหละ

“มา อู่ชางใช่ไหม？ กินเยอะๆ นะ ไม่ต้องเกรงใจ” นายหญิงซูวางปลาหนึ่งจานไว้ตรงหน้าแมวดํา

เดิมทีจะเอามาให้เสวียนหลิงกิน แต่ในเมื่อเสวียนหลิงดันออกไปวิ่งเล่นแล้ว งั้นก็ให้อู่ชางกินก่อนแล้วกัน

รอเสวียนหลิงกลับมาแล้วค่อยทำให้มันอีกก็ได้

“กินเถอะ นี่คือปลาจวดทะเลที่อาเนี่ยสั่งมาให้ ขนส่งทางอากาศมาสดๆ ใหม่ๆ ทั้งนั้น สูตรลับเฉพาะของฉันเลยนะ”

“แมวเหมียวกินเค็มมากไม่ได้ เพราะฉะนั้นปลาตัวนี้เนี่ยฉันเป็นปรุงเอง…”

นายหญิงซูบ่นจุกจิก ในห้องกินข้าวเต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่น

แมวดำมองไปที่จานปลาที่อยู่ตรงหน้า

หึ…ข้าเป็นแมวที่ดูอะไรก็ได้สบายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าไม่ใช่ปลากระป๋องแบบที่อยู่ในมือของซู่เป่า มันไม่มีทางกินเด็ดขาด！

มองแวบเดียวก็รู้ว่านี่คือ…

หึ？

ก็หอมดีนะ？

ยิ่งเคี้ยวยิ่งอร่อย รสชาติเหมือนปลากระป๋องเลย！

（อู่ชางก้มหน้าก้มตากินข้าว）

นายหญิงซูรู้สึกปลื้มใจ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นสมาชิกในครอบครัวตะกละตะกลามแบบนี้

เมื่อก่อนโส่วว่าง เจียงจวินกับเสวียนหลิงตอนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ๆ ก็กินตะกละตะกลามแบบนี้แหละ กินข้าวเอร็ดอร่อย ทำให้คนทำอาหารรู้สึกภูมิใจ

ต่อมา แต่ละตัวพอถึงเวลาเรียกกินข้าวก็เริ่มจะขมวดคิ้วเป็นตัวยูกันหมด…

“อร่อยใช่ไหม กินเยอะๆ นะ！” สีหน้านายหญิงซูดูเมตตา

ตอนนี้แมวดำได้ดื่มด่ำอยู่ในรสชาติปลาอันเอร็ดอร่อยนี้อยู่

ผีหลายใจส่งเสียงจุ๊ๆ “พวกนายได้ยินเหมือนกันใช่ไหม？ เสียงเพี๊ยะๆ น่ะได้ยินไหม”

ผีขี้ขลาดยกมือขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ผีหลายใจรีบไปหลบอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “ที่ฉันหมายถึงคือเสียงหน้าแตกน่ะ！ เสียงหน้าแตก！”

บรรดาผี “…”

พี่สาว เมื่อไหร่พี่จะลดความปากไวเนี่ย…

ซู่เป่าถือถ้วยกินข้าวอย่างไว

“อร่อย เอาอีกถ้วยดีกว่า！” ซู่เป่าถือถ้วยเล็กๆ ของตัวเองแล้ววิ่งไปตักข้าวเพิ่มอีกถ้วยให้ตัวเอง แล้วก็พูดพลางไปด้วยว่า “หนูโตแล้ว สามารถตักข้าวเองได้！”

นายหญิงซูถอนมือกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อื้ม มีแต่เด็กน้อยนี่แหละที่ไว้หน้ายายมากที่สุด

ทุกครั้งที่เห็นเด็กน้อยกินข้าวอร่อยแบบนี้ เธอก็รู้สึกใจชื้นและภูมิใจสุดๆ

ห้ะ น้ำซุปใสๆ ของปุถุชนเนี่ยนะ แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของดีอะไร แต่ดันเอามาให้ข้ากินงั้นเหรอ？

ไม่กิน！

เอ๊ะ…

ก็กรอบเด้งดีนะ？

อื้ม…ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบนะ แต่แค่สงสัยว่าเราสามารถทำลูกชิ้นกุ้งให้กรอบเด้งขนาดนี้ได้ยังไง…ดูแปลกๆ ขอลองอีกคำ…

（เคี้ยวๆๆๆ…แมวดำก้มหน้าก้มตากินข้าว）

นายหญิงซูดีใจเห็นทุกคนพูดคุยหัวเราะเฮฮาสนุกสนาน พอเห็นว่ากินข้าวเสร็จแล้วก็เอาของหวานเอยผลไม้เอยมาอีกรวมถึงนมเปรี้ยวอีกสองขวดด้วย

ซู่เป่าชินแล้ว อีกอย่างเธอก็กินจุมาก พอกินเข้าไปแล้วสามารถเปลี่ยนเป็นพลังงานแก่ร่างกายได้ด้วย

ถึงแม้จะตัวเล็กมากแต่ย่อยได้เยอะนะ！

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยกินผลไม้ต่ออย่างสบายใจเฉิบ

แมวดำนั่งอยู่อีกด้านกำลังสงสัยกับชีวิตตัวเองอยู่

ทำไมข้าถึงกินไปเยอะขนาดนี้？！

ลูกชิ้นกุ้งจานนั้นต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ…

“อู่ชาง มานี่ สำหรับแมวเหมียวไม่มีนมเปรี้ยวผลไม้ให้กินนะ แต่ไม่เป็นไร ตรงนี้มีหญ้าแมว ฉันเป็นคนปลูกเองเลยนะ สดๆ ใหม่ๆ แถมอ่อนไม่แข็งและช่วยย่อยด้วย มากินๆ”

อู่ชาง “…”

มนุษย์ช่างโง่เขลาจริงๆ ข้าดูเหมือนแมวที่จะกินหญ้าหรือไง？

มีแค่วัวควายเท่านั้นที่กินหญ้า！